Руските обиди за бугаризација на Македонците и Македонија

[bitushanec]

Зошто од крајот на 18 век, Русија почнувала премногу активно да се вклучува во балканската политика, со крајна цел создавање голема Бугарија? Сите руски поморски пристаништа во текот на есента и зимата биле замрзнати и вон употреба, освен Црноморието, од кое пак Русија немала слободен меѓународен излез, поради Отоманската контрола на Босфор. Таквата лоша логистика на Русија била катастрофална не само по руската економија, туку и по опстанокот на самата држава, оти не можела зиме ниту да увезе жито за да го прехрани своето население. Поради овие егзистенцијални прашања, Русија очајно се стремела да излезе на Средоземието и пристаништето Солун. Затоа и политиката на Русите, од Петар Велики до последниот Романов беше во барањето на некоја причина да се замеша во внатрешните работи на Отоманската империја, за да го оправда својот агресивен акт, за постигнување на горенаведените цели (“Раѓањето на македонската нација“, Драган Ташковски, стр. 129). Со создавање на голема Бугарија контролирана од Русија, со излез на Солун и отвореното средоземно море, Русија ќе си ги решела своите логистички проблеми. Рускиот цар се титулирал и како Самодржец Болгарски, поради владеењето со Волшка Бугарија. Новата балканска Бугарија требало да обезбеди на Русија нејзина вазалска држава. Руските стремежи за нивна сателирска држава се оствтарија 1878 г., која ја ослободија Бугарија и и` создадоа држава.

Како во тоа време во Македонија немало никакво бугарско национално чувство, русите морале некако да го афирмираат и распространат бугарското име. Затоа, почнуваа да го неметнуваат термиот бугар како етничко, а не општословенско значење, за што постајат многу историски извори. Руските конзули на Балканот почнале многу Македонци да испраќаат на бесплатно школување во Русија. На 30.08.1842 г. руската влада дава стипендии на двајца Македонци кои студирале во Атина; еден од нив е Партенија Зографски (Филип Томов, "Живот и дејност на Хаджи Партенија". Мак. Пр. Х. 1,2, стр. 35). Подоцна, Партенија Зографски како дојрански митрополит е жесток противник на бугарската егзархија и својата епархија ја става во унија со Ватикан.

Рускиот конзул во Солун, ги наговарал богатите македонски семејства Робевци (Роби, власи) и Лазаревци од Битола да се декларираат како Бугари, за нивиот пример да го следат и останатите Македонци (Офејков, Материали за б'лгарското в'зраждание в Македонија, Софија 1885 г., стр. 441). Во истото дело, Офејков пишува за рускиот конзул во Варна, Рачински, кој работел на создавање Бугари во Македонија, па во Москва обезбедил стипендии за „две македонски момчиња “, а тоа биле Константин Миладинов и Рајко Жинзифов, со цел нивна бугаризација. Пред се', тие врбувале за свои пропагандисти немакедонци, најчесто Власи од Македонија.

Секретарот на бугарската егзархија од крајот на 19 век, Шопов, известува дека по притисок на рускиот конзул од Солун, само семејството Роби прифатило да се декларира како бугари. “Тие со тоа влијаеја и врз простото население, кое обично ги следеше своите првенци“ си спомнуваше Шопов (А. Шопов, “Материјали за б`лгарското в`зраждание в Македонија“, Периодическо Списание, Средец 1885 г., XVIII, 447). Но, српските дипломати за Димитре Робе во 1878/78 г. напишаа “Денеска тој веќе не сака да биде бугарин, а уште помалку грк, туку сонува за независна Македонија“ (“Збирка Јована Ристића“, кутија 18, инв. Бр. 12/581, сиг. XII-5, Историски Институт Србије).

Во 1858 г., Русија формира “Московски доброволен словенски комитет“ за бугаризација на Македонците. По налог на овој комитет, А. Рачински и Е. Јужаков ја собираа интелегентната македонска младина, која што беше жедна за образование и ја праќаа во Русија на школување, каде што, како што наведува и самиот секретар на бугарскиот егзарх од тие времиња, А. Шопов, каде покрај просвета “добиваа и бугарски дух“ (А. Шопов, цит. Статија, стр. 444).

Цела Македонија ја крстосувале руски тајни агенти; толку многу биле зафатени со убедување на Македонците да се приклучат кон бугарската држава, при што се забележани и вакви сведоштва упатени кон Македонците „ако останете надвор од Бугарија, вашата земја (Македонија) ќе биде полоша од она што беше порано, но ако се приклучите кон нас и нашата кауза, ќе ги добиете сите добра кои произлегуваат силно кралство, под руска заштита (Edward B. Barker British Museum, London, Dmss Layard Papers, Vol. LXXXIX Addd. 39.019, 186-187).

