На мама и верувам, а и на тато му верувам. На психолог не одам, штета. А на другарка ми, по 12 години ваљда стало ми је до ње, па повремено си зборам за ствари кои ми го окупираат времето. Како мало дете сум за тие работи, си верувам онака наивно дека родителите ми го мислат најдоброто, дека Викица ме сака таква каква што сум и дека ме штитат, а не дека сакаат да ме повредат. Разбирам сериозно дека сите луѓе би те зезнале ако имаат можност, дека ќе те згазат ако им пречиш, не дека и јас сум нешто поинаква со оние кои што не ги сакам, ама селективна сум.
Дури и љубезноста го губи шармот ако не е селективна, а не па довербата.