Дали би стапиле во брак со партнер кој има вонбрачно дете?

[StefusRefus]

Ние се имаме заборавено.. одамна дека тоа, сега строго на страсти ѓаволски сме.

Звучи на љубовна поезија

 

[Луси]

Звучи на љубовна поезија

Не бе, така ми кажаа љубов било за деца у градинка, срамота било јас жена па и заљубена..

 

[StefusRefus]

Не бе, така ми кажаа љубов било за деца у градинка, срамота било јас жена па и заљубена..

Мене ми рекоа дека комунистите ја измислиле за да имаа секс без пари...
Што и да е добар бизнис е...некој купува некој продава а никој не произведува. А верници многу...

 

[Луси]

Мене ми рекоа дека комунистите ја измислиле за да имаа секс без пари...
Што и да е добар бизнис е...некој купува некој продава а никој не произведува. А верници многу...

Шо пиеш за муабетов?

 

[StefusRefus]

Шо пиеш за муабетов?

Моментално ништо...ама време ми е за апчиња.

 

[Snow-Star]

Нема мир у душа ако немаш мир у гаќи.

Совесен родител ќе има мир во душа ако неговото дете нема?

Куде нас јоште разговори с'с стручни лица са табу тема, а и ретко кој мисли на децата важно им е њима да им е потаман. Куде нас не обрнует пажљу на тој, постоив родитељи кои не се замарав. Ај док е мало дете, не разбира толко ама к'д порасне може да имав проблеми затој што не га прилагодиле и изградиле однос с'с њега. К'д дојде пубертет е најлоша фаза, ако не е направен терен с'с градење на однос.

Епа не треба да се дозволи, ама постоив ситуације куде се дешава и тој да е партнер поважан од дете. Најчесто у такве ситуације за родител тој дете е само грешка од претходан брак, како и да не постои за њима.

Менталитетот на сите ни е добро познат, но мојата поента укажуваше кон тоа дека кога веќе е воден разговор повеќе пати на темата со децата, вклучувајќи консултации со професионалци, и зклучокот е јасен, дали родителот и покрај се' би продолжил понатаму без да го уважи мислењето на сопственото дете?
На кој начин би размислувал? И постапувал?

И да, секоја индивидуа различно се носи со и прифаќа траума. Па поради тоа, родител да не се грижи за (психичкото) здравје на сопственото дете е парадокс надвор од пропорции.
Без разлика колкаво е детето.

Тешко излегува одгледувањето деца. Али по принцип, тоа треба да му биде јасно на секој иден родител, уште пред да стане родител официјално. Личните потреби логично е да се стават во втор план.
Трагично е што некои индивидуи не се способни да го направат тоа.
Од моја гледна точка, најтрагично за нив.
Тоа дете расте и не заборава, се сообразува со настаните, водејќи кон последици и за двете страни.

 

[Луси]

Совесен родител ќе има мир во душа ако неговото дете нема?


Менталитетот на сите ни е добро познат, но мојата поента укажуваше кон тоа дека кога веќе е воден разговор повеќе пати на темата со децата, вклучувајќи консултации со професионалци, и зклучокот е јасен, дали родителот и покрај се' би продолжил понатаму без да го уважи мислењето на сопственото дете?
На кој начин би размислувал? И постапувал?

И да, секоја индивидуа различно се носи со и прифаќа траума. Па поради тоа, родител да не се грижи за (психичкото) здравје на сопственото дете е парадокс надвор од пропорции.
Без разлика колкаво е детето.

Тешко излегува одгледувањето деца. Али по принцип, тоа треба да му биде јасно на секој иден родител, уште пред да стане родител официјално. Личните потреби логично е да се стават во втор план.
Трагично е што некои индивидуи не се способни да го направат тоа.
Од моја гледна точка, најтрагично за нив.
Тоа дете расте и не заборава, се сообразува со настаните, водејќи кон последици и за двете страни.

Тука веќе не станува збор за родител, ако не те боли за дете, тогаш зошто уствари си ги правел.

