Маркс го спасува капитализмот

  • Креатор на темата Креатор на темата ateist
  • Време на започнување Време на започнување
A

ateist

Гостин
Весник Шпиц четврток, 23 април 2009 год .



Маркс го спасува капитализмот?



Срѓан СТОЈАНЧОВ

Во државната интервенција со која големите западни држави се обидуваат да ги спасат своите економии, многумина препознаваат елементи на социјализам на кои укажува Карл Маркс во своите теории. Западните земји инјектираат многу пари во банките, но за возврат стануваат акционери односно косопственици на тие банки. Многумина велат дека тоа ги потсетува на национализација на имотот и протуркување социјалистички мерки.

Академик Таки Фити од Економскиот факултет во Скопје вели дека секогаш кога има криза се појавуваат екстремни погледи и сфаќања за разрешување на тие кризи. Тој, сепак, нагласува дека овие државни интервенции не се појава на социјализам.
- Иако тоа можеби не потсетува на национализација или на комунизам, тоа е всушност спасување на капитализмот. Нема да најдете сериозен економист што го читал Маркс, а нема да ви каже дека Маркс е голем економист, филозоф, социолог, односно генијален ум. Тоа, сепак, не значи дека сите негови теории се точни. Неговата теорија е пишувана за едно друго време и е неприменлива во денешни услови - вели тој.

Економистите се согласни дека светот ќе плати одредена цена и ќе излезе и од оваа криза, но ќе биде поинаков од тоа што го знаеме.
- Пазарот нема да биде апсолутен господар на економијата, туку ќе се зајакнува учеството на државата во регулирањето на економските односи - вели професор Живко Атанасовски од Економскиот факултет во Скопје.
Професор Љубомир Цуцуловски од Филозофскиот факултет, кој е еден од најголемите познавачи на делото на Маркс во земјава, објаснува дека токму Марксовото учење го одржувало капитализмот од почетокот на 20 век.
- Тие ги одбегнуваа стапиците на кои укажува Маркс, не дозволуваа пазарот да ги диктира сите услови, ги зголемуваа работничките права и ги избегнуваа кризите. Кога се почувствуваа доволно „јаки“ повторно се вратија на тој либерален капитализам за кој пишува Маркс и кризата беше неминовна - објаснува Цуцуловски.
Токму светската криза ги натера граѓаните повторно да се навратат на марксистичката литература. Агенциите пренесоа дека во Германија и во Велика Британија значително е зголемена продажбата на „Капиталот“ на Карл Маркс.
Цуцуловски смета дека интересот за таа литература во наредниот период, но од други причини ќе расте и кај нас.

- На Запад интересот за Маркс расте како резултат на неконтролираното богатство, а кај нас како резултат на неконтролираната сиромаштија - вели Цуцуловски.
Во Македонија „Капиталот“ може да се најде само во антикварници и на пазарите за стари работи, зашто изданието од седумдесеттите години на минатиот век е одамна распродадено, а издавачките куќи не планираат повторно да го печатат.
- Овие книги ги купуваат луѓе кои се интересираат за филозофија или за социологија, а тие се сепак малку. Не сме забележале дека во последно време има значително поголем интерес - велат во „Табернакул“.

Оваа година за првпат, директно од германски е преведен на македонски јазик и „Манифестот на комунистичката партија“ на Карл Маркс.
Промоцијата на оваа книга веројатно ќе се одржи наредниот месец. Книгата веќе може да се купи во скопските книжарници. Во „Аз-буки“, кои се издавачи на Манифестот, не се надеваат на некој позначителен интерес од широката публика.
- Познавајќи ја нашата младина и знаејќи колку малку читаат Македонците не верувам дека ќе има голем интерес. Кај нас зборовите комунизам или марксизам се сфаќаат во пејоративна смисла и се поврзуваат со тоталитаризам, иако во светот има педесетина капиталистички држави во кои има диктатура - вели Лазар Фотев од „Аз-буки“.


Скаловски: „Манифестот“ за Широка публика


Професор Денко Скаловски, кој директно од германски го преведе „Манифестот на комунистичката партија“, вели дека за разлика од „Капиталот“, кој пред се е филозофско дело кое предизвикува интерес само кај мал број читатели, интересот за „Манифестот“ може да се омасови.
- Комунистичкиот манифест е ремек-дело во кое со релативно едноставен речник Маркс дава дијагноза на капитализмот. Манифестот пред се и бил наменет на работничката класа, а не само на тогашната интелигенција - вели професорот на Филозофскиот факултет во Скопје.
 
