Драга,
Се надевам на тоа копилето ќе му се случат многу пострашни работи од оние што моментално им се случуваат на блиските на девојчето. Најужасното е што имала само 19 години. Прва година на факултет веројатно. Ништо скоро искусено од реалниот свет. Лесна и земја.
Она што отсекогаш ме нервирало, барем во последниве неколку години кога ми е тргнат тој превезот розов од светот, се оптимистите. Послушај си музика, ќе помине. Легни си, ќе помине. Прошетај се, ќе помине. Не се карај, ќе помине. Уживај, ништо не е. Или пак она - Зашто гледаш толку црно на работите? Па, светот е убав. Да бе душо, убаво е небото, убаво е и сонцето, убави се и дрвцата, не дека јас сум слепа, па само сивило гледам. Али душо, се остало што го прават луѓето е мизерно. Нема, значи нема место, работа, канцеларија во државава, во овој систем кај што не се повлекуваат тие со познаници и со врски. Секаде има корупција и перење пари за поголемите фацки. Секаде има колатерална штета на сметка на големи пари. Не е само во државава. Мислам, ко да поверував во причата на болниот психо копилот кој од мила волја го срушил авионот и си зел со себе 150 души, или колку и да беа. Да бе душо, он бил менталниот, не беше тоа што акциите на авиокомпанијата паднаа уште истиот ден за којзнае колку милиони, па мораше некако да си ги спасат газовите и парите кои им летнаа низ воздух. Иронија малце.
Не гледам јас розово низ работите, напротив. Можда мене малце психата ми е алармантна, па си го замислувам најлошото сценарио и се остало, но ради би тоа, отколку да замижувам и да си ставам превез и да се правам дека светот е добар. Да, има и фини луѓе и луѓе што би ти помогнале, но нивниот процент е многу помал од тие што би те заебале. И, тоа е реалноста. Нема тука ништо за плачење или за депресија. Едноставно прифати си и терај. Мрдај додека можеш, живеј некако, прогурувај, најди си некои ситни задоволства и терај. Нема што да се размислува за вакви глупости секој божји ден, зашто тоа ќе те полуди и ќе завршиш со антидепресиви ваљда, ако не и полошо, но добро е да се биде свесен за реалноста и бар сам на себе да не си мачкаш очи.
Што се однесува за случајов со девојчето. Имам и порано пишано на темава за тоа.
Чекајте зелено светло на семафор!
Значи секое застанување мое на семафор поминало со бар еден кој си поминува на црвено. Секое! Баш онде кај Веро Центар, секој ден кај што фучат коли со 80 бе, не ни заприметуваш кога стигнале до семафор.
И секогаш си викам во себе - Ко тие три секунди што не го почека тоа зеленото светло ќе им смени нешто во животот. Може да, на полошо.
.
