Тоа не е издржан одговор. Еве да речеме сакам да клањам намаз. Зошто да не може на црковнословенски да клаљам?
Куран
- Креатор на темата neo_wmaster
- Време на започнување
- Член од
- 29 април 2008
- Мислења
- 164
- Поени од реакции
- 1
Па прочитај малце погоре бе...
ОМЕР ЕЛ ФАРУК: И да те поправам молитвите можеш да ги кажуваш на било кој јазик,додека Намазот исклучиво се обавува на арапски јазик, на оригиналниот не извалкан Кур`ански јазик.
Не знам што тука уште е нејасно,зашто не терате да се повторуваме...
Прашањето е зошто мора да биде исклучиво на арапски јазик. Јас не сакам на стари години да учам арапски, а еве, сум добил желба да станам конвертит во ислам. Шо праиме сега?
п.с. Господ ги создаде сите јазици, така што Тој би не` разбрал на кој било јазик.
еве практичен случај.во средно пред мене седеше девојче муслиманка и праев муабет со нејзе за верата и ја прашав зашто мора да се моли на арапски кога може да се моли на својот мајчин јазик и она ми кажа дека Алах немало да ја разбере(!!!!)
уште до ден денес ми текнува на муабетот и се чудам,али еве отворено прашање до муслиманите на форумот(не се зезам туку озбилно прашувам) какво е теолошкото објаснување дека намазот мора да се прави на арапски,ако веќе во приватната молитва е допуштен и друг јазик?
поздрав и секое добро
уште до ден денес ми текнува на муабетот и се чудам,али еве отворено прашање до муслиманите на форумот(не се зезам туку озбилно прашувам) какво е теолошкото објаснување дека намазот мора да се прави на арапски,ако веќе во приватната молитва е допуштен и друг јазик?
поздрав и секое добро
- Член од
- 21 август 2008
- Мислења
- 6.500
- Поени од реакции
- 1.321
subhaneke
euzu
bismilla
fatiha
ihlas
etehijatu
salavati...
selam na melekite
alanume ente selam...
ova da se nauci e lesno a dovolno za sekoj namaz arapskiot e mnogu melodicen poetski jazik i lesno se ucat...samo ihlasot vredi tretina od kuranot...kul huvallahu ehad...
- Член од
- 27 октомври 2008
- Мислења
- 1.680
- Поени од реакции
- 266
taka e i zdravo e da se smees
abe blade ili koj i da si od ovie izgubenive dusi...islamot e proizvod na shizoparanoicen manjak koj gi spoil torata i negovite zabegani vizii i op ete ti
kuran....pa toa go moze sekoj pacient od koja bilo mentalva ustanova
- Член од
- 21 август 2008
- Мислења
- 6.500
- Поени од реакции
- 1.321
Kuranot e cudo, nikoj ne moze da napravi slicno, duri i istoricarite i lingvistite mu priznavaat na Kuranot vrvna literaturna vrednost!taka e i zdravo e da se smees
abe blade ili koj i da si od ovie izgubenive dusi...islamot e proizvod na shizoparanoicen manjak koj gi spoil torata i negovite zabegani vizii i op ete ti
kuran....pa toa go moze sekoj pacient od koja bilo mentalva ustanova
taka e i zdravo e da se smees
abe blade ili koj i da si od ovie izgubenive dusi...islamot e proizvod na shizoparanoicen manjak koj gi spoil torata i negovite zabegani vizii i op ete ti
kuran....pa toa go moze sekoj pacient od koja bilo mentalva ustanova
ЗОШТО КУР’АНОТ НЕ Е ДЕЛО НА МУХАМЕД (а.с.)
Кур’анот по обликот (формата) на својата содржина, по составот и самата содржина како таква, убавината на изразување, прецизноста на јазикот претставува нешто што не е во домен на човечката моќ. Ако на ова ќе го придодадеме и тоа дека самиот Мухамед а.с. бил „умиј” т.е. не читал, не пишувал, ниту одел на школо, не доаѓал во допир со други цивилизации, бидејќи не го напуштал Арапското полуострово, тогаш отпаѓа можноста за каков и да е сомнеж за поставувањето на вакво прашање. Аллах џ.ш. им одговара на оние што велат дека Кур’анот е дело човеково:
„Речи: Направете една глава што би била рамна на него и повикајте кого и да е, освен Аллах џ.ш., што мислите дека може да ви помогне” (Јунус, 38), т.е. повикајте ги во помош џините, мелеците и сите генијалци на човечката мисла и донесете барем една глава слична на него. Овој предизвик е се уште актуелен. Но, се уште никој не успеал да донесе ништо.
Ако Кур’анот го набљудуваме од еден неутрален и објективен аспект, ќе отфрлиме секаква можност дека Мухамед а.с. е негов автор и тоа од повеќе причини:
Прво! Кога Кур’анот би бил негово дело, тогаш тој би се внел самиот себеси, своите грижи, жалби, бидејќи знаеме дека Мухамед а.с. за година дена ја загубил својата сопруга Хатиџа и чичкото Ебу Талиб, кои му биле единствена потпора кога почнал да повикува во Исламот. Неговата болка за нив била голема, бидејќи тие му биле ненадоместлив губиток. Но, иако е така, за нив нема ниту една вест во Кур’анот. Исто така, на Мухамед а.с. му умира неговиот син Ибрахим. Мухамед а.с. го жали и за него плаче, но за тоа нема ниту трага во Кур’анот. Кур’анот е потполно апстрахиран од личноста на Мухамед а.с.
