Моралот и хедонизмот

[Antagonist]

Значи вака, да пробам да го ставам муабетов во неколку реченици.односно да апстрахираме.
Среќата (дали некој смета дека неговиот животот е убав/добар или не) се изградува врз задоволствата што самиот поединец ги доживува.
е сега,
незначи дека секое задоволство ќе не направи среќни и не секое задоволство е хедонистичко.
ако некаде грешам кажете , па дајте да направиме некоја убава и симпатична дефиниција од целиов муабет.

 

[JASMIN]

Хедонизмот постојано бара пријатност, задоволства, нему инстинктите му се во основа, а тие го познаваат субјективното, сетилното, несвесното.

Моралот во основа ја има религијата, забраните, а го донела свеста. Што е многу парадоксално ако се земе денешниот човек кој ја отфрла религијата како израз на пониска свест.


Во антички времиња, кога луѓето живееле примитивно, сплотени со природата, со животните, и еден со друг, не постоеле забрани. Војувале, ги кршеле черепите на непријателите и им ја пиеле крвта, на жртвеник ги ставале своите деца и ги убивале. Промискуитетот, педофилијата, инцестот, голотијата го немале истото значење како денеска, тие ја немале таа перцепција; грешноста, срамот како чувство не постоел во истата смисла како денеска. Тие биле само начин на живот.


А сепак, пример цивилизации како Египет, како Маите и Ацтеките- кој може да претпостави што би постигнале ако би продолжиле да постојат?
Но дошла свеста, забраните, религијата, а со нив и моралот.

За зрел човек моралноста е многу повеќе од забрана; таа е свесност и избор како и среќата. Таа е чувство кое е многу посложено од сетилна задоволеност и она што значи хедонизам.

 

[Сатори]

Не можеме да кажеме дека секое задволство нема да не направи среќни бидејќи секое задоволство само по себе токму тоа е, а примарна цел на задоволството е среќата.
Како може да не бидеш среќен ако си задоволен, не зборуваме за тоа дали трае 5 или 10 минути.
И да, не секое задоволство е хедонистичко, во право си.Јас пушам по кутија на ден па во тоа не гледам хедонизам.
Во врска со тоа што го кажа Јасмин, па добро зар не се сетилното, потсвесното, инстиктивното оние работи кои човекот го прават човек, оној внатрешниот вистинскиот дел од него кој не е прилагоден за да се вклопи во општеството, сите правила кои не би постоеле ако не сме биле подложени на таканаречен процес на „социјализација“ од своето раѓање.
Општеството си има свои правила, некои од нив се добри, некои од нив се лоши, некои се престроги, додека некои се варварски.
Моралот и етиката се наметнати, дури и да речеме изборни (иако на крајот сите ги прифаќаме) нема голема филозофија во нив, имаш поставени правила кои треба да се следат.
Дури ги имаме и како предмети и ги изучуваме по учебник, затоа што тоа е најдобриот начин да научиме што е добро?
Масовно убиство на индивидуализмот.Сериски броеви.
Затоа среќата и хедонизмот се толку битни, од време на време можат да не потсетат дека има работи кои ни пружаат малку повеќе задоволство а сепак се не идентични како тие на сите останати.

 

[Nemiseverue]

И да, не секое задоволство е хедонистичко, во право си.Јас пушам по кутија на ден па во тоа не гледам хедонизам.

Токму тоа е хедонизмот. Знаеш дека тоа те убива ама сепак го правиш. Добрата работа е што не повредуваш некој друг освен себе. Ама е дефинитвно вистински пример за личен хедонизам...

 

[The Mummy]

Ако живееш раководејќи се само по моралот тогаш тешко е дека можеш да бидеш целосно среќен бидејќи барем еднаш во животот ќе посакаш или ќе помислиш на нешто што не е морално добро.Така да неопходно е некогаш да се придржиш до хедонизмот но секако тоа не смее да биде секогаш и во секоја ситуација бидејќи така може да се повредат другите околу тебе и тоа од хедонизам ќе премине во егоистичност,самољубие и скржавост.

 

[Bacillus gagous]

Токму тоа е хедонизмот. Знаеш дека тоа те убива ама сепак го правиш. Добрата работа е што не повредуваш некој друг освен себе. Ама е дефинитвно вистински пример за личен хедонизам...