 

[MaMasita]

... каде се тие бракови кои се случиле токму поради тоа невино „вонбрачно“ дете, само колку ги има такви запознавање и создавање на врска меѓу возрасните токму како заслуга од тоа „вонбрачно дете“ на едниот партнер, ама некако никој не сака тоа да го признае дека се случило, секогаш за нив љубовта се случила со директно запознавање на возрасните, а причината првенствена била токму тоа дете што од обично познавање на двата партнера и дружба се претворила во љубов и брак!

Мене ми беше важно да го видам како се однесува со детето. Првите 2 години јас со детето немав контакт, ама го гледав како се однесува на таа тема, колку е посветен и колку добро разграничува однос девојка/партнерка и дете. Се случило од одмор/викенд да се вратиме зошто детето се разболело, се случило да го бара среде ноќ мајката заради некој проблем, се случиле триста ситуации такви во нашите скоро 3 години врска пред да дојде да живее со нас и особено ми е драго што детето му е пред се, ама баш пред се, дури и пред мене. Затоа и се одлучив да имам деца со него, зошто знам дека исто ќе се однесува и кон нашите деца. Јас сум опасно изгорена, опечена, трет степен изгореница, не ми се ризикуваше повторно.

Добро, но што кога детето(децата) имаат проблем со прифаќање на нов партнер?
Консултации со стручни лица не даваат никаков резултат кон промена на однесувањето. Како треба да постапи родителот во таква ситуација?

Во контекст на мислењето погоре, негирање на дете од новиот партнер самиот родител не смее да дозволи. Изборот по едноставен не може да биде, кога си створил потомство тоа е пред и над се'.

Имам пријателка чија ќерка не прифаќа нов партнер и она се крие. Од друга страна кај таткото дома она спие помеѓу таткото и неговата девојка. Пријателкава сирота животот и е поделен на работни денови и викенд, има врска прекрасна со човек со кого не смее да се види додека девојчето не замине кај татко и, а ни да се збори за него. Таткото не дозволува детето да оди на психолог, она има зборувано со неа и не и не. Се плаши дека ќе ја изгуби ако некој ден го донесе дома. Девојчето го има запознато човекот силум прилике, како колега на мама од работа што реално и е, тој и е газда на работа, се фино и го сака и се, ама да не дојде ред да го претстави женава како партнер, детето ќе полуди. Претходната врска така и пропадна. Детето е 6г, мајкава и татково никад заедно не живееле, не биле заедно, ама не. Мој став е дека од кај татково и зборат.

Јас кога го запознав човеков беше веќе разведен, во колата стоеше бустер, јасно беше дека има дете и да не ми каже бидејќи на телефон на позадина му стоеше девојчето, не прашував додека сам не ми кажа кога осети дека има потреба. 2 години немаше потреба да ме запознае бидејќи не живеевме заедно, останував, остануваше кај мене, ама тоа го средувавме. Кога почнавме да живееме заедно бидејќи детето треба нели да доаѓа на викенд седнавме се запознавме. Мене ми беше важно да ја запознаам и мајката за да ми каже се што треба да знам, седнав со неа на едно кафе и ми кажа што треба да знам, дел веќе знаев од таткото, дел научив отпосле... Не е мое дете, не може да имам таткви чувства нормално, ама како дел од мојот човек ја сакам искрено.

 

[@Fluffy_bunny]

Совесен родител ќе има мир во душа ако неговото дете нема?


Менталитетот на сите ни е добро познат, но мојата поента укажуваше кон тоа дека кога веќе е воден разговор повеќе пати на темата со децата, вклучувајќи консултации со професионалци, и зклучокот е јасен, дали родителот и покрај се' би продолжил понатаму без да го уважи мислењето на сопственото дете?
На кој начин би размислувал? И постапувал?

И да, секоја индивидуа различно се носи со и прифаќа траума. Па поради тоа, родител да не се грижи за (психичкото) здравје на сопственото дете е парадокс надвор од пропорции.
Без разлика колкаво е детето.

Тешко излегува одгледувањето деца. Али по принцип, тоа треба да му биде јасно на секој иден родител, уште пред да стане родител официјално. Личните потреби логично е да се стават во втор план.
Трагично е што некои индивидуи не се способни да го направат тоа.
Од моја гледна точка, најтрагично за нив.
Тоа дете расте и не заборава, се сообразува со настаните, водејќи кон последици и за двете страни.