Во Русија, Македонците ги образувале дека најјужното словенско племе е бугарското, дека Бугарите биле всушност чисти словени од Волга, руски собраќа, а не турки народ. Иако на Русите предобро им било јасно дека бугарите се турки народ, бидејки вистински Бугари биле Татарстанците, Чувашите и АлМаринци, сите турко-татарски народ од исто потекло, со чиста турки култура и турки јазик, во склоп на руската империја. Сепак, заради својот интерес за создавање голема Бугарија, русите ја искривувале историската вистина.

Еден од најголемите руски шпиуни и ширач на бугарската пропаганда е Димитар Миладинов (Миладинис). Неговиот татко бил потекнувал од влашкото село Магарево (битолско), од каде семејството се преселило во Мислешево, па на крај во Струга. Неговиот зет Кузман Шапкарев, негов следбеник, во биографијата на Д. Миладинов, сакајки да го скрие неговото вистинско влашко потекло, измислува дека неговото семејство избегало од с. Магарево поради влашките зулуми . Но, историските извори сведочат дека с. Магарево е основано од власи, преселници од Епир и никогаш немало Македонци во истото (Ибид, стр. 218). Мајката на Димитар Миладинов, Султана, е родена во с. Магарево и е ќерка на познатиот влашки поп, Натаил Москополецот, творецот на “Четиријазичникот“. Семејството на Султана од Москополе прво се преселило во Охрид, за подоцна да се закотви во село Магарево. Дури, Шапкарев фалсификува едно цело писмо од Димитар Миладинов до Јанаки Стрези (негов вујко) со наводна критика и омаловажување кон Власите: “к'в начин и с'с всички средства, не само арнауто-власи, безезични и безотечественици, но и нај-многолјуднија, нај-храбрија, нај-кроткија и нај-питомнија славјански наш род“ (За в'зраждането на б'лгарштината в Македонија. Неиздадени записки и писма. стр. 481/482, Кузман Шапкарев).

Истиот принцип на антивлашки написи ги користи и Рајко Жинзифов (роден Ксенофон Зинзифи), самиот од влашки род по мајка и татко. Кузман Шапкарев признава за Рајко Жинзифов и татко му Јоан (Иван) дека “тие по род беа власи – цинцари од град Велес“ и дека заедно со Димитар Миладинов ширеле бугаризам (За в'зраждането на б'лгарштината в Македонија. Неиздадени записки и писма, стр. 399, Кузман Шапкарев, издава Б'лгарски писател, Софија 1984)). Како што видовме погоре, Рајко Жинзифов заедно со Костадин Миладинов биле испратени од страна на рускиот конзул во Варна, Рачински, на обука во Москва (Офејков, Материали за б'лгарското в'зраждание в Македонија, Софија 1885 г., стр. 441).

Ние мораме да ја разбереме нивната позиција и декларативното антивлашко расположение на хартија, зошто како Власи морале на секој начин да го оттргнат сомнежот за нивното вистинско потекло и да се представат како најголеми Бугари, во склоп со нивната задача, зададена и финансирана од Русија. Жинзифов во стихотворбата “Гулаб“ пишува:
Места свободно, б'лгарско,
Дека всите се Б'лгари,
Нема Грци, клети Власи.

Во “Крвава кожуља, Жинзифов го велича Марко Крале кој се борел против Власи и Каравласи:
Тамо е живејал
некога си крал ни Марко,
в него е царувал,
е царувал, е војувал
с Власи, Каравласи,
б'лгарска е бранил земја
роду си помагал.

Да се навратиме пак кон браќата Миладиновци. Димитар и неговиот брат Константин се имаат школувано во гимназијата во Јанина, неофицијалната престолнина на власите во Епир. (ДИМИТ'Р И КОНСТАНТИН МИЛАДИНОВИ, 1986 Sofia, стр. 198-201 , Димит'р Рајков). Биле и двајцата учители на влашки јазик, во пелистерските влашки села Трново и родното село на нивните родители Магарево (пак таму, стр. 201).

Интересно е, што во нивните млади години не го познавале македонскиот јазик, нит словенското писмо, па во една преписка меѓу Димитар и Константин Миладинови забележано е дека "ќе одат во Русија да го научат словенскиот јазик, за да предаваат бугарски во Македонија" (Братја Миладинови. Преписка. Издирил коментирал и редактирал Н. Трајков. С., 1964, стр. 126.). За разлика од словенскиот јазик кој не го владееле, многу добро го научиле италијанскиот јазик, кој како романски е многу сличен со влашкиот (Табаков, Н. Братја Миладинови. Биографија. С., 1966, стр. 12.). Инаку и двајцата престојувале и работеле едно време во албанскиот Драч.

