Десет пати го читам текстот и никако да ја сфатам суштината...или ..боље просто да кажам, нема везе ова филозофирање со реалниов непредвидлив суров живот во кој една секунда може да те измести од колосек, од добар човек во ѓавол да се претвориш, од смирен темперамент во темпирана бомба да се претвориш.
Кој човек се мрази себе до толку за да ги мрази сите други?
Ако јас имам смирение и се почитувам, колку ке можам да издржам да се грижам за други(зависи на каква грижа мислите, дали финансиска, здравствена), оти секој човек има црвена линија, праг на толеранција ...
Некако нереално ми е ова излагање, будистичко ли, какво и да е