Ја мислеше дек општо зборимо, па затој такој напиша. Еве ќе земемо хипотетички дек е воден муабет и дек родителот си тера без да га прифати мислењето на своето дете. Зависи од возраста на детето к'д т'к ќе се појави револт куде њега. Револт и фрустрације можев да влијаев на његов карактер. Ни една траума не е безопасна. Ја имам другара кој на 12 године његови се разведеа и мајка му се зема с'с другога. Другарав не га прифати и почна да се мења од д'н за д'н. Не можеше да га препознам. Почна да пие и да прави проблеми по кафане. С'к моментално е у КП дом. Иначе хипотетички ќе ти одговору на прашање затој што ја погоре напиша дек не се гледам у такв брак. Мене ако некој не ме прифаќа ја не можу да биду на исто место с'с њега. Без разлика колко и да гу сакам мајкуту на тој дете. За мене тој ќе биде завршена приказна. Мене и да ме прифати тој дете ја нема да можу да му пружу све оној како на свое дете. Затој што ќе испадне дека ја сакам да га замену његов вистински татко. Бар ја такој ќе се осеќам. Друго дали увек ќе му даду исто толко пажњу како на свое дете. Ќе се прашују да не грешу негде и да не га запостављам. И какв сам карактерно и с'с тој што много размислују и анализирам ја ќе забегам и за најмалко 2 године ќе ми облечев кошуљу што се закопчуе од позади. Не може свак човек да прифати туѓо дете, не затој што не може да га сака него затој што не може да га издржи психолошки притисак свак човек.

Е за тој збору и ја погоре. Не само куде дете тај траума може да се појави и куде родителот. У овуј ситуацију треба да се грижи и за своето и за психичкото здравје на детето. Ако не можеш да се справиш с'с тој не га упропастуј и његов, живот на женуту и твојат живот. Ама тој не може свак да га свати затој што некој нема свест и гледа само на њега да му е погодено.

Треба да ги стави у други план , ама поголем дел себични са. И не е свак способан да чува дете. Ама куде нас деца се чував за да има кој да те чува на старе године. Некои немав ни услови, а чував по 5-6 деца и живив у сиромаштију. Трагично ќе биде на крај за трите стране (за партнера, партнерку и дете).Најлошо е што тој дете може нема да гу осети татковуту и мајчинуту љубов и к'д ќе се оствари као родител нема да знае како е правилно да се понаша с'с њега и како уопште да се постави у улогу на родитељ.

Извини за дугачак коментар.

 

[MaMasita]

Ја мислеше дек општо зборимо, па затој такој напиша. Еве ќе земемо хипотетички дек е воден муабет и дек родителот си тера без да га прифати мислењето на своето дете. Зависи од возраста на детето к'д т'к ќе се појави револт куде њега. Револт и фрустрације можев да влијаев на његов карактер. Ни една траума не е безопасна. Ја имам другара кој на 12 године његови се разведеа и мајка му се зема с'с другога. Другарав не га прифати и почна да се мења од д'н за д'н. Не можеше да га препознам. Почна да пие и да прави проблеми по кафане. С'к моментално е у КП дом. Иначе хипотетички ќе ти одговору на прашање затој што ја погоре напиша дек не се гледам у такв брак. Мене ако некој не ме прифаќа ја не можу да биду на исто место с'с њега. Без разлика колко и да гу сакам мајкуту на тој дете. За мене тој ќе биде завршена приказна. Мене и да ме прифати тој дете ја нема да можу да му пружу све оној како на свое дете. Затој што ќе испадне дека ја сакам да га замену његов вистински татко. Бар ја такој ќе се осеќам. Друго дали увек ќе му даду исто толко пажњу како на свое дете. Ќе се прашују да не грешу негде и да не га запостављам. И какв сам карактерно и с'с тој што много размислују и анализирам ја ќе забегам и за најмалко 2 године ќе ми облечев кошуљу што се закопчуе од позади. Не може свак човек да прифати туѓо дете, не затој што не може да га сака него затој што не може да га издржи психолошки притисак свак човек.

Е за тој збору и ја погоре. Не само куде дете тај траума може да се појави и куде родителот. У овуј ситуацију треба да се грижи и за своето и за психичкото здравје на детето. Ако не можеш да се справиш с'с тој не га упропастуј и његов, живот на женуту и твојат живот. Ама тој не може свак да га свати затој што некој нема свест и гледа само на њега да му е погодено.

