Затоа и оваа дискусија ја почнав со терминот лигуши. Значи од мал човек се познава дали работи или не работи. Кога почнува од 18 години да чепка по нешто пример келнер, аплицира на размена на студенти со желба да заработи, иде на брод, преку лето иде до Црна Гора, оди во стовариште, печуркари и слични примери нема да има тој човек проблем во животот. Почнал сам да ја искусува парата, создава, работи. Проблемот се јавува кај оние мамини синчиња / ќерки кои со прст не мрднале да си заработат џепарац. Завршил факултет, му го платиле факултетот (што да се разбере воопшто не е мала сума ако студира во друг град, според некои пресметки за 4 години се трошат околу 10 000 евра за студирање), аплицира за работа и си игра игрици, брка женски, дома му готват, чистат, итн. Тешко се наоѓа работа, тоа е факт. Но во рок од 5 години ако не најдеш ниту една работа треба да се засрамиш. Не пробале ни како волонтери. Едноставно се облегнале на своите и чекаат работа од небо да им падне. Што треба да очекуваш од таков човек? Утре да ти гледа куќа и деца? Не бе пријателе, тој ќе го избркаат од мрза уште на првото работно место, ќе се увлече у стан и ќе кука по цел ден за државата. Тој нема работна навика, амбиции нула.
Друга работа е ако остане без работа, му намалиле плата, тоа е секојдневие во Македонија. Затоа велам поддршка е главната релација во врска. Нема животот една линија, таа иде нагоре, па надоле кон дното, па потоа нагоре, итн. Ако денес не заработи тој човек, утре сигурно ќе заработи, зошто човекот сака да работи.
Ако го ставила партија или тате му наместил он уште да ја опне е избор на секого. За мене тие ликови воопшто не се инспирација за пар.
Дојде време во кое никој никого не рани на долги релации, немој нека не се залажува некој дека ти ќе лежиш а некој ќе те рани 10 години дали си маж или жена небитно. Освен ако не си некој дебелокожец и цела храна низ нос да ти испаѓа при прва кавга.