Реформи во психологијата

[Daedalus]

Темава ја отварам со надеж дека ќе има интересни дискусии и изнесени мислења. Се надевам дека нема да биде проследена со навреди и оф топици.

Психологијата и психијатријата добро нам познати денеска, бележат секаков вид на реформи и промени на својот теоретски модел и на практикувањата во рамките на истите низ историјата на овој век и претходниот. Почнувајќи од лоботомијата која била препорачувана како решение за некои форми на ментални болести до идеализирање на потенцијалите на потсвеста, свеста и натсвеста, овие првенствено филозофски гледишта почнале да го пробиваат својот пат кон успехот.

Преминувајќи од сферите на филозофијата во областа на науката споро, поради тоа што етиката и некои државни закони не дозволуваат слободно експериментирање врз луѓето како врз лабораториските глувци денеска, специфично психологијата е проследена со огромни ограничувања во истражувањето на мозокот и феномените кои произлегуваат од истиот.

Иако етимологијата на зборот психологија потекнува од латинскиот збор "psyche"(дух) и "логос"(наука), денешните студии кои се поврзани со болестите од ментален карактер, се концентрираат на мозокот и на неговите функции и дисфункции. Сепак, постојат многу важни критериуми за тоа што претставува човечкото здравје а што болеста кои психологијата не ги задоволува со своите теоретски модели.

Дали психологијата може да биде валидна наука како медицината или неуробиологијата? Дали психологот е легитимно решение за болните од шизофренија или пак друго посериозно пореметување? Прирачникот за класификација на болести и пореметувања секоја година се полни со нови болести, зависно од тоа што членовите на АПА ќе изгласаат за болест. Сеуште не сум свесен за стандарден теоретски модел кој психолозите го користат при дијагностицирањето и лекувањето на некои болести исто како што не сум свесен како терапијата со разговор може да излечи болен од манијакална депресија или параноја на пример. Во 1975 година хомосексуалството излегло од листата на болести по пат на гласање исто како и што било внесено во листата на болести по пат на гласање.

Во прирачникот за пореметувања може да се најдат многу интересни пореметувања како на пример:

Математичко пореметување
http://www.minddisorders.com/Kau-Nu/Mathematics-disorder.html

Пореметување "ривалство со роднините"
http://www.psychnet-uk.com/x_new_site/DSM_IV/sibling_rivalry_disorder.html

и ред други пореметувања кои не постојат како реален феномен и некои од нив уште се наречени морални болести (ривалство со роднините). Овие болести не постојат како физички болести во мозокот ниту пак може да бидат "опипливо" евидентирани како манифестација на некоја дисфункционалност на нашиот мозок за разлика од шизофренијата, опесисвно компулсивното пореметување, паничните напади, хроничната депресија и ред други пореметувања кои се симптоми на различни инхибиции/стимулации на работата на неуротрансмитерите или други сегменти од нашиот мозок како резултат на генетско/околинските фактории кои влијаат на работата и развојот на истиот.

Како реално и научно можеме да разграничиме што претставува психолошко пореметување доколку не наоѓаме никаков показател за постоењето на било какво пореметување на мозокот на пациентот? За болести како шизофренијата, аутизмот и слично, по пат на евиденцијата која ни е пружана од неуробиолозите, можеме да утврдиме дека се реални и лесно можат пациентите да бидат дијагностицирани со некоја од овие несреќи.

Но, што со болестите кои не постојат како опипливи и објективни феномени? Што со болестите кои АПА практично ги вади од ракав? Досега не постои валидно објаснување дали пелтечењето може да биде наречено болест, со оглед на тоа дека причините за пелтечење се резултат на околински фактори а не биолошки фактори (со досегашните знаења).

Сепак, тоа не ги спречува АПА да го дијагностицираат пелтечењето како психолошко "пореметување".

Дали овие "болести" како и големиот број на сексуални фетиши за кои сеуште не постои валидна евиденција која ќе укаже дека се резултат на болест, треба да бидат дијагностицирани и дефинирани како болести врз база на некои морални гледишта или пак стриктно одредувани според моделот кој е во рамките на медицинската дефиниција за тоа што е болест и на биологијата?

