Ние бевме, ние сме само
послушни деца, построени под знамето.
И се што бевме, бевме само
во нашите срца, болни од илузии.
Гледам идол на ѕидот, гледам насмеан крвник
во неговата прегратка ќе заспиеме сите.
http://socialhistory.org/sites/default/files/images/collections/s8-113.jpg
И така беше. Девеесет и дветта неколу месеци од кога изелезе Heart Core, идниот ми кум тогаш тазе збратимен другар ми рече дека има карти. Локација на саем, за тоа време чудно место за концерт, малкумина знаат дека Архнагел го почнаа трендот на концерти на саем со тој концерт. На сцената огромно платно со две кирилични букви У со две точки над и М, означувајќи ја Убермакедонишен песната која беше тогашен голем хит. Ристо тогаш уште беше млад и тоа е можеби најискрениот концерт на кој воопшто сум присуствувал до а сум присуствувал од приватна свирка на гаражен бенд во Ајватовци до Ролинг Стоунс. И тоа е единствениот концерт на кој Ристо Вртев ја испеа Милион Долари. На сите понатамошни настапи на Аргхангел бев, Скопје Гори, Таксират, самостојниот концерт во 2005-та по повод 18 години од постоењето, Кирилично е подобро на саем и собирот на Ноќни Волци на Кале и секаде го свртуваше микрофонот за публиката да ја пее. Нема да го заборавам и неговото интервју за емисијата Underground, музичка емисија на тогашна А1 посветена на алтернативната музика и секако кога заедно со Раде Рогожаров беа гости на една емисија на Телма, кога водителката побара да напише некој стих на лице место. И памтам дека повеќе пати сум се разминувал со него низ град. Секогаш го имаше оној изгубен, намачен лик, безгримасен крик што мислам дека ни Мунк не може да го долови, израз на човек кој едниствената среќа е кога го наоѓа своjот Исус за еден ден. И нема бол и нема страв, тоа беа скоро истите зборови на некои кои беа во истата таа потрага на она златно-жолто. А со тоа златно жолто нема муртење, нема неубав ден и муртење што би рекле The Stranglers.
Од доловувањето на чувството што Мајаковски го имал пред да се испрати себе на оној свет покажувајќи им го средниот прст на комунистичките гниди во гнилежот на сите нивни мали ситни пакости, до мирното заспивање засекогаш што следи откога ќе се изнасити човек со звуците на челик, до преодот од комунизам во капитализам, од период кога се раѓаш бездушен од срп и чекан без срце, до заслужениот долар кој го земаш да изневериш а го даваш да заборавиш, па преку вечниот Охрид кој повикува да останеш и во тие свети води и сводови во школка колевка да ја најдеш страстта за младост, љубовта за старост и копнежот за живот. Жолто светло ги опсипува фрескоживописите на манастирскиот комплекс, додека врховниот меѓу нив со меч во раката иако во воин е наполно смирен играјќи си со логиката и будејќи внатрешна борба кај ''испосникот'' меѓу она што разумот го смета за догма до она што исконот го крие дозволувајќи пристап само преку верувањето. Скопје е само начин на кој ќе умреме, град без гордост и без срам кој ги проголтува оние без љубов, ги остава без дела за вреднување. Град во кој жените духовно се хранат од тебе единствено ако се твоја потреба а те мразат кога ја губат таа моќ да си независен од нив, прибегнувајќи кон последното оружје да ја исцицаат таа енергија од тебе преку спиењето со тебе иако така ти си само уште една ѕвезда на нивното красно небо и ништо повеќе меѓу вас нема смисла. Ако успееш да триумфираш, ако успееш да ги лишиш од таа нивна најслатка храна што тебе те води кон пропаст, тие инстатно умираат под ова небо железно, умираат без љубов и тоа ги радува. Паразитот умира без својот домаќин. Од него останува само сениште. Но се претвораш во сениште и ти.
Се претвораш како нив. Гризнат од вампирот се повампируваш и ти. Ја цицаш и неа до крв, до самото дно, иако ти простува се, ти дава се што една девојка може да даде некому, за возврат барајќи само прегратка, човек со кој ќе спие, со кој ќе се буди, кого ќе го љуби, кому ќе му припаѓа. Свирепостта твоја ја плаќаш со покајание и кога на крај завршува циклусот од жртва преку агресор завршуваш на крај во ништо, празнотија, нема ни љубов ни омраза, само апатија и очајна надеж дека ќе стигнеш до милион долари за да можеш да си го отплатиш хедонизмот, оти единствено тој е инфузијата што може да те одржи во живот. На крајот остануваат само брчките. Првите брчки се оние душевните каде уште го има плачот на детето во себе, кога сеуште си барем млад. Вторите брчки се оние што идат со старостта. Се се забавува, се веќе оди кон умирање и останува само крикот. Во целото тоа лудило радостта е најретка. Човек мора да одбере помеѓу радостта и вистината. Затоа кога првата е во прашање не треба да е важно дали е стварно и колку ќе трае.
Д-р Самуил Садикаријо ќе каже-Во смртта си многумина, во животот си сам. Колку и да створиш и да љубиш, на крајот си еден. И така сам, пред тебе е животот и овој чудесен свет.
