Поминале 7 години од кога се запознавме. Фак.. кога бе поминаа толку многу? Како вчера да беше...
Драго ми е што ми се јави после толку време поминато, што се изнаприкажавме за се и сешто, до каде сме со животот.. што сме сакале да направиме со него и што сме сонувале, а колку малку само од тоа сме оствариле...
Ме зачуди и тоа колку само паметиш и знаеш за мене.. како само се сеќаваш на датумите, местата, разговорите и сите пропратни ситници што сме ги имале заедно.. како побогу се сеќаваш и за кој фудбалски клуб навивам?!
Јас за разлика од тебе пола и повеќе имам заборавено, како блек аут да имам доживеано и колку да пробувам да ја вратам меморијата не ми успева. Но се сеќавам на едно нешто.. на мечето кое ти го купив со последните пари што ги имав, што ја терав мајка ми 3 пати да го поправа бидејќи беше шашаво во очите и твојот поглед кога ти го дадов. Тоа никогаш нема да го заборавам.
Неизмерно ми значи што сеуште го чуваш.
Штета што тогаш бевме само деца...штета!
До следното слушање.