Омилени стихови и поеми од странски писатели

[ada]

Volio sam Vas; i ljubav jos, mozda,
Nije ugasla sva u srcu mom;
No nek Vas ona sad ne brine vise,
Ja necu da Vas rastuzujem njom. Volio sam Vas nijemo i bez nade,
S ljubomorom i strepnjom srca svog;
Volio sam Vas iskreno i njezno,
Volio Vas tako drugi, dao Bog.

ByPuskin



Ti me ne volis i ne zelis,zar lep nisam nimalo,mala?
Ne gledajuci,od strasti uz zar
na rame mi je tvoja ruka pala.

Sa kezenjem,mlada,osecajnim
ja s tobom nisam ni nezan,ni zao.
Koliko si ih milovala sjajnih?
Ko ti je dosad ruke,usne dao?

Znam,oni su prosli kao senke,mila,
ne dodirnuvsi tvoj oganj u snima.
Na kolenima mnogim si bila,
a sada,evo,sedis na mojima.

Neka ti oci trepavica rubi,
neka ti u misli dodze drugi neko.
Ta i ja te bas jako ne ljubim
tonuc u nesto drago i daleko.

Ovu vatru sudbinom ocajnom
ne zovi,veza lakoumna to je.
Kao sto smo se susreli slucajno
rastacemo se uz smesak nas dvoje.

Svojim putem otici ces u smiraj
da prokockas dane i plac novi.
Neljubljene samo ti ne diraj,
negorene nikako ne zovi.

U corsokaku s drugim ces se naci,
o ljubavi brbljajuc bez svesti.
Tad cu mozda u setnju izaci
i sa tobom ponova se sresti.

Blize pleca okrenuvsi drugom
i malo se pognuv ne misleci.
"Dobro vece",reci ces mi s tugom,
"Dobro vece,mis" i ja cu reci.

I nista nece dusu da zanjise.
Nit u drhtanje moze da je svali.
Ko je ljubio,taj ne ljubi vise.
Izgorelog niko ne zapali.

~Sergej Jesenin~

 

[ada]

PESNIK MOLI SVOJU LJUBAV DA MU PISE

Ljubavi moje krvi, smrti ziva, nema,
zalud ocekujem rec pisanu tvoju
i mislim s cvetom koji gubi boju,
kad zivim bez sebe, bolje da te nemam.
Uzduh je besmrtan. Stena, mira puna,
ne poznaje senu nit se od nje krije.
Srcu unutrasnjost od upotrebe nije
onaj med smrznuti sto ga toci luna.
No ja to potrpjeh. Razdreh vene za te,
a tigar i golub u tvojem struku
od bola ujeda i ljiljana pate.
Stog recima ispuni moju ludu muku,
ili me pusti da zivim u tisini,
u noci moje duse vecnoj pomrcini.

Federico Garcia Lorca

 

[Mandy]

[FONT=Georgia, Book Antiqua]THE GOOD-MORROW
by John Donne

I [SIZE=-1]wonder [/SIZE]by my troth, what thou and I
Did, till we loved ? were we not wean'd till then ?
But suck'd on country pleasures, childishly ?
Or snorted we in the Seven Sleepers' den ?
'Twas so ; but this, all pleasures fancies be ;
If ever any beauty I did see,
Which I desired, and got, 'twas but a dream of thee.

And now good-morrow to our waking souls,
Which watch not one another out of fear ;
For love all love of other sights controls,
And makes one little room an everywhere.
Let sea-discoverers to new worlds have gone ;
Let maps to other, worlds on worlds have shown ;
Let us possess one world ; each hath one, and is one.

My face in thine eye, thine in mine appears,
And true plain hearts do in the faces rest ;
Where can we find two better hemispheres
Without sharp north, without declining west ?
Whatever dies, was not mix'd equally ;
If our two loves be one, or thou and I
Love so alike that none can slacken, none can die.