И не само тоа. Се случува напротив, да биде објавен ајет чија порака е сосема спротивна на она што Мухамед а.с. го правел и како мислел. Понекогаш доаѓал ајет од Аллах џ.ш. како приговор на некој негов став на Мухамед а.с., како оној случај на слепиот човек од кого тој свртел глава додека разговарал со Курејшиските челници. Кур’анот за тоа го вели следново:
„Се намурти и ја сврте главата, затоа што му дојде слепец. Што знаеш, можеби стој слепец себе си ќе си се прочисти или ќе прими совет кој ќе му користи...”(Абесе, 1-4).
Има ајети во Кур’анот во кои се критикува некое дело на Мухамед а.с. како: „Не му наликува на ниту еден пратеник да зема заробеници додека не извојувате победа на Земјата. Вие ги сакате земските добра, а Аллах џ.ш. ви посакува вечност (Ахирет). А да не е книгата од Аллах, која дојде порано, би доживеале голема казна за она што сте го зеле” (Ел_Енфал, 67). Некогаш Кур’анот му наредува на Мухамед а.с. да им каже на своите следбеници она што тој не би можел да го рече ако го составувал Кур’анот:
„Кажи: Јас не сум...јас не знам што ќе биде сторено ниту со мене, ниту со вас...” (Ел-Ехкаф, 9).
Нема пратеник што доброволно сам од себе ќе им каже на своите следбеници: јас не знам што ќе биде со мене и со вас. Не можам себеси да си нанесам штета, ниту тоа можам вам да ви го сторам, оти тоа би било доволно за да се оттргнат од него неговите следбеници.
Тоа и се случило. Евреите го зеле овој ајет како оправдување за својот став кон Божјиот Пратеник, зборувајќи каква корист од пратеник, кој не знае што ќе биде со нас, ниту со него. Од овој човек нема никаква корист.
Ваквите и слични ајети неможно е да се составуваат од страна на пратеникот, кога Кур’анот би бил негов производ.
-Друго! Ако по ова, го погледнеме кур’анскиот текст ќе видиме дека тој е единствен по својата усогласеност, структура и техника на изразување. Му нема рамен ниту во арапската книжевност, и класична и нова. Јазикот на кур’анскиот текст изгледа така што ти се чини дека тој се дели на поезија, проза и Кур’ан. Се наоѓаш пред говор така единствено сочинет и проткаен што тоа веќе не претставува ниту проза ниту чиста поезија. Музиката на поезијата е условена од метарот и ритамот. Поетот Ибнул-Ебрас Ел-Еседи пее:
„Е кафрун мин ехлихи абиду
фе лејсе јубди вела јуиду”
Гледаме од овој стил дека музиката настанува од двојно римуваните делови и од римата на долгото „дал”. Значи, се работи за надворешната музика на стихот. А што се однесува до кур’анскиот текст, сосема е јасно дека тука се работи за внатрешна музика. Да го погледнеме на пр. следниот ајет:
„Вебдуху велејли иза сеџа” (Ед-Духа, 1-2)-Убаво набљудувај како утринското сонце, Сонцето на вистината, се нагоре иде. Се гледа од цитираниот ајет дека нема двојно римувани делови ниту рима, но дека музиката сепак постои, и тоа внатрешна музика. Да погледнеме уште неколку ајети:
„Рабби ини вехенел азму минни вештеалер-ре’су шејбен. Ве лем екун би дуаике рабби шекијен” (Мерјем,4). Мој боже, костите ми ослабнале и орончиле, косата и брадата ми побелеле. Не сум бил никогаш, мој Боже, одбиен за што и да сум Ти се обратил со дова.
„Та ха! Ма ензелна алејкел Кур’ане литешка. Илла тезикеретен лимен јахша. Тензилен миммен халекал ерда вес-семаватил-ула. Ер-Рахману алел аршистева” (Таха, 1-5).- Таха! Ние не ти го објавивме Кур’анот за да ти мака и потешкотии чувствуваш, туку како помен за оној што во срцето чувствува страв. Објавен е од Оној што ја создал земјата и небото високо. Општиот доброчинител владее од престолот висок.
Ако се набљудуваат ајетите што се однесуваат на заканата, јасно се гледа дека тиа како сами да се престоруваат во куп камења и ритамот добива оловен призвук што ги заглушува ушите. Сето ова може убаво да се види во следниот ајет:
„Инна ерселна алејхим рихан сарсарен фи јевми нахсин мустемиррин. Тензи’ун-насе ке еннехум е’аџазу нахлин мункаирин” (Ел-Камер, 19-20).- Ние на нив пративме еден несреќен ден студен ветер, што страшно ломотеше и траеше непрестајно. Ги корнеше и креваше луѓето како да се стебла палмести, што се искорнати од корен.
Зборот „сарсарен” и „мункарин” се: како да е секоја куп камења. Ако ајетот донесува некаква страшна вест како што е крај на потопот, реченичните состави се кратки како да се Морзеовите телеграфски знаци и целиот ајет всушност една телеграма што остава силен впечаток. Таков ајет е и следниот:
„ Ве киле ја ердублеи маеки ве ја семау аклии вегидал-мау ве кудијелемру” (Худ, 44).- И кажано е: О, Земјо, изеди ја водата своја! О, небо! Не грми! И водата пропадна (во земја). Одредбата е извршена.
