Универзални вистини во философијата

[PetarK]

Ова е продолжеток на муабетот за постоењето на универзални вистини.

„Грешка, вистината е една и таа е универзална. Тоа ти го вели/ат философ/ите!!“

Zadovolna od korekcijata no ne I od zaklucokot. Pak ke se povtoram, Garfield nikade ne rece дека постоењето на една и универзална вистина е општо прифатено мислење меѓу философите” Nitu mi zalice deka od nea sledi ona shto ti go tvrdish. Taka da ne, ne se soglasuvam.

ОК ОБДН, зошто се фолираш, зошто треба да пишувам работи што се bread & butter на твојата струка? Кога ќе кажеш „тоа ти го велат философите“ - исто кога ќе кажеш „тоа ти го велам Ескимите“ - имплицираш дека си кажал став кој е општоприфатен и неконтраверзен помеѓу философите односно Ескимите.

Greska si deka osnovnoto zaednicko neshto im e otfrlanje na idejata za univerzalna vistina. Zaednickoto im e sogleduvanjeto na znaenjeto niz prizmata na opkruzuvanjeto i delegiranjeto od strana na mokjta i nejzinata postojana promenlivost vo dadeno opstestvo. Nieden od niv ne ja otfrla idejata za univerzalna vistina, samo gledaat kon istata so doza na skepticizam, od tamu i ne se zamaraat mnogu so istata - a tuka vekje ima ogromna razlika.

И викаш, пишуваат дека знаењето и потрагата по знаење се нераздвоиви од прашањата на моќта, ама веднаш додаваат оваква фуснота:
*) освен ако трагањето по вистината не се врши од страна на философите

Ne vadi od kontekst, muabetot se pocna so Sokrat jas ako ne se lazam, i ispravkata za nego i kon shto toj odel neli -- i objasnuvanjeto prema Dani od strana na Garfield. Znaci tie zboruvaa za onie pred modernite filosofi cija filosofija Dani ja utna, a ne za Lotard, ili Kon, ili Ajer, za koi se somnevam deka Dani slushnala voopsto a ne da misli na niv (nishto licno - fakt e deka ne se tolku poznati i citani). Tako da, ne so tie kursumi shto bi rekle kaj nas.

Хахаха, за човек кој верува во концептот на универзални вистини само што направи спектакуларно повикување на контекстот. Имено, што кажала или не кажала Дани има некаква врска со „барањето универзални вистини“ како основа на философијата?

E touche, ami kako. Sto bi rekol tate moj, ko ke mu se nafrlash na nekoj kere, osiguraj se deka si iznad nego, ili bar na negovo nivo, pazi da ne se kliznes posto loso ke izgleda. Dobar sovet mora da se slozis?!

Сега веќе ме разочаруваш, патетично е кога некој на твое интелектуално ниво ликува во стил „те фатив погрешен збор дека напиша, утатата“.

 

[Мистичен]

Вистината е една, философите и адвокатите ја имаат моќта да манипулираат со неа.

 

[Dani^^^]

Целиов муабет јас го почнав па да се признесам по прашањево иако знам дека под мене ќе има пост од OBDN во кој сигурно ќе има напишано се контра на моето али ј****а
Не постои универзална вистина и во тоа дури самите филозофи се подвоени со што секој си го брани својот став.Еве една анегдота што ни ја кажаа на нашиот ценет факултет во врска со ова-
Си бил некој судија и имал еден помошник.Во канцеларијата му дошол еден човек кој што побарал помош и му ја раскажал својата приказна. Судијата го дослушал и му рекол:Во право си!
Другиот ден дошол другиот човек(оној со кој имал проблем првиот кој што дошол) и му ја раскажал својата страна од приказната.И судијата му рекол:Во Право си!
Помошникот гледајќи го сето тоа му рекол на судијата-Извиниете како и на тој вчера и на овој денес им рековте дека се во право а се на спротиставени страни.И судијата го погледнал и му рекол-Видиш и ти си во право!

Кој разбра разбра кој не нека прочита пак.Поентата е у тоа дека според овој судија како и според многу филозофи генерална вистина не постои туку секој човек во себе носи своја вистина и сопред нив објективната вистина всушност е ништо друго освен облик на субјективната индивидуализирана вистина на секој човек.
А има и други кои што тврдат обратно.Ви текнува на она "Мил ми е Сократ ама помила ми е вистината?" :raz:

 

[TripleH]

Ви текнува на она "Мил ми е Сократ ама помила ми е вистината?"

