Пожртвуваност на родителите

[Гладиус]

Велат, родителите понекогаш им грешат на децата и ги угнетуваат нивните желби.
Но колку пати се имаат себе пожртвувано за да му угодат на своето најмило? Колку проблеми, маки и нервози поминуваат родителите за да му го овозможат на детето она што му треба?
Понекогаш, ние (си зборувам и сам за себе) децата, знаеме малку да претеруваме во своите барања притоа не внимавајќи колку е тоа можеби тешко и не сфаќајќи колку родителите себе ќе се пожртвуваат за да ни овозможат. Поточно, со еден збор, делат од своја уста за да ни дадат на нас.
Што мислите, дали е ова само една обврска која ја добиваат кога ќе им се роди дете, или пак е потреба да го видиш своето најмило среќно и исполенто?
Иако мислам дека постојат онакви кои тоа го гледаат само како обврска, знам дека сепак сите би го дале својот живот за децата.
Што мислите вие?

 

[Наташа Радио Милева Мара]

Обврска не се моите деца. Они се мојот живот. Љубовта спрема децата е поголема и од љубовта од самиот живот.

Ќе поднесам да бидам повредена, да бидам тажна, да бидам несреќна, но никако неможам да поднесам да бидат тоа моите деца. Ќе направам се, буквално СЕ да го имаат спокојниот живот се дур сум во можност, одам преку ридови и местам планини...

 

[Blackout]

Во никој случај тоа не е обврска.Обврска е да му обезбедиш елементарни услови и да му ги задоволиш основните потреби на детето.Но таа пожртвуваност со која родителот ќе направи се да му удоволи на детето и ги става неговите барања како приоритет тоа дефинитивно не е обврска.Грижа и неизмерна љубов поради која родителот се откажува од сопствените потреби за да ги исполни барањата на своето дете.

 

[Annabel]

Нормално за сите родители најубаво е кога нивните деца ќе им бидат среќни и задоволни така да постојаното “трчкарање“ околу нив може само да биде задоволство ништо друго,а за оние кои го немаат оној родителски инстинкт грижата околу децата е само обврска и ништо повеќе.
Сепак,жртвата на родителите според мене треба да има граница.Пишувам хипотетички затоа што сеуште не сум мајка и родител воедно,но мислам дека додека се децата помали секако дека ќе се жртвувам(ако може тоа воопшто така да се нарече),но со текот на годините како што растат би им ставила до знаење дека неможе секогаш се да се врти околу нив и дека и “мама“ има свои потреби.
Крај краева јас нема да бидам секогаш покрај нив и убаво би било кога ќе почнат да созреваат како личности да постануваат и се повеќе индивидуални-да не зависат само од мене и од нивниот татко.