Е не можам а да не ја пишам поемава
А богами и другава...[/FONT][SIZE=+1]

THE FLEA
[/SIZE]by John Donne[FONT=Georgia, Book Antiqua]
M[SIZE=-1]ARK[/SIZE] but this flea, and mark in this,
How little that which thou deniest me is ;
It suck'd me first, and now sucks thee,
And in this flea our two bloods mingled be.
Thou know'st that this cannot be said
A sin, nor shame, nor loss of maidenhead ;
Yet this enjoys before it woo,
And pamper'd swells with one blood made of two ;
And this, alas ! is more than we would do.

O stay, three lives in one flea spare,
Where we almost, yea, more than married are.
This flea is you and I, and this
Our marriage bed, and marriage temple is.
Though parents grudge, and you, we're met,
And cloister'd in these living walls of jet.
Though use make you apt to kill me,
Let not to that self-murder added be,
And sacrilege, three sins in killing three.

Cruel and sudden, hast thou since
Purpled thy nail in blood of innocence?
Wherein could this flea guilty be,
Except in that drop which it suck'd from thee?
Yet thou triumph'st, and say'st that thou
Find'st not thyself nor me the weaker now.
'Tis true ; then learn how false fears be ;
Just so much honour, when thou yield'st to me,
Will waste, as this flea's death took life from thee.

They take my breath away
[/FONT]

 

[Slatka_Mala]

No Man is an Island

No man is an island, entire of itself
every man is a piece of the continent, a part of the main
if a clod be washed away by the sea,
Europe is the less, as well as if a promontory were,
as well as if a manor of thy friends or of thine own were
any man's death diminishes me, because I am involved in mankind
and therefore never send to know for whom the bell tolls
it tolls for thee.


-- John Donne

 

[Goddess of Chaos]

There is a willow grows aslant a brook,
That shows his hoar leaves in the glassy stream;
There with fantastic garlands did she come,
Of crow-flowers, nettles, daisies, and long purples,
That liberal shepherds give a grosser name,
But our cold maids do dead men's fingers call them:
There, on the pendent boughs her coronet weeds
Clambering to hang, an envious sliver broke,
When down her weedy trophies and herself
Fell in the weeping brook. Her clothes spread wide,
And, mermaid-like, awhile they bore her up;
Which time she chanted snatches of old tunes,
As one incapable of her own distress,
Or like a creature native and indu'd
Unto that element; but long it could not be
Till that her garments, heavy with their drink,
Pull'd the poor wretch from her melodious lay
To muddy death.

--Shakespeare


-------------------------------------------------------

Oh, phantom lover in the dead of night
You gaze at me with those bedroom eyes
Your fever melts into my skin
And wakes my sleeping heart again
Forbidden kisses take my breath
My body's rendered powerless
I've waited for you in my dreams
Always knowing you'd return to me
My heart still beats for love, so real,
A love that even time can't steal
Oh, phantom lover let's ride away
On a stallion white as snow someday
Take me to your heart's desire
Where true love burns like wildfire
Over the threshold, into your world
To that timeless place, where I'm yet a girl
Behind your eyes, where forever dwells
For you and me, and no one else
Oh, phantom lover, till my dreams come true
I'll sleep each night and dream of you'

---Arlene Faith Kortright

 

[CafeDelMar]

Вилијам Блејк

Морам да сеам трње наместо жито, коприва за закрепа слатка.​

Посадив лажна заклетва во земјата; изникна од неа отровно дрво.​

Ја одбрав ламјата за советник, и песот​

За учител на моите деца.​

Им го замрачив светилото и животот на ластовицата и на славејот,​

И сторив земниот црв да пита од врата на врата.​

Го подучив крадецот на тајниот влез во куќата на праведникот.​

Го подучив на бедна итроштина да ги пружи мрежите преку утрото.​

Небесата мои се бакар, земјата железо, месечината грутка глина,​

Сонцето мое чума што гори напладне и испарувања на смртта ноќе.​

Колку чини Искуството? Дал’ луѓето го купуваат за песна?​

Или мудрост купуваат за уличен танц? Не, тоа се купува по цена​

На сè што човек има, куќата своја, жената, челадта свои.​

Мудроста се продава на пуст пазар каде никој не доаѓа да купи​

И на исушено поле каде земјоделецот взалудно ора за леб.​

Лесно е да се слави под летното сонце​

И при гроздобер и да се пее на кола товарена со жито.​

Лесно е да му се говори за трпеливост на унесреќениот,​

Да му се кажуваат законите на Штедливоста на бездомниот скитник,​

Да се слуша гладниот гарванов крик во зимно доба,​

Кога румената крв е полна вино и јагнешка срж.​

Лесно е да им се смее на бесните бури,​

Да се слуша песот како вие на зимска врата, волот во кланица како мука;​

Да се гледа божество во секој ветар и благослов во секој удар;​

Да се чујат звуци на љубов во разгрмената бура што ги уништува домовите на душманите наши;​