Оваа разновидност во резбарењето на зборовите, градењето на реченицата, и во ритамот на самите зборови со значење и чувства во Кур’анот го достигнува својот врв и доаѓа секогаш на вистинско место, без и најмала изнасиленост и оптоварување. Трето: Ако би оделе на подлабока анализа би откриле совршена прецизност и задивувачка закономерност. Секој харф е е на своето одговарачко место без префрлувања и уфрлувања. Ниту еден збор не можеш да го замениш со друга буква и сето останато што ја дава совршеноста на текстот. Како да е секој збор со најпрецизна мера избран од милион и повеќе зборови. Оваа врвна прецизност, како што ќе видиме подоцна, неповторлива е. Да земеме на пр.„Левакиху” во ајетот: “Ве ерсенлер-ријјаха левакиха” (Ел-Хиџр, 22)- Ние пративме ветришта што оплодуваат.
Првобитно овој ајет е толкуван како алегорија: -ветровите ги гонат облаците, па паѓа дождот, кој ја оплодува земјата т.е. ја прави плодна. Денес, меѓутоа, е општопознат фактот дека ветерот ги гони позитивно наелектризираните облаци и тие се судираат со негативно наелектризираните облаци. Тогаш се создаваат молњите, громовите и почнуваат да паѓа дождот. Ете, на тој начин ветровите вршат еден вид оплодување. Знаеме, исто така, дека ветерот разнесува оплоден прав од цвет на цвет и врши оплодување во вистинска смисла.
Ние, овде со еден збор, што навистина си ја врши фукнцијата во пренесено и буквално значење, гледаме дека се надополнуваат, со тоа што и една научна вистина е присутна. Овој збор е покрај тоа и мошне убав. Уметнички и литературно, можно е овој збор да се употреби на најдобар начин. Така е и со ускладен ритам. Совршената прецизност во изборот на зборот што на најдобар начин ќе ја пренесе одредената порака, мисла, значење итн. ја наоѓаме и во ајетите како на пр. во ајетот што овде го донесуваме само во превод:
„Не јадете ги имотите едни на други на недозволен начин и не одете им на судиите и управниците за да на тој начин се здобиете со туѓ имот и неправедно да го јадете и да уживате, и тоа особено кога знаете дека е така” (Ел-Бекаре, 188). Во споменатиот ајет е употребен зборот „тудлу”. Иако оној на кого му се дава имотот (оној што го зема капиталот) горе а не долу, Кур’анот ги постава работите на нивното одговарачко место и вели дека раката што зема мито е долна, па и да е рака на владетелот. Затоа е и кажно во ајетот „тудлу биха иллел хуками” и така со еден врвен стил е покажано на сета нискост на оној што го зема митото и на неговата расипаност. Да го земеме и ајетот во кој се зборува за борбата на Божјиот пат: „Што ви е кога ви се вели да излезете и да се борите на божјиот пат, а вие останувате како да сте за земјата прилепени...” (Ет-Тевбе, 38). Кур’анот овде го употребува зборот „иссакалтум” наместо зборот „тесакалтум”... ги спојува зборовите и ги сложува така што повпечатливо укажува на однесувањето на плашливците, кои и се припојуваат на земјата и „лесно чекорат” од страв кога ќе бидат повикани на Божјиот пат, па така и самите букви од овој збор кога ќе се сложат верно го одржуваат тоа лесно чекорење.
Ајетое што зборува за убивањето на децата заради страв од сиромаштија дошол во две форми:
„Не убивајте ги сопствените деца заради сиромаштија. Ние ги опскрбуваме и нив и вас” (Ел-Ен’ам, 151).
„Не убивајте ги своите деца плашејќи се од сиромаштија. Ние ги опскрбуваме нив, а и вас” (Ел-Исра, е1).
Разликата помеѓу овие два ајети не е случајна. Во првиот ајет се работи за сиромаштијата што е присутна. Значи овие луѓе се веќе сиромашни па Кур’анот им се обраќа со зборовите „Ние ве храниме и вас и нив”.
Во вториот ајет станува збор за сиромаштијата како можност. Затоа Кур’анот им се обраќа на децата (синовите) и сосема јасно им става до знаење дека „Ние ги храниме нив, а и вас”. Само Кур’анот можел вака да ги прецизира нештата и никој друг.
Во ситуациите на уфрлање на еден збор пред друг и обратно гледаме дека тоа е сторено со причина и од мудрост. Зборот крадливец на пр. дошол во ајетот пред крадливка, додека зборот блудница е уфрлен во ајетот во кој се зборува за блудот пред зборот блудник. Ова е сторено од причина што мажот е повеќе подложен на кражба, додека во случајот на прељуба жената ја презема иницијативата и со својот надворешен изглед на мажот му подготвува стапица:
„На блудницата и на блудникот, на секој од нив поединечно удрете им по сто стапа” (Ен-Нур, 2).На крадливецот и на крадливката отсечете им ги рацете” (Ел-Маиде, 38). Па така во Кур’анот слухот е ставен пред видот на повеќе од 16 места:-Ви дал уши, очи и срце...(Ен-Нахл, 78).-Ви дадовме слух, вид и срце...(Ел-Ахкаф, 26). Како ли тие само секоја работа ќе ја слушнат и видат(Мерјем, 38). Навистина за ушите, очите, срцето, за сето тоа ќе се одговара(Ел-Исра, 36). А зарем не се сокривавте вие да не сведочат против вас ниту ушите ваши ниту очите ваши(Фуссилет, 22). На Него ништо не му е слично . Тој е оној кој се слуша и се гледа(Еш-Шура, 11)...Секогаш, значи е прво спомнат слухот па потоа видот. Слухот е, без сомнение, почувствителен и посовршен од видот. Џините ги слушаме а не ги гледаме. Божјите пратеници го слушале Аллах џ.ш., разговарале со Него а не Го гледале. Мухамед а.с. го примил Кур’анот по пат на слушање, мајката го распознава плачењето на своето дете во некоја огромна маса иако не го гледа со очи. Слухот не го напушта човекот ниту за времето на сонот, додека очите спијат ушите се будни. Тој што потемелно е упатен во анатомијата сосема добро знае дека увото е попрецизно и почувствително од окото.Исто е и со уфрлањето на зборовите имот пред зборот деца (пород).