Прво Димитар, а сетне и Константин се испратени на школување во Москва, во 50-те години на 19 век, како руски стипендисти од страна на руската амбасада во Цариград (Табаков, Н. Братја Миладинови. Биографија. С., 1966, стр. 204). Во Русија, браќата Миладинови се целосно финансирани од руската држава и црква, каде дури и рускиот архиепископ давал пари на Константин Миладинов (Ив. Хаджов. Александ'р Рачински за Братја Миладинови. Училиштен прегред, XXXI, 1932, кн. 1, стр. 114).

Русите за Контсантин и Димитар Миладинов имале отворени шпиунски досиеја. Според руските дипломатски служби, Димитар Миладинов бил нивен шпиун за ширење на бугарската нaродност во Македонија (Селишчев, А.М. Сем'ја Д. Миладинова. Из донесениј консула М. Хитрово (1864 г.). — Македонски преглед. В (919 г.), кн. 3, стр. 67).

На 25.5.1861 г., рускиот консул во Битола г. Хитрово пишува до азијатскиот департамент на руското министерство за надворешни работи дека "учителот Миладинов е познат по своите заслуги во полза на бугарската народност и распространувањето на образованието меѓу православните жители на Македонија, беше неодамна упасен од турците поради сомнение за врска со руските агенти" (Селишчев, А.М. Сем'ја Д. Миладинова. Из донесениј консула М. Хитрово (1864 г.) — Македонски преглед. В (919 г.), кн. 3, стр. 65).

За бугаризацијата што ја спроведувал Миладинов, финансира и осмислена од страна на тогашна Царска Русија, пишуваат и останатите дипломати во Македонија.
Чарлс Калберт, британскиот конзул во Битола во извештајот до британскиот амбасадор Хенри Булвер во Цариград и до англискиот државен Секретар Џон Расел по повод апсењето на Димитар Миладинов пишува: "Димитар Миладинов е еден руски пропагандист“ (Никола Трајков. Братја Миладинови..., стр. 215.). Понатаму британскиот конзул објаснува до своите претпоставени: " Доста големата преписка на Димитар Миладинов, составена од добиени писма и преписи од испратени писма, не остава ни најмало сомнение, дека тоа лице е агент на руската пропаганда" (Никола Трајков. Братја Миладинови..., стр. 217.).

Англискиот дипломат од Битола St. Pisani до неговиот надреден Sir H. Bulwer пишува дека “Миладинов примал плата од руската влада и неговиот брат живее во Русија како агент на пропагандата“ (ориг. “Miladenoff, he said, was receiving a salary from the Russian Govt and his brother is residing in Russia as an Agent of the Propaganda“ , извор St. Pisani, Public Record Office, Foreign Office 195/685 Turkey, Monastir; “Братја Миладинови – преписка", ред. Никола Трајков, III. Дипломатически документи -АНГЛИјСКА ДИПЛОМАТИЧЕСКА ПРЕПИСКА, Писма 94 — 96 .).

 

[bitushanec]

Миладинови, како руски соработници во Македонија, ја презеле улогата на руските конзули по Балканот и испраќале свои ученици на школување, односно бугаризација; дури, Димитар Миладинов испраќал млади Македонци во Русија без знаење и согласност на нивните семејства, кои се противеле на нивната бугаризација. Забележан е протестот на македонскиот револуционер Ѓорѓи Капчев од Охрид до турските власти, каде тој го обвинува Димитар Миладинов дека без знаење на семејството го пратил брат му Иван Капчев на школување во Русија (ДИМИТ'Р И КОНСТАНТИН МИЛАДИНОВИ стр. 215/216, Димит'р Рајков, Софија 1986 г.).

Кузман Шапкарев има дадено повеќе имиња на Македонци кои Д. Миладинов ги испратил на обука во Русија, како пријателот Рајко Жинзифов, Константин Н. Станишев, Никола Делииванов, Георгија поп Стаменов од Дојран, Андреја Стојанов од Воден. Воедно, многумина Македонци, Димитар Миладинов исратил во Цариградското бугарско училиште за да станат бугарски учители кои ќе предаваат по новоотворените бугарски училишта во Македонија (За в'зраждането на б'лгарштината в Македонија. Неиздадени записки и писма, стр. 402, Кузман Шапкарев, изд. Б'лгарски писател, Софија 1984).

За Зборникот на Миладиновци...

