Драга,
Остај ти тоа шегите дека Мекдоналдс доаѓа во Скопје, јас едни јуфки не можам раат да изедам.
Први април, надвор Брајтонски воздух, ко божем сум била во Брајтон. Без музика нема да преживеам. Вчера во полусон си замислував некои бизарни патувања, надеж за некое потопло место за моиве пулсни точки. Се гледам во огледало - две брчки на чело потврдени.
Ми се повраќа од чувството на недореченост. На собирање туѓ страв и сеење немир. Што ми беше убаво кога воопшто немав намери. Сега имам. И имам главоболки. Се тешам со случувањата. Имам цела палета емоции за сликање, а мене ми се плаче под туш, ко во просечна романтична комедија во која главниот лик е размазено непродуктивно битие.
Земам длабок воздух и организирам дисциплинирано дишење. Кога одев на јога пред сто години сфатив дека толку сум изместена, што спори движења ме плашат дека не постојам.
Денес попладне ќе правиме фотосесија со лагата. Идејата е Алиса во земјата на чудата. Набавив точкести хулахопки, џемпери со психотични ликови, чајни колачиња и сервис за чај. Ме мрзи да се смешкам. Ме нервира да се објаснувам и исповедам. Да лажам. На први април не сакам да лажам. Утре може. Утре се’ ќе може. И онака ќе бидам втора смена на работа и ќе се отсечам од целиот свет, ќе читам јапонска поезија и ќе се претворам во желка од оригами.
Целта на сето мое кукање е дека тој се извади од памет.
А јас нит змеј, нит пиштол извадив.
Извадив љубов од џебови, од комори.
Ама, ајде. Долга е оваа приказна, а кратки се нозете на лагата.
Дишам длабоко и си ја слушам песнава од Boyhood:
https://www.youtube.com/watch?v=mHeK0Cwr9sg
Не сакам да бидам херојка.
Сакам да живеам ко човек.
М.