RocknRolaa
Rafa Para Siempre
- Член од
- 21 февруари 2010
- Мислења
- 6.869
- Поени од реакции
- 9.740
The Doors
Во огромно исчекување некој да се сети и да реализира филм од највисок калибар за моите најомилени музички легенди: Фреди Меркјури, Курт Кобејн и Џими Хендрикс, ми преостана да си гледам филм за една од најкултните рокенрол фаци кои некогаш се појавиле на музичката сцена, уан енд онли Џим Морисон. Може и ќе го пропуштев филмот да немаше Вал Килмер толку добри критики за изведбата. И сите биле во право, ама баш сите до еден заедно со членовите на бендот кои биле шокирани од тоа како Килмер го ископирал Морисон.
Имам неколку замерки за филмот, ама моја основна грешка е што го гледав ненаспана, а филм од 2 часа и 15 минути не се гледа со чечкалици на очи. Оливер Стоун повеќе се концентрирал на карактерот на Морисон отколку на случките кои го прателе, на пример времето кое Морисон го поминал во Парис пред смртта воопшто не е опфатено. Инаку човекот бил тешка психоделија, без разлика дали бил трезен или на дроги. Посебниот поглед на светот е фино прикажан. Нема шанси да не останете со подзината уста кога ќе го гледате Килмер како глуми. Неверојатно е како му ги ископирал движењата на Морисон, па дури и на некои делови од филмот самиот пее.
Едно големо ДА за сите вљубеници во делото на Дорс, чисто да ја проследат историјата на создавањето на бендот и силната доминација на Морисон чија харизма ги фрлала сите останати во сенка. Сите негови демони, онаа посебна нишка која ја носел во себе, комплетната отуѓеност од светот.
И ако можам да заклучам рокенрол сцената во сегашно време е смешка споредена со златните години на рокот кои умреа со Фреди. Музичката сцена нема капацитет да создаде т.е да истакне ексцентрична ѕвезда од типот на Морисон, која сама по себе ќе биде забележена без да бара внимание.
Како и да е сите аплаузи одат за Вал Килмер!
Во огромно исчекување некој да се сети и да реализира филм од највисок калибар за моите најомилени музички легенди: Фреди Меркјури, Курт Кобејн и Џими Хендрикс, ми преостана да си гледам филм за една од најкултните рокенрол фаци кои некогаш се појавиле на музичката сцена, уан енд онли Џим Морисон. Може и ќе го пропуштев филмот да немаше Вал Килмер толку добри критики за изведбата. И сите биле во право, ама баш сите до еден заедно со членовите на бендот кои биле шокирани од тоа како Килмер го ископирал Морисон.
Имам неколку замерки за филмот, ама моја основна грешка е што го гледав ненаспана, а филм од 2 часа и 15 минути не се гледа со чечкалици на очи. Оливер Стоун повеќе се концентрирал на карактерот на Морисон отколку на случките кои го прателе, на пример времето кое Морисон го поминал во Парис пред смртта воопшто не е опфатено. Инаку човекот бил тешка психоделија, без разлика дали бил трезен или на дроги. Посебниот поглед на светот е фино прикажан. Нема шанси да не останете со подзината уста кога ќе го гледате Килмер како глуми. Неверојатно е како му ги ископирал движењата на Морисон, па дури и на некои делови од филмот самиот пее.
Едно големо ДА за сите вљубеници во делото на Дорс, чисто да ја проследат историјата на создавањето на бендот и силната доминација на Морисон чија харизма ги фрлала сите останати во сенка. Сите негови демони, онаа посебна нишка која ја носел во себе, комплетната отуѓеност од светот.
И ако можам да заклучам рокенрол сцената во сегашно време е смешка споредена со златните години на рокот кои умреа со Фреди. Музичката сцена нема капацитет да создаде т.е да истакне ексцентрична ѕвезда од типот на Морисон, која сама по себе ќе биде забележена без да бара внимание.
Како и да е сите аплаузи одат за Вал Килмер!