Фашизмот повторно маршира низ Европа

[yin yang]

Крахот на политиката на ЕУ и земјите-членки е евидентен и загрижувачки

Абе ајде.. ти е гајле за ЕУ, битно Македонија не е пред крах..

 

[teneke]

Да не се најде погоден ти со нешто ?

Не, бе, не сум погоден, туку сум малце приглуп, па да ми нацрташе малце, оти ништо не разбрав...

 

[theMac3donian]

Од нова поларизација на светот, малите земји како Македонија можат само да настрадат, посебно со тоа што сме осамостоени во еден интерегнум.

 

[Vojo Seselj]

Богами Холанѓанине отворено истапија со анти муслимански став.

Што во секој случај е за поздравување

 

[AtoM-AnT]

Фашизмот не престанал да маршира низ Европа!

Вака треба да гласи оваа тема,Западњаците мразат се што доаѓа од Балканот а мора да ги титрат Црнците заради колониите и долгогодишното молзење на богатствата на Африка.
Уште долго ние ќе си бидеме затворени овде а ке идат разноразни емисари само да ни даваат надеж и да направат некој бизнис со нашите политичари.

 

[sin ekspres]

Ne sme ni nie daleku od trendot na fasizam .

 

[Кралот Марко]

Фашизмот не престанал да маршира низ Европа!

Вака треба да гласи оваа тема,Западњаците мразат се што доаѓа од Балканот а мора да ги титрат Црнците заради колониите и долгогодишното молзење на богатствата на Африка.
Уште долго ние ќе си бидеме затворени овде а ке идат разноразни емисари само да ни даваат надеж и да направат некој бизнис со нашите политичари.

Што би рекле, модерен колонијализам.:helou:

Што се однесува до фашизмот, како што рече АТОМ АНТ тој никогаш и не изчезнал, само Европјаните добро ја извежбаа циничката насмевка со која сакаат да го сокријат вистинското си лице кое ни е познато повеќе отколку што тие мислат.

 

[AtoM-AnT]

Ne sme ni nie daleku od trendot na fasizam .

Фашизам ама од кого,Македонците или националностите?

 

[jamajka]

Фашизам ама од кого,Македонците или националностите?

Во Македонија до сега немало фашизам, тоа што им го импутираат на тие што сакаат да се зачува Македонскиот индентитет култура итн, тоа не значи дека стварно има, туку дека се лепат етикети.

 

[CBETVN]

С'рбине, не чукате ли и вие на вратата на ЕС:pos2:
Ср'бскија народ разбра кој го доведе до тоа дередже. А именно такива като тоја усро омазан дето си го плеснал за аватар:pos2:
Инако фашизам е имало до скоро у Европа ама тој си отиде с СФРју. Слава на Бог!

 

[СрбоЛегенда]

Каков пораз на големата европска идеја: портите на ЕУ и натаму се затворени за Македонија, но затоа ширум се отворија за европските фашисти. Брисел од нив не бара да исполнат бенчмаркови



Можна ли е повторна фашизација на Европа? Да. И не само што е можна туку таа почна да цути, со што се покажува дека фашизмот не е политичка опција што може да се пресретне со вообичаена куратива, ами патолошка состојба на умот. Според резултатите на тукушто завршените парламентарни избори, стана екстремната десница реална политичка алтернатива, која во европскиот парламент освои 58 седишта, а на национално ниво, во многу докажано демократски држави, стана реален политички фактор.

Со право расте загриженоста на актуелните политички елити поради ваквиот тренд, кој сугерира експанзија на екстремните опции, со реалност Европа за десетина години политички да биде фашизирана. Но нивната грижа и манифестирана згрозеност нема да ја отстранат опасноста, ниту да ја избришат одговорноста заради тоа што токму од умерените беа создавани амбиент и плодно тло за растење на екстремизмот. Декаденцијата во која потона ЕУ, отуѓеноста на политичките елити од граѓаните, нечувствителноста за нивните потреби и волја, раскалашноста, корупцијата, прво го спласнаа евроентузијазмот кај земјите-членки, па ја обесмислија левицата, која на секои наредни избори губи сé повеќе од својата преостаната сила.

Минатите 203 пратенички места на овие избори спаднаа на 163 мандати. Средината претставена од т.н. либерали, и буквално е збришана од политичката мапа. И кај доминантната умерена европска десница со години влегува во центарот и во ослободениот лев простор, се покажуваат првите знаци на идеолошки замор, кој очигледно повеќе не е толку привлечен за гласачите штом тие скршнуваат екстремно десно. Во реални бројки 218-те мандати во европарламентот сега пораснаа на 263 мандати, ама силниот влез на фашистичките партии преку 58 пратенички мандати го става на тежок тест демократскиот капацитет на евродесницата, оти фашизмот за разлика од сталинизмот оди на контото на нивната идеолошка матрица.

