Мозаичноста како книжевен метод во делото Богородичната
црква во Париз од Виктор Иго - Проектна задача
Светлината паѓаше на него и со својата магична разнобојност го исцртуваше лицето на свештеникот. Се чувствувајќи се магично пред овој божилак симнат на земјата. Стоеше сам, обвиен од оваа божја светлина, талкајќи низ безвременоста. Длабоко и долго, почнувајќи да се опива од неа. Сите животни елементи лебдее од него, како парчиња од нешто големо кои чекаат да бидат составени од вешта рака.
Одненадеж забележа мало момче зад него, во парталава облека и валкано лице. Кога го праша за името, тоа одговори дека не го знае своето име. Во тој момент отецот го праша: Кажи ми што гледаш онаму?, вперувајќи го прстот кон мозаикот. Мозаик! воскликна детето. Всушност тоа не е мозаик, тоа е приказна! А го гледаш оној онаму? И тој е приказна. Сите се приказна! Приказни дел од уште поголема приказна. Налутено момчето се сврти кон свештеникот и праша: Зошто си поигрувате со мене? Парче стакло не е никаква приказна. Свештеникот стана и зачекори кон првичниот мозаик. Се е приказна. И овој мозаик и се што постои во оваа безвременост. Можеби парчето стакло само по себе не е, но кога ќе се искористи онака како што треба, со вистинска умешност, тогаш ја добиваат својата содржина. Момчето чудно го набљудуваше стариот отец. Сега сигурно се прашуваш ако е така како што велам, тогаш кој е авторот? Тоа е уште поедноставно, други приказни, кои настанале пред новите. Вчудоневидено, момчето проговори: Тоа значи дека сме сите дел од една огромна приказна? Зар, не? Кој е тогаш авторот? –Па, Бог се разбира! веднаш одговори свештеникот. А кој го создава Бог? праша момчето. Ние, се разбира!
Момчето го погледна луто стариот свештеник и ја напушти катедралата. Следното утро мозаикот беше уништен. Делчиња стакло лежеа на подот. Свештеникот посегна по искршените парчиња и почна да ги реди кога зад него се доближи истото момче со камен во рацете. Јас не направив ништо! Бог го скрши! викаше момчето. Се разбира дека Бог го скршил. Тој ја поседува таа единствена моќ! мудро возврати свештеникот. Но вие лажете. Лажете. ЛАЖЕТЕ! Јас сум виновен, јас го скршив. За да ви покажам дека Бог не постои. Да постоеше, немаше да бидам сам на улица, без име. – кажа детето. Секако дека не. Но ти реков уште првиот пат! Бог го создаваме ние. А тој нас. Ние сме дел од еден огромен мозаик, кога некој од нас ќе скрши еден дел останува на останатите да ги соберат парчињата и да создават нов. Умешноста се крие во правилниот распоред на парчињата. А таа умешност доаѓа од Бог. И само од Бог! А Бог сме всушност самите ние, еден голем мозаик-приказна кој еден ден ќе биде скршен и заборавен се додека не се појави некој да ги собере парчињата и да не воздигне одново. И се така во оваа безвременост во која сите талкаме безимени, со заборавени имиња.
Момчето гледаше во старецот долго време и на крајот реши да помогне со редењето на скршените парчиња кои сега добиваа содржина во неговата глава. И како што ги собираше и набљудуваше неговото име почна да се појавува во неговата глава и како заборавено парче од скршен мозаик или заборавена реченица од нецелосна приказна се вклопи во умот и стана дел од мозаичната безвременост.
Кога започнав да го пишувам овој есеј, се најдов на крстопат. Бев растргнат дали да започнам со расказ или пак со стандардниот есеистички вовед. Кое е постилски? Кое е поправилно? Како и јас сега, така некогаш и „големиот“ Виктор Иго бил растргнат кога станувало збор за неговиот роман „Богородичната црква во Париз“. Но кога почнал да пишува и требал да „избере“ стил на пишување, односно да се упати кон одреден книжевен правец решил да направи едно безвремено дело чија мозаична форма комбинира повеќе приказни а воедно и стилови. Како и да е, на крајот делото било објавено и следствено осудено на вечна растргнатост помеѓу книжевните родови.
Постои група читатели кои сметаат дека делото е еден барокен бисер поради својата „разобличена“ форма. А голем дел со сигурност го ставаат во групата на романтичарски дела. Во секој случај, Иго направил смел чекор со кој ги „прекршил“ правилата и отворил врата кон нешто ново – неговиот мозаичен метод и неговото мозаично гледање на светот.
Своето дело го започнува со зборот – АNArKH – судбина, а во „бајката за ѕвонарот и циганката“ објаснува дека човек не може да избега од својата судбина. Оттаму, било однапред предодредено Иго да напише такво дело, а јас да го започнам вака мојот есеј.
Со овој есеј ќе се обидам преку делото „Богородичната црква во Париз“ да ја објаснам мозаичноста како книжевен метод и воопшто гледање на светот, со што нашите одлуки како мојата сега и неговата тогаш се само парчиња од една огромна приказна (театарска приказна)
со претходно утврден текст од сезнаечки режисер. Без дидаскалии додека не се спуштат завесите. Кога сме оставени сами да го пронајдеме излезот од мозаичноста на животниот лавиринт.
