Потребата за социјалната компарација настанува особено силна во ситуација кога преовладува сомнежот во самите себе и кризата на идентитетот, која се јавува во кризните периоди и трауматични ситуации.
Поединецот кој се стекнал со чувството на личен идентитет има чувство на континуитет кој што го доживува, измеѓу она што бил некогаш, она што е денес, како и она што си замислува, проектира што ќе биде во иднината.
Знаеме дека идентитетот почнува да се формира уште во најраното детство, под големо влијание од личностите во најблиската околина, но и преку системот на социјални вредности во заедницата во која живее.
Што сакаме да бидеме ние во иднината, Македонци или нешто трето?
Според сето ова, од каде толкава несигурност меѓу нас Македонците?
Дали недостигот на потребните родољубски чувства и лојалноста кон своето потекло, како и надополнувањето низ инструментите на културата, традицијата кои недостигаат во системското образование причиниле денеска да сме толку кревки, без почит кон вистинските национални вредности и да претставуваме една лесна мета за сите душмани?
Доколку ние направиме ваква парада, каде најмногу ќе бидат експонирани децата, сите со знамињата, облечени во карактеристична македонска боја пред кои ќе маршира националната гарда, армијата итн. итн. ....
Како тогаш би реагирале НВО-то кои сега се толку застапени?
Како би реагирал “Западот“, Нато&ЕУ ?
)