Да ј се радува на наездата што му ги прекрива нивите и на болеста што му ги коси децата,​

Додека нашата маслина и лоза пеат и се смеат над вратата, а децата наши носат овошки и цвеќе.​

Тогаш воздишките и жалоста сосем се забораваат, и робот кој меле во воденица​

И заробеникот во окови и сиромавиот во зандана и војникот на полето,​

Кого здробена коска го легнала во маки крај посреќните мртовци.​

Лесно е да се весели под шаторите на изобилието:​

Така можев да пеам и така да се веселам: но не е така со мене.​

 

[antoinette]

I went to the woods because I wished to live deliberately, to front only the essential facts of life, and see if I could not learn what it had to teach, and not, when I came to die, discover that I had not lived. I did not wish to live what was not life, living is so dear; nor did I wish to practice resignation, unless it was quite necessary. I wanted to live deep and suck out all the marrow of life, to live so sturdily and Spartanlike as to put to rout all that was not life, to cut a broad swath and shave close, to drive life into a corner, and reduce it to its lowest terms, and, if it proved to be mean, why then get the whole and genuine meanness of it, and publish its meanness to the world; or if it were sublime, to know it by experience, and be able to give a true account of it in my next excursion. For most men, it appears to me, are in a strange uncertainty about it, whether it is of the devil or of God, and have somewhat hastily concluded that it is the chief end of man here to 'glorify God and enjoy him forever.' Still we live meanly, like ants; though the fable tells us that we were long ago changed into men; like pygmies we fight with cranes; it is error upon error, and clout upon clout, and our best virtue has for its occasion a superfluous and evitable wretchedness. Our life is frittered away by detail. An honest man has hardly need to count more than his ten fingers, or in extreme cases he may add his ten toes, and lump the rest. Simplicity, simplicity, simplicity!


- Henry David Thoreau

 

[Тањушка]

Funeral Blues

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead.
Put crepe bows round the white necks of public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West.
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever; I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

W. H. Auden

 

[magii]

Пабло Неруда – Смрт

Многупати одново сум се родил, од длабочините
на поразените ѕвезди, оновувајќи ги нишките
на оние вечности што сум ги населил со своите раце,
и сега ќе умрам, ништо повеќе, со земјата
врз моето тело, определено да биде земја.

Не сум го купил парчето небо што го продаваа
свештениците, ниту сум ги прифатил темнините
што ги произведуваше метафизичарот
за безгрижните големци.

Сакам во смртта да бидам со сиромасите
што немале време да ја проучуваат
додека биле тепани од оние
што го поделиле и го уредиле небото.

Ја имам својата смрт спремна, како облека
што ме чека, во боја што ми се допаѓа,
по мерка што напразно сум ја барал,
со длабочина каква ми е потребна.


Кога љубовта ја потрошува својата јасна содржина,
а борбата ги здробува своите чекани
во други раце со насобрана сила,
доаѓа смртта да ги избрише знаците
што ги градеа твоите граници.

 

[CafeLatte]

Вечерва дедека розата ја милува тревата,
додека тивката нок го сонува денот,
вечерва додека сите во рајот сонуваат,
јас сонувам за твојата рајска прегратка.
Сонувам и за твоите топли бакнежи,
во кои страста, нежноста и љубовта се споиле,
се сеќавам на незаборавните мигови
што трага ке остават во срцата на они што се сакале.
И продолжувам да сонувам,
несвесно бегам од реалноста
низ сонот само една мечта ме води,
фантазија исполнето во нестварноста.
Не, немојте, не будете ме...
Оставете ме барем во сон да го имам
пуштете ме барем уште малку
да уживам во она што го немам!
Сонувам...

