Ние како народ,поединци,членови на општеството имаме право да осудиме човек кој нанел смрт на други лица.Имаме право бидејќи на тој начин тој уништува дел од нас (создава страв).Судот ќе го осуди за делото,а ние како народ ќе го осудиме за самиот чин,грозоморноста и преку тоа ќе дадеме глас против вакви убиства и дела.Нешто слично како на избори,ние сме небитни овци додека не дојде ден на избори,тогаш сите не гледаат со други очи,не гушкаат,се поздравуваат,не слушаат.Осудуваме во надеж никогаш да не се повтори и тоа да стигне до оние кој имаат мотиви,желба или психа за насилства.
А вакви дела и те како менуваат во животот кој што го живееме.Сега прашај некој дали ќе отвори врата на непознат.Јас,ти и тој не сме го познавале и не сме можеле да го спречиме,потфрлиле и институции и семејство и сите оние фигури околу него.Но тој убил наши сограѓани,тие можеле да бидат наши блиски.
И не го осудуваме како лик кој згрешил или работел по свои ноти,го осудуваме како лик кој нанел штета со убиства.Либералноста има граници,системот има закони,општеството има форми преку кои може суди,осудува и казнува.Ние сме дел од него,ние го сочинуваме.
Со други зборови,неможе да не боли тит ако некој касапи по улици,неможеме да бидеме рамнодушни.Секој со своето оружје,народот преку осуда,државата преку закони и казни.
Јасно.
Час по социологија.
Со кој, нормално, ја немора да се сложам.
Општеството си има свои морални норми и правила. Секој оној кој ќе ги прекрши, до некоја мера, ќе биде казнет.
Има 2 типа на казни, морална осуда и санкција.
Санкција, јасно ни е.
Е сеа, морална осуда. Кога некој прави нешто во мојата животна средина, во која има прилично јасно зацртани морални одгворности, а тој ги прекршува, јас го осудувам, бидејќи она што го прави е погрешно.
Пример, ако комшијава мој, ја бенга комшиката, со чиви деца ја си играм у маало, а комшика ми е мажена за друг чоек, секако дека ја ќе го осудуем фраерот пошо, ја лично се чуствувам повреден.
Ја него ќе го гледам со други очи, со глев/потсмев, шо и да е. Ќе го казнувам со моето однесување. Тоа е морална казна.
Осудувањето е морална казна.
А човек смее да казнува само кога е лично поврзан со нешто. Во сите останати случаи, смее само да се слага, или да не се слага, односно да оправдува нечие дело, или не.
Дибеков да ми наштетеше на мене, недај боже, ќе смеев да го осудувам. Сега, неам такво право, можам само да не го одобрувам неговото понашање.
Пример, седам на слава, со постари луѓе околу мене и првенствено со моите родители. Да речеме, не почитувам бон-тон на трпеза. Татко ми, ќе ме осуди, со поглед. И смее да ме осудува, затоа што срамам негово име.
А доколку ја пред непознати луѓе и на другиот крај од светот далеку од татко ми, јадам у маалска сендвичара и си чепкам заби без да ставам рака, татко ми може само да не го оправдува тоа некултурно понашање, дали смее да ме осудува? Не. Не го засега него тоа.
bobanmacedonia напиша:
Дали човеков заслужува да се дискутира за него?
Шотреба да напраи за да заслужи?
@ Викторгг