Смртен случај

[cyberlady]

Гледам немате тема смртен случај па да ви отворам. Мене ми почина татко ми и јас не знам како да преболам. Ако има некој чаре, нека кажува побрзо!:pop::pop::pop:

 

[superstarpizza]

Гледам немате тема смртен случај па да ви отворам. Мене ми почина татко ми и јас не знам како да преболам. Ако има некој чаре, нека кажува побрзо!:pop::pop::pop:

Животот продолжува, така да мораш и ти!
Чаре обиди се да не мислиш на тоа, или коа веке мислиш на него, гледај да си со некој близок, каде ке може да ги свртите муабетите на секавања и на добрите мигови со него, тоа можеби ке ја ублажи болката до некаде!

ПС. Нека му е лека земјата, и нека почива во мир!:pop:

 

[marcus]

Гледам немате тема смртен случај па да ви отворам. Мене ми почина татко ми и јас не знам како да преболам. Ако има некој чаре, нека кажува побрзо!:pop::pop::pop:

Од искуство(татко ми почина пред 3 години) можам да кажам дека првичниот стрес не толку тежок ..како оној кој следува(барем така беше за мене)...кога ќе помнинат месец-два и кога навистина ќе те помине "бурата"..тогаш доаѓа она потешкото време..кога ја имаш целата слика и сознанието дека си изгубил дел од себе..дека понатаму се што ќе ти останат се разни спомени на настани и предмети..
Сепак морам да признам дека животот и семејството прават тоа да го оставиш зад себе..едноставно мораш..не знам колку години имаш...но нема ништо подобро од подршката од семејство и пријателите...
Ако си верничка тогаш тука е и Бог и ветувањето дека еден ден повторно ќе го видиш..:smir:

 

[ТЕРМИНАТОР]

Нормално дека тоа не е мала работа.Тешко е и многу болно,но сепак мора да се продолжи понатака и да се најде некое решение за да се преболи.

 

[DonJas]

Гледам немате тема смртен случај па да ви отворам. Мене ми почина татко ми и јас не знам како да преболам. Ако има некој чаре, нека кажува побрзо!:pop::pop::pop:

За моментално, привремено чаре - алкохол
За понатака, поддршка од блиските, и време, нема да биде во брзо време, ама ке биде..
Сочуство..

 

[Alley]

Животот продолжува, така да мораш и ти!
Чаре обиди се да не мислиш на тоа, или коа веке мислиш на него, гледај да си со некој близок, каде ке може да ги свртите муабетите на секавања и на добрите мигови со него, тоа можеби ке ја ублажи болката до некаде!

ПС. Нека му е лека земјата, и нека почива во мир!:pop:

Грешка си, со сеќавањето на добрите мигови се растажуваш многу повеќе, барем така беше кај мене.

Првите 3-4 години не давав муабет да се прави пред мене за него, едноставно беше ПРЕМНОГУ БОЛНО да слушам.
И сега кога некогаш ми стане тешко, само се присетам на некои лоши моменти со него, не ме пуштал да излезам, не сакал да ми купи нешто, ме карал за школото... колку да ми помине тагата во моментот, после седнувам пред ПЦ и гледам некоја комедија
Со текот на времето се брише болката т.е. се навикнуваш на неа

 

[superstarpizza]

Грешка си, со сеќавањето на добрите мигови се растажуваш многу повеќе, барем така беше кај мене.

Првите 3-4 години не давав муабет да се прави пред мене за него, едноставно беше ПРЕМНОГУ БОЛНО да слушам.
И сега кога некогаш ми стане тешко, само се присетам на некои лоши моменти со него, не ме пуштал да излезам, не сакал да ми купи нешто, ме карал за школото... колку да ми помине тагата во моментот, после седнувам пред ПЦ и гледам некоја комедија
Со текот на времето се брише болката т.е. се навикнуваш на неа

Тоа е тоа на секому различно.
Јас другар загубив, другар кој бевме неразделни 20 години.
Кога ке ме фати таква некоја тага, замо се присетувам на некоја добра случка шо сме ја имале заедно. Колку толку го губам она чуство од страв и тага!