Има разлика помеѓу Соцјализам, Комунизам и ова што денес се случува и се вика Соцјал Либерализам.

Толку.
 
Само штета за него што си умре многу одамна. Да беше сега жив ќе се наполнеше со пари од консалтинг услуги.:toe:
 
Многу ми е жал што во државава сите луѓе кон поимите социјализам и комунизам гледаат од историски аспект. Имено, подржувачите на социјализмот го ставаат во преден план ликот и делото на Тито. А пак сите оние против ги користат угнетувањата на југословенските власти врз македонските патриоти.

Комунизмот и социјализмот не ги измислил Тито и Југославија. Македонија како мала земја заслужува една вистинска левица и поголема социјална еднаквост.

Пример:

-заслужуваме бесплатно здравство за сите македонски граѓани
-заслужуваме бесплатно образование до највисоко можно ниво и за сите

Тоа е социјализам а не лепење плакати со Тито по улици или млатење празна слама и демагогирање од страна на СДС-елитистичка.
 
Многу ми е жал што во државава сите луѓе кон поимите социјализам и комунизам гледаат од историски аспект. Имено, подржувачите на социјализмот го ставаат во преден план ликот и делото на Тито. А пак сите оние против ги користат угнетувањата на југословенските власти врз македонските патриоти.

Комунизмот и социјализмот не ги измислил Тито и Југославија. Македонија како мала земја заслужува една вистинска левица и поголема социјална еднаквост.

Пример:

-заслужуваме бесплатно здравство за сите македонски граѓани
-заслужуваме бесплатно образование до највисоко можно ниво и за сите

Тоа е социјализам а не лепење плакати со Тито по улици или млатење празна слама и демагогирање од страна на СДС-елитистичка.

да !!

сосема се согласувам со целото твое видување на работите

во македонија во моментов навистина непостои вистинска левица
 
Многу ми е жал што во државава сите луѓе кон поимите социјализам и комунизам гледаат од историски аспект. Имено, подржувачите на социјализмот го ставаат во преден план ликот и делото на Тито. А пак сите оние против ги користат угнетувањата на југословенските власти врз македонските патриоти.

Комунизмот и социјализмот не ги измислил Тито и Југославија. Македонија како мала земја заслужува една вистинска левица и поголема социјална еднаквост.

Пример:

-заслужуваме бесплатно здравство за сите македонски граѓани
-заслужуваме бесплатно образование до највисоко можно ниво и за сите


Тоа е социјализам а не лепење плакати со Тито по улици или млатење празна слама и демагогирање од страна на СДС-елитистичка.


Мене онаквото ме боле и за левицата и за десницата и со двете не трескат ко боксерска врека!!!
Така да ова може (а мислам и мора) да го направат и двете страни и мислам дека е најголемата слаба точка на македонските граѓани.
Да не даде господ да те заболи заб ке треба да извадиш кредит за да си ги опраиш забите!!!:toe:
 
Светот (мислам на оној „белиот“, „западниот“, „цивилизираниот“) како да се буди од својата самобендисаност и се отрезнува соочувајќи се со вистината за цикличните кризи на капитализмот. На Запад најбарана книга е Марксовиот „Капитал“, а за среќа и кај нас има по некој поединец со интегритет, како Цуцуловски, кој не е исплашен да ја каже вистината.
Јас најдов време да ја преведам оваа статија на Ајнштајн.


Алберт Ајнштајн
ЗОШТО СОЦИЈАЛИЗАМ?
Monthly Review, New York, May, 1949.


