Мажите за време на породување

[Олимпија]

Бидејќи има тема за пораѓај кај што жените си делат совети,искуства и мислења може мажите да си се олеснат во оваа тема
Како се чувствувавте на денот на пораѓај? Присуствувавте ли во породилна сала? Кои се вашите впечатоци при првата средба со бебето?
Ајде татковци изјаснете се
@Нuкола , @Дињата на Анчо , @Zlatikevichius , @Acid...

 

[Црноризец Храбар]

Јас имам слушнато мал милион приказни, случки каде мажите во сала за породување паѓаат у несвест директ како презреани круши Особено кај царски рез породувањата...

 

[_BerzerkeR_]

Јас имам слушнато мал милион приказни, случки каде мажите во сала за породување паѓаат у несвест директ како презреани круши Особено кај царски рез породувањата...

То е то кога некој че речи... "мушки го поднесов породувањето на жена ми" !

 

[Bafra]

За жените кои можат и се одлучуваат за природно породување
Факт 1 - сигурно големи се болките и напонот кој го имаат во тој момент (но царски уште позафркнато е)
Факт 2 - после неколку дена тоа го забораваат и продолжува животот.

Доколку маж присуствува на самиот чин и притоа директно гледа од каде излегува бебушот :
Факт 1- неговиот мозок веќе нема да е ист
Факт 2 - никогаш нема да го заборави тоа што го видел
А постои опасност во иднина да се намали желбата да се приближи до тој отвор

А во кои болници дозволуваат таткото лично да присуствува при породувањето... Во државна не даваа, освен ако другиот бокс/пулт не е слободен а таму слободен

 

[lazar31]

За неколку дена еве треба жена ми да се породи по втор пат. Првиот пат беше прилично трауматично бидејќи се деси да постелката се одлепи па мораше под итно царски рез, беше критично ама после 3 часа борба од докторите се добро се заврши..... Тие три часа бев на скалите, пред вратата на породилното одделение кое беше под клуч и не пуштаа никој да влезе. Немав скоро никакви информации што точно се случува, само прку стаклото гледаш трчаат доктори, сестри, влечат секакви апарати... Е после 3 часа конечно излезе педијатарот која исто беше повикана на породувањето и таа ми кажа дека имам син иако до последно знаевме дека ке биде керка па дури и смисливме и име но како што реков излезе син па мораше набрзина консултации со жена со кумови па да се измисли машко име.... Потоа од салата излезе главниот доктор, кутриот мокар како да си го потопил во базен... Е тек после ме пуштија во ходникот од каде што на кратко се видов со жена ми кога од салата ја носеа во соба.... Потоа единствено анестезиологот ме повика и разговаравме за тоа што и како се случувало...... крвта ми замрзна, рече дека дури во еден момент помислиле дека ги загубиле и жената и детето и дека тука такви зафати не изведувале ни под разно но бидејќи било критично и биле во прашање минути па немало шанси за транспорт до клиника морале да се снаоѓаат со тоа што имаат..... среќа се добро се заврши, алал да му е на докторите.... Бебињата не дозволуваа да се гледаат иако имав луѓе кои ке можеа да ми средат да ме пуштат јас не инсистирав да влезам а од причина што сметам дека е исправно да не се влегува кај новороденчињата а пред се од хигиенски причини, да не се случајно прошират некои болест и зарази.... Од тие причини не влегувам ниту на прегледите кај гинекологот па да гледам во ехото.... Сепак е тоа ординација а не плоштад.... Сега, како што реков, овие денови жена ми треба да се породи по втор пат. Породувањето ке биде во приватна болница и пак ке биде со царски рез. Не планирам да влегувам во салата и да присуствувам на породувањето и пак ке речам не од причина да неможам да поднесам да гледам или да паѓам во несвест туку од причина што сметам дека тоа се простории каде се вршат породувања и операции па не е добро на кој му текнало да влегува таму, треба да си има ред... Ке бидам во ходникот или во дворот ке пушам како наркоман и ке чекам а со оглед на претходното искуство знам дека ке се плашам се додека се не се заврши...