црква во Париз од Виктор Иго - Проектна задача
Светлината паѓаше на него и со својата магична разнобојност го исцртуваше лицето на свештеникот. Се чувствувајќи се магично пред овој божилак симнат на земјата. Стоеше сам, обвиен од оваа божја светлина, талкајќи низ безвременоста. Длабоко и долго, почнувајќи да се опива од неа. Сите животни елементи лебдее од него, како парчиња од нешто големо кои чекаат да бидат составени од вешта рака.
Одненадеж забележа мало момче зад него, во парталава облека и валкано лице. Кога го праша за името, тоа одговори дека не го знае своето име. Во тој момент отецот го праша: Кажи ми што гледаш онаму?, вперувајќи го прстот кон мозаикот. Мозаик! воскликна детето. Всушност тоа не е мозаик, тоа е приказна! А го гледаш оној онаму? И тој е приказна. Сите се приказна! Приказни дел од уште поголема приказна. Налутено момчето се сврти кон свештеникот и праша: Зошто си поигрувате со мене? Парче стакло не е никаква приказна. Свештеникот стана и зачекори кон првичниот мозаик. Се е приказна. И овој мозаик и се што постои во оваа безвременост. Можеби парчето стакло само по себе не е, но кога ќе се искористи онака како што треба, со вистинска умешност, тогаш ја добиваат својата содржина. Момчето чудно го набљудуваше стариот отец. Сега сигурно се прашуваш ако е така како што велам, тогаш кој е авторот? Тоа е уште поедноставно, други приказни, кои настанале пред новите. Вчудоневидено, момчето проговори: Тоа значи дека сме сите дел од една огромна приказна? Зар, не? Кој е тогаш авторот? –Па, Бог се разбира! веднаш одговори свештеникот. А кој го создава Бог? праша момчето. Ние, се разбира!
Момчето го погледна луто стариот свештеник и ја напушти катедралата. Следното утро мозаикот беше уништен. Делчиња стакло лежеа на подот. Свештеникот посегна по искршените парчиња и почна да ги реди кога зад него се доближи истото момче со камен во рацете. Јас не направив ништо! Бог го скрши! викаше момчето. Се разбира дека Бог го скршил. Тој ја поседува таа единствена моќ! мудро возврати свештеникот. Но вие лажете. Лажете. ЛАЖЕТЕ! Јас сум виновен, јас го скршив. За да ви покажам дека Бог не постои. Да постоеше, немаше да бидам сам на улица, без име. – кажа детето. Секако дека не. Но ти реков уште првиот пат! Бог го создаваме ние. А тој нас. Ние сме дел од еден огромен мозаик, кога некој од нас ќе скрши еден дел останува на останатите да ги соберат парчињата и да создават нов. Умешноста се крие во правилниот распоред на парчињата. А таа умешност доаѓа од Бог. И само од Бог! А Бог сме всушност самите ние, еден голем мозаик-приказна кој еден ден ќе биде скршен и заборавен се додека не се појави некој да ги собере парчињата и да не воздигне одново. И се така во оваа безвременост во која сите талкаме безимени, со заборавени имиња.
Момчето гледаше во старецот долго време и на крајот реши да помогне со редењето на скршените парчиња кои сега добиваа содржина во неговата глава. И како што ги собираше и набљудуваше неговото име почна да се појавува во неговата глава и како заборавено парче од скршен мозаик или заборавена реченица од нецелосна приказна се вклопи во умот и стана дел од мозаичната безвременост.
Кога започнав да го пишувам овој есеј, се најдов на крстопат. Бев растргнат дали да започнам со расказ или пак со стандардниот есеистички вовед. Кое е постилски? Кое е поправилно? Како и јас сега, така некогаш и „големиот“ Виктор Иго бил растргнат кога станувало збор за неговиот роман „Богородичната црква во Париз“. Но кога почнал да пишува и требал да „избере“ стил на пишување, односно да се упати кон одреден книжевен правец решил да направи едно безвремено дело чија мозаична форма комбинира повеќе приказни а воедно и стилови. Како и да е, на крајот делото било објавено и следствено осудено на вечна растргнатост помеѓу книжевните родови.
Постои група читатели кои сметаат дека делото е еден барокен бисер поради својата „разобличена“ форма. А голем дел со сигурност го ставаат во групата на романтичарски дела. Во секој случај, Иго направил смел чекор со кој ги „прекршил“ правилата и отворил врата кон нешто ново – неговиот мозаичен метод и неговото мозаично гледање на светот.
Своето дело го започнува со зборот – АNArKH – судбина, а во „бајката за ѕвонарот и циганката“ објаснува дека човек не може да избега од својата судбина. Оттаму, било однапред предодредено Иго да напише такво дело, а јас да го започнам вака мојот есеј.
Со овој есеј ќе се обидам преку делото „Богородичната црква во Париз“ да ја објаснам мозаичноста како книжевен метод и воопшто гледање на светот, со што нашите одлуки како мојата сега и неговата тогаш се само парчиња од една огромна приказна (театарска приказна)
со претходно утврден текст од сезнаечки режисер. Без дидаскалии додека не се спуштат завесите. Кога сме оставени сами да го пронајдеме излезот од мозаичноста на животниот лавиринт.
