Еден од моите омилени филозофи.
Мојата омилена приказна е приказната за љубовта од Платон (можеш да ја најдеш во неговата книга „За љубовта“ или некаде е „Гозба“, „Пир“ и не знам како уште). На таа гозба се собрани повеќе пријатели, старогрчки хедонисти(моја забелешка), и дискутираат на тема љубов. Приказната која мене најмногу ми се допадна е следнава ---
---Некогаш одамна луѓето биле многу моќни суштества. Тие имале две глави, четири раце и нозе, големо срце и душа, биле весели, среќни задоволни од себе. Не се грижеле за ништо затоа што имале и можеле се. Често им се спротивставувале на боговите ако не се согласувале со нивните одлуки. Тоа почнало да ги загрижува боговите кои сакале да имаат целосна контрола. Затоа боговите се договориле меѓусебно да сторат нешто со што би го спречиле тоа самоволие на луѓето и би ги направиле ранливи и послушни. Одлучиле да ги пресечат на две половинки и тие половинки да ги расфрлаат низ светот. Речено-сторено.Оттогаш секоја половинка скита низ светот во потрага по својата изгубена половинка за да може да се чувствува комплетно, среќно и задоволно. За да може да се чувствува моќно и неговото постоење да има смисол. Потребата од тоа чувство на комплетност, потребата од спојување со својата изгубена половинка – тоа е љубовта!Го обожавам Платон. Не само поради оваа приказна, има тој многу убави теории. Една од нив е и „Алегоријата за пештерата“. Но за неа во друга прилика.
Малку повеќе и за Платон. (427-347 год.п.н.е.) Сократов ученик.
Основач на академијата. Поборник за истовремено физичко и духовно усовршување. Во здраво тело-здрав дух.
Во неговата филозофија поимите добиваат форма на посебни, независни од човекот како субјект идеи. Светот кој е видлив е само несовршен одраз на материјалните нешта. Секоја идеа, според него, е вечна и во себе идентична, причина и последица на се постоечко што никогаш не може да ја достигне самата идеа. Предмет на истражување на правата наука, предмет на знаењата, не можат да бидат променливите материјални облици, туку само чисти апстрактни поими, односно идеите.
Суштината на нештата, изразена во идеите, може да се спознае само со разумот и треба да се разликува од појавите кои ги забележуваме со сетилата. Во средината помеѓу разумните сознанија на идеите и сетилните забвелешки стои математичкото мислење кое Платон го смета за подготовка за филозофијата. Геометриските облици и бројките се посредници помеѓу сетилниот свет и светот на идеите.
Мојата омилена приказна е приказната за љубовта од Платон (можеш да ја најдеш во неговата книга „За љубовта“ или некаде е „Гозба“, „Пир“ и не знам како уште). На таа гозба се собрани повеќе пријатели, старогрчки хедонисти(моја забелешка), и дискутираат на тема љубов. Приказната која мене најмногу ми се допадна е следнава ---
---Некогаш одамна луѓето биле многу моќни суштества. Тие имале две глави, четири раце и нозе, големо срце и душа, биле весели, среќни задоволни од себе. Не се грижеле за ништо затоа што имале и можеле се. Често им се спротивставувале на боговите ако не се согласувале со нивните одлуки. Тоа почнало да ги загрижува боговите кои сакале да имаат целосна контрола. Затоа боговите се договориле меѓусебно да сторат нешто со што би го спречиле тоа самоволие на луѓето и би ги направиле ранливи и послушни. Одлучиле да ги пресечат на две половинки и тие половинки да ги расфрлаат низ светот. Речено-сторено.Оттогаш секоја половинка скита низ светот во потрага по својата изгубена половинка за да може да се чувствува комплетно, среќно и задоволно. За да може да се чувствува моќно и неговото постоење да има смисол. Потребата од тоа чувство на комплетност, потребата од спојување со својата изгубена половинка – тоа е љубовта!Го обожавам Платон. Не само поради оваа приказна, има тој многу убави теории. Една од нив е и „Алегоријата за пештерата“. Но за неа во друга прилика.
Малку повеќе и за Платон. (427-347 год.п.н.е.) Сократов ученик.
Основач на академијата. Поборник за истовремено физичко и духовно усовршување. Во здраво тело-здрав дух.
Во неговата филозофија поимите добиваат форма на посебни, независни од човекот како субјект идеи. Светот кој е видлив е само несовршен одраз на материјалните нешта. Секоја идеа, според него, е вечна и во себе идентична, причина и последица на се постоечко што никогаш не може да ја достигне самата идеа. Предмет на истражување на правата наука, предмет на знаењата, не можат да бидат променливите материјални облици, туку само чисти апстрактни поими, односно идеите.
Суштината на нештата, изразена во идеите, може да се спознае само со разумот и треба да се разликува од појавите кои ги забележуваме со сетилата. Во средината помеѓу разумните сознанија на идеите и сетилните забвелешки стои математичкото мислење кое Платон го смета за подготовка за филозофијата. Геометриските облици и бројките се посредници помеѓу сетилниот свет и светот на идеите.
