Пабло Неруда

[magii]

Овде наведете некои песни од Пабло Неруда.
Јас започнувам со мојата омилена:

Најтажната песна (Макeдонски)

Вечерва би можел да ги напишам најтажните стихови.

Да напишам, на пример: „Ноќта е ѕвездена,
и треперат модрите ѕвезди во далечината“.

Ноќниот ветер кружи по небото и пее.

Вечерва би можел да ги напишам најтажните стихови.
Ја сакав, а понекогаш и таа мене ме сакаше.

Во ноќите како што е оваа таа беше во мојата прегратка.
Колку пати ја бакнував под бесконечното небо.

Ме сакаше, а понекогаш и јас ја сакав.
Како да не ги сакам нејзините големи неподвижни очи.

Вечерва би можел да ги напишам најтажните стихови.
Да мислам дека ја нема. Да чувствувам дека сум ја загубил.

Да ја слушам бесконечната ноќ, многу побесконечна без неа.
А стихот паѓа врз душата како роса врз пасиштето.

Што е важно дека мојата љубов не можеше да ја сочува.
Ноќта е ѕвездена, таа не е со мене.

Тоа е се. Во далечината некој пее. Во далечината.
Мојата душа е незадоволна што ја загубила.

Мојот поглед ја бара како да сака да ја доближи.
Срцето мое ја бара, а таа не е со мене.

Истата ноќ ги облекува во бело истите стебла.
А ние од вчера, ние не сме повеќе истите.

Повеќе не ја сакам, сигурно, но колку ја сакав.
Мојот глас го бараше ветерот за да и го допре увото.

На друг. Ќе припадне на друг. Како и пред моите бакнежи.
Нејзиниот глас, нејзиното јасно тело. Нејзините бесконечни очи.

Повеќе не ја сакам, сигурно, но можеби сепак ја сакам.
Љубовта е толку кратка, а заборавот толку долг.

Зашто во ноќите како што е оваа ја држев во својата прегратка,
мојата душа е незадоволна што ја загубила.

Макар што ова е последната болка што таа ми ја причинува,
и овие стихови последни што за неа ги пишувам.


Не разгледав,доколку веќе има отворено таква тема,бришете

 

[AnaMercury]

Зарем никој не чита поезија на Пабло Неруда? Еве една прекрасна поема од него(во која се пронаоѓам 100%)

I Do Not Love You Except Because I Love You

I do not love you except because I love you;
I go from loving to not loving you,
From waiting to not waiting for you
My heart moves from cold to fire.

I love you only because it's you the one I love;
I hate you deeply, and hating you
Bend to you, and the measure of my changing love for you
Is that I do not see you but love you blindly.

Maybe January light will consume
My heart with its cruel
Ray, stealing my key to true calm.

In this part of the story I am the one who
Dies, the only one, and I will die of love because I love you,
Because I love you, Love, in fire and blood.

 

[AnaMercury]

Always

I am not jealous
of what came before me.

Come with a man
on your shoulders,
come with a hundred men in your hair,
come with a thousand men between your breasts and your feet,
come like a river
full of drowned men
which flows down to the wild sea,
to the eternal surf, to Time!

Bring them all
to where I am waiting for you;
we shall always be alone,
we shall always be you and I
alone on earth,
to start our life!

Pablo Neruda

 

[Setsuko]

Читаме. Еве ми ја омилената.

If You Forget Me

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.


Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.

 

[Вештица]

Saddest Poem ми е омилена, и баш штета што сте ја ставиле на македонски, доста безвезе изгледа. Како и да е, после неа иде:

Death Alone

There are lone cemeteries,
tombs full of soundless bones,
the heart threading a tunnel,
a dark, dark tunnel :
like a wreck we die to the very core,
as if drowning at the heart
or collapsing inwards from skin to soul.

There are corpses,
clammy slabs for feet,
there is death in the bones,
like a pure sound,
a bark without its dog,
out of certain bells, certain tombs
swelling in this humidity like lament or rain.

I see, when alone at times,
coffins under sail
setting out with the pale dead, women in their dead braids,
bakers as white as angels,
thoughtful girls married to notaries,
coffins ascending the vertical river of the dead,
the wine-dark river to its source,
with their sails swollen with the sound of death,
filled with the silent noise of death.

Death is drawn to sound
like a slipper without a foot, a suit without its wearer,
comes to knock with a ring, stoneless and fingerless,
comes to shout without a mouth, a tongue, without a throat.
Nevertheless its footsteps sound
and its clothes echo, hushed like a tree.

I do not know, I am ignorant, I hardly see
but it seems to me that its song has the colour of wet violets,
violets well used to the earth,
since the face of death is green,
and the gaze of death green
with the etched moisture of a violet's leaf
and its grave colour of exasperated winter.

