- Член од
- 12 август 2010
- Мислења
- 2.890
- Поени од реакции
- 906
- Возраст
- 30
доста паметно и поучно...
Приказни (поучни)
- Креатор на темата Goodfella
- Време на започнување
доста паметно и поучно...
- Член од
- 1 декември 2010
- Мислења
- 1.294
- Поени од реакции
- 2.781
Си бил еден фармер кој во својата фарма имал многу животни, меѓу кои и еден коњ. Еден ден коњот избегал од фармата и сите соседи дошле да го утешат фармерот велејќи: - Каков баксуз е ова коњот да ти избега! А стариот фармер одговорил: - Кој знае дали е тоа среќа или несреќа. Се разбира дека е несреќа! - Рекле соседите. По една недела коњот се вратил дома, а со него дошле и дваесет диви коњи. Соседите дошле да го видат тоа чудо велејќи: - Каква среќа да ти се врати коњот и тоа со уште дваесет други коњи. Фармерот повторно ги кренал рамената велејќи: - Кој знае дали е тоа среќа или несреќа. Па се разбира дека е среќа! – рекле соседите.
Следниот ден, синот на фармерот тргнал да јава еден од дивите коњи, паднал и си ја скршил ногата. Соседите на фармерот дошле да го утешат: - Каква несреќа соседу!!! Фармерот на тоа рекол: - Кој знае дали е тоа среќа или несреќа. Некој од соседите чудејќи се на зборовите од фармерот налутено му се развикал: - Твојот син ја скрши ногата, зарем не е тоа несреќа стара будало!!!
Поминала една недела и синот на фармерот сеуште не беше закрепнал од повредата на ногата, кога некоја војска дошла да ги регрутира сите способни и млади мажи и да тргнат во војна. Бидејќи синот од фармерот бил повреден го оставиле, а сите негови другари ги регрутирале. Соседите повторно дошле, но овојпат биле потиштени и исплашени за животот на нивните синови. – Имаш голема среќа соседу што твојот син не беше земен од војската! – рекле соседите, а фармерот ги погледнал и рекол: - Кој знае?
Можеме да го поминеме целиот живот обидувајќи се да ги разбереме сите ситуации во кои се наоѓаме. Ако се довериме во рацете на Бог, тогаш нашиот живот ќе има смисла, и во добро и во зло ќе се обидуваме да најдеме нешто корисно и поучно од секоја случка која ќе не води напред во животот.
Следниот ден, синот на фармерот тргнал да јава еден од дивите коњи, паднал и си ја скршил ногата. Соседите на фармерот дошле да го утешат: - Каква несреќа соседу!!! Фармерот на тоа рекол: - Кој знае дали е тоа среќа или несреќа. Некој од соседите чудејќи се на зборовите од фармерот налутено му се развикал: - Твојот син ја скрши ногата, зарем не е тоа несреќа стара будало!!!
Поминала една недела и синот на фармерот сеуште не беше закрепнал од повредата на ногата, кога некоја војска дошла да ги регрутира сите способни и млади мажи и да тргнат во војна. Бидејќи синот од фармерот бил повреден го оставиле, а сите негови другари ги регрутирале. Соседите повторно дошле, но овојпат биле потиштени и исплашени за животот на нивните синови. – Имаш голема среќа соседу што твојот син не беше земен од војската! – рекле соседите, а фармерот ги погледнал и рекол: - Кој знае?
Можеме да го поминеме целиот живот обидувајќи се да ги разбереме сите ситуации во кои се наоѓаме. Ако се довериме во рацете на Бог, тогаш нашиот живот ќе има смисла, и во добро и во зло ќе се обидуваме да најдеме нешто корисно и поучно од секоја случка која ќе не води напред во животот.
- Член од
- 1 декември 2010
- Мислења
- 1.294
- Поени од реакции
- 2.781
Луксузна јахта застанала во едно мало мексиканско рибарско село. Сопственикот на јахтата бил воодушевен од квалитетот на рибата па ги запрашал рибарите колку време им е потребно за да уловат вака добра риба. “Не ни треба долго“ - одговориле рибарите
“А, зошто не останете подолго на море за да уловите уште повеќе риби?“ Тие му одговориле дека она што ќе го уловат е сосема доволно за нив и нивните семејства. “Па, што правите со толку слободно време?“ - “Спиеме, ловиме малку риба, си играме со своите деца, а попладнето го поминуваме во прошетка со своите сопруги. Навечер излегуваме во селото, се среќаваме со пријателите, пиеме по некоја пијачка и пееме неколку песни. Нашиот живот е исполнет.“
Господинот турист им предложил: “Јас дипломирав економија на Харвард и можам да ви помогнам со совет: ловете риба секој ден дупло подолго, продавајте ги и со тие пари купете поголем брод.“ “И што потоа?“ - Запрашале рибарите
“Со поголемиот брод ќе уловите уште повеќе риби и со тие пари ќе можете да купите уште еден брод, па уште еден и така цела флота. На место да ја продавате рибата на посредници, можете да преговарате директно со големите производители и сами да станете еден од нив. Потоа можете да се преселите од ова село во главниот град или во Лос Анџелес, па дури и Њујорк. Од таму можете да го водите својот нов голем бизнис!“
“Колку време би ни било потребно за сето ова?“
“Дваесет, до дваесет и пет години...“
“И после?“
“Потоа? Е, пријатели сега доаѓа најинтересното. Кога бизнисот ќе ви стане добро разработен, можете да почнете со купопродажба на акции и да заработите милиони!“
“Милиони? Навистина? А, потоа?“
“Потоа можете да отидете во пензија, да живеете во мало крајбрежно село, да спиете долго, да одите по риба, да си играте со внуците, да го поминувате попладнето со жената, а ноќите со пријателите.“
“Секоја чест господине, но ние тоа го правиме и сега. Зошто залудно би потрошиле дваесет и пет години?“ - прашале мексиканците.