 

[Змејко и]

До пред 30тина години немало аутизам. Се е тоа предизвикано од масовната вакцинација. Ако земеш карта и погледнеш кај има центри за лекување аутизам, ќе видиш дека најмногу аутистични луѓе живеат околу нив, што значи дека тие не го лечат, туку го предизвикувааат аутизмот.

 

[IgorChete]

До пред 30тина години немало аутизам. Се е тоа предизвикано од масовната вакцинација. Ако земеш карта и погледнеш кај има центри за лекување аутиам, ќе видиш дека најмногу аутистични луѓе живеат околу нив, што значи дека тие не го лечат, туку го предизвикувааат аутизмот.

Не збори глупости.
Се до пред 30-тина години аутизмот се сметал како дел од ментална ретардација, а не како посебен синдром, тоа не значи дека немало аутизам. Најстариот документиран случај на аутизам е од 1747-ма година.

 

[white_eagle]

До пред 30тина години немало аутизам. Се е тоа предизвикано од масовната вакцинација. Ако земеш карта и погледнеш кај има центри за лекување аутиам, ќе видиш дека најмногу аутистични луѓе живеат околу нив, што значи дека тие не го лечат, туку го предизвикувааат аутизмот.

Кој доктор те отру со оваа пропаганда? Ах да овој "доктор": http://en.wikipedia.org/wiki/Jenny_McCarthy

 

[IgorChete]

Кога ќе видам простаци како се прават паметни преку ‘откривање‘ светски теории на заговор, ми се повраќа.

 

[Daedalus]

Не збори глупости.
Се до пред 30-тина години аутизмот се сметал како дел од ментална ретардација, а не како посебен синдром, тоа не значи дека немало аутизам. Најстариот документиран случај на аутизам е од 1747-ма година.

--- надополнето: 27 февруари 2013 во 10:32 ---

Кога ќе видам простаци како се прават паметни преку ‘откривање‘ светски теории на заговор, ми се повраќа.

Се зеза. Постот му беше саркастичен.

 

[langelina]

 

[Спасе супата]

Не наседнувајте на вакви глупости бе.
Доволно е во гугл да видиш кој стои зад него и неговата организација и се е јасно.
(p.s. Не тролам.)

 

[langelina]

Не наседнувајте на вакви глупости бе.
Доволно е во гугл да видиш кој стои зад него и неговата организација и се е јасно.
(p.s. Не тролам.)

Човекот вели дека кога тој студирал имало 6 болести од неговата област, сега ги има 300.

 

[PurplePuma]

Психологијата и психијатријата, иако толку многу луѓе грешат, не се иста работа.
Не, психологот не може да помогне на шизофреничар. Не може да помогне на човек кој има психоза.
Затоа што психологот не може да дава лекови.

Психологот може да помогне со разговор и др. методи, но никако со лекови.

Затоа, психологот може да разговара со шизофреничарот само откако ќе прими лекови препишани од психијатарот.

Се вели дека психологот ги решава проблемите на живеењето, а и психологијата како наука пред се се занимава со она што е нормално, со она што е природно и карактеристично за човековото размислување и однесување, како и корегирање на она што отстапува од нормалното.
Затоа што за едно општество да опстои, потребни се обрасци на однесување, заеднички за сите луѓе.

Психологијата не е медицина, иако постојат правци кои се добри во областа на медицината (на пример, помош на луѓе во терминална фаза, како и помош на нивните семејства), не нема што многу психологијата да направи за болеста.

На прашањето како да препознаеме пореметување, кое нема органска основа, можам да ти кажам дека не можеме да зборуваме за пореметување во вистинската смисла на зборот. Преопширен е поимот.
Доволно е да кажеме дека станува збор за отстапување од нормалното однесување.

Сепак, не мора и да значи дека истото тоа отстапување е проблем.
Проблем е само ако поради тоа отстапување пати или општеството, или припадниците на општество или пак самата единка.
Но доколку тоа отстапување не е девијантно, нема ни потреба од ,,помош,, или ,,препознавање на проблем,,.

Муцањето не постои доказ што го поттикнува, иако се смета (теорија) дека настанува поради траума. Не се смета ниту како болест, туку како нарушување во говорот. Не се исти тие две работи.
Исто како што толку се разгаламија со хомосексуалноста. Статусот и е сменет, да, повеќе не е болест, но и понатаму е нарушување во сексуалниот нагон.