Крахот на политиката на ЕУ и земјите-членки е евидентен и загрижувачки и бара итно редефинирање на европските приоритети со нова и јасна политичка и цивилизациска филозофија, која ќе финишира со недвосмислено и одлучно расчистување со фашизоидните тенденции. Демек, нужно е темелно чистење на европскиот двор од насобраниот политички отпад, оти оваа ЕУ-конструкција очигледно не ја спаси Европа од нови војни заради разорни концепти. Поразителен е фактот дека во Холандија фашистичката партија станува втора по влијание и моќ, во Британија фашистите станаа парламентарна партија на наднационално ниво, а со тенденција истото да се случи и на идните национални парламентарни избори за кои се предвидува исчезнување на либералите и стравотен пад на лабуристите на контото на нараснатиот ксенофобичен екстремизам. Во Австрија, и по Хајдер, трендот си се одржува со редовна институционализација на фашистите, како впрочем и во Франција и Италија. Од овој политички вирус не се имуни ни нордиските држави, инаку, пример за демократија, какви што се Данска, Финска, Норвешка и Шведска, иако нивното население ужива во демократските придобивки и економска благосостојба. Но најнепријатна новина е наглиот процут на фашизмот во државите од Источна Европа како Унгарија, Словачка, Чешка. Очигледно инспириран од Грција и на Балканот фашизмот почна да се крева на нозе. Во Бугарија и во Романија тој веќе ги дава првите плодови преку освоените пратенички места. Па сега, да го парафразираме Хамлет, изгледа дека не само во Данска, туку во цела Европа во 21 век има нешто гнило.

Поцрнетото Милано

Во услови на длабока економска криза чии последици најстрашно ги чувствува народот, многу европски влади зацапаа во жив песок, нудејќи допадливи и брзи решенија со кои ќе ги неутрализираат гневот и потенцијалот на социјалните бунтови. Но, во согласност со историските искуства, акумулираното незадоволство и придушениот гнев на масите секогаш се канализираат преку радикални варијанти, кои подготвено ги нудат налудничави политиканти. Затоа, умерените политички елити во Европа не можат да побегнат од одговорноста за оживувањето на фашизмот. Стратегијата на Брисел со политички „директиви“ да ги држи на политичките маргини екстремните опции се покажа катастрофално неуспешна. Некогашниот успех на Жак Ширак, со притисок да ја потисне волјата на избирачите во Австрија за да го исфрли од власт Јерг Хајдер, денес едноставно веќе не е можен. Зашто во меѓувреме фашистите ја научија финтата на легализмот. Омразениот и шокантен Ле Пен, како најстар пратеник, на пример, ќе претседава со конститутивната седница на Европскиот парламент. ЕУ сега треба да се реши дали ќе се држи до формата или ќе испрати жестока политичка порака за симболично макар да го запре страшниот марш низ слободна демократска Европа исто како некогаш. Условите на длабока економска криза, рецесијата, безработноста, блазираноста на самодоволните подгоени елити, репресијата и агресијата кон Ромите, Словените, Арапите и Африканците во националните средини добива застрашувачки димензии и неадекватен одговор од државните институции, кои остануваат вчудовидувачки незаинтересирани. Во сликата недостасува само уште Хитлер, па сé да биде како што било.

Оградувањето на Европа со шенгенскиот ѕид, рестриктивната дури и расистичка емигрантска политика, катастрофалните двојни стандарди, алчноста за профит во услови на тешка економска криза ги разбудија егоистичните нагони на нациите што за сопствената несреќа ги обвинија различните од нив. Појавата на паролата „,британска работа за британските работници“, која кулминира со судир на националниот лумпенпролетаријат со емигрантите во Италија, Шпанија, Франција и во Велика Британија, масовните тепачки помеѓу Ромите и чешките неонацисти, беше добар индикатор во кој правец ќе се движи европската наднационална политика. Од тој прв чекор до експлозија на ксенофобијата, ЕУ стигна неверојатно брзо. Како и Хитлер со своите националсоцијалисти. Премиерот на Италија Силвио Берлускони, како автентичен наследник на фашистичката идеологија, неодамна отворено изјави дека нема да дозволи Италија да стане мултикултурна земја, објаснувајќи притоа дека се чувствувал како странец во родниот град кога сфатил дека Милано буквално поцрнел. Човек би рекол дека на ваква пар екселанс расистичка изјава треба да следува лавина од реакции на сите нивоа. Но, наместо гнасење и осуда, резултат е нарасната популарност и зајакната доверба од страна на италијанскиот народ и предизборен калкулантски молк во Брисел.

Кои вредности ги делиме?

