Ме заинтересира и мене за книгава ќе побарам нешто за неа, а некој ако знае нека не просветли малку во врска со книгава
Стефан Влахов-Мицов: „Филозофскиот клуч за македонскиот идентитет“, „Матица македонска“, Скопје, стр. 277
БЛАЖЕ РИСТОВСКИ
Името на бугарскиот историчар, филозоф, социо-политиколог и балканист, проф. д-р Стефан Влахов-Мицов, првпат гласно прозвучи во македонската јавност по поставувањето за директор на новоотворениот Македонски културно-информативен центар во Софија (април 2005) и уште погласно по изнејапното сменување од таа мошне успешно исполнувана функција. Речиси наполно молкум поминаа неговите специфични настапи на неколкуте значајни научни собири во МАНУ и во некои наши периодични публикации во последниве години, па дури и неговото неафиширано предавање „Современиот филозофски пристап кон историските процеси на Балканот“ на Филозофскиот факултет на нашиот Универзитет (мај 2005), одржано наскоро по неговото необјаснето отстранување по 23-годишната настава на Софискиот универзитет. Бесшумно помина и објавувањето (во превод на македонски) на неговата книга „Неомеѓени мисли“ („Современост“, 2006) со мисли што ги изразуваат стремежите на авторот „да ја види Бугарија, Балканот и другиот свет со сопствените индивидуални сетила“.
А во светот, па и во Бугарија, релативно младиот професор Стефан Влахов-Мицов (1956), со десетте книги зад себе и со текстови преведувани на десетина јазици во светот (англиски, германски, руски, шпански, италијански, полски, фински, арапски, македонски), како исклучителен интелектуалец е влезен во претставителни меѓународни биобиблиографски изданија, прогласен за „Амбасадор на мирот“ од Интернационалната федерација за светски мир при ООН, а во јуни минатата година и во Република Македонија беше удостоен со меѓународната награда „Почесно Рациново признание“. Но, и во самата Република Бугарија тој е носител на значајни функции: член е на Сојузот на бугарските новинари и на неговиот Управен совет на Салонот за литература, уметност и наука, како и на Меѓународната организација на новинарите, член на Директоратот на Фондацијата „Млади бугарски таленти“, член на Професорската академија за светски мир (Њујорк), претседател на Сојузот на слободните писатели во Бугарија и главен секретар на Друштвото за бугарско-македонско пријателство што во 1997 година во Софија, преку Книгоиздателството на Бугарската лига за заштита на правата на човекот и граѓанинот, ја објави (на бугарски јазик) првата „Историја на Македонија (Апологија на македонизмот)“ од проф. Г. Радуле.
И еве пред неколку дена во Книгоиздателството „Матица македонска“ во Скопје се појави неговата уникална книга „Филозофскиот клуч на македонскиот идентитет“ со објавени и необјавени текстови создавани во периодот 2004-2006 година, обединети врз темата за историската судбина на Македонија, етнопсихологијата на Македонците и виталниот дух на еден народ што дури и во извојуваната сопствена независна држава се’ уште е исправен пред нелесни сопствени дилеми и претенциозни проблеми од своите соседи. Д-р Стефан Влахов-Мицов не е оптоварен со балканските големодржавни национални опсесии. Самиот вели дека е од „мешано потекло“, не се акламира ни само како Бугарин ни само како Македонец. Зашто, пишува, „моите дедовци по мајка се преселници од Македонија (едната поодамнешната гранка на родот - од Вардарскиот, а другата - од Егејскиот дел), а мојот татков род е измешан од бугарска и куманска крв… Уште пред да го сознаам тоа, моите македонски корени ме стимулирале кон слободољубие и духовна толеранција, ми ги поддржувале поривите кон природност - без лицемерство и балкански сметки“. Почитувајќи го и едното и другото потекло на својата крв, Стефан и во своето презиме самиот ги обединува двете гранки: Влахов-Мицов. Затоа и неговиот „творечки пат практично е летопис на стремежот кон еманципација и осмисленост на сопствениот идентитет“. Иако нема роднини во Република Македонија, таа го влечела „како можност да ја разберам вистината и за неа и за историските процеси на Балканот“. По многу мечтаења и обиди, дури во 1998 година успева да дојде во Македонија. Тие интереси придонесуваат да биде двапати отпуштан од Софискиот универзитет (па дури и до денеска судското дело за последното отпуштање не е завршено).
