- Член од
- 17 јануари 2009
- Мислења
- 2.814
- Поени од реакции
- 4.665
Еве една прекрасна песна од Б. Конески
СТЕРНА
„Ами моите стари зер не се плашат од Стерна што ја правел Марко Крале под Маркови кули, и што ја затнал водата со не знам колку арари со бубаќ и ковани со бруќе колку еден аршин големи, та ја затнал водата и го куртулисал Прилепското поле да не стане како Охридското Езеро.“
М. Цепенков
Ја затнав Стерната со бубаќ,
Со партали,
Со песочиште, со чакалиште,
Со камења, со карпи
Што ги натрупав на дувлото —
Да крепат.
Беше заден час!
Сонот ми скипна.
Во ниедна доба
Сум одел да наслушнам како приидува водата,
Како гргори, грчи и зајачува под земи,
Се лути некому
— А не го разбираш зборот —
Се токми да излезе
Како сура мечка од пештера,
Да потера лов.
Ноќе.
Знаев: трпелива
Таа го чека својот час.
Таа ќе почека да го успие мајка детето,
И лелејката да запре во лулањето,
Елемијата во вртењето,
Таа ќе почека да вечераат орачите,
Да ги сопашат објалата,
Да ги потурат опинците со плева,
Таа ќе почека да згасне последното жарче
Под пепелот,
Последното ѕвонче во трлата да молкне,
И пците да се притајат,
И старците што ги мачи бесоница и кашлица —
Да тивнат.
Да биде глуво и спокојно и темно кога ќе рикне.
Стерната.
Таа го чека само својот час.
Сите спијат,
А само јас буден во трудната ноќ,
Како ајдут на пусија,
Чекам —
Полн од нејзиното подземно бучење,
Сиот намовнат кога за малку ќе молкне —
Зашто тогаш крои најлошо и се присекава.
Ми иде да викам, да мавтам со раце, да будам!
И тогаш решив:
Ја затнав Стерната со бубаќ,
Со партали,
Со песочиште, со чакалиште,
Со камења, со карпи
Што ги натрупав на дувлото —
Да крепат.
Колку ликував
Дека ја задавувам до мртовечко отпуштање,
Дека сè послаб иде нејзиниот глас
Од подземјето,
Како да липа и да моли милост.
Сè повеќе се силев, раскинат од бес,
Со нокти корнев — и мавав и шибав
И толчев, и трупав грамада,
Брзав — да не ѝ се загревам.
А кога запрев, задишен и потен,
И минав со кална рака по челото,
Кога се исправив совсем простум
И вдишив со сета душа воздух и тишина,
Чув —
Некој под земи, далеку, се кикоти,
Како да ја прекрил устата со дланка.
И еве пак е ноќ и пак е ниедна доба.
Сите спијат, а јас го загубив сонот.
Ми бучи стерната в уши како никогаш,
Како да претекла сета во мене,
Овде, в гради,
И по дамарите
Ми приидуваат темните подземни водје
Без починка,
Како јас да ја создавам Стерната
И треба да го изречам нејзиниот збор.
Наслушувам:
Таа расте.
Таа го чека само својот час —
Да биде глуво и спокојно и темно кога ќе рикне,
Ќе се оттиши,
Ќе гргне, да поклопи, да подави, да повлече,
Да се успокои во ширината.
СТЕРНА
„Ами моите стари зер не се плашат од Стерна што ја правел Марко Крале под Маркови кули, и што ја затнал водата со не знам колку арари со бубаќ и ковани со бруќе колку еден аршин големи, та ја затнал водата и го куртулисал Прилепското поле да не стане како Охридското Езеро.“
М. Цепенков
Ја затнав Стерната со бубаќ,
Со партали,
Со песочиште, со чакалиште,
Со камења, со карпи
Што ги натрупав на дувлото —
Да крепат.
Беше заден час!
Сонот ми скипна.
Во ниедна доба
Сум одел да наслушнам како приидува водата,
Како гргори, грчи и зајачува под земи,
Се лути некому
— А не го разбираш зборот —
Се токми да излезе
Како сура мечка од пештера,
Да потера лов.
Ноќе.
Знаев: трпелива
Таа го чека својот час.
Таа ќе почека да го успие мајка детето,
И лелејката да запре во лулањето,
Елемијата во вртењето,
Таа ќе почека да вечераат орачите,
Да ги сопашат објалата,
Да ги потурат опинците со плева,
Таа ќе почека да згасне последното жарче
Под пепелот,
Последното ѕвонче во трлата да молкне,
И пците да се притајат,
И старците што ги мачи бесоница и кашлица —
Да тивнат.
Да биде глуво и спокојно и темно кога ќе рикне.
Стерната.
Таа го чека само својот час.
Сите спијат,
А само јас буден во трудната ноќ,
Како ајдут на пусија,
Чекам —
Полн од нејзиното подземно бучење,
Сиот намовнат кога за малку ќе молкне —
Зашто тогаш крои најлошо и се присекава.
Ми иде да викам, да мавтам со раце, да будам!
И тогаш решив:
Ја затнав Стерната со бубаќ,
Со партали,
Со песочиште, со чакалиште,
Со камења, со карпи
Што ги натрупав на дувлото —
Да крепат.
Колку ликував
Дека ја задавувам до мртовечко отпуштање,
Дека сè послаб иде нејзиниот глас
Од подземјето,
Како да липа и да моли милост.
Сè повеќе се силев, раскинат од бес,
Со нокти корнев — и мавав и шибав
И толчев, и трупав грамада,
Брзав — да не ѝ се загревам.
А кога запрев, задишен и потен,
И минав со кална рака по челото,
Кога се исправив совсем простум
И вдишив со сета душа воздух и тишина,
Чув —
Некој под земи, далеку, се кикоти,
Како да ја прекрил устата со дланка.
И еве пак е ноќ и пак е ниедна доба.
Сите спијат, а јас го загубив сонот.
Ми бучи стерната в уши како никогаш,
Како да претекла сета во мене,
Овде, в гради,
И по дамарите
Ми приидуваат темните подземни водје
Без починка,
Како јас да ја создавам Стерната
И треба да го изречам нејзиниот збор.
Наслушувам:
Таа расте.
Таа го чека само својот час —
Да биде глуво и спокојно и темно кога ќе рикне,
Ќе се оттиши,
Ќе гргне, да поклопи, да подави, да повлече,
Да се успокои во ширината.