Дали е добро за некој кој не е експерт за економски и социјални прашања да ги изрази своите погледи во врска со темата социјализам? Јас верувам дека тоа е добро, од повеќе причини.
Најнапред да го разгледаме прашањето низ призмата на научното сознание. Може да изгледа дека нема суштински методолошки разлики меѓу астрономијата и економијата: научниците од двете полиња се обидуваат да откријат закони со општа прифатливост за определена група на феномени со цел да ја направат меѓусебната поврзаност на тие феномени што по разбирлива. Но, во стварноста, такви методолошки разлики сепак постојат. Откривањето на општите законитости во полето на економијата е отежнато заради фактот што опсервираните економски феномени трпат влијанија од многу фактори, кои е речиси невозможно да се евалуираат одделно. Освен тоа, искуството кое е акумулирано уште од почетокот на т.н. цивилизиран период на човековата историја, како што е добро познато, било под силно влијание и било ограничено од причини, кои никако не се исклучиво економски по својата природа. На пример, мноштвото на големи држави во историјата својата егзистенција им ја должеле на освојувања. Поробувачките народи се воспоставувале себе си, правно и економски, како привилегирана класа во освоената земја. Тие за себе го задржале монополот на сопственост врз земјиштето и назначувале свештеници од своите редови. Свештениците, кои имале контрола врз образованието, ја направиле класната поделба во општеството трајна институција и создале систем на вредности со кој понатаму луѓето, во голема мерка и несвесно, биле раководени во нивното општествено однесување.
Но, историската традиција е, така да се каже, од вчера; во ниеден момент ние не го надминавме она што Торстен Веблен го нарече „предаторска фаза“ на човековиот развој. Економските факти, кои се подложни на наша обсервација припаѓаат на оваа фаза, па дури и законитостите кои можеме да ги извлечеме од нив не се примениливи за други, поинакви фази на човековиот развој. Имајќи предвид дека вистинската цел на социјализмот е токму надминувањето на оваа фаза и развој кој би одел преку предаторската фаза на човековиот развој, економската наука во својот сегашен стадиум може да биде од мала полза во осветлувањето на социјалистичкото општество на иднината.
Второ, социјализмот е насочен кон една општествено-етичка цел. Природната наука, од друга страна, не може да создава цели, а уште помалку да ги внесува во човечките суштества; она што науката најмногу може да го стори е да створи средства за постигнување на определени цели. Но, самите цели се продукт на умот на личности со високи етички идеали и - ако овие цели не се се уште воспоставени, но се витални и силни - прифатени и пренесувани од оние бројни човечки суштества кои, полусвесно, ја детерминираат бавната еволуција на општеството.
Од тие причини, ние треба да бидеме претпазливи за да не ја прецениме науката и научните методи кога станува збор за проблемите на луѓето; и не треба да претпоставуваме дека експертите се единствените кои имаат право да се изразат по прашањата кои ја задираат организацијата на општеството.
Огромен број на гласови укажуваат веќе подолго време дека човековото општество минува низ криза, дека неговата стабилност е сериозно пореметена. Карактеристично за таква ситуација е тоа што поединците се индиферентни или дури и непријателски настроени кон групата кон која припаѓаат, мала или голема сеедно. За да ја ислустрирам мојата поента, дозволете ми да забележам едно лично искуство. Неодамна дискутирав со еден интелигентен и културен човек за заканата од уште една војна, која според мое мислење би го довела во прашање опстанокот на човештвото, и укажав дека единствено постоењето на една супранационална организација би можела да пружи заштита од таква опасност. На тоа, мојот посетител, многу смирено и студенто, ми рече: „А зошто вие толку длабоко се спротивставувате на исчезнувањето на човечката раса?“ Сигурен сум дека пред само едно столетие никој не би изрекол ваков став со таква леснотија. Ова е изјава на еден човек кој безуспешно се обидувал да воспостави еквилибриум во самиот себе и кој речиси ја изгубил надежта во успех. Ова е израз на болна осаменост и изолација, од која толку многу луѓе страдаат денес. Која е причината? Постои ли излез од оваа ситуација? Лесно е да се постават вакви прашања, но тешко да се одговори на нив со било каков степен на сигурност. Сепак, морам да се обидам, најдобро што можам, иако сум длабоко свесен за фактот дека нашите чувства и стремежи се често контрадикторни и нејасни, и дека не можат да се изразат низ лесни и едноставни формули.
Човекот е, во исто време, едно поединечно (осамено), но и социјално суштество. Како поединечно битие, тој се обидува да ја заштоти својата егзистенција и на оние кои му се најблиски, да ги задоволи личните желби и да ги развие своите внатрешни способности. Како општествено битие, тој настојува да стекне признание и симпатии кај другите луѓе со кои живее, да учествува во нивните задоволства, да ги утеши во време на грижи и да ги подобри условите на заедничкиот живот. Но, постоењето на овие настојувања варира, а често конфликтните стремежи сведочат за спефифичниот карактер на човекот, а нивната специфична комбинација го детерминира степенот во кој една индивидуа може да ја постигне својата внатрешна рамнотежа и да придонесе за благосостојбата на општеството. Сосема е можно релативната сила на овие две тежнеења, во најголема мерка, да биде фиксирана преку наследување, односно пренесување од поколение на поколение. Но, личноста која конечно се формира е главно формирана од околината во која човекот се наоѓа во текот на својот развој, од структурата на општеството во кое се развива, од традицијата на тоа општество и од поддржувањето на одреден тип на однесување. Апстрактниот концепт на „општеството“ за индивидуалното човечко суштество претставува збир на неговите директни индиректни релации кон неговите современици и кон луѓето од сите претходни генерации. Индивидуата е способна да размислува, чувствува, тежнее и да работи сама за себе; но, таа зависи многу и се потпира на општеството - во својата физичка, интелектуална и емоционална егзистенција, така што е невозможно за него да се размислува, или да се разбере, вон контекстот на општеството. Токму „општеството“ кое му овозможува храна, облека, дом, средства за работа, јазик и облици на мислење, па и најголем дел од содржината на неговите мисли; неговиот живот е овозможен и преку трудот и постигањата на милиони од минатото и сегашноста, сите скриени зад малото зборче „општество“.