 

[delfybuba]

Гледам немате тема смртен случај па да ви отворам. Мене ми почина татко ми и јас не знам како да преболам. Ако има некој чаре, нека кажува побрзо!:pop::pop::pop:

Искрено сочуство:cry::cry:
Незнам како да ти помогнам...но времето лечи се.
Не се измачувај,продолжи понатаму,живеј...
Секогаш ке имаш грутка на срцето,но со тек на времето ке избледне.
Биди храбар/а и прифати ја вистината и реалноста.

 

[Alley]

Тоа е тоа на секому различно.
Јас другар загубив, другар кој бевме неразделни 20 години.
Кога ке ме фати таква некоја тага, замо се присетувам на некоја добра случка шо сме ја имале заедно. Колку толку го губам она чуство од страв и тага!

Епа ако се присетувам на убавите моменти со татко ми, буквално ке си умрам од болка. Првата мисла што ми иде на ум е ЗОШТО МОРАШЕ МОЕТО ПРЕКРАСНО ДЕТСТВО ДА ЗАВРШИ ВАКА? Продолжува со:
Зошто баш мојот татко? ЗОшто во мојата фамилија да се случи таква трагедија, зарем му сметаше на некој нашата среќа? Што му имам грешено на господ за така да ме казни, да морам преку ноќ да пораснам и наместо да уживам во детството, да морам да се однесувам како возрасна. Зошто се се случи како гром од ведро небо, без никаква најава?

Се појавуваат еден куп прашања кои немаат одговор, барем тогаш немаше одговор за мене, 12 годишно дете

И затоа одбивам и да мислам на таа тема, кога почнат мислите сами да одат во таа насока, земам весник, читам вицови, пуштам смешен филм, живеам во филмовите, едноставно се лажам себеси за да преживеам

 

[superstarpizza]

Епа ако се присетувам на убавите моменти со татко ми, буквално ке си умрам од болка. Првата мисла што ми иде на ум е ЗОШТО МОРАШЕ МОЕТО ПРЕКРАСНО ДЕТСТВО ДА ЗАВРШИ ВАКА? Продолжува со:
Зошто баш мојот татко? ЗОшто во мојата фамилија да се случи таква трагедија, зарем му сметаше на некој нашата среќа? Што му имам грешено на господ за така да ме казни, да морам преку ноќ да пораснам и наместо да уживам во детството, да морам да се однесувам како возрасна. Зошто се се случи како гром од ведро небо, без никаква најава?

Се појавуваат еден куп прашања кои немаат одговор, барем тогаш немаше одговор за мене, 12 годишно дете

И затоа одбивам и да мислам на таа тема, кога почнат мислите сами да одат во таа насока, земам весник, читам вицови, пуштам смешен филм, живеам во филмовите, едноставно се лажам себеси за да преживеам

Нема шо да се лажеш, така морало да биде.
Сите ке умреме, е сега некој порано некој покасно!
Затоа мора да се соочиме со тоа, дека “тој некој“ го нема!

 

[Alley]

Нема шо да се лажеш, така морало да биде.
Сите ке умреме, е сега некој порано некој покасно!
Затоа мора да се соочиме со тоа, дека “тој некој“ го нема!

Но додека да ја сватиш таа реченица, ти треба време
Заклучок, времето лечи се, болката се намалува со текот на времето, сликите избледнуваат...

Но потребни се минимум 2-3 години човек да се соземе

 

[Annabel]

