Human
Explorer
- Член од
- 10 октомври 2009
- Мислења
- 12.541
- Поени од реакции
- 5.214
Вселенски мисии на толку долг временски рок со денешната, па и со технологијата за 2-30 години се мисии со мала шанса за успех. Скоро невозможна. Прво се работи за функционалноста на технологијата. Дали сите инструменти би функционирале 50 години после лансирањето? Најстарата функционална сонда што ја имаме е Војаџер, кој е едвај функционален после 35 години во вселената.
Второ потребен е извор на енергија што ќе го напојува леталото половина век. Плутониумот што се користи кај мисиите во длабока вселена може да се користи едвај 40 години. Веќе после 20 години, енергијата продуцирана од плутониумот е неколкупати помала отколку на почетокот на мисијата. Соларни панели не идат во предвид, бидејќи нивното функционирање е ограничено на десетина астрономски единици од ѕвезда како Сонцето или Алфа Кентаури Б. Исто и идејата ласер да ги напојува соларните панели паѓа во вода бидејќи после неколку милијарди километри светлината и од најдобриот ласер се дисперзира на радиус од илјадници километри. За комуникација би било одлично, меѓутоа за напојување тешко...
Друг посебен проблем е забрзувањето на леталото до брзина од 10% од таа на светлината (за да се достигне Алфа Кентаури системот за 50 години). Се работи за брзина од 30 000 километри во секунда. Најголемата брзина што ја има достигнато некоја вселенска сонда е 17-18 километри во секунда. Би било фантастично добро да се достигне брзина од 0,1% од таа на светлината.(300км/с) .
Потребна е неверојатно голема инфраструктура за изградба на целиот систем кој би ја поддржувал таа мисија, која со оглед на денешната (па и идната) технологија за лансирање би чинела од десетици па до стотина милијарди долари. (најскапиот телескоп кој уште е во развој треба да чини 9 милијарди долари, што е екстремно висока цена за една мисија). Настрана развојот на леталото. Треба да биде лансиран ласерот кој треба да се најди во близина на Сонцето (дури и во орбита на Меркур, треба да има огромни соларни панели), да биде конструирано целото летало чии соларни едра би имале површина од стотици квадратни километри (најверојатно) што ќе бара конструкција во вселената.
Постојат и еден куп други проблеми, како комуникација, корекција на патеката (како би се изведила со закаснета комуникација од 5-8 години?), заштита на леталото од метеори (сепак се работи за површина на леталото од стотици квадратни километри) и сл.
Побрзо би ја претвориле темната страна на Месечината во телескоп отколку вакво нешто некогаш да стане реалност.
Јас сум за ваква мисијам но сегашните можности се ограничени.
И комплетно сум несигурен во врска со тоа да не чекаме нова технологија туку да работиме со постоечката. Ако ништо друго, чекавме долго време, откритијата за соседниот соларен систем, ќе почекаат уште малку. Несомнено fly by мисијата би обезбедила огромни откритија, но за тоа подоцна.