Затоа, очигледно е дека зависноста на поединецот од општеството е природен факт кој не може да се смени, како и во случајот на мравките и пчелите. СЕпак, додека целиот животен процес кај мравките и пчелите е фиксиран се до најмалиот детаљ со ригидни, наследни инстинкти, социјалниот модел и меѓусебните врски на човечките суштества се различни и се подложни на промени. Сеќавањето, способноста да се создаваат нови комбинации, дарбата за вербална комуникација создадоа можности за развој кои не се диктирани од биолошка нужност. Овие настани се манифестираат во традициите, институциите и организациите; во литературата; во научните и инжењерски постигања; во уметиничките дела. Тука лежи објаснувањето зошто, во одредена смисла, човекот може да влијае врз текот на својот живот преку сопственото однесување и дека во овој процес свесната размисла и желба може да игра улога.

Со чинот на раѓање, човекот наследува биолошка конституција, која мораме да ја сметам за фиксирана и непроменлива, вклучувајќи ги тука и природните нагони карактеристични за човечкиот род. Освен тоа, во текот на својот животен век, тој стекнува и културна конституција, која ја присвојува од општеството преку комуникацијата и преку многу други видови на влијанија. Токму оваа културна конституција, со тек на времето, е предмет на промена и таа во голема мерка ги детерминира односите меѓу поединецот и општеството. Модерната антропологија не научи дека, преку компаративно изучување на т.н. примитивни култури, дека социјалното однесување на човечките суптества се разликува многу, зависно од доминантните културни модели и типови на организација која постои во општеството. Ова е полето на кое се темели надежта на оние кои настојуваат да ја подобрат човековата благосостојба: човечките суштества не се осудени, заради својата биолошка конституција, да се се истребат меѓусебно или да бидат оставени на милост и немилост на една сурова, самоуништувачка судбина.
Ако се запрашаме како општествената структура и културалните односи на луѓето треба да се сменат за да човековиот живот стане што позадоволителен, би требале постојано да бидеме свесни за фактот дека постојат одредени општествени услови кои можеме да ги менуваме. Како што веќе беше споменато. биолошката природа на човекот, заради сосема практични причини, не е предмет на промена. Освен тоа, технолошкиот и демографскиот развој во изминатите неколку века создадоа услови, кои нема бргу да се изменат. Во релативно густо населените популации со добра кои се неопходни за непречена егзистенција, една екстремна поделба на трудот и високо централизираниот апарат за производство се апсолутна нужност. Времето (гледајќи наназад, тоа изгледа идилично) кога луѓето или малите групи можеа да се самодоволни е засекогаш минато. Не би било претерано да се каже дека веќе сега човештвото е конституирано како планетарна заедница за производство и потрошувачка.
Ова е точката на која можам да укажам кратко што според мене ја сочинува кризата на нашето време. Таа се однесува на врските на поединецот со општеството. Поединецот стана посвесен за својата зависност од општеството од било кога порано. Но, тој оваа зависност не ја доживува како позитивна работа, како органска врска, како заштитна сила, туку како закана за своите природни права, па дури и за својата економска егзистенција. Дури, неговата положба во општеството е таква што егоистичните нагони се постојано потенцирани, додека социјалните нагони, кои се природно послаби, прогресивно се уназадуваат. Сите човечки суштества, без оглед на општествената позиција, страдаат од овој процес на уназадување. Без да бидат свесни за тоа дека се заложници на сопствениот егоизам, тие се чувствуваат несигурни, осамени, и лишени од наивните, едноставни и несофистицирани задоволства на животот. Човекот може да ја најде смислата на животот, краток и опасен каков што е, само преку своето посветување на општеството.
Економската анархија на капиталистичкото општество каква што егзистира денес, според мене, е главниот извор на злото. Гледаме пред себе огромна заедница на производители, чии членови непрекинато настојуваат да се лишат еден со друг од плодовите на својата колективна работа - не преку сила, туку преку една верна потчинетост со легално воспоставените правила. Во овој поглед, важно е да се сфати дека средставата за производство, односно целокупниот производствен капацитет кој е нужен за создавање на стоки за потрошувачка како и други капитални добра, може легално да биде, и всушност е, во приватна сопственост на поединци.
Заради поедноставување, во дискусијата која следи, со називот „работници“ ќе ги именувам сите оние кои не ја споделуваат сопственоста врз средствата за производство, иако тоа не сосема одговара на вообичаената употреба на овој збор. Сопствениокот на средствата за производство е во позиција да ја купи работната сила на работниот. Користејќи ги средствата за производство, работникот создава нови добра кои стануваат сопственост на капиталистот. Суштинската точка во овој процес е односот меѓу она што го создава работникот и она со што тој е платен, а двете категории мерени според нивната реална вредност. Се додека договорот за работа е „слободен“, она што работникот го добива е определено не од реалната вредност на добрата кои ги создава, туку од неговите минимални потреби и од капшиталистичките барања за трудот во однос на бројот на работници кои конкурираат за работни места. Важно е да се сфати дека дури и во теоријата платата на работникот не е определена од вредноста на неговата работа.
 
