За современите христијани
Кога современиот христијанин зборува за Бога, тој често има предвид нешто што се наоѓа некаде далеку на небото нешто непознато, несфатливо, недостижно, недопирливо, нешто што тој го одобрува и што е корисно во момент на неопходност; понекогаш тој му припишува магиченисвојства и често го повторува неправославното "Верувај и не размислувај".
Но оваа вера во Бога не води до значајни промени во животот на христијанинот. Тој може да оди во црква во недела, да има во библиотека современи духовни книги, во дневната соба стари икони, во рацете -броеница, може да дава одредена милостиња. Но да се озлобјава од несоодветноста на другите луѓе во однос на неговите очекувања, да е жеден за пари, нурнат во егоизам, жед за удобност, немир, конкуренција. Тоа не е живот во Христос. Тука мириса на смрт. Со што се разликува тогаш современиот христијанин од останатите луѓе? Ако во него нема долготрпеливост, кроткост, радост, едноставност и особено смирение, тоа значи дека тој ништо не разбрал за животот во Христа. За животот, кој го обновува, преобразува и облагородува човекот, дури и под угнетување на секојдневните тешкотии.
Животот на таквите христијани се сведувадо бесмислено и глупаво преживување, бидејќи човек не може да живее само заради пензијата, поради втор стан или нов автомобил. Ние не чекаме кардинални измени дејствуваме без надеж. И постојано брзаме зајадливо, со што сами си го ушиваме погребалниот покров. Животот, велиме ние, е црн и тажен, тоа е монотона и матна рутина.
Христијанинот е повикан пред сè да го слуша гласот на Евангелието, кој го повикува кон постојан ризик за удобноста, кој го обладува и го тера лукаво да си мисли: фала Богу, не правиме ништо страшно и срамно од она што го гледаме секој ден на телевизијата. Оваа мисла е демонска и спокојството што го дава, воопшто не е добро. Ние ќе одговориме пред Бога не само за тоа што не сме правеле лошо, но и за тоа што не сме правеле добро, затоа што не сме ја засакале добродетелта.
Христијаните денес имаат двоен живот, тие не секогаш имаат чиста и сеопфатна личност. Овој расцеп е големо страдање. Христијанинот не треба да изгледа еден, а да биде друг, да вели едно, а да прави друго. Тоа лицемерие, добро или лошо, не може да е христијанска особина. Вистинските односи на човекот со Бога ги карактеризираат и неговите односи со луѓето. Христијанинот во секојдневниот живот и христијанинот во неделата не се различни луѓе. Како што веќе реков, постои такво благочестиво лицемерие. Алегорија на контролираниот од стремеж кон совршен изглед човек, се листовите на смоквата, кои ја скриваат внатрешна празнина и голотија. Најскапата и убава одежда не одговара на убавината и совршенството на внатрешниот свет.
Христијанинот тоне целиот во насушни грижи, се загрижува за многу нешта, се одвлекува кон ситници, од мувите прави слон, се стреми кон задоволство и забранети плодови кои му се чинат убави, слатки и пријатни, не сака да се разликува од другите, не сака да се бори, не сака да ја намалува и ограничува својата слобода. Се врати демонот од Едем и нуди брилијантно, но не драгоцено, лесно придобивливо, евтино, нерекламирано, дискутабилно, масовно, невистинско. Стекнување на тоа не е успех, во него нема вистина, борба, труд, трпение, љубов. Во тоа се заклучува лагата, дезориентацијата, заблудата во усвојувањето на демонски морал, сомнителен, суптилен, со цел зближување со светот. На овој начин на човек му се даваат лажни приоритети, измислени, фрагментарни вистини, славејќи на порокот, опасен изолационизам, нездрав нарцизам, одложување на проблемите, светли бои на празна амбалажа. Претерувам ли?
Дури кај нас, христијаните, има магична претстава за Црквата. Велиме: "Ако дојдеш во Црквата твоите дела ќе тргнат на добро". Но меѓу верниците христијани има и невработени, млади научници кои не добиле место и разурнати трговци. Велиме: "Ако ти не дојдеш во Црквата, се твое ќе се распадне". Но боплотениот Христос не притискал ничија свест. Ние немаме право да се закануваме, да плашиме светот, уште повеќе да пееме песни за непостоечки Бог, т. Е. За казнувачки Бог, злобен, суров, завидлив, непријателски. За Бога, Кој раздава добри работни места, солидни плати, повисоки пензии и материјална благосостојба, долговечност и др. Ние личиме на популаризатори на нова козметичка продукција или на адвокати на неправедно пострадалиот Бог. Ние, христијаните од лукавиот дваесеттивек, уште не сме разбрале дека Црквата е Христос, Кој спасува, но никој од нас не се спасува. Христос рекол: ако од срце сакаме совршенство, да Го следиме. Современите христијани се претвораат во обвинители, поцарствениод царот, со безотчетна љубомора, со ревност не според разум, со лажно мисионерство.