Платон беше ама нема врска

 

[Dani^^^]

Платон беше ама нема врска

Како мислиш Платон?

 

[Dani^^^]

Како и да е -може грешам во некој дел со таа мисла но еве нешто што сега си го извадив од полица а го имам таму забутано одамна за да приложам и некој доказ
Во Платоновата Theory of Knowledge најдобро може да се согледаат двете спротиставени ставови околу ова прашање преку дијалозите на Сократ и Теодор -каде што Сократ преку дискусијата со Теодор се обидува да го сфати Протагора кој што тврди дека секој човек има своја вистина и вистината највеќе зависи од прецепцијата на светот на индивидуата.Интересно е што цело време додека Сократ упорно се обидува да му ја побие тезата на Протагора преку дискусијата за индивидуална вистина добива одговор дека се тоа што го зборува тој е вистина и точно како и се она што го зборува и Протагора е вистина.Значи вистина е се она што еден човек го смета за вистинито врз база на неговите сетила и разум. :raz:

 

[Divider]

Исто како што во универзалните силогизми, како поставени од Аристотел сеуште се бара грешка и начин да се побијат, бидејќи, универзални по звојот карактер, тие секокаш и на секој начин, од времето дамнешно, до ден денешно, и понатаму, во иднината, универзална вистина ќе кажуваат, затоа што, таа, универзална, е една, непроменлива и вечна.

Никој, никаде, барем не ти, Дани, убавице на недочитаниот збор, девојко недоузнаена што како пони коњче меѓу расни атој сакаш чифтиња да фрлаш, се обидуваш со две, три фрази, од книшка, читана, недочитана, не дочитува и во тоа лежи грешката, ваша, не моја, ничија, само ваша, овојпат само твоја.

Чинам, дамнини беше, кога последен пат, ја бев грабил сократовата дијалог философија, од Планота нарисана, на старожолта хартија везена и читав како мудри зборови се коваат, точат, чинам дамнини беа и другите мои друшки, книшки мили, со кои другарував и денес другарувам, кајшто Аристотел имаше реч речено: "Мил ми е ПЛАТОН, ама помила ми е вистината" (како што те укори Лавот), а не толку одамна ги милував тврдите корици на средновековието или пак модерната философска реч, до современата дијалектика на словото Хегелово, Кантово, Шелерово, до денешијата во која секојпат читам, препрочитувам, да би сал не бил, како тебе, грешен во думата пишана, за вистината, која една, и едниствена уште од дамнина, ќе повторам, од пред Сократа, преку Витгенштајна, до денес, непроменета:
сеој се стреми да ја толкува, на свој, нему своевиден начин, не би, да не бил од ближнега помудар, секој дефиниција дели, дава, избира и пребира за таа една вистина, до која тешко се доаѓа, но до која секој се приближува, ако, чинам, тоа го посакува.
Колку луѓе, толку суети, толкувања, дефиниции, мисли речени, сокриени, вкусови, за една и едниствена вистина.

Парафраза, ако позволувате:

Ако сите луѓе се смртни,
а Дани е човек,
тогаш и Дани се смртна!

Каде да толкувам инаку, ако името сал го променам, изменам и друго слово испишам, а да не биде иста вистината, барем во оваа реч силогистична?

Кога атојте се ритаат, магаренцата молчат, гувеат како млади невести под превезот на незнаењето, некој мудро учат, знаење збираат, други неуко и бледо бледнеат, гледаат, остануваат неузнаени.

Дани, пријателке моја, цвету прескап, најскапо платен, форумџике лична, на лик и става стројна и убава како кип мермерен од мајстор знаен извајан, сафиру бесценет, во кош кош да те клавам или сама тоа, чинам, го чиниш, неповикана?

 

[desertfox]

Парафраза, ако позволувате:

Ако сите луѓе се смртни,
а Дани е човек,
тогаш и Дани се смртна!

ако А>B i B>C togas A>C

Кога атојте се ритаат, магаренцата молчат, гувеат како млади невести под превезот на незнаењето, некој мудро учат, знаење збираат, други неуко и бледо бледнеат, гледаат, остануваат неузнаени.