Тешко е навистина...и болно и мачно да се справуваш со смртта на својот татко.Не знам во какви односи си била,но за мене тоа претставуваше загуба на оној кој ме водеше низ животот и ми помагаше при созревањето.На некој начин загубив голем дел од самата себе.
Нормално е смртта да влијае на твоите емоции но најважно од се е да ја прифатиш болката и фактот дека нема да бидеш иста после загубата на твојот татко-тоа е најнормална појава.
Добро си постапила што си побарала мислење на форум,ти препорачувам што е можно поотворено да разговараш за ова и со твоите најблиски и пријатели.Тие знаат дека ова за тебе е тежок период и споделувањето на емоции ќе ти помогне многу верувај ми.Битно не се заклучувај во себе,плачи,тагувај,зборувај за тоа...имаш целосно право на тоа...
Сигурно и е тешко и на твојата мајка.Како што тебе ти треба поддршка истото важи и за неа.Доколку си сама(немаш браќа или сестри) сега е моментот кога треба да бидеш најблиску до твојата мајка и да знаете дека си се имате една со друга и дека заедно ќе го пребродите ова.
Доколку имаш повеќе потешкотии и едноставно не можеш да го прифатиш фактот дека си го изгубила својот татко( не е фер знам,и мене ми недостига премногу и не поминува ден да не помислам на него,но ете...има нешто посилно од нас,нешто на кое не можев ниту јас,ниту ти да влијаеме) побарај професионална помош.Не е срамота,најнормално е и може многу да ти помогне и да ти влијае на начинот на кој ќе размислуваш понатаму за смртта на своите најблиски.
Споменот за твојот татко секогаш ќе остане.Зборувај за тоа колку бил прекрасен човек(знам дека сега е тешко,но со тек на време ќе можеш послободно да зборуваш и да се потрудиш да ги сочуваш најубавите спомени со него).
Како што поминува времето начинот на којшто ја изразуваш тагата ќе се промени,за на крај да остане она топло чувство во срцето секогаш кога и да помислиш на него или кога ќе видиш негова слика во албумот.
Знај дека секогаш си била и ќе останеш дете на својот татко за кој не се сомневам дека те сакал премногу и иако го нема верувај ми дека сепак останувате поврзани и секогаш ќе го чувствуваш во себе каде и да одиш,што и да правиш....тој е со тебе.Дозволи им на другите да дознаат од тебе колку прекрасен човек бил твојот татко и сподели ги убавите спомени со него и со другите.
За крај Бог нека го прости,нека му е лесна земјата и знај дека додека твоето срце чука и се сеќава на него и тој сеуште живее.

Ти посакувам се најубаво.

 

[renate]

Prvo da ti izrazam socustvo iako ne te poznavam.Mene mi pocina majka mi pred devet godini i toa bese vistinski sok za mene bidejki jas sum edinka i bev mnogu povrzana so majka mi dodeka so tatko mi bevme na ratna noga sekogas.Ama ete gospod ti go zema toj sto najmnogu ti treba i se ucis da zivees i bez nego.Vo prvo vreme t.e prvata godina mi bese nezamislivo da ne otidam na grobista i mi bese tesko no poleka kako odminuvase vremeto se leci bolkata i gubi zivotot prodolzuva.I ete sega zboram bez nikakva taga ili bolka.Da ne me razberes pogresno ne deka ne si ja sakam majka mi no si se custvuvam kako da si e ziva a ne deka nema da ja vidam nikogas poveke.Bolkata i haosot koj go custvuvas nemoze da pomine taka brzo i da sakas no so vreme ke svatis deka moras da prodolzis da zivees ti ponataka i koga ke go prifatis toa kako fakt ke ti bide polesno.Se samo ke si dojde.Ne si ni prv ni poleden slucaj sto si izgubila roditel.Ti posakuvam se najdobro:smir:

 

[Mrs. Vedder]

Нема чаре, само време...Никогаш нема да заборавиш и да станеш индиферентна кон таков настан, али времето ќе ти ја ублажи болката или подобро да се изразам ќе те навикне на моменталната ситуација и болката ќе ја нема истата тежина но сеуште ќе боли.
Посебно тешко е во ваква ситуација...Имам загубено другар, единственото суштество што го чувствував како брат и чие отсуство ми крати доза од секој среќен момент или барем кога ќе помислам дека сум среќна.
Има ли потреба од веќе познатата клише реченица "Life goes on."? Колку и да е клише, пак ќе ти кажам после таа разделба треба да ти останат во меморија сите убави настани и моменти проживеани покрај таа личност и можноста да ја делиш радоста со него, не му придавај значење на начинот на кој престанало тоа.
Сите ние сме само кираџии на планетата Земја, нашето престојување има рок, кај некој подолг-кај некој пократок, али сепак заминуваме кога ќе отчука часовникот.
Таа иронија и суровост во животот е доста ебено покварена и неизбежна, прими сочуство и никако не го ставај на пауза својот живот...cuz life sucks, but is still good!

 

[ogledalo]

Гледам немате тема смртен случај па да ви отворам. Мене ми почина татко ми и јас не знам како да преболам. Ако има некој чаре, нека кажува побрзо!:pop::pop::pop:

vremeto toa leci mnogu raboti.
sega zavisno i karakterot ama voglavno vremeto leci sve.

za vo prvo vreme nekoja aktivnost koja ke e povrzana nadvor od domot ne e losa.