Читам наназад разни постови, "војната носела лоши последици" - да, но некогаш е неизбежна опција за да се спречи поголемо зло на подолгорочен план, со кое идните генерации (впрочем, ваши синови/ќерки, внуци и правнуци) ќе треба да се соочуваат и да ги искусат/трпат. Ако седиме пасивни и ништо не преземеме, како и по обичај, после година две, кога ќе ни се подзаборави малце за случајов, ќе се случи некој нов. И тогаш пак ќе има тензии, револт, хаос, повик за линч, и пак луѓе ќе се јават дека граѓанска војна била лоша опција, многу ќе сме страдале, млади пак ќе гинеле итн. - А малкумина загинаа после 2001 до сега, нели? Од случај до случај, до случај, само се смируваме меѓу себе, и си ги оправдуваме стравовите дека ние ќе го кркаме после од институциите, и се' се прекинува, се смируваме, се до новиот настан.
До кога вака? Сериозно? Они продолжуваат зошто им се може. Им се може, затоа што од нивните добиваат тапшање по рамо, а од нашите плескање по дланка за стореното. Поради тоа, и немаат страв. Ако немаат страв, зошто бе и за еден плукнат точак да не му здрви нож некому? Утре за капа или патики што им се засвиѓале, ќе укокаат некого, вие само продолжете да си се смирувате и да изигравате хипици и душебрижници. Факт е дека не ни треба ни обука ни оружја, гневот бил доволен да се направат промени во многу случаи. Да, и во граѓански војни гинат луѓе, ама како што гледаме, и вака гинат наши луѓе. Ја би ако веќе гинеме, барем да не е пасивно ...
Нејќам да чекам кога брат ми или некој друг што ми е близок, да дознаам од ебан нет (дека од медиумиве или "блиски" сигурно нема да дознаам) дека некој гоблин ми го скинал за некоја банална причина. Или ајде, да не идеме одма во црни сценарија. Нејќам бе да бидам на игли кога сум надвор од дома. Зошто да се осеќам така, во своја држава? Да имам страв и да ме јаде параноја да не ми се случи нешто, да стравувам за моја безбедност. Ако како граѓани не преземеме нешто, џабе е. Институциите знаеме како работат (т.е. не работат). На гоблиниве треба да им се влее страв, бидејќи не го искусиле до сега. Со страв, нема да се осмелат ни на косо да те погледнат, не па да те малтретираат, да не збориме скинат некого од какви и да се причини.
Во таква ситуација ни е доведена државата, да не можеш да се ослониш на органите и институциите, ситуацијата не се поправа, станува само полоша, и ние обичните граѓани патиме ради тоа. Не Грујо, не Латас, не Бранко. Сте виделе некој, било кој, што е дел од политичкава фела, нивни роднина колку и да е далечен, да имал проблеми, било какви, со неандерталциве? Јас не (поправете ме ако грешам). Ако си седиме мадро пак, ние ќе сме си криви за следниот случај ваков што ќе се случи, не гоблиниве. Зошто сме научиле само да се жалиме и да кукаме, и секогаш некој друг ни е крив, од страна. Ние ја бираме скапанава власт, ние ја подржуваме и уште поскапанава опозиција, ние дозволуваме државни органи ко полиција и специјалци да се изживуваат врз нас за најмали глупости (па и кога нема никакви глупости, туку кога имале лош ден). Граѓански удар е тоа што е единственото решение на повеќе полиња кое јас го гледам, зошто инаку само ќе останеме заглавени во еден злобен магичен круг. За сите тие што се скептични, само бројка ни е потребна, само тоа. Тогаш не гремлиниве, и овие на власт ќе не сфатат малце посериозно. 1000 души ништо не прават. 100.000 ќе дигнат многу веѓи. Со дупло повеќе од тоа само подобри резултати можеме да очекуваме.