Колумна
Удар од внатре
Со актуелниов штрајк во јавниот сектор-образованието, науката и културата, власта се најде изненадена. Послушноста е откажана, власта е неподготвена, па затоа инстинктивно посегна по тоа по што посегнуваше секогаш кога во овие 2-3 години се наоѓаше во таква состојба - примена на брутална и директна сила
Во третата година од своето владеење власта доби удар од таму од каде што ниту се надеваше ниту очекуваше. Ударот го доби од внатре. Од своите редови. Настанот е сериозен, иако власта ќе го третира маргинално. Таа досега успеа да изгради свои одбранбени механизми и да ги релативизира сите надворешни удари и да ги прикаже пред своите поддржувачи во земјава како „контрареволуционерни“ што доаѓаат од домашните или од странските „реакционери“. На пример, се' за што ќе реагираше опозицијата беше од напред осудено и отфрлено. Медиумите во тоа многу ја потпомагаа и се' уште ја потпомагаат власта. Иста судбина имаат и критиките од ЕУ. Малку недостига, па власта да ја осуди ЕУ како некакво повампирено сениште што се обидува да ја расипе забавата и благосостојбата на македонскиот народ.
Критиките упатени оттаму се одбиваат од власта како од армиран бетонски ѕид. Во последниве две недели ЕУ трипати ја предупреди Македонија дека состојбата со слободата на медиумите и информирањето е на најниско ниво и дека граѓаните, де факто, се предмет на масовна политичка манипулација и медиумски притисоци од оние што ги поседуваат медиумите. Тоа се луѓе длабоко инволвирани во власта и од самата власт. Власта и медиумите тоа со леснотија го прикажуваат како „изјава на г. Фуере“. Како г. Фуере тука да престојува на летен одмор во приватна режија, па неговите изјави се „само негов личен хир“. Ајде нека се размисли трезвено. Тоа се позициите на 27 држави и на институциите на ЕУ во врска со слободата на медиумите во Македонија. Недостига уште да ни кажат дека сме купиле билет за Куба или Северна Кореја, а ќе патуваме преку аеродромот во Минск.
Но, да се вратиме на внатрешниот удар. Власта од почетокот на своето владеење успеа да се инволвира во македонското синдикално движење и да го стави под суштинска контрола оној синдикат што нејзе и' е најзначаен - синдикатот на чии членови токму Владата им е работодавец. Сега, со актуелниов штрајк во јавниот сектор - образованието, науката и културата, власта се најде изненадена. Послушноста е откажана, власта е неподготвена, па затоа инстинктивно посегна по тоа по што посегнуваше секогаш кога во овие 2-3 години се наоѓаше во таква состојба - примена на брутална и директна сила. Мобилизирани се медиумите, инспекторите, министерствата, директорите, штрајкбрехерите и кој ли уште не. Партијата на власт како во очај двапати го обвини дури и СДСМ дека е директно инволвиран во штрајкот.
СДСМ од тоа се огради, но длабоко во себе беше задоволен и потајно се смешкаше што власта го посочи како доволно моќен да организира такво нешто. А СДСМ сега е далеку од таква моќ. Партијата пред две недели јавно се вклучи со директен повик до своите членови и симпатизери од целата држава, со свое присуство, да го поддржат собирот на другиот синдикат, на ССМ, кој во најголем дел ги обединува вработените во приватниот сектор. Протестот пропадна со присуство на само околу две илјади луѓе. Премалку и срамно за нешто што СДСМ го поддржува. Обвинувањето од партијата на власт кон СДСМ беше само нивен инстинкт. Граден со години и години, па сега по инерција повторно се користи. Ништо друго.
Сегашниов штрајк, како и сите други штрајкови во светот, еден ден, порано или подоцна, ќе заврши и училиштата повторно ќе проработат. Дали заради штрајкот нешто ќе се промени, во овој момент не може да се знае. Ќе остане само фактот дека власта доби директен удар оттаму каде што мислеше дека е најсилна - кај вработените и синдикатот од јавниот сектор. Познавајќи ги партнерите во власта, тие тоа нема да му го заборават ниту на СОНК ниту на нејзиниот водач и раководството околу него. Осветата кон нив еден ден ќе пристигне во некаква форма. Треба да се почека и да се види во која. Освен ако во сето ова со штрајкот нема некое скриено сценарио што не треба да се исклучи.
Некоја жртва ќе мора да даде и власта. Најдобро е ако состојбата се реши со сопствена оставка на надлежниот министер. Нему и онака, без сопствена вина, на грб му се ставени да ги влече сите пропаднати проекти на власта во образованието уште од 2006 година до денес. Како на Сизиф. Консеквенциите за тие грешки нема да ги преземе врз себе никој од фамилијата, па подобро е надлежниот министер со време да си се тргне настрана од одговорноста, пред да му се наложи со инспекции и притисоци и да ги казнува или, што е најнепосакувано сценарио, да ги отпушта од работа оние што штрајкуваат и на тој начин целосно и неповратно да се избламира. Инаку, заканата за отпуштања веќе е изречена од тројца министри пред ТВ-камерите. Во целата приказна со штрајкот, најтрагична епизода се штрајкбрехерите од владејачката партија. Растрчани, присилени да се скараат со колегите, присилени да зборуваат пред камера, притиснати за да вршат притисоци врз другите. Навистина жална слика.
Веројатно со овој штрајк веќе почнува да се пишува и извештајот на ЕУ за Македонија за идната година. Интересно ќе биде да се види како ќе се оцени земјава од аспект на почитување на правото на штрајк. Без разлика што во ЕУ во моментов доминираат десничарските сили, треба да се очекува дека однесувањето на властите во Македонија ќе биде суптилно осудено. Европа е многу чувствителна на прашања како што се слобода на информирањето, слободни избори, право на штрајк и слично. Потоа да не излезе дека на власта повторно и' е крив амбасадорот Фуере.
Никола Поповски
П.С. Марко не е СДСМ на тапет и на власт него ДПМНЕ!