 

[Zlatikevichius]

Ние бидејќи одевме на предавања пред пораѓајот, прилично бевме запознаени со условите кои ги нуди клиниката за гинекологија во склоп на Клиничкиот центар, и за разлика од многумина, знаевме дека можам да присуствувам во породилната сала, доколку сакам. Но одлучивме дека сепак е најдобро за двајцата да не присуствувам, па затоа си чекав надвор. Но, бидејќи исто така, знаевме да ги разликуваме лажните од предпородилните болки, не отидовме во клиника 12 саати пред пораѓај, како што многумина прават, туку само саат пред пораѓајот - во 08:00 бевме таму, жена ми се породи во 09:15, па така - не чекав долго и многу брзо ми помина тој саат. Знам само дека една сестра излегуваше на секои 15 минути и ме известуваше: „Сега е во предпородилна сала“, „Сега е во породилна, на бокс“, „Дојде докторот“ итн. Знам дека некако не бев многу возбуден кога ми рече „Честито тато“, но кога почнав да се јавувам по телефони, и кога му честитав за внукот на татко ѝ, се сеќавам дека се расплакав. После беше многу полесно - се чувствував 15 години помлад, трчав ко луд низ Скопје. Интересно беше што дента имав уште една огромна причина да се радувам, секако неспоредлива со доаѓањето на свет на малиот, па веројатно тогаш сум бил еден од најсреќните луѓе на планетата.
Не знам, интересно беше, со сите можни емоции што постојат истурени наеднаш. Буквално не знаеш што правиш и не ти е гајле за ништо, важно е дека ти си пресреќен (и збунет истовремено).

Бидејќи има тема за пораѓај кај што жените си делат совети,искуства и мислења може мажите да си се олеснат во оваа тема
Како се чувствувавте на денот на пораѓај? Присуствувавте ли во породилна сала? Кои се вашите впечатоци при првата средба со бебето?
Ајде татковци изјаснете се
@Нuкола , @Дињата на Анчо , @Zlatikevichius , @Acid...

Случајно ја видов темава, што значи - тагот не функционира. Кажи му на @Acid . (Ова за да пробаме дали и со мојот таг е исто. )

 

[Forza Milan!!!]

Тоа се денови кои вечно ќе ги паметам. Ги чекав 9 месеци, а кога дојдоа умирав од страв. На крај сите стравови се претворија во неизмерна среќа. Во тој момент не знаев што да направам и од среќа посакував да скокнам до небо.

Не можев да си ги контролирам емоциите, целиот збунет, возбуден и највеќе мерак ми направија имињата кои им ги дадовме. Долго време посакував да имам синови со тие две имиња кои многу ми значат.
Од тој ден животот е поубав, знаеш дека имаш мали суштества кои ти го разубавуваат и исполнуваат секој ден.

За првото уште рано сабајле дремев во болницата. Сестрата ме пречека пред вратата, ме гледа и:
Ти си таткото?
- Јас сум таткото. Колку гордо звучи.
Рано си дошол, мајките и бебињата спијат.
- Паааааа, трета смена бев. Како да не.

Влегов во собата и сестрата ги донесе бебињата. Го познав по очињата и викам: еве го нашето бебе. Потоа се слушна и првиот плач кој ми го стопли срцето.

Вториот пат кога од среќа "скокнав" до небо.

За второто бев присутен и времето ми изгледаше како цела вечност. Цел ден бевме на шетање по снегот и вечерта во болница. Двата животи ги оставив во нивни раце и цело време гледав во ѕидовите. Четири часа бевме таму, немаше сила и ми побара да и купам хамбургер. Ајде купив и пак се вратив.
Кога видов сестрата како се качува врз стомакот, во глава ми се свртеа еден куп филмови. Си викам што прави оваа...
Се појави главчето и се слушна: "Малиов има долга црна коса." Се насмеав и во себе си зборувам: "И ова ли не е како мене?"