„Тој ден нема да користи ниту имотот ниту децата. Ќе бидат спасени оние што ќе Му дојдат на Аллах со чисто срце” (Еш-Шуара, 88).
„Навистина се вашите имоти и деца искушение а кај Аллах има голема награда..” (Ет-Тегабун, 15).
„Навистина на нив нивните имоти и нивните деца нема ништо да им користат. Тие се другари на огинот во кој вечно ќе останат” (Али-Имран, 116).
“Знајте, навистина е земскиот живот само игра, забава, фалење, меѓусебно натпреварување во гордеењето, имотот, децата, како кога по обилните врнежи на дожд растението се разживува...”(Ел-Хадид, 20).
Примери за префрлање на имотот пред децата има многу во Кур’анот. Тајната на ова лежи во фактот што имотот кај огромен број на луѓето претставува поголемо благо од децата.
Во кур’анскиот текст, понатаму, наоѓаме совршена прецизност, благост и привлечна таинственост во самата промена на зборовите. Да го земеме и овој ајет:
„Ако две групи на правоверни се упатат во борба (победа), измирете ги” (Ел-Хуџурат, 9). Во овој ајет еден пат е употребена множина (иктетелу-побију) а втор пат е употребена двоина (фе асилиху бејне бума-измирете ги двете групи), иако се зборува само за две групи. Во што е тајната? За време на борбата помеѓу овие две скарани страни тие стануваат една група во која секој секого го тепа како што ќе стаса. Но, во време на примирјето повторно доаѓа до издвојување во посебни групи.
И самите предлози и сврзници, кои ги наоѓаме во кур’анскиот текст се така поставени што ако се изостават тие, ќе се загуби хармоничноставо самиот текст и содржината. Зад секој предлог и сврзник стои голема причина и мошне прецизна пресметка. За ова карактеристичен е зборот „јес’елунуке” која во Кур’анот е спомната на повеќе места:
„Јес елунуеке маза јунификуне. Кулилафв.”- Те прашуваат што ќе делиш. Кажи: Она што вам преку вашите потреби ќе ви претече (Ел-Бекаре, 219).
„Те прашуваат за душата. Кажи: Душата е одредба на Мојот Создател (Ел-Исра, 85);
„Те прашуваат за младешците месечински. Кажи: тие се временски показатели за светот и за хаџот. (Ел-Бекаре, 189).
Во сите горни ајети гледаме дека одговорот на прашањето доаѓа со зборот „Кажи”, но во ајетот во говорот за ридовите доаѓа до промена во зборот Кажи:
„Јес елунуке анил џибали. Фекул јенсифуха рабби несфен- Те прашуваат за ридовите. Па кажи: Ќе ги распарчи потполно мојот Господар (Таха, 105). Овде наместо вообичаениот збор Кажи употребено е и Па. Причината е следна: во сите претходни ајети станува збор за прашања поставени на Божјиот пратеник Мухамед а.с. Меѓутоа во ајетот за кој станува збор немаме директно прашање. Како да Аллах џ.ш. вели: А ако те запрашаат за ридовите, па кажи, значи тоа овде е употребено мошне мудро и со најголема причина. Во ајетот: „Кога Моите робови ќе те прашуваат за Мене, Јас сум мошне блиску. Се отповикувам на молитвата на оној што Ме моли...” (Ел-Бекаре, 187) гледаме дека не е употребен зборот Кажи. Ова е затоа што во овој ајет се зборува за Аллах џ.ш., а Тој е најкомпентетнтен да даде одговор за Себе. Слично е и со личните заменки за прво лице еднина и множина (ене и нахну). Бог џ.ш. зборува за себе во прво лице на множина кога станува збор за Неговите дела во кои се вклучени повеќе Негови својства, какви што се создавањето, објавата и чување на Кур’анот:
„Навистина Ние го објавивме Кур’анот и навистина Ние и ќе го чуваме” (Ел-Хиџр, 9); „Ние сме ве создале! Зошто тогаш не верувате во вистината?” (Ел-Вакиа, 57) ; „Навистина Ние го објавивме Кур’анот во една и чесна ноќ (Лејлеи-Кадр) (Ел-Кадр, 1).
Ние ги создадовме и Ние ги прицврстивме нивните делови. Кога би сакале, Ние би ги замениле со други слични луѓе.(Ел-Инсан, 28).
Во овие ајети употребена е личната заменка за прво лице множина, бидејќи се зборува за извонредни дела во кои земаат учество повеќе Божии својства. Меѓутоа, во ајетите во кои не станува збор за такви слични дела Аллах џ.ш. кога зборува за себе зборува во прво лице еднина. Така на пример во ајетот во кој Аллах џ.ш. зборува со пратеникот Муса а.с. употребена е заменката во прво лице еднина:
„Навистина само Јас сум Бог. Покрај Мене други божества нема и само на Мене клањај се, за да се сеќаваш на Мене” (Таха, 14). Аллах џ.ш. овде зборува во прво лице еднина затоа што тоа е присуството на Битието и затоа што се сака да се сврти вниманието на строгиот монотеизам во обожувањето. Прецизноста во изразувањето, за која досега зборувавме, ја наоѓаме и во другите ајети. Така на пример во двата ајети за трпеливоста постои разлика за застапеноста односно незастапеноста на гласот „ел”:
„И биди трпелив во се што ќе те снајде во работата. Навистина е тоа најдобро и најисправно” (Лукман, 17).