“А, зошто не останете подолго на море за да уловите уште повеќе риби?“ Тие му одговориле дека она што ќе го уловат е сосема доволно за нив и нивните семејства. “Па, што правите со толку слободно време?“ - “Спиеме, ловиме малку риба, си играме со своите деца, а попладнето го поминуваме во прошетка со своите сопруги. Навечер излегуваме во селото, се среќаваме со пријателите, пиеме по некоја пијачка и пееме неколку песни. Нашиот живот е исполнет.“
Господинот турист им предложил: “Јас дипломирав економија на Харвард и можам да ви помогнам со совет: ловете риба секој ден дупло подолго, продавајте ги и со тие пари купете поголем брод.“ “И што потоа?“ - Запрашале рибарите
“Со поголемиот брод ќе уловите уште повеќе риби и со тие пари ќе можете да купите уште еден брод, па уште еден и така цела флота. На место да ја продавате рибата на посредници, можете да преговарате директно со големите производители и сами да станете еден од нив. Потоа можете да се преселите од ова село во главниот град или во Лос Анџелес, па дури и Њујорк. Од таму можете да го водите својот нов голем бизнис!“
“Колку време би ни било потребно за сето ова?“
“Дваесет, до дваесет и пет години...“
“И после?“
“Потоа? Е, пријатели сега доаѓа најинтересното. Кога бизнисот ќе ви стане добро разработен, можете да почнете со купопродажба на акции и да заработите милиони!“
“Милиони? Навистина? А, потоа?“
“Потоа можете да отидете во пензија, да живеете во мало крајбрежно село, да спиете долго, да одите по риба, да си играте со внуците, да го поминувате попладнето со жената, а ноќите со пријателите.“
“Секоја чест господине, но ние тоа го правиме и сега. Зошто залудно би потрошиле дваесет и пет години?“ - прашале мексиканците.
- Член од
- 1 декември 2010
- Мислења
- 1.294
- Поени од реакции
- 2.781
Во 60. години од минатиот век, еден полициски специјалец кој работел за ЦИА и експерт за полиграф, Cleve Backster, добил една необична идеа: Електродите од својот детектор за лаги ги закачил за филодендронот кој му го красел салонот. Потоа, го залил со вода. Детекторот покажал реакција која што Бакстер ја идентификувал... како радосно возбудување(да не заборавиме, дека овој човек поминал низа и низа тестирања и имал огромно искуство со полиграфот). Ова го навело да продолжи со своето експериментирање, и да се обиде да предизвика различни емоции кај растението. Се обидел на неколку начини(некои од листовите му ги скинал а некои ги пикнал во кафето), но безуспешно: Филодендронот не реагирал. А потоа помислил да го запали. Одеднаш, детекторот почнал да бележи паничен страв. Бакстер отишол дотаму, што и себеси си поставил еден таков детектор, синхронизиран со оној на домашниот Филодендрон. Во текот на денот имал разни случувања, убави и стресни, а сето тоа било забележано. Кога стигнал дома, и ги споредил реакциите со Филодендронот, бил вчудовиден: растението реагирало подеднакво исто во истото време како и него! Тоа би значело дека Филодендронот е телепатски поврзан со Бакстер и го чувствува истото што и тој!
Растенијата се чувствителни и на смртта. На пример, кога се вари јајце во негова близина, тоа престанува да испраќа било какви импулси, исто како да се онесвестило. Истото се случува и ако се убие некој инсект. Растенијата ги препознаваат и чувствуваат насилствата и ги примаат како шок. По извесно време, час или повеќе, се опоравуваат. Исто така, растенијата сакаат да слушаат убава музика, најчесто Моцарт, но и сопствената што тие ја креираат. Тогаш растат побујно. Во светата damanhur-ска шума се одржуваат неверојатни концерти: таму свират сите дрва. Се поставуваат и други растенија па дури и луѓе кои заедно со нив креираат прекрасни симфонии. Музиката е универзален јазик кој го разбира и на кој реагира секое битие на планетава.
Растенијата се чувствителни и на смртта. На пример, кога се вари јајце во негова близина, тоа престанува да испраќа било какви импулси, исто како да се онесвестило. Истото се случува и ако се убие некој инсект. Растенијата ги препознаваат и чувствуваат насилствата и ги примаат како шок. По извесно време, час или повеќе, се опоравуваат. Исто така, растенијата сакаат да слушаат убава музика, најчесто Моцарт, но и сопствената што тие ја креираат. Тогаш растат побујно. Во светата damanhur-ска шума се одржуваат неверојатни концерти: таму свират сите дрва. Се поставуваат и други растенија па дури и луѓе кои заедно со нив креираат прекрасни симфонии. Музиката е универзален јазик кој го разбира и на кој реагира секое битие на планетава.
- Член од
- 1 декември 2010
- Мислења
- 1.294
- Поени од реакции
- 2.781
Еден стар ловец учејќи ги помладите да гаѓаат, поставил празна лименка на еден камен, се оддалечил 50-тина метри, нанишанил и ја погодил подигајќи ја воздух.
- Јас сум најдобриот стрелец во целата држава - рекол - и ќе ве научам да бидете еднакво добри како јас!
Потоа ја поставил лименката повторно на каменот, се оддалечил пак 50-тина метри и извадил црн превез од џебот. Повикал еден од младите ловци да му ги заврзе очите. Тогаш ја подигнал пушката, нанишанил и испукал.
