Повеќето на кои не им се допадна, како аргумент даваат дека нема поента филмот, нема што да се сфати, и не е логичен. Еве го моето објаснување, односно доживување на филмов.
Прво, во Меланхолија воопшто не е битна апокалипсата. Апокалипсата е само дадена ситуација, каде под одредени околности се појавуваат посакуваните емоции кои ги обработува филмот. Планетата, која не за џабе се вика Меланхолија, е симболика на психичката состојба на Џастин, и во филмот се гледа дека таа се индентификува со планетата (кога лежи покрај водата гола) . Емоционалната состојба на меланхолија почнува со мали промени на опаднато расположение (кога Џастин ја приметува планетата), па може да дојде до депресија каде се карактеристични суицидални напади, што се симболизира со апокалипсата.
Самото тоа што филмот е поделен на два дела, кои го носат името на сестрите кажува дека во првиот дел треба да се фокусираш на Џастин, а во вториот на Клер, не на се друго околу нив.
Заедничко за двете е тоа што нормално, растени се во слични околности, со родители со избегнувачки стил на врзување. Џастин е иста како нејзините родители, Клер, е посесивно врзана, ова го имаат научено од родетилите. Причините за одредена состојба, може и да се побитни од самата состојба, и треба да се потенцираат. Затоа Клер неколку пати кажува како ја мрази Џастин, а сепак има негувателска улога спрема неа, а Џастин се обидува да ја одалечи Клер од себе, а пак останува со неа.
Меланхолија ја разработува дијалектиката на чувствата, односно како една емоција може да се толкува и како лоша и како добра. Затоа не треба ги анализираме дијалозите, ниту случувањата, туку како тие се рефлектираат на ликовите.