„А секој што ќе се воздржи,стрпи и прости, навистина е тоа едно од најодважните и најдобри дела” (Еш-шура, 43).
Во овој последен ајет пристигнала потврдата за големината и одважноста на трпеливиот, оти се работи за двојна трпеливост: на трпеливоста му е сторена неправда и од него се бара трпеливост и опрост... Ове е секако мошне потешко да се поднесе отколку кога се работи за трпеливоста кон Божјето одредение, за судбината што не може да се одбегне.
Да го земеме и ајетот во кој се зборува за говорот на Ибрахим а.с. за Аллах џ.ш. „Кој ми дава смрт, па ме оживува” (Еш-Шу’ара, 81); „Кој ме храни и напојува” (Еш-Шу’ара, 79).
Во ајетот во кој се зборува за хранењето и за односните заменки употребена е личната заменка „хуве-Тој” што не е случај во ајетот во кој се зборува за смртта и за оживувањето. Што е причината? Секогаш ќе се најде такви што ќе зборуваат дека тие ги опскрбуваат (хранат) и напојуваат другите се додека никој нема да се осмели да каже дека усмртува и оживува некого. Тука се и ајетитево кои Аллах џ.ш. им се обраќа на муслиманите и на следбениците на „Небесната книга”. Мошне е воочлива разликата во самото обраќање. Во првиот случај имаме:
„Ете, мене спомнувајте Ме и само на Мене присетувајте се па и Јас на вас ќе се потсетувам” (Ел-Бекаре, 152), а во друг:
„Сетете се на Моите благодети, кои сум ви ги дарил”(Ел-Бекаре, 40). Ист е случајот кога Кур’анот им се обраќа и на оние што тоа не се: „Плашете се од Мене, ој вие разумни!” (Ел-Бекаре, 197), вели Кур’анот, обраќајќи им се на оние што имаат разум. На останатите им порачува:
„Чувајте се од огинот, чиво гориво се луѓето и камењата”(Ел-Бекаре, 82), оти овие само огинот може да ги сопре.
Спомнатата прецизност во изборот на зборовите со кои најдобро ќе се изрази посакуваната мисла наоѓаме и во ајетите во кои Иблизот ја дава заклетвата на Аллах џ.ш. дека ќе успее да ги заведе луѓето:
„Се колнам со силата Твоја, сите ќе ги заведам и ќе ги сторам помамени” (Сад, 82) Иблисот се колне со Божјата сила, не со нешто друго. Со тоа го потврдува своето знаење и остроумност. Големината на Господ е над се друго, та на Бога никој не му треба. Затоа кој сака нека верува во Него, а кој не сака нека не верува. Нему ништо не може да му наштети. Тој вели: „Овие се за во Џехеннем, и јас не чинам гајле за тоа, а овие се за џеннет и Јас пак чинам гајле за тоа” .
Ова го наложува Божјата сила и големина: Ова е она што на Иблизот му остава слободен простор за неговата работа: Тој може да заведува и да воведува во заблуда, зашто Аллах џ.ш. нема да ги присилува на верување или на неверување. Затоа и Иблизот се колене со зборовите „Се колнам со силата Твоја дека сите ќе ги заведам” :
„Јас стапица ќе им поставам за да ги оттргнам од вистинскиот пат. Ќе им доаѓам од напред, одзади, од десно и од лево...(Ел_Е’араф, 16-17) овде може да се види дека Иблисот споменува четири страни. Меѓутоа не спомнал дека на нив ќе им доаѓа од одозгора или одоздола, оти горе е власта, а долу е искушената побожност. Кој му е понизен на Бога шејтанот не може никако да му пријде.
Ѓаволот понатаму спомнува дека ќе ја вложи сета своја вештина за да ги оттрга луѓето од правиот пат, од убавото однесување и намазот. Оној кого што го красат убави својства нема потреба од него, оти таквите сами себеси си се залажуваат и се оттргаат себеси од вистинскиот пат. Иблизот е остроумен и мудар крадливец, кој не губи време обиколувајки ги празните куќи.
Во кур’анските ајети среќаваме дека, кога станува збор за опростот и казната, милоста и гневот, милоста и опростот, тие се уфрлени пред казната и гневот, па така во „Фатиха” се вели дека Аллах џ.ш. е „Сеопшт Доброчинител Милозлив” пред да се каже дека е тој Господар на Судниот ден. На местата каде се зборува дека Бог му простува на оној на кого сака, а казнува кого сака, па опростот е спомнат пред казната, освен на две места: во ајетот во кој зборува за сечењето на рацете: „Казнува Бог кого сака, а простува кому сака” (Ел-Маиде, 40). Ова доаѓа оттаму што казната за отсекување на раката е казна на овој свет за која следи опрост на оној свет. Во ајетот во кој Иса а.с. зборува за оние што го обожувале се вели:
„Ако го казниш, тие се робови Твои, а ако им простиш, Ти си голем во моќта Своја и Мудар во сезнаењето Свое” (Ел-Маиде). Повеќе простува од учтивост. Казната се спомнува пред опростот заради големината на гревот што го сториле. Гореспомнатата прецизност ја наоѓаме и во ајетите во кои се зборува за времето. Иднината се спомнува во минато време. Така случувањата на Судниот ден се споменати како да се веќе одиграни:
„Дувнато е во рогот” (Ел-Кехф, 99)
„Небата се распукале и нивнта сила тој ден паднала” (Ел-Хакка, 16) „И џехеннем е покажан на заскитаните “ (Еш-”у’ара, 91); Тие се приведени кон својот Господар во редови (Еш-”у’ара, 91).