Лулката на демократијата како основа на европскиот мит подолго време реално е и светски лидер на ксенофобијата. Грција, во која расизмот е вграден во политиките на „умерените“ и етаблирани леви и десни партии уште од времето на монархофашизмот на Метаксас, со години има цврста поддршка во врвот на ЕУ, но и во државите-членки поединечно по прашањето на малцинските и човековите права. Брисел никогаш не се спротивстави, а камоли да ја осуди својата миленичка за фашистичкиот третман на македонското, ромското и турското малцинство. Затоа никого не треба да чуди што Брисел на сите нивоа ги одмолча изливите на нацифашизам кон Македонија и Македонците на воени паради, на промоција на Грчко-македонскиот речник, или третманот на Виножито на овие парламентарни избори. Предупредувањето на Никола Груевски дека ЕУ покажува знаци на фашизација, ланилето, беше дочекано на нож и од домашната божем демократска јавност и од „левата“ наводно антифашистичка опозиција, а разбирливо, не беше поздравено и од т.н. амбасадорска заедница, која наместо да ги претставува своите држави, во Македонија води внатрешна политика. Затоа е благо речено кукавички и безобразно токму оние што со молк ги прифаќаат стравотните тенденции и европскиот екстремизам да му подметнуваат фашизам на оној што единствено се одважил да укаже и предупреди на фашизацијата на континентот.

И новата членка на ЕУ, Бугарија, отворено и безобразно манифестира фашизам кон македонското малцинство, убедена дека е во рамките на трендот што Брисел молкум го одобрува. Немоќта на Судот во Стразбур да ја убеди бугарската администрација да ги почитува неговите одлуки, флегматичноста на ОБСЕ кон отворениот расизам во секојдневијето на наводно најцивилизираните европски држави, незаинтересираноста на Советот на Европа и ЕУ-парламентот да се справат со повампирениот радикализам кај земјите-членки, многу личи на онаа нефункционална Европа што пасивно и со прикриени симпатии го гледаше подемот на Хитлер и Мусолини, за потоа, со војна нивното дело да мора да го исфрла од сцената. Изгледа просто неверојатно дека, додека Европа ги слави годишнините на поразот на најголемото зло, во исто време го трасира патот за негово враќање на политичката сцена.

Европската политика во Брисел веќе подолго време е дизајнирана на начин што симптоматично укажува на толеранција на продуктите на фашизмот, односно, на надградба на некогашните хитлерови политички и идеолошки партнерства. По прашањето на проширувањето на ЕУ, едноставно не можеше да се скрие тенденцијата политички примат да имаат или наградени да бидат првенствено оние држави кои во 1941 година доброволно се приклучија на фашистичката оска. По тој терк, отворено беа наградувани коалиционите партнери на Рим-Берлин, а казнувани државите и народите што жестоко застанаа на страната на антифашизмот.

Заради случајот на Македонија, а во врска со овој стравотен европски тренд, сега е време за прашањето дали ЕУ, без оглед каква ќе биде, е единствената опција? Дали на нашите политички елити им е јасно кои вредности ни се заеднички и, поважно, кон кои вредности и стандарди се стремиме за да станеме дел од ЕУ?
Ако одговорот е како оној што лани, како реакција на изјавата на Груевски, го даде новинарот Бранко Тричковски дека каква и да е, ЕУ е нашата иднина, тогаш ни претстои и нова радикална групировка по прашањето на идните бриселски „бенчмаркови“, која очигледно нема да заврши со демократски избори. Имено, не е реално да се очекува дека САД и Русија пак ќе бидат подготвени со милиони животи на нивни граѓани да ги расчистуваат европските свињарии. Попрво би се осмелиле да кажеме дека на Европа не и се пишува добро во новата шаховска партија ако сегашниот процес на фашизација стане доминантен во наредните десетина години.





Европскиот фашизам во однос на Македонија

За многумина во Македонија и натаму останува неразјаснето зошто западните демократии преку нивните политичари и јавност не реагираа кога во 2001 година, во воениот конфликт, албанската ОВК јавно настапуваше со пароли и се бодреше со песни во кои се славеше балистичкото минато, се праќаа фашистички пораки за сечење глави, пиење крв и протерување на Македонците, се исцртуваа границите од времето на Втората светска војна. И не што не реагираа, туку им дадоа жестока политичка поддршка на фашистичките агенди, трудејќи се на секој начин да ја поразат државата Македонија. Во 2001 година во Македонија имаше демонстрација на фашизмот со резбарење на телата на неколку мавровски работници. Не само што Западот не се згрози на ваквиот чин, туку ова злосторство не беше предмет на интерес на Хашкиот трибунал, а македонската политичка елита што по војната влезе во сојуз со ОВК-ДУИ и ден-денес не го знае значењето на оваа демонстрација практикувана и во логорите на смртта. Затоа, пак, покажа зачудувачка подготвеност мобилизираната одбрана да ја етикетира како животинско царство.

Истиот тап сензибилитет подолго време го негува и во поглед на поведението на Грција и Бугарија кон Македонците. Полни се со разбирање за изблиците на фашизам и комплетно се незаинтересирани, дури и полни со надмен презир кон толку очигледното кршење на правото на самоидентификација на еден народ од кој со притисок и беспримерни уцени се бара „демократски“ да се самоубие.

А десничарите се за повлекување на нивната земја од ЕУ :kesa: