Ваша поезија!

[Stef Bachatero]

Небесен патнику доста талкаше
меѓу ѕвездите
и врати се во моите прегратки
разбуди се сонливке
твоите фантазии неми
сега се исполнети со љубов
насмевни се погледни во небото
погледни ја неговата бесконечност
како што нашите мисли
се сврзани и никогаш не се оделуваат
милувај се со ветерот
играјќи со твојата коса
како моите прсти
што минуваа низ неа
погледни го сонцето
како те следи
ти си неговиот омилен цвет
и највеќе го грее
ти си се за него
и највеќе те сака
расони се
врати се пак во светот крут
земи облечи се
и твоите стапки
нека ја милуваат тревата
нека те насмее
нејзината свежина и ладовина
на нејзините зелени игли
остри како моите зборови
а нежни како моите дланки
врати се од тој пат
до твојот мистичен замок
рашири ги прозорците кон светот
и речи му го имам човекот од моите сништа

 

[Stef Bachatero]

Збунет
Како птица со скршени крилја
овие мисли не ми даваат да полетам
а сепак ти си негувателката
полека ги лечиш раните
ме регенерираш
и ми даваш
светлина на овие мрачни мисли
Огорчен
од помислата дека ќе те изгубам
и нашиот цвет на љубовта
ќе овене
Збунет
Како диригент
Кој го изгубил чувството за ритам
И целата хармонија на неговата музика
Изгубена во една тишина
На неговите мисли
Кон тебе
Врежани во неговите вени
Очај
Како да сум ја изгубил сенката
Што секогаш е со мене
И сега ја барам таа да биде
Вратена во моите раце
Дај ми светлина
Од твојата љубов
Врати ме во реалноста
Ми требаш
Нежен цвет
Кој полека овенува
И станува очаен
Од помислата дека ќе те изгубам
Се губам себе...​

 

[Vikuska]

Postoenje

Postoenje

I dodeka gi pravev moite najteski cekori,
dodeka cekorev po lisjata sto suskaa pod moite noze,
go gubev svoeto postoenje za nego.

"Jas postojam!"- si povtoruvav za da zapametam,
zatoa sto toj sekogas zaboravase.

Priznavam, taa ima pogled sto pleni,
taa ima zvezdi vo ocite,
taa ima biseri vo ustata.
Jas nemam nitu pogled sto pleni,
nitu zvezdi, nitu, pak, biseri.
Jas imam zar vo srceto sto tlee samo za nego.

Znam, sega toj nejze i pripaga, a ne mene.
Mene nikogas ne mi ni pripagal.

No sepak, znae li toj deka jas postojam?

 

[inquisitor]

Almost winter…

Almost winter…

Nothing has changed
Standing still
So Defiant and so Constant
The pillars of glass are about to collapse

Find me in this mess
Faces…
Sings…
White fuzz…
Another line…
Another dose…
And I’m back!

Dead in the core
Every single me
Melting away…
Sparkling eyes
Noise…
Hallucination…
Coma…

White fuzz…
Another line…
Another dose…
Resurrection!

Find me in this mess…
Find me in this mess…
Find me in this mess…

Almost winter…
Nothing has changed…

 

[Stef Bachatero]

Сигурна ли си?

Под мојот чадор
Те штитам како
ребрата што го
чуваат срцето
од удари
Во моите раце
Го имам клучот
на нашата љубов
но се плашам
дека ќе отворам
погрешна врата
Во мојата поезија
се крие тајната
на мојата душа
нејзината живописност
и убавина
тебе те направија
жена
Во нашите спомени
се крие една тајна
на нашата љубов
но се плашам
спомените секогаш
ќе не демнат
Земи покриј ги спомените
стави им една мрежа
и гледај во моите очи
гледај ја нивната визија
визија која сака да
допре до твоето срце
и како птица ослободена
од кафез
нека се отворат тајните
на твоето срце
и тогаш
спиј мирно во твојата
постела

 

[Vikuska]

Nadez

Taa vecer, taa prokleta vecer,
neboto placese za da gi skrie solzite
na moeto, a bogami i na tvoeto lice.
Premnogu bevme gordelivi za da placeme, neli?

Pominaa nedeli, meseci, godini.
Koj broel?
I taka vremeto ne pominuva otkako ne sme zaedno.

Ti trgna po svojot pat,
a jas, malata budaletinka,
go sledev tvojot.


Znam deka nikogas nema da bideme ona sto bevme,
zasto denes sme ona sto bi trebalo da bideme.
Velat, ne ni bilo pisano da bideme zaedno,
ne mozeme sudbinata da ja nadmudrime.

Navecer koga site sonuvaat i mectaat za nesto,
jas samo se molam da e tivko
koga umiraat moite nadezi za tebe...

 

[MorrisonKA]

Хипокризија

Шетаа вчера
низ темното блато.
Над лицата бледи
носеа маски,
ја крие својата
гадост голема.
Чекореа бавно,
а под нив трње,
бодежи змиски.
Сопствената крв
ја миеа
со туѓата.
Не гледааа пред себе,
кого газат...
Пискоти и врисоци
морничави, гласни
се слушаа оддоле,
вриштеа Напатените...
А, од нив
ладни морници
ја лазеа мојата душа
и ја бркаа секоја
светла точка во неа.
Од устата
им навираа пцости диви,
па летаа во воздухот влажен
и го плукаа секое
изговорено, светло Слово.
В рацете држеа
ладни оружја, разни...
Мафтаа со нив пред себе
во воздухот студен.
Небаре храбри
сакаа да ја скријат
својата плашливост вечна.
Одеа бесцелно
а, страдаа внатре
од болката се параше
секој дел од нивното
смрдливо и гнило тело.
Се молеа тајно
а, во нивните
молитви кратки
ни трага од прошка
само уште желби
кои мирисаат на Грев.
Имаа една рака
пресечена десната им беше
некогаш Правдата
имала власт
над овие ѕверишта страшни.
Но, сега
ни светла трошка.
Само мразој и студ
во таа зла бездна,
оковани срца висат,
коски раштркани на подот.
Во таа дупка
каде царува Стравот
мрзне секој дел
од моево младо тело.
Душата лебди
веднаш до
нивниот огнен вител.
И го чека Судот,
троскот божји.
Чека нечие торжество...

 

[Ljupco]

Хипокризија

Шетаа вчера
низ темното блато.
Над лицата бледи
носеа маски,
ја крие својата
гадост голема.
Чекореа бавно,
а под нив трње,
бодежи змиски.
Сопствената крв
ја миеа
со туѓата.
Не гледааа пред себе,
кого газат...
Пискоти и врисоци
морничави, гласни
се слушаа оддоле,
вриштеа Напатените...
А, од нив
ладни морници
ја лазеа мојата душа
и ја бркаа секоја
светла точка во неа.
Од устата
им навираа пцости диви,
па летаа во воздухот влажен
и го плукаа секое
изговорено, светло Слово.
В рацете држеа
ладни оружја, разни...
Мафтаа со нив пред себе
во воздухот студен.
Небаре храбри
сакаа да ја скријат
својата плашливост вечна.
Одеа бесцелно
а, страдаа внатре
од болката се параше
секој дел од нивното
смрдливо и гнило тело.
Се молеа тајно
а, во нивните
молитви кратки
ни трага од прошка
само уште желби
кои мирисаат на Грев.
Имаа една рака
пресечена десната им беше
некогаш Правдата
имала власт
над овие ѕверишта страшни.
Но, сега
ни светла трошка.
Само мразој и студ
во таа зла бездна,
оковани срца висат,
коски раштркани на подот.
Во таа дупка
каде царува Стравот
мрзне секој дел
од моево младо тело.
Душата лебди
веднаш до
нивниот огнен вител.
И го чека Судот,
троскот божји.
Чека нечие торжество...

...bravo...

 

[Goddess of Chaos]

Хипокризија

Шетаа вчера
низ темното блато.
Над лицата бледи
носеа маски,
ја крие својата
гадост голема.
Чекореа бавно,
а под нив трње,
бодежи змиски.
Сопствената крв
ја миеа
со туѓата.
Не гледааа пред себе,
кого газат...
Пискоти и врисоци
морничави, гласни
се слушаа оддоле,
вриштеа Напатените...
А, од нив
ладни морници
ја лазеа мојата душа
и ја бркаа секоја
светла точка во неа.
Од устата
им навираа пцости диви,
па летаа во воздухот влажен
и го плукаа секое
изговорено, светло Слово.
В рацете држеа
ладни оружја, разни...
Мафтаа со нив пред себе
во воздухот студен.
Небаре храбри
сакаа да ја скријат
својата плашливост вечна.
Одеа бесцелно
а, страдаа внатре
од болката се параше
секој дел од нивното
смрдливо и гнило тело.
Се молеа тајно
а, во нивните
молитви кратки
ни трага од прошка
само уште желби
кои мирисаат на Грев.
Имаа една рака
пресечена десната им беше
некогаш Правдата
имала власт
над овие ѕверишта страшни.
Но, сега
ни светла трошка.
Само мразој и студ
во таа зла бездна,
оковани срца висат,
коски раштркани на подот.
Во таа дупка
каде царува Стравот
мрзне секој дел
од моево младо тело.
Душата лебди
веднаш до
нивниот огнен вител.
И го чека Судот,
троскот божји.
Чека нечие торжество...

Одлично!
Одамна немам прочитано вакво нешто :smir:

 

[Divider]

A Wolf’s dream

On green fields, at the distance gazing,
while fireflies are flying and
joyful butterflies are mating,
Laughing, the wolves are howling.

Lost, without shadows, just the heat, not scared
Endlessly running, never sleeping
Keeping me sane, theirs,
My brothers, my wolves, me, we're kissing.

We’re loving, alone, shining,
Within our heads we're floating,
asking the bright sun,
whose are you, yet never mine.

Questioning, we're loving, shining,
Still, not moving,
alone and as a pack
We're motionless and running.

 

[Ljupco]

A Wolf’s dream

On green fields, at the distance gazing,
while fireflies are flying and
joyful butterflies are mating,
Laughing, the wolves are howling.

Lost, without shadows, just the heat, not scared
Endlessly running, never sleeping
Keeping me sane, theirs,
My brothers, my wolves, me, we're kissing.

We’re loving, alone, shining,
Within our heads we're floating,
asking the bright sun,
whose are you, yet never mine.

Questioning, we're loving, shining,
Still, not moving,
alone and as a pack
We're motionless and running


...always a pleasure readin' ya ,Lazy Cat...superb...

 

[Stef Bachatero]

Оган до оган
и нашите тела жарат
од љубов
и никогаш не згаснуваат
Сатен се твоите усни
нежни и меки
Ѓаволки мисли
на милост и немилост
од твоите провокации
бегам а се враќам
секогаш
за тебе
очи во очи
дуел на љубов
страсти
и неочекувани
предизвици
еден танц
една тишина
и нашите срца
возбудени
се сечат
се регенираат
дел по дел
крвта ја пумпа и
ја враќа
гладта за љубов
во нашите тела
Допир по допир
моите нежни раце
престилка твоја
во нив сонуваш
во нив си сигурна
клучот ми го даде
и сега во моето срце
го чувам
во нив како
чоколадо се топиш
врати се
сега во престилката
твоја
и сонувај за нашите моменти

 

[Kvendolin]

Не, ти не си сама
ти имаш некој кој те чека,
Само твојата судбина го крие
не го покажува,
И тој има некоја,
тоа си ти.
Но не се грижи,
неговата судбина не е побрза од твојата.
Денот, кога ќе се сретнете,
вашите судбини ќе се спојат.
Две спори,троми и глупави судбини што се спојуваат!

 

[Sith_Lord]

Мала плочко на тротоарот, зошто си мала?
Кој те откорна од родниот крај?
Кој те открши од мајката карпа,
Да се трошиш под чекорот мој?


Се сеќаваш ли кога гореше светот,
Кога планини пловеа по огненото море,
И Човекот беше само шепот на грбот на врелите пеколни ветрови?


Колку мали сме, колку брзо ќе потонеме,
А ти ќе останеш иста како и секогаш,
Малку попрашлива, малку избледена,
Нем сведок на бесмисленоста на се.

Sith
​

 

[MorrisonKA]

The Vampire

Со шамија ги скрив,
да не знае никој
двеве дупки
на вратот мој.
А, пробувам
се дрзнам сета
да го закопам
и тој Миг Кобен,
преполн Ужас и Болка.
Бегав од Тебе,
со Крстот в рака,
поголем беше од
Вербата моја
но, изгледа
моќта на жедта
засени се божествено.
Та, ги зари
твоите заби остри,
без ронка МИлост
и се нагости
со мојата свежа Крв.
Ти Вампиру,
вечно жеден,
Принц на блудот,
чија крв ја демнеш
ноќва?
Те колнам сега,
а се плашам...
станав ќерка на Стравот.
Ја презрев Ноќта,
таа придружничка твоја,
сонот ме напушти веќе.
А, бев среќна и мирна
некогаш...
Сега ме повикува нешто
внатре,
знам....јас повеќе
не припаѓам Тука.