- Погодив ли? - прашал стариот ловец симнувајќи го превезот од очите.
- Нормално дека не погодивте - му одговориле помладите, сите со видливо задоволство на лицата што стариот испаднал понижен.
- Куршумот погоди високо во крошната на дрвото. И јас не верувам дека вие можете било што да ме научите - потсмешливо рекол еден од младите ловци.
- Не го потценувајте искуството, ниту промашувањата! Само што ве научив на најважната лекција во животот! - одговорил стариот - Кога сакате нешто да постигнете, добро отворете ги очите, сконцентрирајте се на целта и бидете сигурни што сакате. Никој не може да ја постигне целта со затворени очи!
- Јас сум најдобриот стрелец во целата држава - рекол - и ќе ве научам да бидете еднакво добри како јас!
Потоа ја поставил лименката повторно на каменот, се оддалечил пак 50-тина метри и извадил црн превез од џебот. Повикал еден од младите ловци да му ги заврзе очите. Тогаш ја подигнал пушката, нанишанил и испукал.
- Погодив ли? - прашал стариот ловец симнувајќи го превезот од очите.
- Нормално дека не погодивте - му одговориле помладите, сите со видливо задоволство на лицата што стариот испаднал понижен.
- Куршумот погоди високо во крошната на дрвото. И јас не верувам дека вие можете било што да ме научите - потсмешливо рекол еден од младите ловци.
- Не го потценувајте искуството, ниту промашувањата! Само што ве научив на најважната лекција во животот! - одговорил стариот - Кога сакате нешто да постигнете, добро отворете ги очите, сконцентрирајте се на целта и бидете сигурни што сакате. Никој не може да ја постигне целта со затворени очи!
Факе
Highbury–the Home of Football
- Член од
- 6 март 2010
- Мислења
- 9.528
- Поени од реакции
- 10.302
Интересно!!!
Windfucker
Телемит, Темплар, Масон, Сциентолог во целибат
- Член од
- 30 април 2010
- Мислења
- 8.459
- Поени од реакции
- 15.326
- Возраст
- 122
- Локација
- Wolfpack Reproducing Area
- Веб-сајт
- dangerousminds.net
Брод со будалетинки
Едно време, капетанот и бродските офицери станаа самобендисани со нивната пловидба, исполнети со горделивост и импресионирани од самите себе, тие побудалеа. Го свртеа бродот на север и пловеа се додека не стасаа до ледени брегови и опасни санти, и продолжија да пловат на север во се поопасните води, само за да си овозможат себеси уште побрилијантни потфати во морепловството. И додека бродот посегаше по високите географски ширирни, патниците и екипажот се чувствуваа се повеќе нелагодно. Започнаа меѓусебни расправии и жалопојки за условите во кој живееа.
“ Се скоцкав,“ кажа еден вичен марнар, “ова е најлошото патување на кое сум бил. Палубата е покриена со мраз; кога сум на надгелдување ветерот ми ја кине јакната како со нож; секогаш кога го собирам главното едро клетото скоро ми ги смрзнува прстите; и се што добивам за возврат се бедни пет шилинга месечно!“
“ Најде кој да зборува!“ кажа дамата патник. “ Јас не можам да спијам ноќе од студ. Дамите на бродот не добиваат покривки колку и мажите. Ова не е фер!“.
Морнарот Мексиканец избувна: “ Чингадо! Јас добивам само половина од платата на Англо морнарот. Нам ни треба обилна храна за да се згрееме на оваа клима, и јас не го добивма својот дел; Англите добиваат повеќе. И најлошото е што офицерите наредбите ги даваат на Англиски наместо на Шпански.“
“ Јас имам најповеќе причини за поплаки од останатите,“ проговори Индијанецот морнар. “ Доколку бледоликите не ни ја грабнаа прадедовската земја, јас немаше да бидам на бродов, тука меѓу ледените брегови и артичките ветрови. Ќе си веслав со кануто на мирно и убаво езеро. Заслужувам компензација. Во краен случај, капетанот треба да ме пушти да водам коцкарски игри така да можам да заработам малку пари.“
И подофицерот проговори: “Вчера првиот офицер ме нарече ‘шеќерче‘ само затоа што пушам курови. Јас имам право да пушам курови без да ме именуваат поради тоа!“
“Не се само луѓето тие кои се запоставени на бродот“ - се замеша во муабетот љубителката на животни со глас треперлив од лутина. “ Затоа што минатата недела го видов вториот офицер како го клоцна бродското куче двапати!“.
Еден од патниците беше универзитетски професор. Стискајќи ги рацете тој изјави, “ Сето ова е страшно! Ова е расизам, хомофобија, полова и родова дискриминација, експлоатација на работничката класа! Чиста дискриминација! Мора да има социјална правда: еднакви дневници за Мексиканскиот морнар, повисоки плати за сите морнари, компензација за Индијанците, подеднакво ќебиња за дамите, загарантирано право за пушење курови, и да нема повеќе шутирање на кучињата!“
“Да, да!“ повикаа патниците. “ Јухууу!“ викаше екипажот. “ Ова е дискриминација! Мора да си ги бараме правата!“
Момчето собар се закашла да го прочисти грлото. “ Сите вие имате добри причини за жалба. Но мене ми се чини дека она што навистина треба да го направиме е да се сврти бродот и да се упатиме повторно на југ, бидејќи ако продолжиме на север сигурно ќе се уништиме порано или подоцна, и тогаш вашите дневници, вашите покривки, и правата за пушење курови нема да бидат од никаква полза, затоа што сите ќе се удавиме.“ Но никој не обрна внимание на момчето, затоа што тоа беше само собарче.