Васил Чолаков, пријател на Константин Миладинов во преписка со Фрањо Рачки опишува како Зборникот на Миладиновци станал б`лгарски “мојот покоен другар Констандин Миладинов ме замоли да му дадам сто песни од источните краишта на Бугарија, за да може на својата збирка да и даде наслов Б`лгарски народни песни (Драган Ташковски, “Раѓањето на македонската нација“, стр. 104). Меѓутоа, Константин Миладин свесен дека словенските лингвисти ќе ја забежат јазичната разлика меѓу македонските и бугарските песни, тој ги превел бугарските песни на македонски јазик. За овој македонски превод на бугарските песни, бугарскиот лингвист Л. Каравелов пишува “браќата Миладиновци направиле неколку јазични грешки, особено во тоа што ги измениле во јазикот и ги дале на свое наречје (А. Стоилов, Показалец за печатените през XIX век б`лгарски народни песни, Софија 1918 г., стр. 11).Во Зборникот на Народни Песни од Македонија, браќата Миладинови измислуваат 3 песни каде се спомнува бугарското име. Имено, требало да го претстават македонскиот фолклор како бугарски, а немало во Македонија ниту една песна, предание каде се спомнува бугарското име или некој бугарски владетел. За овие нивни измислици пишува и ширачот на српската пропаганда, Симеон Кончар во својата брошура "ПРАДОМОВИНА СРБА", 1894 год., кој пак тврди дека Македонците се Срби, оти никаде во нивниот фолкор не се спомнува бугарското етничко име, ниту пак постоела бугарска национална свест кај Македонците.

За да не стана преочигледна политичката врска на браќа Миладинови со Русија, самиот Зборник на народни македонски песни ги обајавуваат во Загреб, а не во Русија, како што претходно било договорено со нивните руски ментори. Тој факт го потврдува и Димитар Миладинов во писмо до Константин Роби од 17 јули 1857 г. каде што му најавува дека Зборникот ќе се објави во Москва (Трајков, Н. Братја Миладинови. Преписка. Софија, 1964 г., стр. 33).

Димитар Миладинов: “Македонците се словено-пелазгиски народ“
Важно е да истакнеме дека Димитар Миладинов премногу добро знаел какво е етногенетското потекло на Македонците и за него Македонците биле “словено-пелазгиски народ“ (види писмо на Димитар Миладинов до Наум и Николаки Роби од 20 август 1857 г. објавено во "Братја Миладинови – преписка" стр. 35, ред. Никола Трајков, Б'лгарска академија на науките, Институт за историја. Издателство на БАН, Софија 1964 г.). Општопознато е дека Пелазгите се најстарите жители на Балканот, а античките историчари ги представуваат Пелазгите како предците на античките Македонци.


(Горе) Писмото на Димитар Хр. Миладинов до Наум и Николаки Роби од 20.Авг.1857 г.
Во истото тоа писмо, Миладинов се динстанцира заедно со браќата Роби од пелазго-словенскиот народ па изјавува “ние ќе се скараме ли сo пелазго-словенскиот народ?

Кузман Шапкарев е зет на Димитар Миладинов за една од неговите ќерки. Неговото крстено име е Космос Пасхали. Во својата биографија Кузман Шапкарев запишува “дедото и стриковците на татко ми биле нешто влијателни во Цариград...Кога станало грчкото востание на Хиос, меѓу многуте обвинети и обесени во Цариград Грци, обесиле и двјаца од нашите, имено дедо му и едниот од стриковците на татко ми“. Од една страна вели дека меѓу обесените Грци биле и негови предци, за понатаму да истакне дека потекнува од Бугари, подоцна преселени во Охрид, познати како Пасхалевци, но дека старото семејно презиме им било Шапкареви. За своето презиме пишува “Старото презиме Шапкареви, само ние двајцата браќа го подновивме во 1856 г. откога почнавме да учиме бугарски“ (За в'зраждането на б'лгарштината в Македонија. Неиздадени записки и писма, стр. 27, Кузман Шапкарев, објавено во Б'лгарски писател, Софија 1984). Дилема за секој читател на автобиографијата на К. Шапкарев е зошто еден “бугарин“ од “бугарско“ семејство не знаел бугарски, па морал да учи бугарски, како и зошто неговите предци “Бугари“ од Цариград учествувале во востанието на Грците од островот Хиос? За разлика од тоа што морал да учи “бугарски“, Кузман Шапкарев без никакво едукација говорел влашки и албански јазик, а творец е и на влашко-бугарски и албано-бугарски речник (Б'лгарски прикаски и вѣрованија с' прибавление на неколко Македоновлашки и Албански, С'брал' и издава К. А. Шапкарев', Сборник' от' б'лгарски народни умотворенија, кн. VIII и IX, 1892, 1894. Софија, Печатница на “Либералниј Клуб'“).

Од преписките на Кузман Шапкарев со неговите пријатели од Охрид дознаваме дека во својата Биографија излажал дека го променил своето презиме во Шапкарев 1856 г., исто како што излажа дека дедото на Димитар Миладинов избегал од с. Магарево од влашките зулуми, за да го скрие влашкото потекло на Миладинови. Во сите свои писма до охриѓани, Кузман Шапкарев се потпишува како Космос Пасхалис или Паскали и секогаш комуницирал на грчки јазик, за што сведочат подолуобјавените писма од 1861 г. на натаму. Од писмата јасно се гледа дека не го користел “бугарското“ презиме Шапкарев од 1856 г., како што самиот напишал во својата Биографија, објавена во Софија.