Приватниот капитал има тенденција да се концентрира во што помал број на раце, делумно заради конкуренцијата меѓу капиталистите, а делумно заради технолошкиот развој и растечката поделба на трудот, што поттикнува создавање на поголеми производни капацитети за сметка на помалите. Резултатот од овие текови е олигархијата на приватниот капитал, чија огромна моќ не може ефективно да се контролира дури и во демократски организираното општество. Ова е вистина затоа што членовите не законодавните тела се селектирани од страна на политичките партии, делумно финансирани или на друг начин управувани од приватниоте капиталисти, кои од практични причини го одделуваат електоратот од законодавната власт. Последицата е во тоа што претставниците на народот, всушност, недоволно ги штитат интересите на непоривилегираните делови на населението. Уште повеќе, под постоечките околности, приватните капиталисти нуѓно ги контролираат, директно или индиректно, главните извори на информации (печатот, радиото, образованието). Така, станува извонредно тешко, ако не и невозможно, за поединецот граѓанин да дојде до објективни заклучоци и интелигентно да ги искористи своите политички права.

Ситуацијата која доминира во една економија заснована на приватната сосптсвеност врз капиталот се карактеризира со два главни принципи: прво, средствата за производство (капиталот) се во приватна сопственост и сопствениците располагаат со нив по своја волја; второ, договорот за работа е слободен. Секако, не постои сосема чисто капиталистичко општество. Особено, треба да се потенцира дека работниците, преку долги и тешки битки, успејаа да осигураат нешто подобрена форма на „слободен договор за работа“ за одредени категории на работници. Но, во целина, денешната економија не се разликува многу од „чистиот“ капитализам. Прозиводството се одвива заради профит, не заради употреба. Не постои одредба дека сите оние кои се способни и волни да работат ќе бидат секогаш во позиција да најдат вработување; една „армија на невработени“ постои во секое време. Работникот е во постојан страв дека ќе ја загуби својата работа. Бидејќи невработените и слабо платени работници не создаваат профитабилен пазар, производството на добра се ограничува, што како последица остава големи тешкотии. Технолошкиот прогрес често резултира во уште поголема невработеност, наместо да донесе растеретување од теретот на работата за сите членови во општеството. Профитот како мотив, во содејство со конкуренцијата меѓу капиталистите, е одговорен за нестабилноста во акумулацијата и употребата на капиталот, што води до извонредно тешки депресии. Неограничената конкуренција доведува до огромна загуба на трудот, и така до осакатување на социјалната свест на поединците, која веќе беше спомената погоре. Осакатените поединци ги сметам за најголемото зло на капитализмот. Нашиот целокупен образовен систем страда од ова зло. Претераниот натпреварувачки став се всадува во учениците, кои се обучени да го обожуваат успехот оличен во материјални добра, што е подготовка за идна кариера.