Фетишите, исто така, се нарушување во сексуалниот нагон, меѓутоа кога зборуваме веќе за фетиши, не можеме да споредиме чипка со воајерство. Различни се од многу аспекти, и проблемот е што користиме зборови за работи за кои не би требало.

Како што лошото однесување не е ,,моронско,, (морон - застарен термин за лесна ментална заостанатост (ретардација)). Дали затоа што некој ќе не изнервира, навистина е ,,морон,,? Дали затоа што некој се пали на чипка има фетиш?

 

[Daedalus]

Типов претерува малку со муабетот дека секоја болест е мит и дека дрогите се уреду. Со тоа што тврдам дека многу болести се практично измислени од АПА, не тврдам дека не постои работа како ментална болест или дека шизофренијата не е болест. Ниту пак дека дрогите не предизвикуваат негативни ефекти на мозокот и дека зависноста е социјален ритуал.
--- надополнето: 27 февруари 2013 во 21:56 ---

Психологијата и психијатријата, иако толку многу луѓе грешат, не се иста работа.
Не, психологот не може да помогне на шизофреничар. Не може да помогне на човек кој има психоза.
Затоа што психологот не може да дава лекови.

Психологот може да помогне со разговор и др. методи, но никако со лекови.

Затоа, психологот може да разговара со шизофреничарот само откако ќе прими лекови препишани од психијатарот.

Се вели дека психологот ги решава проблемите на живеењето, а и психологијата како наука пред се се занимава со она што е нормално, со она што е природно и карактеристично за човековото размислување и однесување, како и корегирање на она што отстапува од нормалното.
Затоа што за едно општество да опстои, потребни се обрасци на однесување, заеднички за сите луѓе.

Психологијата не е медицина, иако постојат правци кои се добри во областа на медицината (на пример, помош на луѓе во терминална фаза, како и помош на нивните семејства), не нема што многу психологијата да направи за болеста.

На прашањето како да препознаеме пореметување, кое нема органска основа, можам да ти кажам дека не можеме да зборуваме за пореметување во вистинската смисла на зборот. Преопширен е поимот.
Доволно е да кажеме дека станува збор за отстапување од нормалното однесување.

Сепак, не мора и да значи дека истото тоа отстапување е проблем.
Проблем е само ако поради тоа отстапување пати или општеството, или припадниците на општество или пак самата единка.
Но доколку тоа отстапување не е девијантно, нема ни потреба од ,,помош,, или ,,препознавање на проблем,,.

Муцањето не постои доказ што го поттикнува, иако се смета (теорија) дека настанува поради траума. Не се смета ниту како болест, туку како нарушување во говорот. Не се исти тие две работи.
Исто како што толку се разгаламија со хомосексуалноста. Статусот и е сменет, да, повеќе не е болест, но и понатаму е нарушување во сексуалниот нагон.

Фетишите, исто така, се нарушување во сексуалниот нагон, меѓутоа кога зборуваме веќе за фетиши, не можеме да споредиме чипка со воајерство. Различни се од многу аспекти, и проблемот е што користиме зборови за работи за кои не би требало.

Како што лошото однесување не е ,,моронско,, (морон - застарен термин за лесна ментална заостанатост (ретардација)). Дали затоа што некој ќе не изнервира, навистина е ,,морон,,? Дали затоа што некој се пали на чипка има фетиш?

Дефинитивно, психологијата и психијатријата се различни. Комплетно се сложувам со тебе и сметам дека психологијата не спаѓа во полето на науката. Во научните дисциплини теоретскиот модел е складен со практичкиот додека пак психологијата не се одликува со еден теоретски модел кој е во склад со праксата.

Имаме cognitive behavior therapy, exposure therapy, interpersonal therapy итн...
Иако овие терапии повеќе можеме да ги разгледаме како специфични стратегии кои допридонесуваат до некој резултат, како на пример exposure терапијата, кадешто пациентот се соочува со предметот на неговата фобија за амигдалата, хипокампусот и орбитофронталниот кортекс да "научат", дека нашата фобија не е базирана на реална опасност, повеќето од стратегиите се неефективни за болести од таканаречен органски карактер кои треба да бидат третирани со лекови.

Сеуште, овие болести не можат да бидат излечени, но симптомите можат да бидат намалени во најмала рака. Се надеваме дека неурологијата ќе напредне во полето на целосно лечење на ваквиот вид на болести а генетиката ќе ни помогне да го спречиме појавувањето на истите.

