Од кога Ирачките сили ја добијаа одговорноста за безбедносна во Ирак од Американците почнаа масовни бомбашки напади во Ирак, Багдад за малку ќе паднеше во рацете на исламистите, војската беше неколку пати поразена и понижена, и голем дел од тероторијата и денес не е контролирана од владата на Ирак. Очигледно е дека мора да имааат странски фактор (Американци, Иранци) кој ќе влијае во безбедноста на прилично поделениот Ирак.
Прашањето е дали Ирак воопшто ќе опстани во денешните граници, или во границите по добивањето на независност на Курдите.
Но и Курдите како и Ирачаните иако се добро организирани и вооружени неможеа ништо да направат, доколку ја немаа клучната воздушна поддршка од Америка. Без тоа, денес нема да имаа ниту село во Сирија.
Борците од ИД не се само обични фанатици кои фатиле оружје в раце и тргнале да масакрираат луѓе, тие се добро обучени, голем дел припадници на армијата на Садам, имаат голема финансиска (веројатно и логистичка) поддршка, знаат како тактички да пристапат во битка. Не за џабе за кратко време освоија територија поголема од таа на Ирак и ја држат веќе со години и покрај притисокот од сите страни.
Апсолутно се согласувам.Додека беа американците, немаше ваков безбедносен вакум, откако се повлекоа од Ирак, истиот настана.Ирачката армија беше тотално неефективна, разединета религиозно, а најголем дел од курдите што служеа во неа, заминаа во курдската Пешмерга.Иако, одлично опремени и вооружени од американците, дозволија ИСИС да го завземе Мосул со само петстотини борци, наспроти десетте илјади кои ги имаше ирачката армија таму.Невиден аматеризам.
Инаку, за мене Ирак е одамна пропаднат проект.Фактички вештачки се одржува прилично долг период.После настаните со ИСИС, и антагонизмот помеѓу шиитите и сунитите кој е настанат претходно, во времето на Садам, а исто така и за времето на владеење на ал-Малики, соживотот понатаму меѓу нив е речиси невозможен.Курдска држава де факто постои, делумно де јуре, прашање на време е кога ќе се официјализира.Скорешните пораки од Путин, а и секако претходните од западниот свет и естаблишмент, навестуваат такво нешто.Сигурно копјата ќе се кршат околу судбината на Киркук, како и областите дополнително завземени од курдите во борбите против ИС.
И околу воздушната поддршка се согласувам, ако не беше истата од страна на САД и коалицијата, курдите ни одблиску немаше да ги имаат успесите на теренот.Сепак, да бидам реален, на почетокот од борбите, кога ИС воено и територијално еруптираше, курдската војска беше во тотална дефанзива и се повлече од Сингал, Махмур, па и Арбил беше доведен во опасност.Тогаш дојде и одлуката на Обама да се започне со напади, бидејќи и стратешките интереси на САД беа доведени во опасност.Исто така, курдската војска беше скудно опремена, со вооружување претежно од СССР, без позначајна тешка артилерија, оклопни возила и останато.И тука САД, како и Германија, Франција, Британија, Канада, одиграа клучна улога со доставување на круцијална воена помош.
Истовремено, воздушната интервенција во Кобани беше пресудна за одбраната на градот, кој беше скоро освоен од ИСИС.Тука коалицијата предводена од САД, имаше над илјада напади од воздух, што и според командантите на ЈПГ беше клучно во разбивањето на обрачот кој беше поставен од терористите.Да не заборавиме, оттука почна територијалниот и воениот пад на ИСИС, како и подемот и ширењето на териториите под контрола на ЈПГ/СДФ.
Што се однесува до воената моќ и подготвеност на војските на ИСИС, тие секако не беа аматери како што многумина нагласуваат.На почетокот, силите беа претежно составени од бивши садамови соработници, кои не се верски фанатици, странски искусни платеници, меѓу кои голем дел чеченци, дагестанци, како и поголем број воени дезертери од Сирија и Ирак.Како одминуваше времето, голем дел од човечкиот капацитет се намалуваше, значаен број од борците загинаа, приливот од странски борци знатно се редуцира, како и финансиската моќ и ресурсите кои ги поседуваше ИСИС.
Тогаш, организацијата започна да регрутира и да се состои од голем број на деца и воени лаици, како и делумно да ги смени тактиките на војување.Исто, настанаа и внатрешни недоразбирања кои доведоа до спорадични борби меѓу фракции, пред се помеѓу струјата под влијание на садамовите следбеници, против странските борци, заради незадоволство од превласта на вторите.
Нејсе, моќта, човечкиот потенцијал, и способностите не се истите кои беа до пред година-две, така што мислам оти последните офанзиви на ИСИС, како во Палмира, така и во некои други области, се еден од последните воени крикови на организацијата.
)