(Горе) Писмо на Космос Пасхалис, Георгиос Тсакарис и Јоанис Евроф до Димитре Робе од 1861 г. (извор "Братја Миладинови – преписка", стр. 176, ред. Никола Трајков, БАН, Софија).

Вујко на Кузман Шапкарев е Јанаки Стрези, познат учител и собирач на народни умотворби. Неговиот дедо по мајчина страна, Георги Стрези целиот негов живот бил домаќин на грчкиот владика Калиник во Охрид (За в'зраждането на б'лгарштината в Македонија. Неиздадени записки и писма, стр. 475, Кузман Шапкарев).

Најголем впечаток остава меѓусебната комуникацијата на рускиве стипендисти или како што во тоа време отоманските власти и странските дипломати ги нарекуваа “руски агенти“. Секогаш комуницирале на грчки јазик и грчко писмо, а ги користеле нивните родени крстени имиња, а не словенизираните. Така, Кузман Шапкарев се потпишувал и именувал како Космос Паскалис, Јанаки Стрезов како Јанаки Стрези, Димитар Миладинов како Миладинис, Миладинос или Миладинович во зависност од тоа каде живеел (Н. Еничарев, “Кузман Шапкарев за Прилеп и Охрид“, стр. 238, 239 и 237). Додека престојувал во Белград во 1861 г., Димитар Миладинов го променил своето презиме во Миладиновиќ (види сликата подоле).

Сепак, делото на Миладинови и нивните ученици Жинзифов и Шапкарев е особено значајно за македонската историја, јазик и литература. Сите тие се надарени поети, прозеисти, собирачи на македонски народни умотворенија и иако несвесни, пишувајки на македонски јазик, истиот го промовираа. Го промовираа и македонскиот фолклор, како уникатен и својствен само на македонскиот народ, едно богатство и сведошто на посебноста на еден цел народ.

Како еден во нишката на руската пропаганда во Македонија, треба да го спомнеме и Јордан Хаџи Константинов – Џинот. Тој бил назначен во 1848 г. за скопски учител од страна на Ѓорѓи Попович, угледен скопјанец и почесен конзул на Русија во Скопје.

Васил К`нчов, бугарин од Бугарија, кој работел како егзархиски професор во солунската гимназија во последните децении на 19 век и бил современик на Џинот, во своите белешки забележува: “Хаџи Георги (Попович) си турил грижа да најде достоен учител за Скопје. ..Тоа бил велешкиот ентузијаст Јордан хаџи Константинов, наречен од населението Џино“ (Град Скопие. Бележки за неговото настојаште и минало, стр. 137, В. К'нчов/ I. изд. Периодическо списание, кн. LV —LVI, 1898; Библиотека, II, кн. XIII, 1896).

За политички врски на скопските првенци со Русија, Васил К`нчов пишува “Помалиот брат, хаџи Христо (Попович), одел по трговски работи во туѓина. Неколку пати бил и во Русија. На враќање носел книги и ги распространувал меѓу населението. Бугарските патриоти навистина имале некакви врски со Русија; веројатно тие биле во преписка со одеската бугарска колонија, која се грижела во тоа време за разбудување на бугарите. Кога обвинувањата против Поповичи зајакнале, тогаш тие издејствувале од руската влада да ги земе под свое покровителство. Тоа се случило околу 1850 или 1851 година. Хаџи Георги (Попович) бил назначен за почесен руски консул“ (Град Скопие. Бележки за неговото настојаште и минало, стр. 148/149, В. К'нчов/ I. изд. Периодическо списание, кн. LV —LVI, 1898; Библиотека, II, кн. XIII, 1896 ).

Дури по назначувањето на Џинот за скопски учител во 1848 г. од страна на рускиот почесен конзул, од кого добивал и плата, започнал да соработува со бугарските пропагадни организации, основани и финансирани од Русија и започнал да пишува пробугарски текстови и да ги објавува истите во бугарските емигрантски весници, како ’’Цариградски Вестник“. Пред тоа, Џинот работел како српски учител во Велес и користел српска просветна литература во велешките училипта како „Граматика Мразовиќа, Захариевиќа, Цветник Рајиќа“ (В. К'нчов, „Град Скопие“, стр. 121, Софија 1898 г.).