Како студент, под влијание на бугарската историска наука и политика, за дипломска работа на Катедрата за балканска историја ја работел темата „Српското културно влијание во Македонија по Кримската војна до 1878 година“, а во 1981 год., како докторант по социологија на политиката, ја зел темата „Врските и претставувањата на Бугарите во светот (до Преродбата)“. Проширените сознанија го доведуваат во судир со политиката на средината. Тој одбива „да свири по туѓи ноти“ и откажува да држи предавања „по меѓународното комунистичко и работничко движење во Латинска Америка“, па одбраната на докторатот му задоцнува цели три години… Има критички однос кон решението на Коминтерната за македонската нација, зашто се споредувала со „тракиската“, „шопската“ и „добруџанската“. Стефан согледува политичка манипулација во врска со македонската нација, па го парафразира Н. Вапцаров (од рефератот во Кружокот, 1938) дека „македонската интелигенција треба да ги испреварува партиските решенија, а не да оди по нив“. Тој осознава дека „уште во 19 век има дејци со избистрено македонско сознание, кое ги принудува бугарските историчари да се повлечат на подалечна одбранбена линија со смешната теза дека Србија решила да ги направи ’Бугарите во Македонија‘ Македонци уште во тоа време. Само што Македонци има и многу пред тоа, како што сведочат странските патописци од 16 и 17 век. Со други зборови, во времето кога Бугарите уште не знаеле дека се такви“. Во врска со таквото преживување на една „криза на идентитетот“, авторот ги посочува „тврдењата на пропагандата против македонскиот идентитет“ со флоскулата дека „во сите географски правци Бугарија граничела со самата себеси“, со што „всушност го кријат стравот за самиот бугарски идентитет“. Затоа, признава авторот, „по 1989 година главната цел ми стана да ја напишам вистинската бугарска етнопсихологија, која ќе ја оцртува драмата на бугарската политичка нација не само со Македонците туку и со самата себеси“. Во таа смисла ги објавува книгите „Кој го уби Христо Ботев“ и „Парадокси на социјално-политичкиот живот кај Бугарите“, коишто ги интерпретирал и како предавања на Софискиот универзитет. Така стигнал до убедувањето за „филозофскиот клуч за македонскиот идентитет“ и ги сфатил „причините за комплексите на македонските негатори - Бугари, Грци и Срби“. Во тој дух ја објавува и книгата „Илузиите на човечкиот род“ и храбро ги поднесува повеќепатните полициски тортури на македонско-бугарската граница. Така, Македонија му го возвраќа „самочувството и делумно изгубениот идентитет“, па со неговото „мешано потекло“ тоа го прави „негативно чувствителен кон секоја големодржавна идеја на штета на малцинствата во Бугарија и на Полуостровот… Животот во Бугарија ми беше со децении живот на внатрешен емигрант, чии допирни точки со тукашната реалност се’ повеќе се истенчуваа… Во таа смисла, и покрај животните непогоди, јас се чувствувам среќен. Бидејќи успеав да го остварам и во духовна и во реална смисла своето враќање во Македонија. Со што го затворив долгиот животен емигрантски циклус на моите предци“.
Така, и низ спектарот на Македонија во неговата лична биографија и судбина проф. д-р Стефан Влахов-Мицов го гради пристапот кон духот и деструктивната енергија на Балканот, со илузиите за „богоизбраните народи“, со сите „идеолошки и уметнички измислици за историјата“, со „филозофијата како алтернатива на глобализацијата“, па низ еден „современ филозофски пристап кон историските процеси“ ги гледа „проблемите на балканската историографија и политиката спрема Македонија“. Преку динамиката и проблемите во утврдувањето на македонската национална свест, врз широк историски ракурс, тој го согледува „филозофскиот клуч за македонскиот идентитет“. Преку ликовите и настаните од античкиот и средновековниот период, со посебен акцент на преродбенските процеси и фонот на македонскиот етнокултурен супстрат, ги осветлува меѓничките личности (Ѓ. Пулевски, Г. Прличев, Д. Молеров, К. Рацин, Н. Вапцаров, К. Мисирков и други) како нагледна историска илустрација на македонскиот современ идентитет.
Притоа треба да се подвлече дека книгата на д-р Стефан Влахов-Мицов не е антибугарски памфлет, ниту некаква иссилена промакедонска апологија, туку израз на слободата на мислата и непристрасноста на совеста на еден автор што трасирал уникален пат во барањето филозофски клуч за македонскиот идентитет како универзален модел не само за балканската историографија и политика.
http://utrinski.com.mk/?ItemID=56E11A90F9EEAF4D8E61E125CD004372
Останува уште да ја прочитаме
видов после дека е од матица али нема везе, ќе ја барам на саем поевтини се 
