„Суфизмот ce дефинира како внатрешна, мистична димензија на исламската религија. Суфистите често припаѓаат на различни редови - конгрегации кои ce формираат околу еден голем учител кој влече директна врска на учители ce до пророкот Мухамед. Овие редови ce собираат на духовни сесии на посебно определени места кои ce нарекуваат теке. Суфистите копнеат за идеално обожување кое е посочено во светите списи за животот и мислите на пророкот Мухамед, односно идеалната верба во Алах е како да го гледаш; ако не го гледаш него, moj сигурно me гледа тебе (Karamustafa, 2007).
Според Руми, Суфистите ce надоврзуваат на Мухамед, исто како Абу Бакар (првиот калиф, следбеник и советник на Мухамед). Суфистите го разбираат Мухамед како првично совршен човек кој ja применува божјата етика. Според нив, Мухамед е првиот духовен водач. Доллго време Суфизмот создаваше чувства на возбуда кај западните општества, поготово неговите ориентални учители (Arberry, 2000).
Личностите како Руми постанаа добро познати во САД каде Суфизмот е разбран како мирољубива и аполитичка форма на исламскара религија. Исламскиот институт во Манхејм, Германија, кој своето поле на дејствување го насочи кон интеграцијата на Европа и муслиманската заедница, Суфизмот го цени како посебно релевантен фактор во меѓуверскиот дијалог и интеркултурната хармонизација во плурално-демократските општества. Тој го опишува суфизмот како симбол на толерантноста и хуманизмот: недогматски, флексибилен и ненасилен. Низ историјата на исламот постоеле тензии помеѓу Суфистите и учителите на исламското право кои го отфрлаат тврдењето дека Суфизмот е вкоренет во Куранот и Хадит.
Овие ce поделени во две групи:
- тие кои го отфрлаат Суфизмот во името на Исламот;
- тие кои го отфрлаат Суфизмот во името на модерноста;
Првата група говори како Суфизмот е иновација против учењата на Исламот, додека втората искажува дека Суфизмот не е применлив во модерните времиња и едноставно, тој е пацифизам кој резултирал со назадување на муслиманскиот свет во ерата на науката и технологијата. Центар на оваа тензија беше тоа што водачите го ценеа Шарија (исламското право), додека пак Суфистите го почитуваа Хакик (мистичната вистина).
Учителите на исламското право бараа од Суфистите да го следат Шаријатот, меѓутоа голем број Суфисти го видоа Кодексот како бесмислен, приоа избирајќи го рационалниот аспект за кој што тие веруваа дека всушност Куранот го налага и брани. Суфистите веруваат дека скриптите ги охрабруваат муслиманите да мислат и да резонираат во потрагата за значењето на севкупната креација и создавањето. Некој муслимани, пред ce интелектуалци, го следеа тој пат кој беше препорачан од Списите. Затоа, исламскиот правосуден систем и голем дел од исламската мисла беа создадени како резултат од овие академски напори. Денес, оваа тензија продолжува по еден екстремен пат како борба помеѓу Вахабизмох и Суфизмот.“
-
СУФИЗМОТ И РЕЛИГИСКАТА ТОЛЕРАНЦИЈА ВО ЕВРОПСКАТА УНИЈА
П.С. Одсекогаш постоела некоја нетрпеливост помеѓу оние кои стриктно се држат до шеријатскиот исламски закон и суфизмот. Не знам само дали ако остане само Суфи учењето, ќе престане да постои идејата за шеријатски закон и уредуавање на општествено-политичкиот живот на една исламска држава!
