A
AnFem
Гостин
Срам да ми е, заборавив да ставам цитат од еден демонстрант, сведок на повеќе брутални напади од страна на полицијата, па кој има време и желба и е во заблуда за „хулиганите“ по улиците, нека повели, нека прочита:
„По првиот напад на солзавец, многу луѓе побегнаа од околната улица. Јас тргнав кон улиците Митрополеос и Никис. Гужвата беше толку голема, што веројатно бевме припиени едни до други. Луѓето ги преплавија улиците. Фрлаа солзавец на масата. Неверојатна паника... Истото се случило и на улиците Ерму, Кар, Сервиас и Филели-нон, како што другарите ме известија по телефон.
Потоа, нè нападнаа со палки. Две полициски единици, кои биле на улицата Никис, како и помеѓу улиците Ерму и Митрополеос, преплавија по улиците и почнаа безми-лосно да нè тепаат. Нè бркаа од улицата Никис до Ксенофонтова. Нè имаше многу и немаше места за сите. Некои не можеа да поверуваат што се случува. Отидоа до полицајците да разговараат со нив и беа претепани. Бевме принудени да ги вадиме камењата од улиците и масовно да ја напаѓаме полицијата. Сите фрлаа камења, не само другарите... сите! Но тие нè нападнаа повторно.
Вртејќи се во круг, повторно стигнавме до улиците Никис и Митрополеос, каде започна безмилосното каменување. Некои другари ги палеа кантите за ѓубре за да го растераат солзавецот. Некои повраќаа, стари луѓе паѓаа во несвест... Стотина од нас се собраа на неколку метра на плоштадот, многу луѓе паднаа...
Полицијата за разбивање на демонстрации употреби солзавец и не тепаше сите се додека не паднавме. Фрлаа шок бомби во контејнерите, кои би експлодирале со огромен прашок и потоа би се запалиле. Дожд од камења и два молотови коктела ги задржаа на дистанца некое време и така успеавме да побегнеме.
По некое време, стигнавме до плоштадот, низ улицата Ерму, која по целата своја должина беше исполнета со многу луѓе. Кога се чинеше дека ситуацијата е смирена, почна главниот напад од плоштадот Синтагма. Половина од нас најдоа засолниште во метрото, додека останатите се разотидоа во разни правци.“
Откако поразговара со своите другари, продолжува:
„Една другарка беше со друштво во кафич на плоштадот Св. Теодори. Ми се јави додека гушевме внатре во метрото. Триесет или повеќе полицајци од одредот „Делта“, биле на мотори, зуеле по плоштадот, превртувале маси и мотори. Пендраците ги отерале луѓето во аголот на кафичот. Жените плачеле додека полицајците извикувале смртни закани. Носеле солза-вец во конзерви, заканувајќи се дека ќе го фрлат во кафичот и ќе ги испотепаат како во Дахау. По 20 минути добив повик од другарката. Ми рече дека им ветиле дека ќе ги ослободат... само ако се согласат да бидат претепани. Во кафичот влегле толку луѓе колку што било возможно. Оние кои останале надвор биле сурово нападнати од специјалци.
Луѓето беа похрабри одколку што очекував, но беа помалку одколку што се надевав.“
„По првиот напад на солзавец, многу луѓе побегнаа од околната улица. Јас тргнав кон улиците Митрополеос и Никис. Гужвата беше толку голема, што веројатно бевме припиени едни до други. Луѓето ги преплавија улиците. Фрлаа солзавец на масата. Неверојатна паника... Истото се случило и на улиците Ерму, Кар, Сервиас и Филели-нон, како што другарите ме известија по телефон.
Потоа, нè нападнаа со палки. Две полициски единици, кои биле на улицата Никис, како и помеѓу улиците Ерму и Митрополеос, преплавија по улиците и почнаа безми-лосно да нè тепаат. Нè бркаа од улицата Никис до Ксенофонтова. Нè имаше многу и немаше места за сите. Некои не можеа да поверуваат што се случува. Отидоа до полицајците да разговараат со нив и беа претепани. Бевме принудени да ги вадиме камењата од улиците и масовно да ја напаѓаме полицијата. Сите фрлаа камења, не само другарите... сите! Но тие нè нападнаа повторно.
Вртејќи се во круг, повторно стигнавме до улиците Никис и Митрополеос, каде започна безмилосното каменување. Некои другари ги палеа кантите за ѓубре за да го растераат солзавецот. Некои повраќаа, стари луѓе паѓаа во несвест... Стотина од нас се собраа на неколку метра на плоштадот, многу луѓе паднаа...
Полицијата за разбивање на демонстрации употреби солзавец и не тепаше сите се додека не паднавме. Фрлаа шок бомби во контејнерите, кои би експлодирале со огромен прашок и потоа би се запалиле. Дожд од камења и два молотови коктела ги задржаа на дистанца некое време и така успеавме да побегнеме.
По некое време, стигнавме до плоштадот, низ улицата Ерму, која по целата своја должина беше исполнета со многу луѓе. Кога се чинеше дека ситуацијата е смирена, почна главниот напад од плоштадот Синтагма. Половина од нас најдоа засолниште во метрото, додека останатите се разотидоа во разни правци.“
Откако поразговара со своите другари, продолжува:
„Една другарка беше со друштво во кафич на плоштадот Св. Теодори. Ми се јави додека гушевме внатре во метрото. Триесет или повеќе полицајци од одредот „Делта“, биле на мотори, зуеле по плоштадот, превртувале маси и мотори. Пендраците ги отерале луѓето во аголот на кафичот. Жените плачеле додека полицајците извикувале смртни закани. Носеле солза-вец во конзерви, заканувајќи се дека ќе го фрлат во кафичот и ќе ги испотепаат како во Дахау. По 20 минути добив повик од другарката. Ми рече дека им ветиле дека ќе ги ослободат... само ако се согласат да бидат претепани. Во кафичот влегле толку луѓе колку што било возможно. Оние кои останале надвор биле сурово нападнати од специјалци.
Луѓето беа похрабри одколку што очекував, но беа помалку одколку што се надевав.“