Убеден сум дека постои само еден начин да се елиминираат овие тешки зла: преку воспоставување на социјалистичка економија, проследена со образовен систем кој би бил ориентиран кон општествени цели. Во таквата економија, средствата за производство ги поседува самото општество и се употребуваат на еден планиран начин. Планската економија, која го прилагодува производството на потребите на заедницата, би ја дистрибуирало работата помеѓу сите оние кои се способни за работи, и би им гарантирала егзистенција на сите мажи, жени и деца. Образованието на поединецот, покрај унапредувањето на неговите внатрешни способности, би развило во него чувство на одговорност за оние околу него, наместо сегашната глорификација на моќта и успехот во денешното општество.
Сепак, нужно е да запомниме дека планската економија не е се уште социјализам. Една планска економија како таква може да биде проследена со комплетно поробување на поединецот. Постигањето на социјализмот претпоставува решение за некои извонредно сложени социо-политички проблеми: како е можно, во однос на далекусежната централизација на политичката и економската моќ, да се спречи бирократијата да стане семоќна и сеопфатна? Како правата на поединецот да бидат заштитени и оттука како да се обезбеди демократска контратежа за моќта на бирократијата?

Текстот е преведен од Билјана Ванковска
 
Социјализмот како идеологија е прекрасна работа. Имено во ова денешно време човекот има таква технологија, знаење и ресурси што едноставно сите пустини може да бидат снабдени со вода. Сите луѓе на светов да имаат барем храна, да имаат телефон и тоа да биде уредено со нови реформирани човекови права.

Но во ова општествено уредување во кое секој гледа секого да го излаже, украде насамари едноставно се изгуби хуманоста во човекот.

Сведоци сме дека веќе и хуманоста се користи за маркетиншки цели.

Можеби јас сум оптимист но верувам дека луѓето во својот ген повеќе ја носат желбата за помош, за споделување, во однос на желбата да се украде.

Треба да размислиме малце. Нели веќе како општество забегавме малце? Во трката по пари станавме хиени, а човекот во нас е разочаран, инхибиран.
 
Многу ми е жал што во државава сите луѓе кон поимите социјализам и комунизам гледаат од историски аспект. Имено, подржувачите на социјализмот го ставаат во преден план ликот и делото на Тито. А пак сите оние против ги користат угнетувањата на југословенските власти врз македонските патриоти.

Комунизмот и социјализмот не ги измислил Тито и Југославија. Македонија како мала земја заслужува една вистинска левица и поголема социјална еднаквост.

Пример:

-заслужуваме бесплатно здравство за сите македонски граѓани
-заслужуваме бесплатно образование до највисоко можно ниво и за сите

Тоа е социјализам а не лепење плакати со Тито по улици или млатење празна слама и демагогирање од страна на СДС-елитистичка.

Сосема се согласувам со тебе во тој поглед !
Очигледно само кај нас Социјализмот и Комунизмот се идентификуваат преку Тито, Темпо и сл. Само кај нас на тие две идеологии се гледа како на црниот ѓавол...што е најтрагично овие две идеологии се нај сатанизирани од луѓе кои воопшто и не ги разбираат. Но тоа е тоа, моментално е ИН да се плука на Социјализмот и на Комунизмот иако моментално најголемите демократии во светот ги користат комунистичките мерки за спас на своите економии, а нај читана книга е Капиталот... :salut:
 
Kapitalizmot e nehuman sistem zasnovan na exploatacija
obespravenite, nevrabotenite i siromasnite
dokolku bi se obedinile bi mozele da go srusat kapitalizmot
no narodot kako prosta masa nasednuva na burzoaskite predrasudi
i se delat na nacionalna i verska osnova
namesto da se obedinat na klasna osnova
protiv zaednickiot neprijatel
a toa se vladeackite strukturi i bogatasite
vo vojnite ginat siromasite od dvete strani
no onie koi vladeat gi koristat mediumite
za da propagiraat vrednosti na konzumerizam i konformiizam
so sto gi delat lugeto koi mora da se priznae
poveketo se glupi i klasno nesvesni
no ne moze da bide traen mir
tamu kade ima klasni razliki.
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom