Збориме за сите нив, бидејќи во Куранот Мухамед им вели на верниците да се придржуваат до сите нив, а не само до Инџилот.
"О верници, верувајте во Аллах, и во пејгамберот Негов и во Книгата која ја објави на пејгамберот Свој
и во секоја книга која ја објави порано." (
Сура 4:136, Куранот)
"О следбеници на Книгата, вие не сте ништо додека не се придржувате
кон Теврат и кон Инџил и кон она што ви е објавено од Господарот ваш." (
Сура 5:68, Кyранот)
Епа како тогаш Мухамед им вели на верниците да се придржуваат до Тевратот, кога ти велиш дека тој бил изменет? И тоа пази, ова Мухамед го вели во 7ми век, а Мојсеј живеел во 15 век пред наша ера, значи цели 20 века Тевратот се препишувал, постоеле илјадници копии во секоја генерација, го имало во секој синагога низ тие 20 века, го имало дури и во врмето на Мухамед и оп, после тоа го снемува, ги снемува сите копии, сите траги од него, сите цитирања за него и останува само „модифицираната“ верзија - добропознатата и општо прифатена Тора која што не е спорна ниту во Библијата, ниту во Танакот (еврејскиот канон на стариот завет), ниту во масоретските списи, ниту во Кумранските списи (чија старост се проценува 2-3 век пред наша ера), ниту во грчкиот превод на стариот завет (Септуагинтата), ниту во најраниот латински превод на Библијата (Вулгатата) итн. Секаде си фигурира таа класична Тора (според тебе модифицирана), а ни трага ни глас од тој мистериозен Теврат кој скришно во некоја пештера веројатно се препишувал цели 20 векови и бил присутен во времето на Мухамед и после пак го снемало
Абе пријател. Зборот Библија не се користел во првите 2-3 века од појавата на христијанството, туку се спомнувале евангелијата и посланијата
по име. Ако имало некое друго (апокрифно) евангелие, тоа би се нарекувало под некое име. Ако имало евангелие што му било објавено на Исус, различно од тие библиските (по Матеј, Марко, Лука и Јован) тоа сигурно ќе било забележано, брането или критикувано од христијанските апологети од 2ри, 3ти, 4ти век итн.
Ранохристијанскиот писател (и епископ) Папиј, кој пишувал околу 130 година, пишал дека Марко му бил преведувач на апостолот Петар и дека тој точно запишал се што запомнил од она што Исус поучувал или направил.
Иринеј пишуваќи ја книтата „против ересите“ во 180 година запишал дека постоеле 4 евангелија и пишал дека нив ги напишале Матеј, Марко, Лука и Јован. Не спомнал никакво евангелие директно од Исус.
Околу 180 година идејата за четворното евангелие станала толку аксиоматска во христијанските заедници, што Иринеј (епископ во Лион) можел да се однесува кон него како кон установен и признаен факт, очигледен како што се очигледни четирите страни на светот или пак четирите ветрови....
„Зашто, како што постојат
четири страни на светот во кој живееме и
четири општи ветрови, и како што Црквата е распространета низ целата земја, евангелието е столб и основа на Црквата и здив на животот, природно е да има
четири столбови кои зрачат бесмртност, будејќи ги луѓето. Според тоа, очигледно е дека Словото, Создателот на сите нешта, Кој седи над херувимите и сите нешта ги држи соединети и Кој му се покажал на човештвото, ни го дал
евангелието во четворна форма, но споени заедно во еден Дух.“
(
Иринеј, Против ересите 3:8)
Муратовиот канон, манускрипт кој датира од 2от век, на самиот почеток изјавува дека евангелието по
Лука е третото евангелие. Предходниот дел од овој текст недостасува (не преживеал) и сосема е веројатно и очекувано дека предходно писателот ги спомнал евангелијата на Матеј и Марко.
И не само тоа. Ранохристијанските писатели (ткн. „свети отци“) од 2ри и 3ти век ги цитирале сите стихови од новозаветните книги освен само 11 стихови. Тоа значи дека новиот завет може да се реконструира и само од цитатите на раните црковни отци од 2ри и 3ти век.
На пример, Игнатиј, кој живеел во периодот 70-110 година, цитирал 15 од вкупно 27 книги од Новиот Завет.
Поликарп (69-155 година), во своето писмо до Филипјаните, цитира од евангелието по Матеј, Делата на апостолите, Евреите, Филипјаните.
Климент од Александрија (165-220 година) ги спомнува (по име) сите 4ти евангелија и останатите новозаветни книги (освен само 4)
Јустин маченикот (100-160 година) има цитирано од сите 4ти евангелија.
Тацијан (околу 160 година) го пишува Дијатесаронот кој всушност претставува хармонизација на 4те евангелија и со тоа потврдува дека само четирите евангелија биле препознатливи меѓу христијанските цркви.
Итн.
Никаков Инџил (или евангелие што му било објавено на Исус) не се спомнува во ранохристијанската историја. Подоцна кога се спомнувал зборот „Библијата“ се мислел на овие класични книги кои и денес се во Библијата. Ако имало Инџил ќе бил спомнат, било по добро или по лошо. Тишината во овој случај најгласно зборува, ама кој да ја чуе.