Nicholas Edward Cave ( 22 септември 1957 Warracknabeal, Австралија) е музичар,писател, сценарист и чат пат актер. Колку Википедија почеток, ама јбг морав лична карта е тоа. Сум читал статии, обиди за биографии, анализи на неговиот лик и дело и сите обично ги врзува една ствар: неговата музичка трансформација. Кога ќе ги поминеш осумдесетите како месија на мрачната готска какофонија, деведестите како библиски шансионер на сломените срца, а во новиот милениум, по серијата сеанси на одвикнување и пропаднати врски , престануваш да пушиш, да пиеш, си доаѓаш секој ден дома во 17.00 и најака ствар ти е гуглањето. Изгледа тоа е тој, Ник Кејв.
Но и тоа е променето и се околу него е ѓаволски сериозно и професионално. Австралискиот бркотлија сега инсистира да му се обраќаат со неговото целосно име Nicholas и си кажува дека некогаш му требале два дена да напише песна , чекајќи ги тие ретки моменти меѓу две хероински дози или порции LSD. Денес си има “ од 9 до 5 ” секојдневна работа и во друштво на два клавира, гитари и полици преполни со книги, на овој трезен поет над главата му се наоѓа слика од Христовото страдање, а по останатите ѕидови му се постери од мачки.
Додека на почетокот на осумдесетите со својот бенд за правење галама The Birthday Party (подоцна The Bad Seeds) ги полнеше мрачните клубови по Берлин, подоцна ( не толку одамна) неговите песни го декорираа самиот врв на Холивуд. Бетмен, Глупав и поглупав, Врисок 1,2,3 успеаа да го натераат да се потпише на нивниот soundtrack.
Но освен различниот ангажман во светот на филмот, кој започнал уште во 1985-та со Wim Wenders се појавува во неколку секвенци во Небото над Берлин и го има напишано сценариото за “The Proposition”, Cave почна да се брчка и во литературата шо како писател, шо како поет (морам да ја споменам номинацијата за најлошо опишана секс сцена или така нешто , поима немам дали ја доби таа “награда ”).
И Cave си плива насекаде ( некаде повеќе, некаде помалку успешно) али сепак јас го доживувам како музичар ( пред се) . Таму знае да се бави и со религијата и со смртта и со Америка и со насилството, но пак се појавува онаа негова трансформација. Да речеме Расел Кроу ( неговиот сонародник и пријател) го предложил на холивудските продуценти да го напише продолжението на Гладијатор. Најдоброто од се ,е што Cave го напишал, но сценариото е одбиено.
Nick Cave со право е дел од легендарното поетско изведувачко трио (заедно со Bob Dylan, Leonard Cohen) кои се пробиле во mainstream поп музиката.Неговиот татко бил учител по англиски јазик и уште како клинец му ја читал Набоковата Лолита пред спиење. После едно такво прогресивно детство не е ни чудно што денес Cave без беда (и без диплома) одржува семинари на тема љубовна поезија и добива почесни докторати.
Од неговите влетувања од врска во врска, вредно е само да се спомене она со австралискиот уметник Anitа Lane, бразилскиот модел Viviane Carniero и PJ Harvey.На последните две им е посветен албумот 'The Boatman's Call' од 1997 година ( велат неговото најинтимно дело во кое ја истражува љубовта, довербата и загубата). Додека Anitа Lane е била негова муза во осумдесетите која несомнено имала големо влијание врз него, иако имаат снимено малку песни заедно ( како што е строфата во Дилановата обработка на "Death Is Not The End" од албумот "Murder Ballads". Заедно ја имаат напишано и насловната песна од албумот на неговата група "From Her to Eternity" од 1984, како и текстот за "Stranger than Kindness" од албумот "Your Funeral... My Trial").
Има две синчиња ( близначиња) и очигледно е дека убавината на татковството дефинитивно му отвориле еден нов сет животни прашања ( како она кога неговиот клинец во автомобилот слушајќи некој летен радиски хит го запрашал: “ Тато, а зошто ти не правиш так(в)а "добра" музика? ”).
Со The Bad Seeds, Nick Cave вкупно издал 14 студиски албуми и за нивната работа критичарите Stephen Erlewine и Steve Huey ќе напишат: “ Со The Bad Seeds, Nick Cave,продолжува да ја истражува својата опсесија (религија, смрт, љубов, Америка, насилство и бизарност) у електрична блуз варијанта, госпел, рок и полуметнички пост панк али у пошизички и поздружен стил него со претходниците The Birthday Party”.
Дискографија :
- From Her to Eternity (1984.)
- The Firstborn Is Dead (1985.)
- Kicking Against the Pricks (1986.)
- Your Funeral, My Trial (1986.)
- Tender Prey (1988.)
- The Good Son (1990.)
- Henry's Dream (1992.)
- Let Love In (1994.)
- Murder Ballads (1996.)
- The Boatman's Call (1997.)
- No More Shall We Part (2001.)
- Nocturama (2003.)
- Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus (2CD) (2004.)
- Dig, Lazarus, Dig!!! ( 2008).
П.с Има една девојка у мојот живот која мрази женски вокали на бендови ( ова ради нејзин опис, не за друго) и само Ники си го сака. Вели, дека го доживува како најголем фраер и ги обожува оние негови интимни варијации со пијаното. Често навлагаме у дискусија дали е крал на депресијата, али шо го поштувам го поштувам. Тоа е на кратко, се послужив со нет за да го доловам Nick Cave малку поблиску.
После П.с : Уште ова...