Сите овие ајети ги преведовме во минато време како што стои во кур’анскиот текст, иако е познат фактот дека овде иднината е изразена во минато време. Тајната на ова е што овие настани, сегашни и идни, веќе се случиле во Божјето знење, кое е апсолутно и не е ограничено ни со време ни со простор. Така наоѓаме во еден ајет како се зборува за сосема две различни времиња, па ни се чини дека овој ајет е контрадикторен, во што грешиме:
„Божјата одредба дојде, па немојте да ја забрзувате” (Ен-Нахл, 1). Одредбата паднала и се случила. Аллах џ.ш. им вели на луѓето да не ја забрзуваат Неговата одредба, како таа уште да не се случила. Значи, одредбата се случила во знаењето на Аллах џ.ш..Не станува збор за спротивност и контрадикторност туку за истенчена прецизност во изразувањето, потоа за закономерностите, скриеностите, откривањето и пронаоѓањето на таинственото и вистиносното во длабоките кур’ански значења.
Наведовме неколку примери кои доволно јасно зборуваат за совршената прецизност на Кур’анот во изборот на зборовите, нивната промена, во изборот на самите букви итн. Никаде во Кур’анот ништо не е одвишно или недоречено. Се е на своето соодветно место.
„На блудницата и на блудникот, на секој од нив поединечно удрете им по сто стапа” (Ен-Нур, 2).На крадливецот и на крадливката отсечете им ги рацете” (Ел-Маиде, 38). Па така во Кур’анот слухот е ставен пред видот на повеќе од 16 места:-Ви дал уши, очи и срце...(Ен-Нахл, 78).-Ви дадовме слух, вид и срце...(Ел-Ахкаф, 26). Како ли тие само секоја работа ќе ја слушнат и видат(Мерјем, 38). Навистина за ушите, очите, срцето, за сето тоа ќе се одговара(Ел-Исра, 36). А зарем не се сокривавте вие да не сведочат против вас ниту ушите ваши ниту очите ваши(Фуссилет, 22). На Него ништо не му е слично . Тој е оној кој се слуша и се гледа(Еш-Шура, 11)...Секогаш, значи е прво спомнат слухот па потоа видот. Слухот е, без сомнение, почувствителен и посовршен од видот. Џините ги слушаме а не ги гледаме. Божјите пратеници го слушале Аллах џ.ш., разговарале со Него а не Го гледале. Мухамед а.с. го примил Кур’анот по пат на слушање, мајката го распознава плачењето на своето дете во некоја огромна маса иако не го гледа со очи. Слухот не го напушта човекот ниту за времето на сонот, додека очите спијат ушите се будни. Тој што потемелно е упатен во анатомијата сосема добро знае дека увото е попрецизно и почувствително од окото.Исто е и со уфрлањето на зборовите имот пред зборот деца (пород).
„Тој ден нема да користи ниту имотот ниту децата. Ќе бидат спасени оние што ќе Му дојдат на Аллах со чисто срце” (Еш-Шуара, 88).
„Навистина се вашите имоти и деца искушение а кај Аллах има голема награда..” (Ет-Тегабун, 15).
„Навистина на нив нивните имоти и нивните деца нема ништо да им користат. Тие се другари на огинот во кој вечно ќе останат” (Али-Имран, 116).
“Знајте, навистина е земскиот живот само игра, забава, фалење, меѓусебно натпреварување во гордеењето, имотот, децата, како кога по обилните врнежи на дожд растението се разживува...”(Ел-Хадид, 20).
Примери за префрлање на имотот пред децата има многу во Кур’анот. Тајната на ова лежи во фактот што имотот кај огромен број на луѓето претставува поголемо благо од децата.
Во кур’анскиот текст, понатаму, наоѓаме совршена прецизност, благост и привлечна таинственост во самата промена на зборовите. Да го земеме и овој ајет:
„Ако две групи на правоверни се упатат во борба (победа), измирете ги” (Ел-Хуџурат, 9). Во овој ајет еден пат е употребена множина (иктетелу-побију) а втор пат е употребена двоина (фе асилиху бејне бума-измирете ги двете групи), иако се зборува само за две групи. Во што е тајната? За време на борбата помеѓу овие две скарани страни тие стануваат една група во која секој секого го тепа како што ќе стаса. Но, во време на примирјето повторно доаѓа до издвојување во посебни групи.
И самите предлози и сврзници, кои ги наоѓаме во кур’анскиот текст се така поставени што ако се изостават тие, ќе се загуби хармоничноставо самиот текст и содржината. Зад секој предлог и сврзник стои голема причина и мошне прецизна пресметка. За ова карактеристичен е зборот „јес’елунуке” која во Кур’анот е спомната на повеќе места:
„Јес елунуеке маза јунификуне. Кулилафв.”- Те прашуваат што ќе делиш. Кажи: Она што вам преку вашите потреби ќе ви претече (Ел-Бекаре, 219).