Еве од погорниов исказ се гледа дека некогаш во определни ситуации и случаи хедонизмот е етички квалификуван како добра работа.

 

[JASMIN]

Не можеме да кажеме дека секое задволство нема да не направи среќни бидејќи секое задоволство само по себе токму тоа е, а примарна цел на задоволството е среќата.
Како може да не бидеш среќен ако си задоволен, не зборуваме за тоа дали трае 5 или 10 минути.
И да, не секое задоволство е хедонистичко, во право си.Јас пушам по кутија на ден па во тоа не гледам хедонизам.
Во врска со тоа што го кажа Јасмин, па добро зар не се сетилното, потсвесното, инстиктивното оние работи кои човекот го прават човек, оној внатрешниот вистинскиот дел од него кој не е прилагоден за да се вклопи во општеството, сите правила кои не би постоеле ако не сме биле подложени на таканаречен процес на „социјализација“ од своето раѓање.

Па не знам дали сетилното, инстинктот итн го прават човека човек, но тие се дел од нас...не секогаш сме свесни за тоа. Дали е тоа нашиот вистински дел, ни во тоа не сум сигурна, но сигурно знам дека со него сме целосни. Тоа што Египјаните го имале, е поголема сврзаност со инстинктот и несвесното, за разлика од нас.

Како можеш да не бидеш среќен ако си задоволен? Многу лесно.
За разлика од среќата, задоволството е многу едноставно, среќата е комплексна. Можеш се’ да имаш, доволно сон, храна, пиење, секс, сетилно, физички си задоволен... Се’ што ќе посакаш.
Дали ќе се чувствуваш среќен, исполнет? Не секогаш луѓето ќе ти кажат да.

Но сепак, природно е човекот да трага по задоволства.
А ако се поврзе со етика, што е садизмот на пример, какво задоволство е тоа?

 

[dejan_k]

јас сум за морален хедонизам!човекот е премногу слаб за да се откаже од оние работи во кои ужива!но сепак секое уживање треба да се подреди според моралните вредности кои ги поседува личноста!што значи:уживање со мера!:pos2:

 

[protivpropaganda]

Да, да се разбираме, само јас морам да тргнам од сама себе за да зборувам за нешто и од мојата перцепција, мене задоволството ми е страшно многу битно затоа што тоа ми е единствен пат кон среќа.
Барем единствениот кој до сега сум го открила, да направам нешто за некој друг, да направам нешто за себе, за мама и за тато се тоа ме прави задоволна, напоредно со тоа и среќна.

Лејди Сатори,
Се подразбира дека мораш да тргнеш од себеси бидејки доживувањето на задоволство е индивидуална работа и нема ништо лошо во тоа се` додека не се направи лошо, нели? Сепак во нашето општество постојат колективисти кои радо би те наместиле во нивниот аршин на однесување т.е. да те контролираат.

Тоа што за тебе претставува задоволство за други е трошење на време. Ова, кажаново, многу повеќе важи за среќата.
Болдираното укажува на потрага по личната среќа, но никако на хедонизам!!!
Дали правиш разлика помеѓу:
1. Живеам за да јадам
2. Јадам за да живеам

Првата реченица е хедонизам!!! Потрага исклучиво по задоволство.

Повторно се тоа има смисла, но „целата ги оправдува средствата“, не?
На некои од нас начинот им е важен, не некои не.:smir:

Дали можеш да се сетиш на пример каде што зли средства создаваат благородни цели?
Средствата не секогаш се оправдани.




На темава има форумџии кои слободата ја сфаќаат погрешно. Тие ја сфаќаат како нешто што им дозволува да прават што сакаат без да подразмислат дека доколку секој прави што сака тогаш сите ќе бидеме на немилост на посилниот и посуровиот кога тој ќе прави што сака, нели?
Од овде произлегува несфатливата критика на моралот. Се оди до тој степен да се тврди дека не постои или пак дека се сменети моралните вредности што апсолутно не е точно.
Патем, без тој нормативниот морал сите ние сме во опасност да си ја изгубиме нашата слобода и да дојде до суровиот систем на уредување на власт на посилниот врз послабиот.

