1) Филмот “Прстен“ од Даниел Стил, кога на крајот после 25 години конечно се гледаат братот и сестрата. Музиката у позадина, уххх како еже, самата помисла дека не се виделе 25 години ми е многу тажна.
2) “Титаник“ - кога Роуз дознава дека Џек умира и вика “Џек, Џек“ али гласот и е фатен...мн тажно
3) “Сладок Ноември“ - кога Киану и Шарлиз се спростуваат и знаат дека никогаш веќе нема да се видат
4) “Краш“ - кога човекот го застрелува 7 годишното девојче, и само го гледаш таткото како го гушка девојчето и хистерише, фацата коа ќе му ја замислам ми се плаче...али на крајот хепи енд
Хмм има уште многу али не ми текнуваат сега, така да ќе се надополнам во друг пост. Има триста филмови на кои што сум липала ко бебенце.