Капетанот и неговите офицери, од салата на горната палуба, гледаа и слушаа. Тие се смешкаа и намигнуваа еден кон друг, и на знак од капетанот третиот офицер се симна на долната палуба, се прошета до местото каде се беа собрале патниците и екипажот, и го раскрчи патот меѓу насобраните. Стави сериозен изглед на своето лице и прозборе: “ Ние офицерите мора да признаеме дека некој непростливи работи се случуваат на овој брод. Ние не знаевме колку е лоша ситуацијата се додека не ги слушнавме вашите поплаки. Ние сме луѓе со добра воља и сакаме да ја оправиме работата. Но, добро, капетанот е малку конзервативен и ги средува работите на свој начин, и мора малку да се размрда пред да воведе значителни промени. Моето лично мислење е дека ако протестирате жестоко – но секогаш мирно и без да ги нарушувате бродските правила – тогаш ќе го раздрмате капетанот од неговата инерција и ќе го принудите да се позанимава со вашите проблеми за кои со право се жалите.“
Откако го кажа своето, третиот офицер се упати кон горната палуба. Додека заминуваше, патниците и екипажот извикуваа по него, “ Опортуниста! Реформатор! Либерал! Капетанска кукла!“ Но и покрај сето тоа направија онака како им беше речено. Се собраа под главната палуба, извикуваа навреди кон офицерите, и ги бараа своите права: “ Сакам повисоки дневници и подобри работни услови,“ извикуваше вредниот морнар. “ Еднакво ќебиња за жените,“ врескаше дамата патник. “ Сакам да ги добивам наребите на Шпански,“ викаше морнарот Мексиканец. “ Барам коцкарница,“ довикуваше морнарот Индијанец. “ Не сакам да ме нарекуваат шеќерче,“ врескаше подофицерот. “ Никогаш повеќе клоци за кучињата,“ се приклучи љубителката на животни. “ Револуција сега,“ довикуваше професорот.
Капетанот и бродските офицери се збраа заедно и дебатираа неколку минути, си намигнуваа, климаа со главите и се смешкаа еден со друг некое време. Тогаш капетанот истапи напред кон крмата и, со големо покажување на благонаклоност, обзнани дека платата на вичниот морнар ќе биде зголемена на шест шилинзи месечно; дневницата на морнарот Мексиканец ќе биде две-третини од онаа на Англо морнарот, и дека наредбата за прибирање на едрата ќе се издава на Шпански; дамите патници ќе добијат по едно ќебе повеќе; на морнарот Индијанец ќе му се дозволи да организира коцкање на бродот во Сабота навечер; подофицерот нема да биде нарекуван шеќерче се додека пушењето курови биде стриктно приватна работа; и кучето нема да биде клоцано се додека не направи нешто лошо, како крадење храна од трпезаријата.
Патниците и екипажот ги прославија овие одстапки како голема победа, но следното утро тие повторно се чувствуваа незадовлно.
“ Шест шилинзи месечно е милостина, a прстите сеуште ми мрзнат кога го прибираме главното едро,“ мрмореше вичниот морнар. “ Јас се уште не ги добивам дневниците на Англо морнарите и храната не е доволна за ваква клима,“ се пожали морнарот Мексиканец. “ Ние жените не добиваме доволно ќебиња за да се стоплиме,“ кажа дамата патник. Останатиот екипаж и патниците изразија слични поплаки, и професерот подбуцнуваше.
Кога тие завршија, момчето собар прозборе – овојпат погласно така да останатите не можат лесно да го игнорираат: “ Навистина е ужасно кучето да биде удирано за подкраднување на малку лебче од трпезаријата, и дамата да нема подеднакво ќебиња, и на вичниот морнар да му мрзнат прстите; и јас не гледам зошто подофицерот да не пуши курови ако сака. Но погледнете колку се дебели ледените брегови сега, и како ветерот дува се посилно и посилно! Ние мора да го завртиме бродот кон југ, затоа што ако продолжиме на север ние ќе потонеме и ќе се удавиме.“
“ О, да,“ кажа подофицерот. “ Толку е страшно што уште одиме кон север. Но зошто морам да пушам курови по клозети? Зошто да ме нарекуваат шеќерче? Во што сум јас полош од другите?“
“ Пловењето на север е грозно,“ кажа дамата патник. “ Но зарем не гледате? Токму затоа на жените им требаат ќебиња за да се стоплат. Јас барам подеднакво ќебиња за жените сега!“
“ Тоа е наполно точно,“ кажа професорот, “ дека пловењето на север ни предизвикува на сите големи невољи. Но промената на курсот на југ не би била реалистична. Не може да се врати времето наназад. Ние мора да најдеме серизен начин за да се справиме со ситуацијава.“
“ Видете,“ рече момчето собар, “ ако им дозволиме на четворицата лудаци од горната палуба да продолжат во иста насока, сите ќе се удавиме. Ако го ослободиме овој брод од опасноста, тогаш ќе може да се посветиме на работните услови, ќебиња за жените, и правата за пушење курови. Но најпрво мора да го завртиме бродот кон југ. Ако неколку од нас се собереме заедно, направиме план, и покажеме малку храброст, може да се спасиме себеси. Нема да има потреба од многумина – шест или осум души ќе бидат доволни. Може да го превземеме кормилото, да ги исфрлиме лудаците вон бродот, и да го завртиме бродот кон југ.“
Професорот го подигна носот и рече одсечно, “ Јас не верувам во насилство. Тоа е неморално.“
“ Неетично е кога било да се употреби насилие,“ кажа подофицерот.