„Те прашуваат за душата. Кажи: Душата е одредба на Мојот Создател (Ел-Исра, 85);
„Те прашуваат за младешците месечински. Кажи: тие се временски показатели за светот и за хаџот. (Ел-Бекаре, 189).
Во сите горни ајети гледаме дека одговорот на прашањето доаѓа со зборот „Кажи”, но во ајетот во говорот за ридовите доаѓа до промена во зборот Кажи:
„Јес елунуке анил џибали. Фекул јенсифуха рабби несфен- Те прашуваат за ридовите. Па кажи: Ќе ги распарчи потполно мојот Господар (Таха, 105). Овде наместо вообичаениот збор Кажи употребено е и Па. Причината е следна: во сите претходни ајети станува збор за прашања поставени на Божјиот пратеник Мухамед а.с. Меѓутоа во ајетот за кој станува збор немаме директно прашање. Како да Аллах џ.ш. вели: А ако те запрашаат за ридовите, па кажи, значи тоа овде е употребено мошне мудро и со најголема причина. Во ајетот: „Кога Моите робови ќе те прашуваат за Мене, Јас сум мошне блиску. Се отповикувам на молитвата на оној што Ме моли...” (Ел-Бекаре, 187) гледаме дека не е употребен зборот Кажи. Ова е затоа што во овој ајет се зборува за Аллах џ.ш., а Тој е најкомпентетнтен да даде одговор за Себе. Слично е и со личните заменки за прво лице еднина и множина (ене и нахну). Бог џ.ш. зборува за себе во прво лице на множина кога станува збор за Неговите дела во кои се вклучени повеќе Негови својства, какви што се создавањето, објавата и чување на Кур’анот:
„Навистина Ние го објавивме Кур’анот и навистина Ние и ќе го чуваме” (Ел-Хиџр, 9); „Ние сме ве создале! Зошто тогаш не верувате во вистината?” (Ел-Вакиа, 57) ; „Навистина Ние го објавивме Кур’анот во една и чесна ноќ (Лејлеи-Кадр) (Ел-Кадр, 1).
Ние ги создадовме и Ние ги прицврстивме нивните делови. Кога би сакале, Ние би ги замениле со други слични луѓе.(Ел-Инсан, 28).
Во овие ајети употребена е личната заменка за прво лице множина, бидејќи се зборува за извонредни дела во кои земаат учество повеќе Божии својства. Меѓутоа, во ајетите во кои не станува збор за такви слични дела Аллах џ.ш. кога зборува за себе зборува во прво лице еднина. Така на пример во ајетот во кој Аллах џ.ш. зборува со пратеникот Муса а.с. употребена е заменката во прво лице еднина:
„Навистина само Јас сум Бог. Покрај Мене други божества нема и само на Мене клањај се, за да се сеќаваш на Мене” (Таха, 14). Аллах џ.ш. овде зборува во прво лице еднина затоа што тоа е присуството на Битието и затоа што се сака да се сврти вниманието на строгиот монотеизам во обожувањето. Прецизноста во изразувањето, за која досега зборувавме, ја наоѓаме и во другите ајети. Така на пример во двата ајети за трпеливоста постои разлика за застапеноста односно незастапеноста на гласот „ел”:
„И биди трпелив во се што ќе те снајде во работата. Навистина е тоа најдобро и најисправно” (Лукман, 17).
„А секој што ќе се воздржи,стрпи и прости, навистина е тоа едно од најодважните и најдобри дела” (Еш-шура, 43).
Во овој последен ајет пристигнала потврдата за големината и одважноста на трпеливиот, оти се работи за двојна трпеливост: на трпеливоста му е сторена неправда и од него се бара трпеливост и опрост... Ове е секако мошне потешко да се поднесе отколку кога се работи за трпеливоста кон Божјето одредение, за судбината што не може да се одбегне.
Да го земеме и ајетот во кој се зборува за говорот на Ибрахим а.с. за Аллах џ.ш. „Кој ми дава смрт, па ме оживува” (Еш-Шу’ара, 81); „Кој ме храни и напојува” (Еш-Шу’ара, 79).
Во ајетот во кој се зборува за хранењето и за односните заменки употребена е личната заменка „хуве-Тој” што не е случај во ајетот во кој се зборува за смртта и за оживувањето. Што е причината? Секогаш ќе се најде такви што ќе зборуваат дека тие ги опскрбуваат (хранат) и напојуваат другите се додека никој нема да се осмели да каже дека усмртува и оживува некого. Тука се и ајетитево кои Аллах џ.ш. им се обраќа на муслиманите и на следбениците на „Небесната книга”. Мошне е воочлива разликата во самото обраќање. Во првиот случај имаме:
„Ете, мене спомнувајте Ме и само на Мене присетувајте се па и Јас на вас ќе се потсетувам” (Ел-Бекаре, 152), а во друг:
„Сетете се на Моите благодети, кои сум ви ги дарил”(Ел-Бекаре, 40). Ист е случајот кога Кур’анот им се обраќа и на оние што тоа не се: „Плашете се од Мене, ој вие разумни!” (Ел-Бекаре, 197), вели Кур’анот, обраќајќи им се на оние што имаат разум. На останатите им порачува:
„Чувајте се од огинот, чиво гориво се луѓето и камењата”(Ел-Бекаре, 82), оти овие само огинот може да ги сопре.
