Дали вреди да се напушти нашава земја, не можам да кажам, не сум ја напуштил за доволен период да направам споредба. Верувам дека од финансиски причини и од аспект на подобар живот мора да вреди бе мајкому стара, ваљда не живеат вака по белиов свет како нас, акмаци. Не верувам, сигурен сум. Од аспектите што највеќе не засегаат секојдневно сигурно вреди!
Одма би ја напуштил државава ама не ми се напушта татковината!
Веројатно вреди да се напушти земјава, ама дефинитинво вреди да и се даде шанса, да си дадеме шанса себеси да просперираме и да се избориме за она што ни следува. Некогаш нашите предци се бореле за да можат слободно да го зборуваат мајчиниот јазик, слободно да играат ора и да пејат на македонски, слободно да шетаат, да се смеат, дружат, јадат и пијат, и многу животи се дадени за таа кауза. Се бореле со непријателот за подобро утре.
Денес, ситуацијата е многу поразлична. Имаме земја, зборуваме наш јазик, можеме да јадеме и пиеме и највеќе може оро да играме и да се дереме на македонски, пошто само тоа ни остана...за јадење и пиење требаат пари. Сакаме ние младите да јадеме и пиеме со наши пари, со наша работа која сме ја заслужиле со наша пот и труд, а не со парите на нашите родители кои место да си гледаат како да ги поминат своите преостанати години од пензија или веќе својата пензија они гледаат на нас како да сме деца кои се неспособни самостојно да живеат. И у право се, не сме способни. Не сме способни ради новите непријатели на модерната македонска независна држава, политичарите. Сите бе, од плави до црвени од скопјани до провинцијалци, од младо до старо...
Тие се нашиот модерен, актуелен непријател против кој е потешко да се бориме, не знаеме каде се е спопикан. Знаењето е сила, знаењето е моќ... кој апсурд човече. Факултетот ти е новото основно образование, магистерските студии ти се бивш факултет и штабот ти е новата агенција за вработување...
Баравме демократија, добивме политизирана автократија, сеа кај да се жалиме?
Да не го должам...јасна е ситуацијата, гнасна е.
Да, вреди да се напушти државата, ама едно е да ја напуштиш, друго е да те избрка некој. Во нашиов случај во последните години - индиректно масовно бркање на млад кадар и стари семејни луѓе во потрага по корка леб.
Да се надеваме дека ќе имаме некој убав спомен да раскажеме на следните поколенија како што ни раскажуваа нас постарите. Надешта последна умира, ама сепак умира.