Треба да ги стави у други план , ама поголем дел себични са. И не е свак способан да чува дете. Ама куде нас деца се чував за да има кој да те чува на старе године. Некои немав ни услови, а чував по 5-6 деца и живив у сиромаштију. Трагично ќе биде на крај за трите стране (за партнера, партнерку и дете).Најлошо е што тој дете може нема да гу осети татковуту и мајчинуту љубов и к'д ќе се оствари као родител нема да знае како е правилно да се понаша с'с њега и како уопште да се постави у улогу на родитељ.

Извини за дугачак коментар.

Навистина е убаво што си искрен и си кажуваш искрено дека не можеш. Некогаш љубовта не е доволна. Мене бившиот сопруг ми подаде рака последен пат кога се видовме, случајно се затекнавме а ние бевме тројцата, малата се испрља лошо па ја бришев и се смеевме на трапавоста нејзина, тој не приметил и ни пристапи. После ми пиша на Вибер демек да ми каже колку бил запрепастен од глетката. Јас немав среќа да имам дете со него, или имав, не знам, единствената бременост заврши лошо, ама сигурна сум дека тој со неговото сопствено дете ќе немаше таков однос како јас со детето на мојот сопруг од претходниот брак зошто за него е лигавење искажување јавно емоции. Јас не се трудам на малата да и бидам мајка, тоа нема да биде и не било никогаш, има здрава права мајка која ја сака со која живеела до скоро, зошто сега јас мајка да изигравам. Не иде, еве за 4 месеци и јас ќе станам мајка ќе видам како ќе биде, а и да ја немав таа среќа, немаше да се однесувам како да сум и мајка и тоа е тоа. Имавме едни пријатели со бившиов сопруг каде новиов маж не го прифаќаше детето на жената од брак кој не се распаднал, туку нејзиниот маж починал и таа останала сама. Многу беше безвезе. У право си, заеби љубав коа не си комотен во животот свој. Ако си на трње пред тоа дете, кад тад ќе пукне.

 

[@Fluffy_bunny]

Навистина е убаво што си искрен и си кажуваш искрено дека не можеш. Некогаш љубовта не е доволна. Мене бившиот сопруг ми подаде рака последен пат кога се видовме, случајно се затекнавме а ние бевме тројцата, малата се испрља лошо па ја бришев и се смеевме на трапавоста нејзина, тој не приметил и ни пристапи. После ми пиша на Вибер демек да ми каже колку бил запрепастен од глетката. Јас немав среќа да имам дете со него, или имав, не знам, единствената бременост заврши лошо, ама сигурна сум дека тој со неговото сопствено дете ќе немаше таков однос како јас со детето на мојот сопруг од претходниот брак зошто за него е лигавење искажување јавно емоции. Јас не се трудам на малата да и бидам мајка, тоа нема да биде и не било никогаш, има здрава права мајка која ја сака со која живеела до скоро, зошто сега јас мајка да изигравам. Не иде, еве за 4 месеци и јас ќе станам мајка ќе видам како ќе биде, а и да ја немав таа среќа, немаше да се однесувам како да сум и мајка и тоа е тоа. Имавме едни пријатели со бившиов сопруг каде новиов маж не го прифаќаше детето на жената од брак кој не се распаднал, туку нејзиниот маж починал и таа останала сама. Многу беше безвезе. У право си, заеби љубав коа не си комотен во животот свој. Ако си на трње пред тоа дете, кад тад ќе пукне.

Баш ми е мило за вас. И знам дек постоив функционални врски од вакв тип. Ама за вакву врску треба много више стрпљење и челични живци. Баш ми е мило за вас што добро фунционирате и посакују ви лесна бременост.