Психијатријата од друга страна, има практикувања кои се од научен карактер и голем број на студии. Сепак многу денешни психијатри се стручни неуробиолози, такашто верувам дека психијатријата ќе умре како збор кој ќе биде заменет со зборот неурологија. Проблемот со психијатријата е што функционира практично на база на опишување на проблемот наместо објаснување на истиот.

Додека многу студии можат да покажат што всушност се случува при некои неуробиолошки заболувања, останува да се открие како и зошто се случува истото како и кои генетско/околински фактори специфично делуваат на човекот за тој да манифестира некое однесување или симптом. Со познавањето на сите фактори кои стојат зад појавата на болестите и човечкото однесување општо, неуробиологијата ќе напредне многу повеќе. Луѓето се тешко предвидлив фактор, така да имаат многу работа дечките.

 

[PurplePuma]

Типов претерува малку со муабетот дека секоја болест е мит и дека дрогите се уреду. Со тоа што тврдам дека многу болести се практично измислени од АПА, не тврдам дека не постои работа како ментална болест или дека шизофренијата не е болест. Ниту пак дека дрогите не предизвикуваат негативни ефекти на мозокот и дека зависноста е социјален ритуал.
--- надополнето: 27 февруари 2013 во 21:56 ---


Дефинитивно, психологијата и психијатријата се различни. Комплетно се сложувам со тебе и сметам дека психологијата не спаѓа во полето на науката. Во научните дисциплини теоретскиот модел е складен со практичкиот додека пак психологијата не се одликува со еден теоретски модел кој е во склад со праксата.

Имаме cognitive behavior therapy, exposure therapy, interpersonal therapy итн...
Иако овие терапии повеќе можеме да ги разгледаме како специфични стратегии кои допридонесуваат до некој резултат, како на пример exposure терапијата, кадешто пациентот се соочува со предметот на неговата фобија за амигдалата, хипокампусот и орбитофронталниот кортекс да "научат", дека нашата фобија не е базирана на реална опасност, повеќето од стратегиите се неефективни за болести од таканаречен органски карактер кои треба да бидат третирани со лекови.

Сеуште, овие болести не можат да бидат излечени, но симптомите можат да бидат намалени во најмала рака. Се надеваме дека неурологијата ќе напредне во полето на целосно лечење на ваквиот вид на болести а генетиката ќе ни помогне да го спречиме појавувањето на истите.

Психијатријата од друга страна, има практикувања кои се од научен карактер и голем број на студии. Сепак многу денешни психијатри се стручни неуробиолози, такашто верувам дека психијатријата ќе умре како збор кој ќе биде заменет со зборот неурологија. Проблемот со психијатријата е што функционира практично на база на опишување на проблемот наместо објаснување на истиот.

Додека многу студии можат да покажат што всушност се случува при некои неуробиолошки заболувања, останува да се открие како и зошто се случува истото како и кои генетско/околински фактори специфично делуваат на човекот за тој да манифестира некое однесување или симптом. Со познавањето на сите фактори кои стојат зад појавата на болестите и човечкото однесување општо, неуробиологијата ќе напредне многу повеќе. Луѓето се тешко предвидлив фактор, така да имаат многу работа дечките.

Па не верувам дека некој мисли дека психологот лечи
Корегира е вистинскиот збор

Да, може да му помогне на шизофреничарот да научи да се носи со својата болест, да му помогне да најде волја за живот, меѓутоа не може и да ја третира шизофренијата.
Психологијата секако е наука - веќе зборувавме, со постоењето психометријата тоа станува (математички методи) меѓутоа не можеш да кажеш дека не е, само затоа што нејзиниот предмет е неопиплив.
Тоа доаѓа како - аха, да, множење и делење е наука, ама биномите не се....

Инаку, медицината како таква секогаш ќе се фокусира на пронаоѓањето органски фактор за нештото, додека тука настанува (реално) психологијата - истражување и докажување на она што не е опипливо.
Не можеме да го допреме Едип, ниту пак имаме физички доказ за истиот, меѓутоа проучувањето на децата довело до такво сознание.
Не можеме да најдеме физички фактор за муцањето, меѓутоа знаеме дека по голема траума, муцањето е можна последица.
Не можеме да докажеме дека детето е сосема ОК ако родителите не го сакаат додека е фетус, ама Ротман во своите истражувања увидел дека сепак има врска помеѓу желбата на мајката за раѓање, или нејзиното одбивање на плодот... итн, итн, итн....