Во 1863 г., Јордан Хаџи-Константинов бил осуден на казна затвор од страна на турските власти за политичка соработка со Русија. За овој настан, самиот Јордан Хаџи-Константинов запишува “Шестдесет дена ме пратија в Битоља за името „русс'” („ГОНЕНИЕ И СТРАДАНИЕ ЗА ЧЕСТНО ИМја БОЛГАРСКОЕ” (с. 31). Едно писмо от прочутија даскал Джинот до Н. П. Т'пчилештов” објавено во бугарското списание „Минало” (1909, кн. 2, с. 187-202).

 

[bitushanec]

Царевна Миладинова, ќерка на Димитар Миладинов била исто така испратена на бесплатно школување во Русија од страна на рускиот конзул Хитрово од Битола.

Еве што таа пишува:

Бјах дете на осем или девет години, когато ме приготвиха да замина от роднија си град за Цариград и оттам за Русија. Това стана така: в града ни беше пристигнал Хитрово, руски консул от Битолја....Сметнали, че аз, нај-малката д'штерја на Димитра Миладинов, мога да представја добре тогавашната ученолјубива Струга...
....Малко преди да дојде Хитровова, к'м 1861 година, башта ми Димит'р Миладинов не бе оште арестуван. Тој обичаше да седи на откритата голјама веранда, којато гледаше к'м водите на реката Дрим и к'м лазурите на отсрештното Охридско езеро....
...През онија години татко нај-вече странствуваше. Тој бе вече учил д'лго в јанина и Драч...
.....Отсетне, когато останах на учение през цјалото си почти второ детство и през јуношеството си в руските земи, винаги си спомнјах за благороднија израз на татковото лице, за богатите му с живот маниери, за сладкија му меден глас, за душевното му спокојствие, за д'лбочината на цјалото му с'штество....

Учителските години на Константина са нјаколко. Тој учителствува малко в селата Магарево и Т'рново до Битолја, и оште по-малко в самата Битолја. Учителството му в тези две богати села било обходно учителствуване, за да б'де по-близо до нај-главнија цент'р на западноб'лгарските земи – Битолја, за да б'де по-близо до брата си и до дејността му, до школата му.

ТОВА, штО ЗНАја ЗА БАштА МИ ДИМИТ'Р МИЛАДИНОВ И ЗА СТРИКО МИ КОНСТАНТИН МИЛАДИНОВ [SIZE=-1](Публикувано след см'ртта на Ц. Миладинова-Алексиева в: Зора, 18, No 5270, 23 јануари 1937, с. 8. Данните са извлечени от личнија ј бележник.)[/SIZE]

На кој јазик предавале Миладинови во Магарево и Трново?

 

[purko]

сепак требе да се признае че некоj историчари от македониjа како Ѓорѓи Чакарјановски бркат и не си jа познават собствената македонска историjа.он вели следното:

...Бугарија ги слуша наредбите на Сталин и почнува да го негира постоењето на македонскиот народ, а тоа продолжува и до денес - објаснува Чакарјановски.
...

Па негирането на македонците во бугарско започнува 10 години след като бе умрел сталин во началото на 60-те години при времето на тодор живков и никита хрушчов.за какво негиране става сбор през 48-53 година когато сталин бе оште жив.именно следваjки заповедтта на сталин и се стигна до даване на права на македонците требе само да се прочете дневникот на георги димитров и да се види какви указаниjа е получавал он като е одил в москва лично от сталин.не че ги обичам и сакам бугарашите ама това е вистината.нема негиране на македонците при сталин у бугарско.
Георги димитров сакаше да даде пиринска македониjа на jугословенската држава а да си врне бугариjа западните покраjнини като димитров велеше дека това ке биде едва след като бугариjа се соедини со jугословениjа - но тито не се согласи како тито бе рекол при един разговор со бугарска делегациjа :кога е било победител да дава териториjа на победен.

 

[bitushanec]

сепак требе да се признае че некоj историчари от македониjа како Ѓорѓи Чакарјановски бркат и не си jа познават собствената македонска историjа.он вели следното:
Па негирането на македонците во бугарско започнува 10 години след като бе умрел сталин во началото на 60-те години при времето на тодор живков и никита хрушчов.за какво негиране става сбор през 48-53 година когато сталин бе оште жив.именно следваjки заповедтта на сталин и се стигна до даване на права на македонците требе само да се прочете дневникот на георги димитров и да се види какви указаниjа е получавал он като е одил в москва лично от сталин.не че ги обичам и сакам бугарашите ама това е вистината.нема негиране на македонците при сталин у бугарско.

Јас пишувам за политиката на Царска Русија, од Петар Велики до последната руско-турска војна, од 18 век до 1878 година.

Политиката за бришење на Македонците почна од царска Русија, а негирањето со Фердинанд. Сето тоа, со една цел- ЗАГРАБУВАЊЕ НА МАКЕДОНИЈА.

