Па премисата на веганите е дека убивање на суштества кои осеќаат болка е неморално.
Ради тоа не се замараат со зеленчуци и растенија.
Интересен муабет е што чув пред некое време дека најдени се дрвја коишто под земја преку корените, делат различни минерали и други материи меѓусебно што укажува на комуникација која некој може да ја смета за аналогна на нервниот систем иако секако механиката е сосема различна. Од тука се повлекува прашањето, како се дефинира чувствување на болка? Дали ако животните коишто се сентиентни се убијат со помош на анестезија без притоа да чувствуваат болка, тогаш тој акт е сасим ок? А дали истото треба да важи и за луѓе во тој случај? Која и премиса да се постави за тоа кога одземање на живот е морално оправдано, а кога не, секогаш може да се најдат дупки и примери кои спаѓаат под премисата, а „не се во ред“: Ако некој на пример тргне од премисата дека одземање на било каков живот не е морално, ондак и зеленчуци, убивање бактерии, комарци итн... ќе биде неморално.
Така да, антропоцентрични сме, консензуално се договараме што сметаме за морален акт, а што не. Не постои на камен пишано правило. У случајов на нашето општество, ние тргаме од премисата дека домашните животни можат да бидат убиени поради наши лични причини како на пример нашиот порив да јадеме месо, ендемични животни не е ок да бидат убиени поради тоа што се ретки, домашни љубимци не е ок пошто ние ги сакаме итн... Не постои перфектен морален модел, секогаш може на виделина да искачаат дилеми како на пример, „зошто мачето што го чуваш е греота, а кравата не е?“
И на крајот од денот, сите овие дискусии се сведуваат на тоа кој од која премиса трга кога оценува морален од неморален акт, а не апсолутно оптимално етичко правило кое се зима за репер. Истово важи и за применета етика у правен систем, законодавна власт и ред други ствари кои консензуално се прифаќаат како „добри“ за општеството или за потребите на одредена група и се гласаат.