Се појави малото глувче и ја пресеков папочната врвца. Првиот плач не се заборава, солзи ми течеа од очите. Си го гушнавме, а тоа ги отвори очињата и гледаше во нас. Копија на првото.

Жена ми ми шепна: Сега сме комплетни, трето само ако ти ако го раѓаш. По што беше 4.3 кг.

После следуваше и средбата со братчето. Имаше една и пол година и иако не разбираше, пак се гледаше среќата на неговите очи.

Не знам како така не дозволуваат да ги видите бебињата. Првото се роди во државна и ме пуштија да го видам. Точно ординација е, а не плоштад. Ама детето има двајца родители и нормално е да присуствуваат и на прегледите и на пораѓајот. Таткото влегува таму, а не рандом личност од улица.

За жените кои можат и се одлучуваат за природно породување
Факт 1 - сигурно големи се болките и напонот кој го имаат во тој момент (но царски уште позафркнато е)
Факт 2 - после неколку дена тоа го забораваат и продолжува животот.

Доколку маж присуствува на самиот чин и притоа директно гледа од каде излегува бебушот :
Факт 1- неговиот мозок веќе нема да е ист
Факт 2 - никогаш нема да го заборави тоа што го видел
А постои опасност во иднина да се намали желбата да се приближи до тој отвор

А во кои болници дозволуваат таткото лично да присуствува при породувањето... Во државна не даваа, освен ако другиот бокс/пулт не е слободен а таму слободен

1. Мозокот ми е ист.
2. Самиот чин е како на оние видеата на јутуб. Веќе имав гледано и знаев што ме очекува.
Не се намали желбата.

Во приватните дозволуваат таткото лично да присуствува.

 

[Moon Child]

И мене ми е желба кога ќе се породувам да присуствува и сопругот. Затоа што тоа е момент кој и двајцата треба да го почувствуваме и паметиме.

 

[STEALTH]

Имам гледано 2-3 пати пораѓај додека бев во средно на пракса, така да тој дел очекувам да ми биде кул.

 

[~>}VOJVODATA~~LAVOT{<~]

Ја коа чекав пред болница жена ми да се породи, имаше тука еден Ром (така парталаво облечен) што чучеше и поминуе тој ден тука Бучко (изглеа и он чекаше пораѓај) и Ромов од едно два-триес метра му вика: - Бучкооо! Кај си бе?. Овој срамеживо климна у сред одење и си продужи.
hint: Ромот имаше капче СДСМ, па ваљда мислеше дека у реду да му се обрати на Бучко
Пред некој ден пак го видов Бучко, втор пут у живот, у живо. Денот беше баш на роденден на ќерка ми.
Weird...
or maybe not so much

 

[Forza Milan!!!]

Жена ми кога се породи исто имаше и една циганка. Под прозор дојдоа сите роднини и дуваа со трубите. Обезбедувањето едвај ги избрка.

 

[Mr.Deni]

Јас за едно два месеци ако даде Господ и се биде во ред ке пишам импресии.Сега само ги читам темиве и добро и дојде и на сопругата темата со женските искуства.Дефинитивно ја опушти малце повеќе зошто како што поминуваат деновите се понервозна е

 

[Кларк Кент]

Ние го чекаме бебушот некаде на крај на февруари, а ја уште од сега сум во грч.

 

[Луси]

Kent I Deni, mushki stisnete

 

[Zlatikevichius]

За сите исплашени неупатени уште-малку-па-родители: предавањата на Клиника навистина многу помагаат: не само за да научите нешто ново, туку и многу добро ве подготвуваат за стресните ситуации кои ќе ги доживувате. Има предавања од педијатри, психолог, анестезиолог, акушерки... плус и тура низ клиниката (за да не паднете во несвест ако првпат видите бокс пред пораѓајот) - секој аспект е покриен. Затоа, најтопло ви препорачувам да се пријавите доколку сте помеѓу 30-34 недела. Часовите се бесплатни, 5 на број, траат 4 недели во попладневните часови и нам навистина ни беа од огромна помош!