Спомнатата прецизност во изборот на зборовите со кои најдобро ќе се изрази посакуваната мисла наоѓаме и во ајетите во кои Иблизот ја дава заклетвата на Аллах џ.ш. дека ќе успее да ги заведе луѓето:
„Се колнам со силата Твоја, сите ќе ги заведам и ќе ги сторам помамени” (Сад, 82) Иблисот се колне со Божјата сила, не со нешто друго. Со тоа го потврдува своето знаење и остроумност. Големината на Господ е над се друго, та на Бога никој не му треба. Затоа кој сака нека верува во Него, а кој не сака нека не верува. Нему ништо не може да му наштети. Тој вели: „Овие се за во Џехеннем, и јас не чинам гајле за тоа, а овие се за џеннет и Јас пак чинам гајле за тоа” .
Ова го наложува Божјата сила и големина: Ова е она што на Иблизот му остава слободен простор за неговата работа: Тој може да заведува и да воведува во заблуда, зашто Аллах џ.ш. нема да ги присилува на верување или на неверување. Затоа и Иблизот се колене со зборовите „Се колнам со силата Твоја дека сите ќе ги заведам” :
„Јас стапица ќе им поставам за да ги оттргнам од вистинскиот пат. Ќе им доаѓам од напред, одзади, од десно и од лево...(Ел_Е’араф, 16-17) овде може да се види дека Иблисот споменува четири страни. Меѓутоа не спомнал дека на нив ќе им доаѓа од одозгора или одоздола, оти горе е власта, а долу е искушената побожност. Кој му е понизен на Бога шејтанот не може никако да му пријде.
Ѓаволот понатаму спомнува дека ќе ја вложи сета своја вештина за да ги оттрга луѓето од правиот пат, од убавото однесување и намазот. Оној кого што го красат убави својства нема потреба од него, оти таквите сами себеси си се залажуваат и се оттргаат себеси од вистинскиот пат. Иблизот е остроумен и мудар крадливец, кој не губи време обиколувајки ги празните куќи.
Во кур’анските ајети среќаваме дека, кога станува збор за опростот и казната, милоста и гневот, милоста и опростот, тие се уфрлени пред казната и гневот, па така во „Фатиха” се вели дека Аллах џ.ш. е „Сеопшт Доброчинител Милозлив” пред да се каже дека е тој Господар на Судниот ден. На местата каде се зборува дека Бог му простува на оној на кого сака, а казнува кого сака, па опростот е спомнат пред казната, освен на две места: во ајетот во кој зборува за сечењето на рацете: „Казнува Бог кого сака, а простува кому сака” (Ел-Маиде, 40). Ова доаѓа оттаму што казната за отсекување на раката е казна на овој свет за која следи опрост на оној свет. Во ајетот во кој Иса а.с. зборува за оние што го обожувале се вели:
„Ако го казниш, тие се робови Твои, а ако им простиш, Ти си голем во моќта Своја и Мудар во сезнаењето Свое” (Ел-Маиде). Повеќе простува од учтивост. Казната се спомнува пред опростот заради големината на гревот што го сториле. Гореспомнатата прецизност ја наоѓаме и во ајетите во кои се зборува за времето. Иднината се спомнува во минато време. Така случувањата на Судниот ден се споменати како да се веќе одиграни:
„Дувнато е во рогот” (Ел-Кехф, 99)
„Небата се распукале и нивнта сила тој ден паднала” (Ел-Хакка, 16) „И џехеннем е покажан на заскитаните “ (Еш-”у’ара, 91); Тие се приведени кон својот Господар во редови (Еш-”у’ара, 91).
Сите овие ајети ги преведовме во минато време како што стои во кур’анскиот текст, иако е познат фактот дека овде иднината е изразена во минато време. Тајната на ова е што овие настани, сегашни и идни, веќе се случиле во Божјето знење, кое е апсолутно и не е ограничено ни со време ни со простор. Така наоѓаме во еден ајет како се зборува за сосема две различни времиња, па ни се чини дека овој ајет е контрадикторен, во што грешиме:
„Божјата одредба дојде, па немојте да ја забрзувате” (Ен-Нахл, 1). Одредбата паднала и се случила. Аллах џ.ш. им вели на луѓето да не ја забрзуваат Неговата одредба, како таа уште да не се случила. Значи, одредбата се случила во знаењето на Аллах џ.ш..Не станува збор за спротивност и контрадикторност туку за истенчена прецизност во изразувањето, потоа за закономерностите, скриеностите, откривањето и пронаоѓањето на таинственото и вистиносното во длабоките кур’ански значења.
Наведовме неколку примери кои доволно јасно зборуваат за совршената прецизност на Кур’анот во изборот на зборовите, нивната промена, во изборот на самите букви итн. Никаде во Кур’анот ништо не е одвишно или недоречено. Се е на своето соодветно место.
- Член од
- 21 август 2008
- Мислења
- 6.500
- Поени од реакции
- 1.321
toa e uste eden dokaz deka e vistina i deka treba da se priznae poslanstvoto na Muhammed s.a.w.s.
Б
Бат Елохим
Гостин
zatoa sto e bleda kopija na biblijata!
Не е ниту еден чекор блиску до копија или плагијат од Библијата. Библијата е пишувана од луѓе за кои не е докажано во историјата дали постоеле или не, само ни се познати имињата на тие луѓе, ништо друго, Матеј, Лука итн... Додека за Кур`анот го напишав мојот одговор погоре.
Б
Бат Елохим
Гостин
biblija ne e samo luka, matej... a i nema veze. ne mi se citaat kilometarski postovi za kuran! jas go napisav moeto mislenje. ne mora ni da ti se dopaga, ni da se slozis so nego.