Како што кажав, единствено може да се напаѓаат помали групи, ама ефектот ќе биде само контра нас, затоа што институционално и медиумски се заштитени.
Гледаш 1-2 пати се случи нашиве помлади да бркаат Шверцери после утакмица и попатно да рашлакаат некого, одма прават телевизиски емисии. Плачат, одат во посета на повредените, цел прилог од пола саат вадат. Не кажуваат што довело до ситуацијата, туку само глумат жртви.
Од наша страна, политичарите или ги осудуваат инцидентите или ќутат ко пички. И во јавноста се прави слика дека сме лошите момци што тепаат невини деца.
Е тоа треба да се смени
Друга работа што од другите градови не ја забележувате е многу поважна. Прво, национализам и омраза најлесно се шири меѓу етнички чистите рурални средини. Нивните рурални средини имаат милион млади кои се задоени со омраза за кои Комити се најлошо што може да постои. Влагаш во рандом село нивно, гледаш натписи смрт за Комити, а во живот немале прилика да се соочат со нас.
Кога Комити прават вакви акции, тие си го користат тоа како оправдување да тепаат македонски деца. Од младите во Скопје, 90% немаат ништо до навивање. Ќе истепаш ти некој нивни, утре ќе отидат ќе избрцаат со нож некој средношколец во автобус. Никако не може да го спречиш тоа, освен институционално.
Нормално е дека младите македонци се плашат од нивните млади (воглавно) од околните села, затоа што тие доаѓаат баш со таа мисија, да шират страв, да прават етничко чистење. Сите носат оружје. Се брцаат и меѓу нив цело време. Ете оваа недела имаше случај каде шро еден 15 годишник албанец, во два различни дена избрцал различни албанци средношколци. Едниот го збрцал директно во глава. Сред автобус, сред Карпош. Тоа е кога не те фаќа никаков закон, кога домашните те учат да колеш, животна желба ти е да живееш мафијашки филм.
Они во три животи не може да добијат битка со нас кога се соочуваме организирано како Комити и Шверцери, ама во секојдневието ради тоа што они секогаш се претставени ко жртви и можат да носат оружје, многу поголем страв сејат кај деца македонци, отколку ние кај нив.