S
SpaceTraveler
Гостин
Општо не верувам во среќа, па и на туѓа "среќа" никогаш немам завидувано, можда секогаш кога посматрам некој познат не забележувам што има, туку што нема, такво ми е окото....
комшиите со години што немаат деца, оние што немаат покрив им капе по дома, богатата пријателка што нема слобода- и не се ситам, така жал ми е, посакувам да имаат.
Не постои такво нешто. Среќа.
Порано на сите им посакував благосостојба да имаат се што им е потребно материјално и да немаат поголеми проблеми од љубов или пријателство / семејство, туку кај секој еден што го знаев да биде се во благосостојба.
После некое време забележав дека не мислам на себе и дека овие работи поготово материјалните а и другите ги немам, и живеам без нив, крпам крај со крај и кај парите и кај емоциите, ме погаѓа кога на пријателите им фали нешто а сама за себе сум храбра и поминувам низ се така сама и празна.
И сега, родив личности што ќе ме сакаат безусловно како брат ми, заработив пари.... благосостојба нема, среќа не постои.
И не сум дојдена на планетава за да бидам среќна, туку за да му докажам на Господ дека нешто малку вредам и дека не сум за фрлање. И дека сум страшно жилаво битие.
Не треба да сме среќни и разгалени, треба да сме силни. Или мене психата ми е гз преку глава, незнам... мое мислење
Имам една пријателка во последно време ми вели да се погрижам за и да се сакам себе си повеќе, така и другите ќе се чувствуваат среќно и згрижено околу мене... почнувам да и верувам.