“ Јас сум престрашена од насилство,“ кажа дамата патник.
Капетанот и офицерите сето тоа го гледаа и слушаа. На знак од капетанот, третиот офицер се симна на главната палуба. Тој се упати кон патниците и екипажот, кажувајќи им дека сеуште има многу проблеми на бродот. “ Ние направивме одреден прогрес, но многу останува да се сработи. Работните услови за вичниот морнар сеуште се тешки, Мексиканецот не ги добива надниците како Англо морнарите, жените сеуште немаат ќебиња како и мажите, приредувањето на коцката во Сабота вечер е само делумна компензација за загубената земја, не е фер подофицерот да пуши курови по клозети, и кучето повремено уште добива јаки клоци. Мислам дека капетанот пак треба да се размрда. Од голема помош би било ако повторно направите протест – се додека е ненасилен.“
Додека третиот офицер одеше назад кон горната палуба, патниците и екипажот извикуваа навреди кон него, но како и да е, повторно се собраа наспроти горната палуба да протестираат. Насобраните ги подигнаа налутено горе своите тупаници, дури и фрлија неколку расипани јајца кон капетанот ( кој вешто ги избегна).
Откако ги слушнаа поплаките, капетанот и офицерите заседнаа да дебатираат, и во исто време си намигнуваа и си делеа меѓусебно широки насмевки. Тогаш капетанот истапи напред кон палубата и објави дека вичниот морнар ќе добие ракавици за да ги стопли прстите, морнарот Мексиканец ќе добие три-четвртини од платата на Англо морнарот, жените ќе добијат уште по едно ќебе, Индијанецот ќе приредува коцка во Сабота и Недела навечер, подофицерот ќе може да пуши курови јавно по самрак, и никој нема да го шутка кучето без специјална дозвола од капетанот.
Патниците и екипажот беа еуфорични по ваква голема револуционерна победа, но следното утро повторно се чувствуваа незадоволно и мрмореа за истите стари тешкотии.
Момчето собар овој пат стануваше налутено.
“ Вие проклети будалетинки!“ се дереше момчето. “ Зарем не гледате што прават капетанот и офицерите? Тие ве држат окупирани со вашите тривијални жалби за ќебиња и надници и за клоците по кучето така да не мислите што навистина се случува на бродот – тоа е дека одиме се посеверно и дека на крајот сите ќе се удавиме. Ако само неколку од нас дојдеме при разум, заедно се собереме, го превземеме кормилото, ние може да го завртиме бродот и да се спасиме. Но се што правите е цимолење за ништожни мали работи како работните услови или коцката или правата за пушење курци.“
Патниците и екипажот беа навредени.
“ Ништожни!!“ викаше Мексиканецот, “ Дали мислиш дека е разумно јас да добивам три-четвртини од платата на Англо морнарот? Тоа ли е ништожно?“
“ Како можеш мојата жалба да ја наречеш тривијална?“ се развика подофицерот. “ Не знаеш ли колку понижувачки е да те викаат шеќерче?“
“ Удирањето на куче не е мало ништожно прашање!“ врескаше љубителката на животни. “Тоа е сурово и брутално!“
“ Добро тогаш,“ одговори момчето собар. “ Овие прашања не се тривијални, ниту ништожни. Удирањето животни е сурово и брутално и понижувачки е да те нарекуваат шеќерче. Но во споредба со нашиот реален проблем – во споредба со фактот дека бродот плови на север – вашите поплаки се ништожни и тривијални, затоа што ако наскоро не ја смениме насоката, сите ќе се удавиме.“
“ Фашист!“ кажа професорот. “ Контрареволуционер!“ кажа дамата патник. Патниците и екипажот збеснуваа еден по друг, нарекувајќи го момчето фашист и контрареволуционер. Го одтурнаа од себе и почнаа повторно да мрморат за платите, и за ќебиња за жените, и за правото за пушење курови, и за тоа како е третирано кучето. Бродот продолжи да плови на север, по некое време се скрши во судар меѓу две санти мраз и сите се удавија.
Расказот ми е преземен од www.dzam.blog.com.mk пред неколку години, се извинувам што не можам да го предочам оригиналниот линк.
Оригиналниот расказ е од http://en.wikipedia.org/wiki/Unabomber
Едно време, капетанот и бродските офицери станаа самобендисани со нивната пловидба, исполнети со горделивост и импресионирани од самите себе, тие побудалеа. Го свртеа бродот на север и пловеа се додека не стасаа до ледени брегови и опасни санти, и продолжија да пловат на север во се поопасните води, само за да си овозможат себеси уште побрилијантни потфати во морепловството. И додека бродот посегаше по високите географски ширирни, патниците и екипажот се чувствуваа се повеќе нелагодно. Започнаа меѓусебни расправии и жалопојки за условите во кој живееа.
“ Се скоцкав,“ кажа еден вичен марнар, “ова е најлошото патување на кое сум бил. Палубата е покриена со мраз; кога сум на надгелдување ветерот ми ја кине јакната како со нож; секогаш кога го собирам главното едро клетото скоро ми ги смрзнува прстите; и се што добивам за возврат се бедни пет шилинга месечно!“
“ Најде кој да зборува!“ кажа дамата патник. “ Јас не можам да спијам ноќе од студ. Дамите на бродот не добиваат покривки колку и мажите. Ова не е фер!“.
