Драга,
Дојдов само да ти пишам дека Џимеј би го читал до утре сабајле па какви било бљувотини да напише овде кај тебе.
Би ги дал дури и своите пари за викендашко излегување во кафана за да му ги прочитам расказите.
Честитки
@џимеј за прво издадената книга.
Кога еднаш ќе се пробие мразот, многу полесно е да се пробие и втор пат.
Истото важи и за жените. Кога еднаш ќе "даде", вториот пат е полесно.
Ти посакам да ни "дадеш" уште една(ш), набрзо.
Иначе да пишеш нешто наслов, издавачка куќа, а-у, за каде може да се погледне и купи книгата?
Во последно време, знам дека се поретко те дружам.
Членови како него се причината што сеуште се навраќам и ги листам сега твоите подновени страници.
Во старото руво ми беше некако поубава, естетски не, но квалитативно беше на едно повисоко ниво.
Жалам за тие дамнешни години, и жалам што многу членови кои ги пишуваа твоите страници повеќе не можам да ги најдам овде.
Јас и немам со што да ти се пофалам многу. Животецот ми е непредвидлив и не знам што ме очекува утре.
Можеби и таквите турбуленции ми ја убиваат монотонијата и ми внесуваат свежина во секојдневието.
Од друга страна пак, секој пат кога ќе почувствувам среќа, тука е "шамарот" да ме врати во реалноста, како еден потсетник: "Ти си роден за да страдаш, да патиш и да живееш во меланхолија. Среќата ти е моментален гостин кој само те одржува во живот. Уживај во неа додека трае(ше)."
Деновиве со татко ми знаеме да свртиме по некој "мудар" муабет, за чудо. Обично само се гледаме чат-пат и збориме некои тривијални глупости.
Вечерва беше, знаеш, од оние муабети каде што он збори некоја приказна од младоста која си ја слушнал којзнае колку пати, и секој пат приметуваш како истата си ја надополнува и накитува.
Некако ми фалеа тие приказни за минатото, за животот, за Југославија, за војска, за тоа како ја е*ел на командирот ќерка му...
Вечерва ми раскажа и за една (веројатно непрежалена) љубов која знаеше неколкупати да ја спомене до сега, но не оволку детално.
Пред да замине во војска, му подарила советски часовник, Ракета, веројатно за да ги брои саатите и деновите до следен пат кога ќе ја види. А она, она ќе го чека.
Чекала, чекала, ама не го дочекала. Жена чека 3 дни, така беше, нели?
Ме однесе на таван и почнавме да бараме по старите работи полни со прашина. Го најдовме саатот после 30 минутно мачење.
Не е во добра состојба, за жал, не работи. Решив да го земам и да пробам утре да го поправам. Чисто се сомневам, па затоа имам во план да го носам на саатчија и да прашам колку ќе ме "изгори" за да го курдиса.
Гледам, во гланц состојба таков на Ибеј е 50тина долари, па прашање е и колку ќе вреди да се поправа.
А би го носел.
Стварно би го носел.
Ми вети дека утре ќе ги побараме и ќе ми даде и три фотоапарати, Смена 6/8 и Љубител.
Сега уште да ми го даде и стариот Зенит.
Кога го прашав дали и него ќе ми го даде, се насмевна онака кисело и ми рече:
" Па, твој е. Кога ќе ме цркнеш, а ќе ме цркнеш за брзо, земи го."
Епа цркни,
тато!