си стоеле коњите на ледината, фрчеле со носојте, искри фрлале, копале со копитата, дигале прашина... едно магаренце си седело под сенка, тревка во левиот ќош од устата, , ужива,,,
кога ... прашина, фрчење, дигнало глава љубопитно, слуша станува и трча накај коњите (атојте).
рипка околу нив и вика Шо ќе праите, шо ќе праите?
еден коњ налутено му вика „Ќе се тркаме ,шо ќе праиме!„
„аааа, мислев ќе си ги мериме„, ... и се вратило под сенката

и на крај
П.С ГАрфилд , признај , писмово претходно Ѓорѓи Марјановиќ ти го напишал

 

[Divider]

Мудрецот седел на брегот и немо ја набљудувал тивката рекичка како шумоли. Наминало едно детенце и го прашало:
Премудар старецу што вистини чуваш, недриш и изнедруваш, што чиниш, сам, тука, крај рунолисниот речен брег, знаеш ли дека лутите противници на твојта реч се збираат и завери коваат да те побијат?
Старецот, благо, со меден насмев одговорил:
Детуле, колај работа за речта моја и вистините, една е таа вечната, словото вистинито, универзалијата на небото изпишана со ѕвездените слова и соѕвездија милни. Седам, рекичката ја гледам, знам, дека еден ден, на неа, по неа, ќе видам, здогледам, како пловат во лудата гибел своја, моите и на зборот непријателите, угул голи и згинати, небидни, мртвите тела нијни.

Кога магаренцето, отишло кај атојте со наум да си ги мерат, наедавјќио се на победа, сакајќи да ги порази умните и моќни великани на четириножјата, благо му се насмевнале и му рекле:
Оди, итај магаренце малдо и зелено, не е се во големината, кај дале, на друго место одземале. Ти, во алатот најголем си, за тоа те лаудаме, но во умот од кустио покус си останал. Учи, ука купувај, беспари земај, уживај, но со мудрости не бидувај, оти туѓи се тие за тебе, сеуште и за навека.

@Десертфокс, не можеш навреда, сал насвем само на лице ми се појави, кога писаније читав од тебе. Зар Марјановиќ, зар на небиден бидник од битници скорн сколнат откорнатик со мене да споредуваш. Ах, уште едно магаренце, поита алат да мери кајшто ум се должи, премерува!!!! Ах, магаренце, на бистра вода поило од изворот кај мудроста што избликува, извира пијам и се напојувам. Знам.

Ако умните не се магаренца,
А дезертфокс е магаренце
тогај десертфокс во умот е кус, покус, неумен

 

[spooky]

Ќе морам на вашите поетско-филозофски огледи да одговорам со ладнокрвноста и пресметаноста на Спиноза и Декарт, зошто поезијата тежнее сетилата да ги маѓоса и умот да го замагли, та претставата за светов да ја измени.

Постулат 1. Нека А е факт, од Бога даден, кој постои од почетокот на времето, кој се потврдува самиот себеси и за самиот себе е доказ. И бидејќи е од Бога даден, не може да се негира.

Постулат 2. Нека I е исказ, кој го опишува А за факт каков што е, и само каков што е. И бидејќи А е од Бога даден и се докажува себеси, ќе кажеме дека исказот I е вистина. Зошто, ако не е вистина, тој ќе го негира фактот А кој не може да биде негиран.

Теорема 1. Сите искази кои се различни од исказот I, се невистини.
Доказ : Нека Y е исказ различен од I. Заради различноста, тој ќе го опишува фактот А онаков каков што не е, и со тоа и ќе го негира. И бидејќи А не може да се негира, значи дека исказот Y е невистина.

Последица од теорема 1 : Вистинити се само оние искази кои се исти со исказот I. И бидејќи сите тие се исти, можеме да кажеме дека има само еден исказ кој е вистинит, и дека има само една вистина.

Така, драги мои, светот е ладен и пресметан, и правилата негови се јасни. А пак, без поезијата и убавината, ќе биде уште поладен.

Како противтежа на горното, една кратка приказна. Еден човек им објаснувал на тројца слепци колку е бел снегот. И им рекол : „Снегот е бел како млеко!“
И првиот слепец го прашал : „А дали е течен како млекото?“
А вториот слепец го прашал : „А дали е сладок како млекото?“
И третиот слепец го прашал : „А дали мириса како млекото, кога ќе капне во оган?“

И така, една вистина - вистината за млекото - сите ја доживеале различно, и од своето доживување извлекле заклучоци кои не се точни. А тргнале од една вистина.

 

[MSV(support)]

Ја знам една вистина, дека се е релативно, вклучувајки ја и вистината.