Морнарот Мексиканец избувна: “ Чингадо! Јас добивам само половина од платата на Англо морнарот. Нам ни треба обилна храна за да се згрееме на оваа клима, и јас не го добивма својот дел; Англите добиваат повеќе. И најлошото е што офицерите наредбите ги даваат на Англиски наместо на Шпански.“
“ Јас имам најповеќе причини за поплаки од останатите,“ проговори Индијанецот морнар. “ Доколку бледоликите не ни ја грабнаа прадедовската земја, јас немаше да бидам на бродов, тука меѓу ледените брегови и артичките ветрови. Ќе си веслав со кануто на мирно и убаво езеро. Заслужувам компензација. Во краен случај, капетанот треба да ме пушти да водам коцкарски игри така да можам да заработам малку пари.“
И подофицерот проговори: “Вчера првиот офицер ме нарече ‘шеќерче‘ само затоа што пушам курови. Јас имам право да пушам курови без да ме именуваат поради тоа!“
“Не се само луѓето тие кои се запоставени на бродот“ - се замеша во муабетот љубителката на животни со глас треперлив од лутина. “ Затоа што минатата недела го видов вториот офицер како го клоцна бродското куче двапати!“.
Еден од патниците беше универзитетски професор. Стискајќи ги рацете тој изјави, “ Сето ова е страшно! Ова е расизам, хомофобија, полова и родова дискриминација, експлоатација на работничката класа! Чиста дискриминација! Мора да има социјална правда: еднакви дневници за Мексиканскиот морнар, повисоки плати за сите морнари, компензација за Индијанците, подеднакво ќебиња за дамите, загарантирано право за пушење курови, и да нема повеќе шутирање на кучињата!“
“Да, да!“ повикаа патниците. “ Јухууу!“ викаше екипажот. “ Ова е дискриминација! Мора да си ги бараме правата!“
Момчето собар се закашла да го прочисти грлото. “ Сите вие имате добри причини за жалба. Но мене ми се чини дека она што навистина треба да го направиме е да се сврти бродот и да се упатиме повторно на југ, бидејќи ако продолжиме на север сигурно ќе се уништиме порано или подоцна, и тогаш вашите дневници, вашите покривки, и правата за пушење курови нема да бидат од никаква полза, затоа што сите ќе се удавиме.“ Но никој не обрна внимание на момчето, затоа што тоа беше само собарче.
Капетанот и неговите офицери, од салата на горната палуба, гледаа и слушаа. Тие се смешкаа и намигнуваа еден кон друг, и на знак од капетанот третиот офицер се симна на долната палуба, се прошета до местото каде се беа собрале патниците и екипажот, и го раскрчи патот меѓу насобраните. Стави сериозен изглед на своето лице и прозборе: “ Ние офицерите мора да признаеме дека некој непростливи работи се случуваат на овој брод. Ние не знаевме колку е лоша ситуацијата се додека не ги слушнавме вашите поплаки. Ние сме луѓе со добра воља и сакаме да ја оправиме работата. Но, добро, капетанот е малку конзервативен и ги средува работите на свој начин, и мора малку да се размрда пред да воведе значителни промени. Моето лично мислење е дека ако протестирате жестоко – но секогаш мирно и без да ги нарушувате бродските правила – тогаш ќе го раздрмате капетанот од неговата инерција и ќе го принудите да се позанимава со вашите проблеми за кои со право се жалите.“
Откако го кажа своето, третиот офицер се упати кон горната палуба. Додека заминуваше, патниците и екипажот извикуваа по него, “ Опортуниста! Реформатор! Либерал! Капетанска кукла!“ Но и покрај сето тоа направија онака како им беше речено. Се собраа под главната палуба, извикуваа навреди кон офицерите, и ги бараа своите права: “ Сакам повисоки дневници и подобри работни услови,“ извикуваше вредниот морнар. “ Еднакво ќебиња за жените,“ врескаше дамата патник. “ Сакам да ги добивам наребите на Шпански,“ викаше морнарот Мексиканец. “ Барам коцкарница,“ довикуваше морнарот Индијанец. “ Не сакам да ме нарекуваат шеќерче,“ врескаше подофицерот. “ Никогаш повеќе клоци за кучињата,“ се приклучи љубителката на животни. “ Револуција сега,“ довикуваше професорот.
Капетанот и бродските офицери се збраа заедно и дебатираа неколку минути, си намигнуваа, климаа со главите и се смешкаа еден со друг некое време. Тогаш капетанот истапи напред кон крмата и, со големо покажување на благонаклоност, обзнани дека платата на вичниот морнар ќе биде зголемена на шест шилинзи месечно; дневницата на морнарот Мексиканец ќе биде две-третини од онаа на Англо морнарот, и дека наредбата за прибирање на едрата ќе се издава на Шпански; дамите патници ќе добијат по едно ќебе повеќе; на морнарот Индијанец ќе му се дозволи да организира коцкање на бродот во Сабота навечер; подофицерот нема да биде нарекуван шеќерче се додека пушењето курови биде стриктно приватна работа; и кучето нема да биде клоцано се додека не направи нешто лошо, како крадење храна од трпезаријата.
Патниците и екипажот ги прославија овие одстапки како голема победа, но следното утро тие повторно се чувствуваа незадовлно.
“ Шест шилинзи месечно е милостина, a прстите сеуште ми мрзнат кога го прибираме главното едро,“ мрмореше вичниот морнар. “ Јас се уште не ги добивам дневниците на Англо морнарите и храната не е доволна за ваква клима,“ се пожали морнарот Мексиканец. “ Ние жените не добиваме доволно ќебиња за да се стоплиме,“ кажа дамата патник. Останатиот екипаж и патниците изразија слични поплаки, и професерот подбуцнуваше.