But death goes about the earth also, riding a broom
lapping the ground in search of the dead -
death is in the broom,
it is the tongue of death looking for the dead,
the needle of death looking for the thread.

Death lies in our beds :
in the lazy mattresses, the black blankets,
lives a full stretch and then suddenly blows,
blows sound unknown filling out the sheets
and there are beds sailing into a harbour
where death is waiting, dressed as an admiral.


The Fear

They all ask me to jump
to invigorate and to play soccer,
to run, to swim and to fly.
Very well.

They all advise me rest,
they all send me to the doctor,
looking at me a certain way.
What happens?

They all advise me to travel,
to come and to leave, to stay,
to die and not to die.
It does not matter.

They all see the difficulties
of my surprised bowels
by awful X-rayed portraits.
I do not agree.

They all sting my poetry
with relentless forks
seeking, without doubt, a fly,
I Am afraid.

I am afraid of everyone,
of the cold water, of the death.
I am like all the mortals,
unavoidable.

And for that, in these short days
I am not going to pay attention to them,
I am going to open myself up and shut myself in
with my more perfidious enemy,
Pablo Neruda.

 

[Nancy*]

I remeber you as you were

I remember you as you were in the last autumn.
You were the grey beret and the still heart.
In your eyes the flames of the twilight fought on.
And the leaves fell in the water of your soul.

Clasping my arms like a climbing plant
the leaves garnered your voice, that was slow and at peace.
Bonfire of awe in which my thirst was burning.
Sweet blue hyacinth twisted over my soul.

I feel your eyes traveling, and the autumn is far off:
grey beret, voice of a bird, heart like a house
towards which my deep longings migrated
and my kisses fell, happy as embers.

Sky from a ship. Field from the hills:
Your memory is made of light, of smoke, of a still pond!
Beyond your eyes, farther on, the evenings were blazing.
Dry autumn leaves revolved in your soul.
Pablo Neruda

 

[AnaMercury]

Love

What's wrong with you, with us,
what's happening to us?
Ah our love is a harsh cord
that binds us wounding us
and if we want
to leave our wound,
to separate,
it makes a new knot for us and condemns us
to drain our blood and burn together.

What's wrong with you? I look at you
and I find nothing in you but two eyes
like all eyes, a mouth
lost among a thousand mouths that I have kissed, more beautiful,
a body just like those that have slipped
beneath my body without leaving any memory.

And how empty you went through the world
like a wheat-colored jar
without air, without sound, without substance!
I vainly sought in you
depth for my arms
that dig, without cease, beneath the earth:
beneath your skin, beneath your eyes,
nothing,
beneath your double breast scarcely
raised
a current of crystalline order
that does not know why it flows singing.
Why, why, why,
my love, why?

 

[Mary Poppins]

Еве една моја омилена

Ода на неколкуте жолти цветови

Наспрема небесното синило морето ги движи
своите синила, а наспрема небото
неколку жолти цветови.

Доаѓа октомври.

Па макар што е толку важно дека морето го равива
својот мит, својата порака, своето надоаѓање,
се разгорува
на песокот златото
на една единствена жолта билка,
а твоите очи
се врзуваат за земјата,
бегаат од големото море и неговите грчеви.

Прав сме и ќе бидеме.

Ни воздух, ни оган, ни вода
туку
земја,
само земја
ќе бидеме
и можеби
неколку жолти цветови.

 

[KiLian]

Ми се допаѓаш кога молчиш – Пабло Неруда

Ми се допаѓаш кога молчиш
Како да си отсутна,
Ме слушаш од далечина
А мојот глас не те допира
Како очите да ти одлетале далеку чиниш
Како бакнеж да ти ја запечатил устата.

И зашто сите предмети се полни со мојата душа
Од нив изнуркуваш
Полна со мојата душа
На мојата душа личиш
Ти, пеперутко на сништата,
Ти личиш на зборот –

Меланхолија.
Ми се допаѓаш кога молчиш
Како да си отсутна,
Како да се жалиш, ти пеперутко вљубена како гулаб.
Ме слушаш од далечина
А мојот глас не те допира,
Дозволи ми да замолчам во твојот молк
Дозволи ми да ти зборувам низ твојот молк
Со светлост на светилка
Едноставна како прстен.
Ти личиш на ноќ
Тивка и оѕвездена
Твојот молк е од ѕвезди
Далечни и искрени толку.



Ми се допаѓаш кога молчиш
Како да си отсутна,
Далечна, со тага исполнета, како да си мртва.
И само еден збор тогаш, само една насмевка е доволна -
За радост
За да сум радосен што тоа не е вистина.