 

[Змејко и]

Па не верувам дека некој мисли дека психологот лечи
Корегира е вистинскиот збор

Да, може да му помогне на шизофреничарот да научи да се носи со својата болест, да му помогне да најде волја за живот, меѓутоа не може и да ја третира шизофренијата.
Психологијата секако е наука - веќе зборувавме, со постоењето психометријата тоа станува (математички методи) меѓутоа не можеш да кажеш дека не е, само затоа што нејзиниот предмет е неопиплив.
Тоа доаѓа како - аха, да, множење и делење е наука, ама биномите не се....

Инаку, медицината како таква секогаш ќе се фокусира на пронаоѓањето органски фактор за нештото, додека тука настанува (реално) психологијата - истражување и докажување на она што не е опипливо.
Не можеме да го допреме Едип, ниту пак имаме физички доказ за истиот, меѓутоа проучувањето на децата довело до такво сознание.
Не можеме да најдеме физички фактор за муцањето, меѓутоа знаеме дека по голема траума, муцањето е можна последица.
Не можеме да докажеме дека детето е сосема ОК ако родителите не го сакаат додека е фетус, ама Ротман во своите истражувања увидел дека сепак има врска помеѓу желбата на мајката за раѓање, или нејзиното одбивање на плодот... итн, итн, итн....

Маче, супер е ова што се занимаваш со неопипливото. Што мислиш, да пробаш нешто поопипливо?

 

[Daedalus]

Па не верувам дека некој мисли дека психологот лечи
Корегира е вистинскиот збор

Да, може да му помогне на шизофреничарот да научи да се носи со својата болест, да му помогне да најде волја за живот, меѓутоа не може и да ја третира шизофренијата.
Психологијата секако е наука - веќе зборувавме, со постоењето психометријата тоа станува (математички методи) меѓутоа не можеш да кажеш дека не е, само затоа што нејзиниот предмет е неопиплив.
Тоа доаѓа како - аха, да, множење и делење е наука, ама биномите не се....

Инаку, медицината како таква секогаш ќе се фокусира на пронаоѓањето органски фактор за нештото, додека тука настанува (реално) психологијата - истражување и докажување на она што не е опипливо.
Не можеме да го допреме Едип, ниту пак имаме физички доказ за истиот, меѓутоа проучувањето на децата довело до такво сознание.
Не можеме да најдеме физички фактор за муцањето, меѓутоа знаеме дека по голема траума, муцањето е можна последица.
Не можеме да докажеме дека детето е сосема ОК ако родителите не го сакаат додека е фетус, ама Ротман во своите истражувања увидел дека сепак има врска помеѓу желбата на мајката за раѓање, или нејзиното одбивање на плодот... итн, итн, итн....

Науката у принцип не се занимава со нематеријални работи. Доколку психологијата се занимава со феномени кои не се од органско потекло, но сепак постојат, тогаш најверојатно тие феномени се еквивалентни на астралната проекција, духовите и контактите со НЛО. Сите тие се доживеани од тие кои тврдат дека ги доживеале, но ниту еден феномен не е опиплив.

 

[PurplePuma]

Науката у принцип не се занимава со нематеријални работи. Доколку психологијата се занимава со феномени кои не се од органско потекло, но сепак постојат, тогаш најверојатно тие феномени се еквивалентни на астралната проекција, духовите и контактите со НЛО. Сите тие се доживеани од тие кои тврдат дека ги доживеале, но ниту еден феномен не е опиплив.

Не е.
Но интелигенцијата не е опиплива, па сепак е мерлива.
И добро знаеме дека секој човек има свој степен на интелигенција, која е детерминирана од генетски и средински фактори.
Дали духот е нешто нормално, нешто веројатно за сите, нешто очигледно за едно општество?
Не за еден поединец, не за група на луѓе. Туку општо, познато за сите.

За да продолжиме во оваа насока, ќе треба да избегаме од темата.

Јазикот не е опиплив, а сепак е предмет на лингвистиката.
Биномите не се опипливи, па сепак се наука, не?