Кога тие завршија, момчето собар прозборе – овојпат погласно така да останатите не можат лесно да го игнорираат: “ Навистина е ужасно кучето да биде удирано за подкраднување на малку лебче од трпезаријата, и дамата да нема подеднакво ќебиња, и на вичниот морнар да му мрзнат прстите; и јас не гледам зошто подофицерот да не пуши курови ако сака. Но погледнете колку се дебели ледените брегови сега, и како ветерот дува се посилно и посилно! Ние мора да го завртиме бродот кон југ, затоа што ако продолжиме на север ние ќе потонеме и ќе се удавиме.“
“ О, да,“ кажа подофицерот. “ Толку е страшно што уште одиме кон север. Но зошто морам да пушам курови по клозети? Зошто да ме нарекуваат шеќерче? Во што сум јас полош од другите?“
“ Пловењето на север е грозно,“ кажа дамата патник. “ Но зарем не гледате? Токму затоа на жените им требаат ќебиња за да се стоплат. Јас барам подеднакво ќебиња за жените сега!“
“ Тоа е наполно точно,“ кажа професорот, “ дека пловењето на север ни предизвикува на сите големи невољи. Но промената на курсот на југ не би била реалистична. Не може да се врати времето наназад. Ние мора да најдеме серизен начин за да се справиме со ситуацијава.“
“ Видете,“ рече момчето собар, “ ако им дозволиме на четворицата лудаци од горната палуба да продолжат во иста насока, сите ќе се удавиме. Ако го ослободиме овој брод од опасноста, тогаш ќе може да се посветиме на работните услови, ќебиња за жените, и правата за пушење курови. Но најпрво мора да го завртиме бродот кон југ. Ако неколку од нас се собереме заедно, направиме план, и покажеме малку храброст, може да се спасиме себеси. Нема да има потреба од многумина – шест или осум души ќе бидат доволни. Може да го превземеме кормилото, да ги исфрлиме лудаците вон бродот, и да го завртиме бродот кон југ.“
Професорот го подигна носот и рече одсечно, “ Јас не верувам во насилство. Тоа е неморално.“
“ Неетично е кога било да се употреби насилие,“ кажа подофицерот.
“ Јас сум престрашена од насилство,“ кажа дамата патник.
Капетанот и офицерите сето тоа го гледаа и слушаа. На знак од капетанот, третиот офицер се симна на главната палуба. Тој се упати кон патниците и екипажот, кажувајќи им дека сеуште има многу проблеми на бродот. “ Ние направивме одреден прогрес, но многу останува да се сработи. Работните услови за вичниот морнар сеуште се тешки, Мексиканецот не ги добива надниците како Англо морнарите, жените сеуште немаат ќебиња како и мажите, приредувањето на коцката во Сабота вечер е само делумна компензација за загубената земја, не е фер подофицерот да пуши курови по клозети, и кучето повремено уште добива јаки клоци. Мислам дека капетанот пак треба да се размрда. Од голема помош би било ако повторно направите протест – се додека е ненасилен.“
Додека третиот офицер одеше назад кон горната палуба, патниците и екипажот извикуваа навреди кон него, но како и да е, повторно се собраа наспроти горната палуба да протестираат. Насобраните ги подигнаа налутено горе своите тупаници, дури и фрлија неколку расипани јајца кон капетанот ( кој вешто ги избегна).
Откако ги слушнаа поплаките, капетанот и офицерите заседнаа да дебатираат, и во исто време си намигнуваа и си делеа меѓусебно широки насмевки. Тогаш капетанот истапи напред кон палубата и објави дека вичниот морнар ќе добие ракавици за да ги стопли прстите, морнарот Мексиканец ќе добие три-четвртини од платата на Англо морнарот, жените ќе добијат уште по едно ќебе, Индијанецот ќе приредува коцка во Сабота и Недела навечер, подофицерот ќе може да пуши курови јавно по самрак, и никој нема да го шутка кучето без специјална дозвола од капетанот.
Патниците и екипажот беа еуфорични по ваква голема револуционерна победа, но следното утро повторно се чувствуваа незадоволно и мрмореа за истите стари тешкотии.
Момчето собар овој пат стануваше налутено.
“ Вие проклети будалетинки!“ се дереше момчето. “ Зарем не гледате што прават капетанот и офицерите? Тие ве држат окупирани со вашите тривијални жалби за ќебиња и надници и за клоците по кучето така да не мислите што навистина се случува на бродот – тоа е дека одиме се посеверно и дека на крајот сите ќе се удавиме. Ако само неколку од нас дојдеме при разум, заедно се собереме, го превземеме кормилото, ние може да го завртиме бродот и да се спасиме. Но се што правите е цимолење за ништожни мали работи како работните услови или коцката или правата за пушење курци.“
Патниците и екипажот беа навредени.
“ Ништожни!!“ викаше Мексиканецот, “ Дали мислиш дека е разумно јас да добивам три-четвртини од платата на Англо морнарот? Тоа ли е ништожно?“
“ Како можеш мојата жалба да ја наречеш тривијална?“ се развика подофицерот. “ Не знаеш ли колку понижувачки е да те викаат шеќерче?“
“ Удирањето на куче не е мало ништожно прашање!“ врескаше љубителката на животни. “Тоа е сурово и брутално!“
“ Добро тогаш,“ одговори момчето собар. “ Овие прашања не се тривијални, ниту ништожни. Удирањето животни е сурово и брутално и понижувачки е да те нарекуваат шеќерче. Но во споредба со нашиот реален проблем – во споредба со фактот дека бродот плови на север – вашите поплаки се ништожни и тривијални, затоа што ако наскоро не ја смениме насоката, сите ќе се удавиме.“
“ Фашист!“ кажа професорот. “ Контрареволуционер!“ кажа дамата патник. Патниците и екипажот збеснуваа еден по друг, нарекувајќи го момчето фашист и контрареволуционер. Го одтурнаа од себе и почнаа повторно да мрморат за платите, и за ќебиња за жените, и за правото за пушење курови, и за тоа како е третирано кучето. Бродот продолжи да плови на север, по некое време се скрши во судар меѓу две санти мраз и сите се удавија.