 

[Sussaro]

Не се сеогласувам дека хедонизмот е секогаш деструктивен. Човекот цел живот е роб на предмети, појави и процеси уживањето е стрес-терапија. Од одамна најсуштинските морални принципи се кодифицирани во законски регулативи. И двата поима се субјективистички односно се толкуваат не се дефинираат дури и нормативниот морал којшто варира од варијабли како религија, националност, раса итн.

Моралот е темел на прогресот на заедницата. Хедонизмот е темел за индивидуалната среќа. Битен е балансот.

 

[Сатори]

Индивидуален морал и личен хедонизам, свиткани под малку посилните правни норми и воала концепт за среќа.
Не баш ... али добро.
Ако мораат да се прифатат сите тие горе наведени објаснувања можеби и би имало смисла.

 

[Goddess of Chaos]

Што и да е, но без хипокризија.
Ако сме опсесивни хедонисти, ќе си признаваме дека сме такви, нема потреба да се преправаме дека навистина живееме според принципиелни и утврдени морални правила.
Ако противностите во нашите емоции и разумни сигнали се пресилни, мора да се одбере една страна, инаку доаѓаме до непотребно измачување за некакви ситни успеси.
А може да се направи и просечен фин баланс, но сепак има луѓе што си ја чукаат главата дека така би биле премногу просечни и би им било досадно кога би биле урамнотежени (!).
Избор - индивидуален.

 

[ada]

Не може да се збори за хедонизам, а да не се спомене Епикур(од каде што потекнува хедонизмот), па ако се земе тоа филозофско учење во предвид, самиот наслов на темата е контрадикторен. Хедонизмот во никој случај не му се спротиставува на моралот. Она за што тука се дискутира може да се нарече сладострастие, егоизам, похота и сл. наспрам морал, но не и хедонизам версус морал.
Основниот постулат на хедонизмот како филозофско учење е:"Најголемото добро е желбата, а најголемото зло е болката".Знаејќи го само ова многу лесно е да се извлече погрешен заклучок дека хедонизмот е исто што и задоволување на страстите и себичната потреба за лично удоволување на желбите без да се осврнеме на другите околу нас и на последиците од нашите постапки. Но, ако малку се информираме за хедонизмот како за филозофско учење ќе видиме дека тоа у најмала рака нема благе везе со неговата суштина.
Затоа што самиот Епикур велел дека резултатот од чинот кој задоволува одредена наша желба, мора секогаш да се мери преку неговите евентуални попратни дејствија. Прост пример...Ти се јаде чоколадо, идеш и купваш 300 грама и ги јадеш одеднаш. Она што ќе следи е лошење и повраќање. Или па сакаш да си пројдеш весела вечер, идеш се препијуваш со алкохол, си трошиш џепарац за целиот месец, и као врв повраќаш врз јакната на твојот другар. Тоа не е хедонизам, него безумност, похлепа, итн. На таквите задоволства хедонистите не би ни плукнале, затоа што сметале дека чинот кој носи задоволство на краток рок е безначаен во споредба со чинот кој носи поголемо, помоќно и задоволство на подолг рок.
Уште повеќе, за хедонистите, ужување не претставуваат само сетилните задоволства. Тие се всушност многу ниско на скалата на хедонистите. Она што се вреднува кај нив се нештата како пријателство, уметност, верност и сл. А меѓу најважните се прибраноста, воздржаноста и смиреноста на духот. И баш тие најмногу помагаат да се избегне болката.
Значи под хедонизам не се подразбира безглав, стихијен, хаотичен и себичен нагон за задоволување на личните потреби, туку една рамнотежа и умереност во се, за да би можеле да бидеме среќни и да ја избегнеме болката. Штом моето задоволство му причинува незадоволство или болка на оној до мене, тогаш според мерилата на хедонистите јас сум на погрешен пат.
Затоа хедонизмот на никаков начин не се коси со моралот, и темата вака поставена не е оправдана филозофски.
Но ако се зема како референтен поим колоквијалното(извитоперено, да нагласам) значење на хедонизмот кое се поистоветува со инстиктивно и егоистично задоволување на нагоните, тогаш и има некој смисол. Само во тој случај е од теоретски и филозофски аспект погрешно формулирана темава.

