- Член од
- 16 февруари 2007
- Мислења
- 2.777
- Поени од реакции
- 8.214
Духовниот потенцијал кај луѓето е крајно неискористен. Безмалку сувопарен. Драга Кајгана.
Се' почесто се доведувам до истиот заклучок дека сме ставени на земјава како експеримент. Дека сме збуцани на планета која е непријателски настроена кон нас и не' поплавува и смрзнува, ни генерира терминални болести и чуми и константно не тера да се адаптираме на временските непогоди.
Даден ни е патетичен животен век, а импринтирана ни е исконската потреба за живот. Лимитиран ни е дијапазонот на делување, а вградена ни е желба да сакаме...повеќе. Емоционалната датабаза ни е патетична, а згора на патетиката и френетична, па екстазираме над концепти како љубов, меѓусебно разбирање, наоѓање смисла на животот, трагање по Бог...и над тие илузии бараме катарза.
Да сево ова биде уште повеќе патетично, апологетиците на илузијата веруваат дека не сме сами на патот кон спознанието. Дека постои нешто наречено сродна душа, личност со која, фатени за рака, ќе го димензионираме хаосот по наш крој и ќе создадеме мала, автономна средина во која ќе ги надминеме нашите лимити. Во која ќе го победиме, барем за кратко, тој малициозен садист со добра смисла за хумор, тој космички кловн кој доживува катарза над нашата патетика и простодушност...
Тој...Бог.
Штета што нашите умови, нашите фасцинации и нашите побуди се трошат и се распаѓаат под тежината на времето. Со секој труд и секој напор, после секој успех и секоја среќа, само еден факт останува.
Старееш.
Колку и дали воошто се вредни моментите кога ние, лабараториските стаорци, успеваме духовно да се искрадеме од играта на боженственото...не би знаел. Знам само дека стареам.
Туку....заеби метафизика. Битно голем ми е.
Се' почесто се доведувам до истиот заклучок дека сме ставени на земјава како експеримент. Дека сме збуцани на планета која е непријателски настроена кон нас и не' поплавува и смрзнува, ни генерира терминални болести и чуми и константно не тера да се адаптираме на временските непогоди.
Даден ни е патетичен животен век, а импринтирана ни е исконската потреба за живот. Лимитиран ни е дијапазонот на делување, а вградена ни е желба да сакаме...повеќе. Емоционалната датабаза ни е патетична, а згора на патетиката и френетична, па екстазираме над концепти како љубов, меѓусебно разбирање, наоѓање смисла на животот, трагање по Бог...и над тие илузии бараме катарза.
Да сево ова биде уште повеќе патетично, апологетиците на илузијата веруваат дека не сме сами на патот кон спознанието. Дека постои нешто наречено сродна душа, личност со која, фатени за рака, ќе го димензионираме хаосот по наш крој и ќе создадеме мала, автономна средина во која ќе ги надминеме нашите лимити. Во која ќе го победиме, барем за кратко, тој малициозен садист со добра смисла за хумор, тој космички кловн кој доживува катарза над нашата патетика и простодушност...
Тој...Бог.
Штета што нашите умови, нашите фасцинации и нашите побуди се трошат и се распаѓаат под тежината на времето. Со секој труд и секој напор, после секој успех и секоја среќа, само еден факт останува.
Старееш.
Колку и дали воошто се вредни моментите кога ние, лабараториските стаорци, успеваме духовно да се искрадеме од играта на боженственото...не би знаел. Знам само дека стареам.
Туку....заеби метафизика. Битно голем ми е.