 

[MAJA 345]

Имам пријателка чија ќерка не прифаќа нов партнер и она се крие. Од друга страна кај таткото дома она спие помеѓу таткото и неговата девојка. Пријателкава сирота животот и е поделен на работни денови и викенд, има врска прекрасна со човек со кого не смее да се види додека девојчето не замине кај татко и, а ни да се збори за него. Таткото не дозволува детето да оди на психолог, она има зборувано со неа и не и не. Се плаши дека ќе ја изгуби ако некој ден го донесе дома. Девојчето го има запознато човекот силум прилике, како колега на мама од работа што реално и е, тој и е газда на работа, се фино и го сака и се, ама да не дојде ред да го претстави женава како партнер, детето ќе полуди. Претходната врска така и пропадна. Детето е 6г, мајкава и татково никад заедно не живееле, не биле заедно, ама не. Мој став е дека од кај татково и зборат.

Епа во овој случај, ситуацијата не е фер кон новиот партнер на мајката.
Тука човекот има комотно право да нејќе после ова искуство некоја со дете, зашто го кријат ко да е некој криминалец. Ја не би била во таква врска да сум на негово место.

 

[chef_cook]

Баш ми е мило за вас. И знам дек постоив функционални врски од вакв тип. Ама за вакву врску треба много више стрпљење и челични живци. Баш ми е мило за вас што добро фунционирате и посакују ви лесна бременост.

Епа во овој случај, ситуацијата не е фер кон новиот партнер на мајката.
Тука човекот има комотно право да нејќе после ова искуство некоја со дете, зашто го кријат ко да е некој криминалец. Ја не би била во таква врска да сум на негово место.

Детето е посесивно,ја сака мајка си само за себе,ќе му помине,период е

 

[Snow-Star]

Имам пријателка чија ќерка не прифаќа нов партнер и она се крие. Од друга страна кај таткото дома она спие помеѓу таткото и неговата девојка. Пријателкава сирота животот и е поделен на работни денови и викенд, има врска прекрасна со човек со кого не смее да се види додека девојчето не замине кај татко и, а ни да се збори за него. Таткото не дозволува детето да оди на психолог, она има зборувано со неа и не и не. Се плаши дека ќе ја изгуби ако некој ден го донесе дома. Девојчето го има запознато човекот силум прилике, како колега на мама од работа што реално и е, тој и е газда на работа, се фино и го сака и се, ама да не дојде ред да го претстави женава како партнер, детето ќе полуди. Претходната врска така и пропадна. Детето е 6г, мајкава и татково никад заедно не живееле, не биле заедно, ама не. Мој став е дека од кај татково и зборат.

Јас кога го запознав човеков беше веќе разведен, во колата стоеше бустер, јасно беше дека има дете и да не ми каже бидејќи на телефон на позадина му стоеше девојчето, не прашував додека сам не ми кажа кога осети дека има потреба. 2 години немаше потреба да ме запознае бидејќи не живеевме заедно, останував, остануваше кај мене, ама тоа го средувавме. Кога почнавме да живееме заедно бидејќи детето треба нели да доаѓа на викенд седнавме се запознавме. Мене ми беше важно да ја запознаам и мајката за да ми каже се што треба да знам, седнав со неа на едно кафе и ми кажа што треба да знам, дел веќе знаев од таткото, дел научив отпосле... Не е мое дете, не може да имам таткви чувства нормално, ама како дел од мојот човек ја сакам искрено.

Хипотетички, детето е марионета на едниот родител. Но тоа не менува ништо во целата ситуација. Консултација со стручни лица е правилното нешто кое треба да се направи во ваков случај. И штом мајката е старателот, таа може да го однесе детето на психолог и да види што ќе се случува понатаму.
Место да се крие. Одлуки се во прашање.

Ако смета дека има проблем со таткото, треба да разговара со него. Треба да разговара и со детето. Треба и двајцата родитетли да разговараат со детето.
Треба да побараат помош.

Криењето е супер глупаво решение. И ќе работи на кратки стази. Додека детето не увиди што се случува. А после тоа, ситуацијата може само повеќе да се искомплицира.

Детето е посесивно,ја сака мајка си само за себе,ќе му помине,период е

Што додека не помине? Има и опција да не помине ништо никогаш.
Треба родителот да се понаша како ништо да не се случува и да продолжи без да се сообразува со детето?

 

[chef_cook]

Што додека не помине? Има и опција да не помине ништо никогаш.
Треба родителот да се понаша како ништо да не се случува и да продолжи без да се сообразува со детето?

Неможам да судам,не го знам но родителот,ни детето,ни околностите.
Кажав мое мислење,немора да сум у право