 

[Fabullous_178]

Што и да е, но без хипокризија.
Ако сме опсесивни хедонисти, ќе си признаваме дека сме такви, нема потреба да се преправаме дека навистина живееме според принципиелни и утврдени морални правила.
Ако противностите во нашите емоции и разумни сигнали се пресилни, мора да се одбере една страна, инаку доаѓаме до непотребно измачување за некакви ситни успеси.
А може да се направи и просечен фин баланс, но сепак има луѓе што си ја чукаат главата дека така би биле премногу просечни и би им било досадно кога би биле урамнотежени (!).
Избор - индивидуален.

Па нема ли да им биде досадно?...Ма насекаде се труби идеалот на урамнотежен,стабилен живот...А каков е тој?...Никој не знае.Некој поставил некоја си норма за тоа,сите ја следат како слепи а никој не знае што значи тоа.
Зошто животот да не ни биде една голема потрага по задоволство?...Што би била инаку неговата цел?...Веке свативме дека неможеме никогаш да ги одговориме фундаменталните прашања,премногу сме назад за да го направиме тоа,значи.зошто да не правиме нешто за што сме очигледно најспособно...да бараме задоволство.
Инаку секој може да си се фрли на работа,да си го потроши својот живот на тоа и да умре жалејки за пропуштените шанси.Во право си-изборот е индивидуален.

 

[Nemiseverue]

Не може да се збори за хедонизам, а да не се спомене Епикур(од каде што потекнува хедонизмот), па ако се земе тоа филозофско учење во предвид, самиот наслов на темата е контрадикторен. Хедонизмот во никој случај не му се спротиставува на моралот. Она за што тука се дискутира може да се нарече сладострастие, егоизам, похота и сл. наспрам морал, но не и хедонизам версус морал.
Основниот постулат на хедонизмот како филозофско учење е:"Најголемото добро е желбата, а најголемото зло е болката".Знаејќи го само ова многу лесно е да се извлече погрешен заклучок дека хедонизмот е исто што и задоволување на страстите и себичната потреба за лично удоволување на желбите без да се осврнеме на другите околу нас и на последиците од нашите постапки. Но, ако малку се информираме за хедонизмот како за филозофско учење ќе видиме дека тоа у најмала рака нема благе везе со неговата суштина.
Затоа што самиот Епикур велел дека резултатот од чинот кој задоволува одредена наша желба, мора секогаш да се мери преку неговите евентуални попратни дејствија. Прост пример...Ти се јаде чоколадо, идеш и купваш 300 грама и ги јадеш одеднаш. Она што ќе следи е лошење и повраќање. Или па сакаш да си пројдеш весела вечер, идеш се препијуваш со алкохол, си трошиш џепарац за целиот месец, и као врв повраќаш врз јакната на твојот другар. Тоа не е хедонизам, него безумност, похлепа, итн. На таквите задоволства хедонистите не би ни плукнале, затоа што сметале дека чинот кој носи задоволство на краток рок е безначаен во споредба со чинот кој носи поголемо, помоќно и задоволство на подолг рок.
Уште повеќе, за хедонистите, ужување не претставуваат само сетилните задоволства. Тие се всушност многу ниско на скалата на хедонистите. Она што се вреднува кај нив се нештата како пријателство, уметност, верност и сл. А меѓу најважните се прибраноста, воздржаноста и смиреноста на духот. И баш тие најмногу помагаат да се избегне болката.
Значи под хедонизам не се подразбира безглав, стихијен, хаотичен и себичен нагон за задоволување на личните потреби, туку една рамнотежа и умереност во се, за да би можеле да бидеме среќни и да ја избегнеме болката. Штом моето задоволство му причинува незадоволство или болка на оној до мене, тогаш според мерилата на хедонистите јас сум на погрешен пат.
Затоа хедонизмот на никаков начин не се коси со моралот, и темата вака поставена не е оправдана филозофски.
Но ако се зема како референтен поим колоквијалното(извитоперено, да нагласам) значење на хедонизмот кое се поистоветува со инстиктивно и егоистично задоволување на нагоните, тогаш и има некој смисол. Само во тој случај е од теоретски и филозофски аспект погрешно формулирана темава.

Значи “оваа“ Ада, како знае да те лупне од земја и да те убеди дека немаш два грама мозок тоа е страшно. Али ако, барем мене знае да ме доведе на местото каде припаѓам, а тоа е ниско под неа... што и не е така лошо :kez:

Нови моменти во врска со значењето на зборот хедонизам... кај ми е тефтерчето