...
Тоа е пропагирање дека родителите треба да израснуваат деца кои се социјално пожелни, оперантно условување во текот на развојот итн., децата се перципирани како глина која треба да се обликува, не како битија со свои желби, потреби, барања кои имаат потреба нивната автентичност да биде почитувана без да им биде загрозено битието. Во 12 животни правила зборува за постоењето на „тежок син или ќерка“. Зошто, според мене, постои такво нешто во умот на луѓето како „тешки деца“? Бидејќи во многу раниот развој веројатно имаат интернализирано шеми од родителите. Бидејќи децата учат како да се справуваат со емоции и како да ги изразуваат истите од самите родители. Бидејќи кога родителот ја негира вистинската автентичност на детето, се ствараат секакви силни емоционални реакции. А единствената причина зошто родителот би ги негирал автентичноста и емоциите на детето е бидејќи самиот не знае како конструктивно да се справи како прво со своите емоции, а следствено на тоа и со емоциите на детето (ова се практично сите родители на планетава денес - не се тие виновни, генерациски се пренесувало во воспитувањето).
Пропагира создавање на „добри“ деца, значи, „авторитет“ родител кој е неавтентичен и нема поим како здраво да се справува со емоции ќе условува дете со арбитрарна линија за тоа кои емоции се „добри“ а кои „лоши“ базирано на своето трауматично животно искуство (хинтхинт: не постојат добри и лоши емоции, постои само несоодветно справување со истите) и потоа ќе продолжи на детето да му ја дава пораката дека ќе биде сакано, а со тоа ќе преживее (така се преведува во мозокот на децата) ИСКЛУЧИВО ако ги пројавува реакциите што родителот ги сака, а за сите други реакции емоции итн. кои се автентични за детето а не спаѓаат у таа арбитрарна категорија на „добро“, детето ќе биде отфрлено, казнето, затоа емоциите мора да бидат потиснати, детето ќе се чувствува несакано за тоа што е, ќе вирее во свесна или потсвесна себеомраза, ќе биде под постојан стрес, ќе има голема сенка и секакви разни нездрави адаптивни/одбранбени механизми, заедно со континуираните проблеми понатаму во разни области од животот.
Во контекст на идеологијата на „создавање социјално пожелни деца“, ќе го цитирам A. Huxley - Brave New World:
“The real hopeless victims of mental illness are to be found among those who appear to be most normal. Many of them are normal because they are so well adjusted to our mode of existence, because their human voice has been silenced so early in their lives, that they do not even struggle or suffer or develop symptoms as the neurotic does. They are normal not in what may be called the absolute sense of the word; they are normal only in relation to a profoundly abnormal society. Their perfect adjustment to that abnormal society is a measure of their mental sickness. These millions of abnormally normal people, living without fuss in a society to which, if they were fully human beings, they ought not to be adjusted.”
...