Но, драги мои, сите светии на нашата Црква во мнозинството си биле болни и сиромашни луѓе, често прогонувани, немоќни, презирани, во спротивно тие не биги привлекле погледите ни. Христос се прославил на Голгота. Страдањето е придружник во нашиот живот. Симболот на христијанството е крстот. Не е дозволено да извртување на вистината. Во Црквата продолжува да постои страдање, но во него има смисла, има излез, тоа води кон воскресение. Ние немаме право, како што прават некои политичари пред избори, да ги мамат луѓето, ветувајќи земски рај. Христос рекол дека во светот ќе имаме страдање. Тој не ги нарекува блажени оние кои губат време во забава. А ние создаваме неохристијанство по наша мерка, за сопствени потреби, неизморително, безметежно, удобно, нежно, без секоја вредност, антиаскетско, и на крајот на краиштата-антиевангелско. Со таква гледна точка Божествената Литургија во храмот е едноставно преслушување на зборови и созерцување на обреди, тоа спокојно може да се гледа и по ТВ, седејќи во фотелјата, или слушање радио во автомобилот. Тука нема жртва, соучество, буденост, собрание на верниците во Таинството.
Во христијанските општини безкомфортниот, нелуксозниот, непријателски, осамен и несреќен човек треба да биде згреан со љубов и вистина. Ако дојде кај нас и се соочи со нашата нерадосност, негостоприемност, рамнодушност, измореност и неодлучност, тоа е трагично и за нас и за него. Ако во нас нема светлина и радост, духовено искуство и живот, што можеме да понудиме? Тој ќе открие сето тоа на друго место и можно во подобар изглед. Ако кај нас, христијаните, нема радост од лична средба со Христос, тогаш каков е смислата на нашата христијанска идентитет и формална посета на храмот? Св. Григориј Синаит вели: ако не сфатиме какви нè создал Бог, тогаш нема да дознаеме и какви не е направил гревот. Ако не ја познаеме светлината на благодатта, тогаш ќе зборуваме дека ни е добро и во полумракот. Во светлината се открива нашата реалност. Во светлината ќе се открие вистината на Црквата. Таа не е она што си вообразуваме, што замислуваме, што одговара на нашите желби. Црквата е мајчинапрегратка, која сака да го спаси секој оној кој сака да се спаси. Тоа не е институт, не е идеологија, не е група, систем, партија. Црквата не суди, не казнува, не барај следбеници, не се менува, не дели, не се уморува, не почива, не е загрижена за убедливи аргументи, никогаш не се стреми да пороби и разбие. Обрнете внимание на тоа, ве молам.
Ние, христијаните, денес треба да станеме луѓе со чисто духовен искуство, па самиот наш живот да зборува погласно од сите наши слова, да не бараме дрзко чудо, да не брзаме во молитвата, да го слушаме другиот човек, кој и да е тој, да издржувамепротиводејствие, да соработуваме со Бога. Ние ќе му дадеме доброволниот труд, а Тој-благодат и милост, бидејќи секогаш спасението на човекот е спојување на божествената благодат и човечкиот труд. Човекот е создаден според ликот Божји, и целта на создавањето е обожението. Мисијата на Црквата е спасението на светот; Светите Тајни на Црквата го осветуваат човекот кој, очистувајќи се, се озарува и достигнува обожение. Таква е православната теологија, антропологија, еклизиологија и аскетика на нашата Црква. Да не бараме други патишта, кога патот на спасението, обожението и совршенството е еден.
Монах Мојсеј Светогорец.[DOUBLEPOST=1437329947][/DOUBLEPOST]
Ме израдува кога прочитав дека е потребно да се тргне од себеси, дека е потребна самокритика. Неколку пати ја спомнува таа самокритика и на крај останав жеден преку вода -сета самокритика се сведе на тоа дека некои големи викале а други си молчеле. Е со таква самокритика не е чудо што стадото ќе ви оди по се покриви патчиња.
Ја осознаваш ли сега смислата(безсмисленоста) од типичната и откровена самокритика.И кога бевме кај осознавањето на личноста(уште повеќе ако личноста нема ништо заедничко со Христијанството) како оваа самокритика би повлијаела?