 

[CafeDelMar]

Гијом Аполинер-Моја многу драга мала Лу

Моја многу драга мала Лу ја те сакам
Моја драга мала растреперена ѕвездо јас те сакам
Тело извонредно прекршливо јас те сакам
Сексу што се стегаш како оревокршачка јас те сакам
Лева дојко толку розова толку дрска јас те сакам
Десна пупко со боја на шампањско јас те сакам
Лева пупко што прилегаш на издаденоста врз челото на малото теле штотуку родено јас те сакам
Усни на сексот премногу развиени од твоите чести допири јас ве сакам
Заднику прекрасно подвижен што се отфрлаш мошне наназад јас те сакам
Папоку сличен на шуплива и темна месечина јас те сакам
Грмушко светла како шума зиме јас те сакам
Мишки мовести како лебед кој штотуку се испилил јас ве сакам
Заокругленост на рамената прекрасно чиста јас те сакам
Бедро со линија исто толку естетска како што е столб од некој антички храм јас те сакам
Уши извиткани како мали мексикански украси јас ве сакам
Косо потопена во крвта на љубовта јас те сакам
Нозе умни нозе што се затегнувате јас ве сакам
Слабини јавачки слабини моќни јас ве сакам
половино што никогаш не си го запознала корсетот половино вита јас те сакам
Плеќи прекрасно градени што сте се веднеле заради мене јас ве сакам
Уста о мое задоволство о мој нектару јас те сакам
Погледу единствен погледу-ѕвездо јас те сакам
Раце чии движења ги обожавам јас ве сакам
Носу особено благороден јас те сакам
Оду разбрануван и игрив јас те сакам
О мала Лу јас те сакам те сакам те сакам.

 

[Flava]

Funeral Blues

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead.
Put crepe bows round the white necks of public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West.
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever; I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

W. H. Auden

Мммммммм.... ја обожавам оваа песна, а посебно таа строфа!!!

***

Еве нешто од Емили Дикинсон.

I've got an arrow here;
Loving the hand that sent it,
I the dart revere.

Fell, they will say, in 'skirmish'!
Vanquished, my soul will know,
By but a simple arrow
Sped by an archer's bow.

 

[Бавча]

Robert Sheridan - Dark Becomes Dawn

Dark as pitch - Dawn spreads light
Dark as dead - Dawn expires graves
Dark withers - Dawn freshness wears
Dark un-paths - Dawn re-strides.

Dark dapples gray - Dawn paints days
Dark specters doubt - Dawn assuredness' gate
Dark limitless plain - Dawn corrals night
Dark swifts shadows - Dawn hastens un-obscures.

Dark dissolves pace - Dawn zeniths one's range
Dark devours - Dawn sun rises
Dark bends down relief - Dawn uplifts sight
Dark dismantles - Dawn scatters golden arrows.

Dark de-flames - Dawn matches day
Dark invisibles - Dawn globes light
Dark unfolds dark dreams - Dawn un-sanctions screams
Dark submissively retires - Dawn crimson splendor.

 

[Crazy_Rasmus]

Because You And I Shall Meet
By Rabindranath Tagore

​

Because you and I shall meet
the sky is full of light,
because you and I shall meet
the green earth is in delight.
Because you and I shall meet
the night, world in her lap, stays awake,
dawn arrives to open the door on the eastern sky,
full with the music of bird's songs.
In this eternal current a boat floats
hoping for union,
flowers of many ages fill the basket of welcome
and overflow.
Because you and I shall meet,
my heart moves in readiness
in a bride's dress,
forever looking for my suitor.

 

[nicole_l]

Евгениј Онегин- А. Пушкин

,,...Оставете ме, Ве молам... Тоа сте
ми должни! Во срцето ви има
знам и чест и гордост, нежен плач.
Ве сакам (лаги зар се можни)!
Но туѓа сум, на друг сум знај,
и верна ќе сум му до крај..."
(Последното обраќање на Татјана кон Евгениј Онегин)