 

[purko]

Јас пишувам за политиката на Царска Русија, од Петар Велики до последната руско-турска војна, од 18 век до 1878 година.

Политиката за бришење на Македонците почна од царска Русија, а негирањето со Фердинанд. Сето тоа, со една цел- ЗАГРАБУВАЊЕ НА МАКЕДОНИЈА.

Во право си битушанец ти пишуваш за по ранен период но аз го напишах ова след като видох во дневник статиjата Грчко-бугарски сплет контра македонскиот идентитет
тамо и Ѓорѓи Чакарјановски, историчар од Институтот за национална историја сборува дека негирането е станало по заповед на сталин па и затова го напишах.требаше отделна тема да има може би

 

[Homer MakeDonski]

purko
иако си пишал за подоцнежниот период сепак сметам дека си во вистинската тема.

 

[bitushanec]

Чудно, на оваа тема бугарските агенти кои го хараат форумов останаа неми

А нивните пропагандни сајтови се полни со текстови за големите “македонски ““бугари““ Миладинови, Прличев, Џинот, Шапкарев

 

[Kasnakoski]

Гледам и Македонците се неми, само твои постови има.

Ако се откажете од нив нема да ви останаат преродбеници. Ние имаме и други.

 

[bitushanec]

Гледам и Македонците се неми, само твои постови има.

Ако се откажете од нив нема да ви останаат преродбеници. Ние имаме и други.

:pos2::pos2::pos2::pos2::pos2::pos2::pos2:



Секретарот на бугарскиот Егзарх за Македонија, Петко Рачев Славејков, главниот во спроведувањето на бугаризацијата во Македонија, во 1871 г. објавуви статија под наслов "Македонското прашање", каде прави осврт на македонското преродбенско движење од 1870 година; Во "Македонското прашање" објаснува дека некои Македонци во тој период сметале оти Бугар е исто што и Словен, а дека потекнуваат од античките Македонци, кои биле стари Бугари или како што Славејков вели "она мислење (на македонистите) дека божем старите Македонци биле Бугари, т.е. Словени"; за други Македонци пак, се` бугарско било татарско и оваа партија на Македонци се сметале за чисти Словени поразлични од бугарските, а Бугарите биле чисти Татари. Најдрагоценото нешто од Славејковата статија за Македонското прашање е неговата потврда дека македонистичкото движење во 1871 г. било масовно и претворено во реалност, со потврда дека македонскиот народ бил изграден (освестен) во тоа време, спротивно од бугарскиот народ, за кој Славејков пишува “неустроениот наш народ“. Уште еден факт на Славејков е многу значаен за македонската историографија, а тоа е изјавата на Славејков дека ова масовно македонистичко движење, кое не било ново, било целосно забрането да се коментира во сите медиуми до тогаш (1871 г.), очигледно за да може пред целата светска јавност да се тврди дека Македонците се дел од бугарското племе (Статија на Петко Рачов Славејков в'в вестник “Македонија”, издаван в Цариград, година V, бр. III от 18. 01. 1871 г., Цитирано по С'брани с'чиненија, т. 7. Публицистика, С: Б'лгарски писател, 1981 г., стр. 21 – 24). Поради решеноста на бугарските дејци од 19 век да го таат македонизмот и неговите дејци во Македонија, но најмногу поради уништувањето на делата на македонистите од странските пропаганди во тоа време, ние сме лишени од податоците за вистинските македонски преродбеници од 19 век и нивните размислувања по однос на македонското прашање. Искрено гледано, македонската историографија и многу не се потрудила да истражува за нив, туку се препушти на она што ни го сервираат историографиите на Софија и Белград.


Дел од статијата на Слaвејков...

Македонското прашање најпосле излезе на јаве и се појави во печатот. Велиме најпосле зашто ова прашање не е нова работа. Сме чуле за него уште од пред десетина години од некои од Македонија. Отпрво ги зeмавме зборовите на тие млади патриоти како на шега и не многу сериозна закана во горештината на нашите не толку сериозни препирки. Така си мислевме се’ до пред една-две години кога од новите разговори со неколку Македонци ни стана јасно дека проблемот не е само голи зборови, туку е идеја што мнозина сакаат да ја спроведат во живот. И жално и тешко ни беше да слушаме такви зборови, но не се решивме да говориме за нив преку печатот, зашто работата ни се гледаше многу деликатна, особено за услови во какви сега се наоѓаме. Денес ова прашање излезе веќе на пазарот благодарение на непретпазливоста на еден од нашите собраќа и сега, сакале или не, веќе сме принудени да го кажеме нашето мислење.

Ако беше само во областа на учебниците, никогаш немаше ни да проговориме за тоа прашање, зашто не гледаме штета во желбата на некои луѓе да ги учат децата на нивното татковско наречје; напротив ние ова го гледаме како знак на освестеност.

