Ах болко моја на 19 век, држави нови се сторија, народот се подели.
Исти песни и ора играат, ист јазик говорат, а не се познаваат.
Подобри пријатели се со Ескимите, Германите, Франките, Турките ама меѓу себе душмани се.
Ради акцентот погрешно ставен, ради опинакот погрешно свиткан, ради пљачките во друга боја боени....
Александар Македонски убаво им кажа пред освојувањето на Индија на Македонците кои се побунија за дома да си одат.
Бевте сточари, земјоделци, кој стигнеше ви крадеше од дворот, кој стигнеше ви палеше куќата, татко ми Филип ве собра и ве направи горд народ, јас ве направив господари на целиот познат свет, за мене ништо не зедов, се вам ви оставив, а вие сакате да ме напуштите.
3 дена и 3 ноќи Македонците плачеле заедно со Ацето.
Бргу доброто го забораваат а лошото го памтат цел живот.
Ах Иле Илија бог е со тебе но прашање е ние со кого сме ?
Велес, Солун, Пирин на времето тоа беше една земја и еден народ.
Што ни сторија, да не се познаваме еден со друг, нема поголема болка од таа со своите да се незнаеш.
Боли...