 

[Zoki_S]

арно ама не е се релативно
апсолутно е следново
дека се е релативно
(знам дека ова веке некаде сте го слушнале, али чисто онака како правец еден можен на муабетот)

 

[desertfox]

@Десертфокс, не можеш навреда, сал насвем само на лице ми се појави, кога писаније читав од тебе. Зар Марјановиќ, зар на небиден бидник од битници скорн сколнат откорнатик со мене да споредуваш. Ах, уште едно магаренце, поита алат да мери кајшто ум се должи, премерува!!!! Ах, магаренце, на бистра вода поило од изворот кај мудроста што избликува, извира пијам и се напојувам. Знам.

Ако умните не се магаренца,
А дезертфокс е магаренце
тогај десертфокс во умот е кус, покус, неумен

Драги друже Гарфилд, насмев на лице и ми беше намера да ти предизвикам, а кога мериш памет на некого, мери од писанијата, немој однапред да ги дисквалификуваш тие кои не се сложуваат со твојата АПСОЛУТНА вистина, дека Гарфилд е еден, дека треба да прочиташ што е напишано , да пробаш да разбереш ( магарето што сакало да си ги мерат .. . а не да се трка со коњите е метафора, сакало да се докаже на друг план со коњите, на друга тема каде повеќе го бивало, зашто свесно било дека на брзина мерење ќе изгуби, ама свесно било и дека за друго мерење ќе ги победи) дека можеби Гарфилд го бива за нешто , ама не за СЕ, дека има каде Гарфилд губел и ќе губи се додека и ако некогаш свати дека не е семоќен, дека не знае се и дека треба нешто и да научи (или како беше она ЈАС ЗНАМ ДЕКА НИШТО НЕ ЗНАМ - МИСЛАМ ДЕКА ОД СТИВЕН НИКО СИГАЛ беше ова)

 

[Divider]

И првиот слепец го прашал : „А дали е течен како млекото?”
А вториот слепец го прашал : „А дали е сладок како млекото?”
И третиот слепец го прашал : „А дали мириса како млекото, кога ќе капне во оган?”

Снегот, невиден, за слепецот, сетилно доживеан, ако само пфтел и посакал, сал да пружи рака да опипа, ќе узнаел дал како млекото течен е, ил' да вкуси дал сладок е, ил' помириса дал млечна миризма носи!

Гарфилд може несемоќен е, може све незнае, но таму каде е најмоќен, каде што мисла, дума се спори, за вистини философски и божествени насекаде присутни, знајни и незнајни, реч се рекува, бранува, пишува ил' искажува ум мери, ум сели, дели, дава, а од мудрите сал збира, драг мој пријателе што по песокта трчаш и итроманиш, лукава пустинска лисицо!

Метафори се замо зборови, слова исти, еднакви, со смисол смислен изречени, симболи на речта премудра.

И како што дедо Клименте пресветиот и премудар, ноќе над Охрида шеташе и премудра дума думаше, а дење по сокаци ја делеше, така кога мудрите ноќе думи чинат, думаат и предумуваат, дење ги делат беспари за секој што сака да научи, узнае и осознае, така и атојте што се ритаа, мудрини делеа.

Во дамнина, на реч збрани, ко божем премудри свети отци свештени, думале, ука да најадт, колку заби коњот има во муцката, попусто. По недели деној и ноќи неспани, млад свештеник извикал:
- дајте коњ, донесете, уста да му отвориме и заб до заб изброиме, да узнаеме, не ќе ли е полесно?
Од револт, тие, кои ука барале, ука не сакале да земат, ами сал деој трошеле и иозгон ука ноќе терале, бркале, кутриот мудар момчак, низ шаки корави го пропуштиле, сокршен, коска без коска читава, на сокак со анатема го фрлиле, за страчната реч, за богохулие. Оти кај се видело и чуло некаде, за на коњ забите да се узнаат, тие в муцка да му се избројат.

Ова е жива вистина, од мрачното средновековие, кајшто учената дума и ука изгон била истерана, и владеела мрачнотија, превез на клепки наклаван, од оние, исти неслушачи, што ука бараат и по ука трагаат молејќи се да не ја изнајдат. Што од ука, како од црниот ѓаол, натемаго, бегаат!

П.С. Кој сон снил, уснал, дека за вистина универзална, со Петар Шпански спорел, со Лајбниц, Шелинг, реч мудра делел, тој убав сон уснил, сонувал, за едната и вечна вистина!

 

[MSV(support)]

арно ама не е се релативно
апсолутно е следново
дека се е релативно
(знам дека ова веке некаде сте го слушнале, али чисто онака како правец еден можен на муабетот)

Не иде така,не постои апсолутно,затоа што се е релативно,дури и релативноста.