Многу деликатна ситуација за која што погрешно се зборува се додека не се почувствува на сопствена кожа.
Мене конкретно поделено ми е мислењето на оваа тема, но искрено повеќе ме влече за не.
Да ги занемариме сите фактори кои влијаат на оваа одлука, колку и да сакаме да не признаеме, тука спаѓа и медиокретното општество, и по претпоставка дека се друго е повеќе од совршено, и конкретно идеално за таа одлука, сепак тука големо влијание има и психичката подготвеност за такво нешто.
Велам не, бидејки многу подалеку размислувам за иднината. Што ако јас го посветам цел живот на тоа детенце, воспитувајќи го, учејќи го, давајќи му можност да се образува, и кога во најмала рака, сакам да го скарам заради тоа што сметам дека е неправилно, ми префрли за тоа дека јас не сум му вистинска мајка. Тоа психички не би го поднела.
Премногу ми значи љубовта и почитта на семејството, и скроз би ме уништило.
Секако, не велам дека тоа ќе се случи, но би можело, пубертетот секое дете различно го доживува.
А велам да, од причина што детенцето не е најмалку виновно за судбината на сопствените родители и заслужува да расте со двајца. Не треба да е пречка за вистинска љубов (блазе на тој што ја доживеал).
Некој ден, здравје Боже, сакам големо семејство, и сите деца би третирала исто, но се додека не ми се случи (иако искрено не посакувам) вакво нешто, не би знаела кое е моето вистинско мислење конкретно на оваа тема.