 

[Orelqk]

Зашто беше изтрита цјалата статија на Славејков, а се оставјат отделни пасажи, с които се изопачава казаното от него? Нали знаете, че думи извадени от контекста могат да об'рнат смис'ла на казаното? Пусни цјалата статија на Славејков, а не дел от неја.

 

[@cool@]

Некаде средината на ХIХ в. Македонија запаѓа во очите на европската политика. Заради својата одлична географска положба и историскиот развој таа станала за големите држави и балканските земји монета за разменување во нивната борба за наследство од распаднатата Турција. Македонското прашање од моментот по Берлинскиот конгрес (1878 г.) секогаш предизвикувало значителен интерес за Русија. Руското општество во име на етничкото родство, географската и јазичната блискост , единствената религија ,секогаш живо се интересирало за судбината на Македонија.На страниците од весниците, журналите и книгите се воделе жестоки дискусии околу проектот за изнаоѓање решение за македонскиот проблем. Во зависност од политиките на властите во балканскиот регион и случувањата кои произлегувале таму, од гледна точка на етничката припадност на славјанското население во Македонија, политичките погледи и симпатии кон балканските народи руските научници, општествените дејци, публицисти предлагале различни варијанти за излез од македонската криза. .........

Ова е извадок од рускиот печат од 1908-1912 година.
Материјалот е малку поопширен и неможам да го преведам целиот за да го постирам овде, бидејќи е на руски јазик(но навистина е многу интересен да се прочита).

 

[Kasnakoski]

@cool@ , многу интересна статија, благодарам


РОССИјСКАја ПЕЧАТЬ О ПУТјаХ РЕШЕНИја МАКЕДОНСКОј ПРОБЛЕМЫ НАКАНУНЕ БАЛКАНСКИХ ВОјН (1908-1912 гг.) В.А. Бурбыга (Харьковскиј государственныј университет)

Кондаков предупреждал читателеј, что "мы не решаемсја нигде вмешиватьсја в ведуштују политику" [29: 5]. На основании исследованиј, продолжавшихсја несколько месјацев, собранных богатых этнографических и других материалов, сопоставленија различных статистических данных и изученија работ русских и западноевропејских ученых экспедиција пришла к главному выводу: "...в лице македонских славјан мы имеем определеннују национальнују группу, совершенно јасно примыкајуштују к народности, населјајуштују собственнују Болгарију. На всем нами обозримом пространстве, от Охрида до Скопье и Куманово, живет один народ, которыј и в IX веке называл себја болгарами" [там же: 290]

К аналогичным выводам пришел и русскиј путешественник П.А. Риттих, опубликовавшиј в 1909 г. свои впечатленија от поездки в Македонију восьмилетнеј давности. Автор считал, что "македонцы в массе своеј не имејут и по сију пору национального и политического самосознанија" из-за политики турок, которые признавали деление славјанского населенија только по религиозному признаку

В 1909 г. четвертыј раз посетил Македонију в качестве корреспондента рјад россијских газет известныј беллетрист А.В. Амфитеатров (1862-1938). В книге "Славјанское горе" [38] он практически повторил выводы, сделанные им ранее, в путевых заметках "Страна раздора" [39]: "Македонцы - это ни болгары, ни сербы, а первобытныј славјанскиј народ, с простым корневым јазыком в высшеј степени способным подчинјатьсја лјубој форме, которују предложит ему другаја, более влијательнаја и выработаннаја славјанскаја культура" [38: 246]. Своју точку зренија автор доказывал тем, что в населенных пунктах, где в результате религиозно-культурној дејательности были созданы болгарские школы, македонцы становились болгарами, там, где сербские - сербами. По утвержденију Амфитеатрова, "с равным удобством они таким же образом могли бы превратитьсја под образовательно-религиозным влијанием в малороссов, великороссов или полјаков" [там же: 247]. Что касалось дальнејшеј судьбы Македонии, то в книге подчеркивалось: "Она упадет в об'јатија того из соседеј, кто освободит ее от турецкого ига" [там же: 252].

Јасно е кажано дека Риттих и Амфитеатров го прифатиле мислењето на Цвијиќ за Македонците

Нашла свое отражение в публикацијах некоторых россијских авторов и точка зренија о неопределенном национальном сознании македонских славјан, которују отстаивал известныј сербскиј профессор географии и этнографии јован Цвиич (1865-1926)

 

[Македонеро]

А бе Каснакоски, пак почнуваш со извадоци од пробугарски сајтови како promacedonia.org.:kesa:

 

[Kasnakoski]

Тоа Коол го покажа. Авторот е Русин и прави анализа на рускиот печат. Статијата не е пробугарска, таа ги застапува сите позиции во однос на Македонија и Македонците.