Бушавка
Differentiated by Style
- Член од
- 4 јули 2008
- Мислења
- 746
- Поени од реакции
- 61
Порака
Никогаш не сум ги разбирала роднинските врски во целост...но кога убаво ќе ги поврзам работите, веќе станува јасно. Значи јас сум дете на моите родители, а тие се деца на своите, и така натаму. Но кој стои на крајот на ланецот. Хм....Дали планетата е наша или ние сме нејзини, дали сме примерни домаќини или пак само непослушни гости? Дали вреди да ја дишеме целата прашина која се крева околу нас?
Тука веројатно вреди да спомнам еден од моите омилени графити "Зашто, зашто и зашто...". Да, зошто мене, зошто вака, зошто сега...сигурно сте се нашле во ситуација да си поставувате вакви прашања. Веројатно одговорите никогаш не сте ги пронашле.
Дали цвеќето се прашува зошто се родило во место каде луѓето сосема неприметно го одминуваат, некои го газат...но тоа е сепак само цвеќе. Тоа самото по себе е овде за да ни каже нешто, да ја пренесе пораката на својот род, да ни даде дел од себе, мирис кој буди чувство на мир и спокој. Кога последен пат сте помирисале цвет? Луѓето се зафатени, немаат време за тоа...Задушени од прашината која се крева во нивните животи, прашина која самите ја креваме и самите се гушиме во сопствените гадости. Цветот сеуште стои таму, ќе се сети ли некој? Жалам, но ја испуштате шансата, за тоа сте самите виновни.
Но, зошто, зошто мене....аааа, зошто да не? Ние сите сме дел од оваа планета наречена Земја, која не е ништо друго освен еден мал цвет од неограничената градина наречена универзум.
Дали им даваме важност на вистинските работи? Всушност се е поважно од најважното. И нели е јасен веќе одговорот на главното прашање...ЗОШТО? Затоа што сето тоа што го живееме е составен дел на пораката, која треба да ја сфатиме, која е различна за секого, толку приватна и суптилна. Живееме помалку од стотина години, зарем имаме доволно време за губење на мали работи кои не можеме да ги промениме, кои времето ги проголтува и животот продолжува по својот сопствен тек, независен од нашите субјективни желби.
Дали само универзумот е неограничен? Не, неограничена е и човечката ограниченост. Ослободете се од границите на потсвеста, наметнати сами по себе, и толку лесно ќе ја примите вашата порака....за тоа воопшто не е потребен мобилен телефон со камера од 8 мегапиксени и тачскрин, не е потребна ниту вајрлес интенет конекција. Потребно е чувство за реалност и свесност за самите себе.
Никогаш не сум ги разбирала роднинските врски во целост...но кога убаво ќе ги поврзам работите, веќе станува јасно. Значи јас сум дете на моите родители, а тие се деца на своите, и така натаму. Но кој стои на крајот на ланецот. Хм....Дали планетата е наша или ние сме нејзини, дали сме примерни домаќини или пак само непослушни гости? Дали вреди да ја дишеме целата прашина која се крева околу нас?
Тука веројатно вреди да спомнам еден од моите омилени графити "Зашто, зашто и зашто...". Да, зошто мене, зошто вака, зошто сега...сигурно сте се нашле во ситуација да си поставувате вакви прашања. Веројатно одговорите никогаш не сте ги пронашле.
Дали цвеќето се прашува зошто се родило во место каде луѓето сосема неприметно го одминуваат, некои го газат...но тоа е сепак само цвеќе. Тоа самото по себе е овде за да ни каже нешто, да ја пренесе пораката на својот род, да ни даде дел од себе, мирис кој буди чувство на мир и спокој. Кога последен пат сте помирисале цвет? Луѓето се зафатени, немаат време за тоа...Задушени од прашината која се крева во нивните животи, прашина која самите ја креваме и самите се гушиме во сопствените гадости. Цветот сеуште стои таму, ќе се сети ли некој? Жалам, но ја испуштате шансата, за тоа сте самите виновни.
Но, зошто, зошто мене....аааа, зошто да не? Ние сите сме дел од оваа планета наречена Земја, која не е ништо друго освен еден мал цвет од неограничената градина наречена универзум.
Дали им даваме важност на вистинските работи? Всушност се е поважно од најважното. И нели е јасен веќе одговорот на главното прашање...ЗОШТО? Затоа што сето тоа што го живееме е составен дел на пораката, која треба да ја сфатиме, која е различна за секого, толку приватна и суптилна. Живееме помалку од стотина години, зарем имаме доволно време за губење на мали работи кои не можеме да ги промениме, кои времето ги проголтува и животот продолжува по својот сопствен тек, независен од нашите субјективни желби.
Дали само универзумот е неограничен? Не, неограничена е и човечката ограниченост. Ослободете се од границите на потсвеста, наметнати сами по себе, и толку лесно ќе ја примите вашата порака....за тоа воопшто не е потребен мобилен телефон со камера од 8 мегапиксени и тачскрин, не е потребна ниту вајрлес интенет конекција. Потребно е чувство за реалност и свесност за самите себе.