Расказот ми е преземен од www.dzam.blog.com.mk пред неколку години, се извинувам што не можам да го предочам оригиналниот линк.
Оригиналниот расказ е од http://en.wikipedia.org/wiki/Unabomber
Forrest Gump
низа1
- Член од
- 12 ноември 2009
- Мислења
- 7.038
- Поени од реакции
- 29.619
Мудро момче
Едно младо момче за 2.000 евра купило коњ. Го платило и газдата му ветил дека ќе му го донесе утредента. Утредента дошол газдата и му рекол на момчето:
„Жал ми момче, коњот цркна!“
Момчето: „Добро, вратете ми ги парите“.
Газдата: „Жал ми е но не можам да ти ги вратам парите, веќе ги потрошив“.
Момчето: „Тогаш донесете ми го цркнатиот коњ“.
Газдата: „Зошто!?“
Момчето: „Ќе направам лотарија. И немојте никому да кажувате дека коњот цркна!“
По месец дена се среќаваат газдата и момчето, па газдата го прашува како поминал со лотаријата.
Момчето: „Распишав лотарија, едно ливче беше 30 денари, продадов доволно за да си ги вратам моите 2.000 евра“.
Газдата: „Зарем никој не се пожали?“
Момчето: „Само типот кој го доби цркнатиот коњ, па нему му ги вратив триесетте денари“
Момчето денес работи во банка.
Поука: Проблемот секогаш почнува со некој коњ, а банките само си ја работат својата работа...
Едно младо момче за 2.000 евра купило коњ. Го платило и газдата му ветил дека ќе му го донесе утредента. Утредента дошол газдата и му рекол на момчето:
„Жал ми момче, коњот цркна!“
Момчето: „Добро, вратете ми ги парите“.
Газдата: „Жал ми е но не можам да ти ги вратам парите, веќе ги потрошив“.
Момчето: „Тогаш донесете ми го цркнатиот коњ“.
Газдата: „Зошто!?“
Момчето: „Ќе направам лотарија. И немојте никому да кажувате дека коњот цркна!“
По месец дена се среќаваат газдата и момчето, па газдата го прашува како поминал со лотаријата.
Момчето: „Распишав лотарија, едно ливче беше 30 денари, продадов доволно за да си ги вратам моите 2.000 евра“.
Газдата: „Зарем никој не се пожали?“
Момчето: „Само типот кој го доби цркнатиот коњ, па нему му ги вратив триесетте денари“
Момчето денес работи во банка.
Поука: Проблемот секогаш почнува со некој коњ, а банките само си ја работат својата работа...
T
Tetro
Гостин
Поучна приказна: Богатство и Сиромаштија
Некоj многу богат деловен човек, одлучил да му покаже на неговиот син што е сиромаштија за да знае повеќе да го цени богатството кое го имале.
Тој го однесол на една сиромашна селска фарма во едно семејство кое имало многу деца.
Синот поминал една недела таму.
Кога дошол таткото да го однесе назад дома, по патот го прашал:
"Помина една седмица на гости, и дали сега разбираш што значи да се биде богат?"
Момчето одговорило:
Тато, ова е големо искуство за мене,
Видов дека ние имаме едно куче а тие
имаат четири;
ние имаме убав базен пред нашата куќа,
Тие имаат река и рамнина низ која тече;
Ние имам еден стаклен покрив, и тие ги имаат
небото, месечината и ѕвездите;
ние имаме еден прекрасен двор со голема градина,
а тие зад куќата ја имаат целата шума.
И додека синот зборувал, таткото останал без зборови.
На крајот, синот рекол: Ти благодарам, тато, што ми покажа колку сиромашни сме ние!
Некоj многу богат деловен човек, одлучил да му покаже на неговиот син што е сиромаштија за да знае повеќе да го цени богатството кое го имале.
Тој го однесол на една сиромашна селска фарма во едно семејство кое имало многу деца.
Синот поминал една недела таму.
Кога дошол таткото да го однесе назад дома, по патот го прашал:
"Помина една седмица на гости, и дали сега разбираш што значи да се биде богат?"
Момчето одговорило:
Тато, ова е големо искуство за мене,
Видов дека ние имаме едно куче а тие
имаат четири;
ние имаме убав базен пред нашата куќа,
Тие имаат река и рамнина низ која тече;
Ние имам еден стаклен покрив, и тие ги имаат
небото, месечината и ѕвездите;
ние имаме еден прекрасен двор со голема градина,
а тие зад куќата ја имаат целата шума.
И додека синот зборувал, таткото останал без зборови.
На крајот, синот рекол: Ти благодарам, тато, што ми покажа колку сиромашни сме ние!
- Член од
- 25 октомври 2010
- Мислења
- 740
- Поени од реакции
- 705
Има ваква тема би било убаво да се спојат еве
http://forum.kajgana.com/threads/Катче-за-инспирација-мудри-поучни-мотивирачки-текстови.29680/
http://forum.kajgana.com/threads/Катче-за-инспирација-мудри-поучни-мотивирачки-текстови.29680/